مبارزان کمونیست
واگذاری خوب و بد نداریم اینها یک مشت سرمایه دار چپاولگرند
جمال کمانگر
اخیرن حسن روحانی رئیس جمهوری رژیم اسلامی در هیئت دولتش در مورد “واگذاریها” در چند سال گذشته اعلام کرده است که “بعضی از شرکتهای دولتی که به بخش خصوصی واگذار شده اند مراحل قانونی خود را طی نکرده است” و مشخصا چند واگذاری در وزارت نیرو را لغو کرده است. گویا “خوب واگذار” نشده اند و از زاویه “منافع” مردم و دفاع از” بیت المال” میخواهند “واگذاریهای صورت گرفته” را به کسان دیگری در بخش خصوصی واگذار کنند. اما در پس این عوام فریبی و ژستی که روحانی ودولتش گرفته است منافع زمینی بخشی دیگری از بورژوازی ایران که در طی هشت سال زمامداری تیم احمدی نژاد به نیابت از بخش دیگری از سرمایه داران کنار گذاشته شده بودند خوابید ه است.
کل دعوای جناح های جمهوری اسلامی سر همین یک قلم ناقابل دسترسی به خوان ثروت عظیمی است که طبقه کارگر در ایران روزانه تولید میکند. هنر بورژوازی همیشه در این بوده است که چپاول و بالا کشیدن دسترنج طبقه کارگر و تحمیل بیکاری و بحران معیشتی به جامعه را نه از کار کرد زاتی نظام سرمایه داری ، بلکه “ناکارآمدی” و “بی کفایتی” دولت قبلی به خورد مردم بدهد. اینها جملات و تحلیلهای است که روزانه توسط میدیا به جامعه پمپاژ میشود “سوء مدیریت”، “نا کارآمدی”،” دزدی”، “اختلاس” و غیره را عامل بیکاری ، بی خانمانی، ناامنی محیط کار و یاس و ناامیدی در میان جوانان بیان میکنند. این در حالی است که نظام سرمایه داری با چپاول دسترنج طبقه کارگرسرپاست. و متاسفانه بخش وسیعی از جامعه به کمک خیل میدیای نوکر این ضد حقیقت را میپذیرد و نسلهاست که طبقه کارگر به “مرغ عزا و عروسی” سرمایه داران تبدیل شده اند.
قریب به اتفاق کشورهای سرمایه داری برای سود آوری بیشتر سرمایه حمله وسیعی تحت نام “ریاضت اقتصادی” به خدمات عمومی و میزان دسترسی طبقه کارگر به ثروت تولید شده خود سازمان داده اند. تحت نام “نجات کشور از بدهی” نظام خدمات عمومی که حاصل مبارزه دهها سال طبقه کارگر است هدف قرار داده اند. تحت لوای” کمتر کردن کنترل دولت بر بازار”، در حقیقت برای سود آوری بیشتر سرمایه موانع “دست پا گیر” که اسم رمز دسترسی طبقه کارگر است را محدود میکنند. هر روز سنگری که توسط طبقه کارگر فتح شده بود باز پس میگیرند. این تعرض به طبقه ما در ایران هم با ترفندهای مختلفی در جریان است. یک دوره به بهانه “خطر” جنگ دوره دیگر تحریمها و این اواخر “خراب کاری” و” ریخت و پاش دولت قبلی” را عامل وضع نابسامان کنونی میدانند. این هم از هنر سرمایه داران است که نظام استثمارگر را از گزند گورکنان ش، طبقه کارگر، نجات دهند.
تمام جناحهایی جمهوری اسلامی بر سر برنامه “چشم انداز 20 ساله” و “اصل 44 قانون اساسی” در مورد خصوصی سازیها نه تنها اتفاق نظر دارند که شب و روز سر آن قسم میخورند. تمام دعوا بر سر این است که در کنار چگونگی بقای جمهوری اسلامی، سود آوری سرمایه در ایران را تضمین کنند. بعد از خاتمه جنگ ایران و عراق و فروپاشی سرمایه داری دولتی در سطح بین المللی پروژهای اقتصادی رژیم اسلامی تماما در این جهت بوده است که موانع و ملزومات انکشاف سرمایه در ایران را فراهم کنند. این پروژه ها از دوره رفسنجانی شروع شد. در دوره خاتمی از سر سیاست برای کنار زدن این موانع تلاش کردند که باشکست مواجه شدند . در دوره احمدی نژاد وسیع ترین تعرض را تحت نام “هدفمندی یارانه ها” به طبقه کارگر و قشر کم در آمد در ایران سازمان دادند. با عوام فریبی و “مستضعف پناهی” و سرکوب خشن بزرگترین خدمت را به سرمایه داران در ایران کرد.
با این وصف دولت روحانی هر ژست میدیا پسندی به خود و دولتش بدهد ذره ای به رفاه و خوشبختی طبقه کارگر درایران ربط ندارد. ممکن است دوستانش که در دوره دولت قبلی دستشان کوتاه شده بود! دوباره به ثروت طبقه کارگر دسترسی پیدا کنند. با کمک همین دولت اعتدال به انواع “ویژه خواری” و “رانت” و این جور دزدیها دستشان باز تر شود. چه فرقی به حال طبقه کارگر در ایران دارد که دزد بزرگ تیم احمدی نژاد باشد یا رفسنجانی و روحانی؟ چه فرقی دارد که دزدی و اختلاس توسط “بابک زنجانی” یا “شهرام جزائری” و یا “کرباسچی” باشد؟ بخش وسیعی از وزرا و وکلای مجلس اسلامی که سنگ “مردم” را به سینه میزنند جزء سرمایه داران تراز اول در ایران هستند. شوخی نیست وقتی بحث از 700میلیارد دلار پول نقد در 7-8 سال گذشته میشود! از قدیم گفته اند که” پول قدرت می آورد.” هر جناحی به این ثروت دسترسی داشته باشد نه تنها قدرت چانی زنی اش با جناح بغل دستی اش بیشتر میشود بلکه با طبقه کارگر و کل جامعه هم همین طور است. پس دعوا سر” واگذاری خوب و بد” نیست. دعوا سر این نیست که سپاه پاسداران و “قرارگاه خاتم الانبیاء” مخابرات را بالا بکشد یا ارتش؟ از نظر طبقه کارگر واگذاری چه به نیروی سرکوبگر به اصطلاح “انتظامی” باشد چه وزارت اطلاعات چه بابک زنجانی چه بیت خامنه ای و یا خانواده رفنسنجانی توفیری در دسترسی طبقه کارگر به ثروت تولیدی خود ندارد. برای طبقه کارگر مادام که سرمایه داری در قدرت است. مهم نیست بحران داشته باشد یا نه؟ دوره شکوفایی باشد یا رکود؟ سرمایه دار باید چپاولش تضمین شده باشد. امید بستن به این جناح و آن جناح بورژوازی در ایران دور باطلی است که متاسفانه سالهاست به زور سرکوب و اختناق سیاسی به طبقه کارگر تحمیل شده است. راه میان بری نیست. سرمایه داری خوب و بد ، ملی و مترقی نداریم! واگذاری خوب و بد نداریم. اینها یک مشت سرمایه دار چپاولگرند که هر دوره قواعد بازی را برای چپاول بیشتر بین خود میچینند و کاسه و کوزه ها را سر همدیگر میشکنند. سرمایه داری همین است. باید دسترنج طبقه کارگر را بالا بکشد تا سرمایه دار شود. باید به این دوره باطل پایان داد. متشکل شد و بیشتر از این تن به این وضعیت نداد. راهی جزانقلاب کارگری برای نجات از این وضعیت وجود ندارد.
١٥ ژانویه ٢٠١٤
****
