مبارزان کمونیست
“رهایی کامل زنان ، نه صرفا با به دست آوردن حق اشتغال میسر است و نه با داشتن حق تحصیل ، اگرچه این ها نیز حقوق طبیعی و مسلم ما و حتی مقدم
بر حقوق سیاسی ما هستند. گواه ما تجربه کشورهایی است که در آنان زنان حق شرکت در انتخابات باصطالح همگانی ، آزاد و مستقیم را دارند. در این
کشورها، حق رأی بدون داشتن استقالل اقتصادی زنان، تفاوتی واقعی در وضعیت آنان به وجود نیاورده است. اگر رهایی اجتماعی تنها با رهایی سیاسی
میسر بود، رهایی زن تنها با رهایی انسان و در بیان اقتصادی آن با رهایی کار از سرمایه میسر است… اگر همین امروز تمام قوانین موجود تغییر کرده و زنان
نیز همان حقوقی را که مردان دارا هستند، بیابند، باز این به معنای رهایی از استثمار اقتصادی زنان و پایان یافتن بردگی نیست.” کالرا زتکین
هشت مارس فرا رسیده است. روزی که بعنوان سمبل پیکار زنان بر علیه نابرابری و تبعیض و بی حقوقی در چهارگوشه جهان گرامی داشته میشود. در این
روز باردیگر عزممان را جزم می کنیم و بیاد میآوریم زنانی را که برای دستیابی به حقوق انسانی خود لحظه ای از پای ننشستند و همه زیست خود را در این
راه هزینه کردند. زنان در همه جوامع، در هر مرز و بومی، در موقعیت فرو دست قرار گرفته اند. جایگاهی که هر روز از سوی آنان به چالش گرفته میشود. از
خیابان و مدرسه گرفته، تا خانه و کارخانه، از محیط های مختلف کار گرفته تا محل تحصیل و آموزش. همه عرصه های سیاسی – اجتماعی – اقتصادی و
فرهنگی، مهر تبعیض و نابرابری و خشونت را بر خود دارند، زیرا سیستم طبقاتی ای که این عرصه ها در آن پا میگیرند و نشو و نما می کنند، خود مبتنی بر
تبعیض و نابرابری و خشونت است. ستم و استثمار و خشونتی که نیمی از جامعه بشریت در لحظه لحظه زندگی خود حس می کند، می بیند و آنرا می زید،
در شأن انسان نیست. نه در شأن مردان است و نه شایسته زنان و نه در شأن جامعه انسانی. روز جهانی زن بهانه ای است برای آنکه بار دیگر بر این تضاد
بین کرامت انسان و شرایط زیست و جایگاه اجتماعی – اقتصادی و سیاسی نیمی از بشریت انگشت بگذاریم و بگوییم دیگر بس است. باید به این شرایط
خاتمه داد. دیگر نباید شاهد سوختن زنان در کارخانه ها باشیم. دیگر نباید زنان را در خانه ها محبوس کرد. دیگر نباید زنان را به بردگی خانگی کشاند. دیگر
نباید به زنان به مثابه کاالی جنسی نگریست. دیگر نباید به سیستم سرمایه داری مبتنی بر پدر – مردساالری اجازه تضعیف حق زن و تبعیض را در همه
سطوح داد. این سیستم هیچگونه کارآیی ای در متحقق کردن مطالبات فرودستان جامعه ندارد. جهان دیگری ممکن است. جهانی که بر پایه احترام به کرامت
انسان بنا میشود. جهانی که اساس آن انسان است و زن در آن انسان محسوب میشود. انسان برابر و در خور زندگی انسانی شایسته. همان جهانی که
شعار نان و گل سرخ سال های دیرین آنرا مطالبه کرد. مطالبه ای که بیش از صد سال قدمت دارد و هنوز همچنان مطالبه اصلی اکثریت زنان را تشکیل میدهد.
اکثریتی که تأمین اقتصادی و امنیت آنان سال هاست که دیرکرد دارد. حکومت های سرمایه داری نقش بسزایی در این دیرکرد دارند و برای آنکه تحقق مطالبه
نان و گل سرخ را به عقب برانند و پس بزنند، دست به دست هم میدهند. از همه قوا و امکانات خود استفاده میکنند، از برآمدن دولت های نئولیبرال گرفته تا
استبداد قرون وسطایی. از طرح قوانین ضد بشری گرفته تا بگیر و بنند و زندان برای تثبیت آن. در این میان، حکومتهای سرمایه داری مبتنی بر استبداد
مذهبی گوی سبقت را از همگان ربوده اند و آپارتاید جنسی را در همه زوایای اقتصادی – سیاسی – اجتماعی و فرهنگی بکار میگیرند تا زنان را از اولیه ترین
حقوق پایه ای انسانی نیز محروم سازند. اما هستی و ماندگاری نان و گل سرخ ، الهام بخش جنبش آزادیخواهانه و برابری طلبانه زنان جامعه ماست.
جنبشی که در متحقق ساختن امنیت اقتصادی و اجتماعی کل جامعه ما، حرف اول و آخر را خواهد زد. مهر این جنبش بر انقالب آتی ، که میرود رژیم سرمایه
داری جمهوری اسالمی ایران را بروبد ، نقش خواهد بست. ما بر این باوریم که کسب آزادی ، رهایی و حقوق برابر برای زنان، این نیمه اجتماع، تنها از مسیر
یک مبارزه طبقاتی، لغو مالکیت خصوصی و محو مناسبات سرمایه داری میگذرد، مبارزه ای متشکل با خواسته های مشخص و در کنار طبقه کارگر. چرا که زنان
خود نیمی از این طبقه را تشکیل میدهند. باید برای کسب حقوق برابر، محو ستم جنسیتی و نابودی نظام سرمایه داری مبتنی بر پدر- مردساالری بپا
خاست و طومار سراسر جنایتش را افشا نموده و یکسره در هم پیچید. بدون شک سرنگونی انقالبی رژیم سرمایه داری جمهوری اسالمی، تنها راه حل است.
زنده باد همبستگی بین المللی زنان ●●●●●●● سرنگون باد رژیم سرمایه داری جمهوری اسالمی ایران ●●●●●●● زنده باد سوسیالیسم
2014 مارس 8
