مبارزان کمونیست
بخش سوم میزگرد ایسکرا با
نسان نودینیان، ناصر اصغری و عبدل گلپریان
در مورد روز جهانی کارگر
ایسکرا(723)
ایسکرا: طی چند سال اخیر تشکلهای متعددی مستقل از دولت و در جهت دست یابی به خواست و مطالبات بخشهای مختلف کارگری ایجاد شده و علیرغم اینکه دولت این تشکلها را برسمیت نمی شناسد اما فعالین کارگری که در این تشکلها فعالند لحظه ای از تلاش برای احقاق حقوق کارگران دست برنداشته اند. بنظر شما آیا نمی شود که فعالین درگیر و دخیل در این تشکلها بجای فراخوانهای جداگانه بطور یکدست و متحد به استقبال روز جهانی کارگر بروند؟ چه توصیه ها و تاکیداتی در این زمینه دارید؟
نسان نودینیان: ابتدا به شرایط اجتماعی و موقعیت کارگران میپردازم. به این دلیل به نظر من فعالین کارگری این موقعیت را ابتدا به رسمیت بشناسند و سپس تصمیمات خود را برای برگزاری جشن و مارش روز جهانی کارگر بگیرند. از یازده اردیبهشت سال 92 تاکنون وضعیت معیشتی و زندگی و رفاه و دستمزد و روحیات کارگران تغییرات اساسی کرده. سال 92 بسیار سخت و پر تلاطمی بود. تلاش برای ادامه زندگی و تحمل فقر بی شائبه از یک طرف و اعتراض و به چالش کشیدن دولت و کارفرماها برای افزایش دستمزدها، سد کردن بیکار سازی و گرفتن حقوق و دستمزدهای پرداخت نشده کار و فعالیت روتین آنها بوده است. و اینکه سال 92 سال دستگیری و فشار و تحت کنترل قرار دادن فعالین کارگری، بود. در دل اوضاع پر التهاب و پر از نارضایتی، درجه ای از اتحاد و همکاری بر متن ضرورت اجتماعی کنونی، شکل گرفت. ما در سال گذشته دیددیم که فعالین کارگری در کمپینهای دفاع از کارگران دستگیر شده هماهنگ و متحد برای آزادی کارگران زندانی به اعتراض پرداختند. در حمایت و تقویت اعتصاب کارگران فولاد قروه ما شاهد این هماهنگی ها و همکاری ها بودیم. اوضاع پر تلاطم کنونی و عرصه های رو در رویی کارگران با دولت در عرصه افزایش دستمزدها و خذف یارانه ها اهمیت نزدیکی و اتحاد را بیش از هر دوره ای بیشتر کرده است. اینجا این نکته را اضافه کنم که در درون کارگران گرایشهای مختلف و بوچون های متفاوتی در برخورد به همکاری نیروهای فعال کارگران، تشکل و سازمانیابی ابراز وجود کارگران، وجود دارد. این اختلافات واقعی هستند. اما نباید مانع همکاری های موثر برای برپایی با شکوه جشن و مراسم روز جهانی کارگر، شوند. ضرورت نزدیکی و همکاری بر متن اوضاع پرتلاطم و اعتراض توده ای مردم در جامعه و در میان کارگران پیش کشیده شده و از هر دوره ای از مبرمیت بیشتری برخوردار است. به نظر من فعالین و کارگرانی که در تدارک روز کارگر هستند باید با متانت، و گذشت و تلرانس بالایی برای نزدیکی و در کنار هم قرار دادن کارگران تلاش کنند. اطلاعیه های مشترک و جلسات مشترک داشته باشند. هدف برپایی با شکوه روز جهانی کارگر باید باشد. هدف باید این باشد که امسال که سال رو در رویی های بیشتر کارگران و توده میلیونی جامعه با دولت است، صف متحد و همبسته ای ایجاد شود. ما هر سال با سپری کردن روز کارگر شاهد ارزیابی هایی در مورد روز کارگر هستیم. در این ارزیابی ها نکته تکراری و تجربه منفی که مورد توافق بیشتر گارگران است، عدم همکاری های نزدیک و پراکندگی مراسمهای روز کارگر بوده که به برپایی مراسم های با شکوه و ابراز وجود کارگران لطمه جدی زده است. امسال اگر با درایت بالایی در زمینه نزدیکی های بیشتر و اطلاعیه و مراسم های مشترک پافشاری کنیم یک گام مهم این موانع را پشت سر گذاشته ایم.
ایسکرا: تنها در ایران تحت حاکمیت رژیم اسلامی است که سالهاست ما شاهد زندانی شدن تعداد زیادی از فعالین کارگری در زندانها هستیم. در آستانه روز جهانی کارگر چگونه می توان برای آزادی این کارگران اقدامات موثر و کارسازی صورت داد؟
ناصر اصغری: گفتن نكته ای در همین خصوص اهمیت دارد كه ما در ایران با قوانینی مواجه هستیم كه در دنیای امروزی كمتر به چشم می خورند. مثلا فعالین كارگری را بخاطر شركت در مراسم اول ماه مه دستگیر كرده و شلاقشان می زنند! باور كردن این حقیقت توسط كسی كه در ایران زیر سلطه رژیم اسلامی زندگی نكرده سخت است.
اما چه اقدامات مؤثری برای آزادی فعالین كارگری دربند می شود كرد؟ شاهرخ زمانی اكنون حدود ٤٠ روز است كه در اعتصاب غذا به سر می برد و چند ده كیلو وزن كم كرده. رضا شهابی در حال فلج شدن است و علیرغم توصیه های پرسنل درمانگاه زندان اجازه معالجه و مرخصی استعلاجی به او داده نمی شود. فرزند بهنام ابراهیم زاده سرطان دارد و پزشكان توصیه كرده اند كه برای بهبودش بهنام باید در كنارش باشد، اما رژیم اسلامی تماما به این مسئله بی اعتنائی كرده است. خود بهنام بخاطر شكنجه های شدیدی كه دیده از سر درد شدید رنج می برد. محمد جراحی از سرطان رنج می برد و باید به بیرون از زندان انتقال یابد و تحت مداوا باشد. اینها فقط نمونه هایی هستند كه هم اكنون فعالین كارگری دربند با آنها درگیرند.
من قبلا هم گفته ام كه یكی از مطالبات اصلی جنبش كارگری ایران باید آزادی فوری و بدون قید و شرط این فعالین كارگری باشد. باید آزادی بی قید و شرط آزادی بیان و تشكل باشد كه دیگر هیچ فعالی از جنبش كارگری و دیگر جنبشهای اجتماعی مورد تعرض و دست درازی قرار نگیرند. فعالین كارگری در همه مراكز كارگری به دفاع از این كارگران اعتراض سازمان بدهند. اینها نكاتی است كه جنبش كارگری در ایران می تواند در دستور بگذارد.
در خارج از ایران به نظر من می توان بسیار قوی تر در این مورد ظاهر شد و اقدامات بیشتری را در دستور گذاشت. وقتی كه موضع و موقعیت فعالین كارگری در ایران و فعالین هم اكنون دربند و زندانی را برای اتحادیه های كارگری و افكار عمومی در كشورهای غربی بازگو می كنیم، می بینیم كه احساس همدردی هست و حتی می خواهند بدانند كه چه كمكی از دست آنها ساخته است. با یكی از فعالین سرشناس جنبش كارگری در آمریكا تماس گرفتم و وضعیت شاهرخ را برایش گفتم كه باید كاری كرد. چند لینك انگلیسی هم در اینترنت پیدا كردم و برای اطلاعش فرستادم كه سریع جواب داد یكی از لینكها طوماری بوده كه امضا كرده بود و پرسیده كه چكار دیگری ازش ساخته است. من هم نكات خودم را بهش گفتم. گفتم كه نامه ای اعتراضی بنویسد و از طریق روابطی كه دارد هم آن را به امضا دیگر فعالین كارگری برساند و هم نظر كل فعالین جنبش كارگری آمریكا را به این مسئله جلب كند. گامهای بعدی را نمی دانم چه خواهند بود، اما این را می دانم كه این موضوع به یك كمپین قدرتمند مثل كمپینی كه حزب كمونیست كارگری حول سركوب اعتراض كارگران نفت در دهه ٩٠ قرن گذشته (از اواخر دسامبر ۱۹۹۶ تا اوايل آوريل ٩٧) نیاز دارد. به یك كمپین مثل كمپین آزادی محمود صالحی نیاز دارد. اینها بهرحال كمپینهایی بودند كه كل دنیا را بر علیه جمهوری اسلامی بسیج كردند. این شدنی است؛ چرا كه همچنانكه گفتم در موارد مختلفی، از جمله در مورد كارگران نفت و آزادی محمود صالحی انجام داده ایم.
ایسکرا: در دو هفته ای که به روز جهانی کارگر باقی است چه اقدامات عاجلی را می توان رو به فعالین کارگری، فعالین عرصه های مختلف اجتماعی و کلا سازماندهندگان این روز تاکید کرد؟
عبدل گلپریان: فعالین و تشکلهای کارگری تجارب زیادی در زمینه سازماندادن این روز دارند. سالهای قبل و از چند روز قبل از روز جهانی کارگر فضای مختص به این روز را در میان کارگران و بخشهای مختلف مردم ایجاد می کردند. فعالین عرصه های مختلف اجتماعی نیز همین نقش را ایفا کرده اند. این را نباید فراموش کرد که روز جهانی کارگر تنها روز کارگران نیست. برخلاف درکی که کارگر را فقط در زیر سقف کارخانه می بیند در جایی مثل ایران اگر نگاه کنید 90 درصد مردم آن کشور نیروی کارکن و مزدبگیر هستند. در نتیجه این روز مال اکثریت عظیم نیروی کارکن آن جامعه است. فعالین کارگری و فعالین جنبشهای اجتماعی دیگر می توانند امر سازماندهی در روز جهانی کارگر را به بهترین وجه ممکن در دستور کار خود قرار دهند.
بنا به خبرهایی که بگوش می رسد کارگران و مردم از شرکت وسیع خود در مقابل نهادهای رژیم برای برافراشتن پرچم خواست و مطالباتشان حرف می زنند. فضای عمومی از حضور گسترده در میادین و خیابانها حکایت دارد. این فضا و این موج تعرضی در میان کارگران و کل مردم را باید به بهترین نحو ممکن سازمان داد. فعالین کارگری و فعالین عرصه های مختلف اجتماعی در همه شهرها در مقابل سازماندهی آنان در روز جهانی کارگر نقش مهم و تعین کننده ای بر عهده دارند.
نقش فعالین در چنین روزی و بر بستر موج تنفر و اعتراض عمومی مردم است که می تواند خود را بنمایش بگذارد. از هم اکنون سازماندهی امر شعار نویسی بر دیوارها در هر کوی و برزنی، همفکری و مشورت برای محل یا محلهایی که تجمعات می تواند در آن مکانها برگزار شود، ارتباط مابین فعالین در محلات و در هماهنگی با برگزارکنندگان و سازماندهندگان روز جهانی کارگر، پخش آگهی، اطلاعیه برای خبر رسانی در سطح شهرها و دهها اقدام عملی و سازمانگرانه دیگر از این نوع، وظیفه فعالین و سازمندهندگان روز جهانی کارگر است.
کارگران و فعالین کارگری می توانند ابتکارات زیادی بخرج دهند و از این امکان که اگر روز جهانی کارگر در یک یا چند مکان تجمع کردند، بر سر راه اندازی مجامع عمومی خود چه در این روز و چه در روزهای دیگر مثلا تعیین یک روز مشخص در هفته تشکیل مجمع عمومی خود را تعریف کنند. مجمع عمومی برای کارگران امر ناشناخته ای نیست و در این رابطه تجارب زیادی دارند. تشکلهای فی الحال موجود کارگران ابتدا بر بستر شور و مشورت کارگران در مجمع عمومی هایشان پا گرفته است. از این روز این ساختار پایه ای ممکن ترین و در دسترس ترین شکل تجمع کارگران است که در هر تجمع و مناسبتی می توانند بر بستر آن از خواستها و مطالباتشان، چگونگی تلاش و مبارزه برای دست یابی به آنها و همچنین تعیین نمایندگان کارگران، از آن بهره ببرند. اتحاد تشکلهای کارگری، اتحاد رهبران و فعالین کارگری فاکتور مهمی در سازماندهی برای این روز و هر روز اعتراضی دیگری است. مجددا تاکید میکنم که فراخوان و دعوت از همه مردم برای شرکت در این روز بسیار مهم است. روز جهانی کارگر روز همه مردم است.
