مبارزان کمونیست
کمونیست هفتگی میپرسد؟
کمونیست هفتگی: در چند روز اخیر و به دنبال بعضی میزگردهای رادیویی که با شرکت رفقایی از اعضای دفتر سیاسی و رهبری حزب حکمتیست و حزب کمونیست کارگری ایران برگزار شده، در شبکه های اجتماعی مجازی نقطه نظرات، سئوالات و بعضا ابهاماتی، حول “اتحاد” این دو حزب مطرح شده است. در این مورد آیا دفتر سیاسی و رهبری حزب کمونیست کارگری-حکمتیست سیاست جدیدی اتخاذ نموده است؟ لطفا توضیح دهید؟ و اصولا جامعه و نیروها و فعالین سیاسی بین نظرات فردی اعضای رهبری و کادرهای حزب با نظرات رسمی حزب باید تفکیکی قائل شوند؟
رحمان حسین زاده: حزب حکمتیست و دفتر سیاسی آن سیاست جدیدی اتخاذ نکرده است. سیاست ما در برخورد به نیروهای چپ و از جمله حزب کمونیست کارگری ایران در چارچوب سند مصوبی است که نزدیک به دو سال قبل به تصویب دفتر سیاسی حزب رسیده و مبنای برخورد ما بوده است. از یادآوری کل سند اینجا خودداری میکنم، اما نتیجه گیری نهایی سند مصوب دفتر سیاسی حزب به این شکل است:
بر این اساس، دفتر سیاسی حزب حکمتیست تصویب میکند که:
۱- رهبری حزب حکمتیست با احزاب و جریانات چپ در عرصه های مبارزه سیاسی علیه جمهوری اسلامی و مبارزه برای بهبود زندگی کارگران و توده های محروم جامعه وارد دیالوگ با هدف همکاری مشخص میشود.
٢- حزب حکمتیست سیاست ائتلاف و اتحاد عمل علی العموم میان احزاب و جریانات سیاسی مختلف را دنبال نمیکند و در این زمینه بر این اصل پا میفشارد که: مردم باید آگاهانه انتخاب کنند.
در این چارچوب اخیرا همکاری مشخص و مثبتی بین کمیته های کردستان دو حزب اتفاق افتاد و به علاوه در مدیای همدیگر حضور پیدا کردیم و میزگردهایی در مدیای غیرحزبی صورت گرفته است. این اقدامات منطبق با سیاست مصوب حزب است.
به دنبال این اقدامات و مشخصا میزگردی که اخیرا در رادیو (رو در رو) با حضور رفیق علی جوادی عضو دفتر سیاسی حزب ما و حمید تقوایی دبیر کمیته مرکزی حزب کمونیست کارگری برگزار شده، به شبهه “اتحاد دو حزب” به قول سئوال شما حداقل در دنیای مجازی دامن زده شده است. از نظر حزب حکمتیست به دلیل تفاوتها و تمایزات اساسی سیاسی،خطی و پراتیکی واضحی که بین دو حزب وجود دارد، مسئله “اتحاد حزبی” موضوعیت ندارد. دلایل آن را در طول سال گذشته و از جمله از کانال همین نشریه مرکزی حزب ( کمونیست هفتگی) مستدل کرده و علنا اعلام کردیم. در نشست مشترک سال گذشته با هیئت رهبری حزب کمونیست کارگری ایران دراین رابطه نظراتمان را به روشنی مطرح کردیم. واضح است در میزگرد رادیویی اخیر رفیق علی جوادی نقطه نظرات شخصی خود را مطرح کرده است.در هر حال از نظر ما با وجود تمایزات اساسی سیاسی دو حزب، اما همکاری موردی و مشخص در چارچوب سند مصوبمان مناسب است و میتواند ادامه پیدا کند.
در جواب به بخش دوم سئوالتان لازم میدانم به این مناسبت سنت و پرنسیپهای شناخته شده حزب حکمتیست را در این رابطه یادآوری کنم تا ابهام و سئوالی باقی نماند. از جمله:
1- سئوال شما به نظرات و سیاست رسمی حزب اشاره دارد. در حزب حکمتیست ما سیاست رسمی نداریم. ما مدتهاست این سنت قدیمی چپ سنتی را که به دلبخواه، سیاستی را رسمی و سیاستی را غیر رسمی، گفته و یا نوشته عضوی از رهبری را رسمی و و دیگری را غیر رسمی اعلام میکنند، کنار گذاشتیم. در تمایز با اعلام دلبخواهانه سیاست رسمی و غیر رسمی، حزب ما دیدگاه و سیاست مصوب دارد. دیدگاه و سیاستهای حزب ما در مراجع حزبی، کنگره ها، پلنومها، اجلاس دفتر سیاسی و نشست کمیته ها و یا نهادهای حزبی به صورت بیانیه و قطعنامه و قرار و اعلامیه و اسناد اتخاذ و تصویب میشود. اسناد و مصوبات و سیاستهای اتخاذ شده عمدتا رو به بیرون و بخشا در درون حزب اعلام میشوند. به این ترتیب سیاست مصوب حزب معیار بسیار ابژکتیوی دارد و غیر قابل تفسیر و کسی به دلبخواه نمیتواند دیدگاه خود را سیاست حزب اعلام کند. در سنت و موازین ما اظهار نظر مسئولین حزبی، از جمله رئیس دفتر سیاسی یا دبیر کمیته مرکزی، دبیران کمیته ها و اعضای رهبری و کمیته ها زمانی به عنوان سیاست حزب باید تلقی شود که متکی و منطبق با چارچوب سیاست اتخاذ شده و مصوب ارگان حزبی باشد. در غیر اینصورت نظرات افراد علیرغم مسئولیت تشکیلاتی نظر فردی آنها محسوب میشود. به این ترتیب برای هر ناظر بیرونی و به طریق اولی برای اعضا و دوستداران حزب تفکیک بین نظرحزب و نظرفردی اعضای رهبری حزب معیار مادی روشنی دارد. اسناد و مصوبات حزب و نظرات افراد متکی به این مصوبات حاوی نظر حزب، فراتر از این چارچوب نظر فردی رفقای ما است و نباید به حساب نظر حزب در نظر گرفته شود.
2- حزب ما، حزب سیاسی باز است. در حزب ما ضمن جاری بودن سیاستهای مصوب بر پراتیک اجتماعی و سازمانی حزب، به رسمیت شناختن تبیین ها و دیدگاههای متفاوت فرد از روندها و مسائل مبارزاتی پیشا روی حزب و بیان آن کاملا طبیعی و پذیرفته شده است. در تمایز با تجارب تلخ سنت چپ فرقه ای از جمله اثرات مخرب آن در سنت و کارکرد نه چندان دور تحزب خود ما که بر سر هر فرمولبندی و یا تبیین متفاوت، جدلهای فرقه ای، قطبی کردنهای غیر زمینی و حزب شکنانه شکل میگرفت، در حزب حکمتیست بیشترین فرجه سیاسی برای طرح دیدگاههای متفاوت فراهم است. در این راستا مکانیسمهای درون حزبی و بیرون حزبی تعریف شده ای داریم. اصول سازمانی و متمم های آن این مکانیسمها را به روشنی تعریف کرده اند. اعضای رهبری حزب و کادرهای حزب از مجاری تعریف شده درون حزبی برای تبدیل نظر خود به نظر حزب میکوشند. به علاوه رو به بیرون در مکانیسم هایی چون نشریات کمونیست ماهانه، نشریه تئوریک سیاسی حکمت، حتی در رادیوو تلویزیون پرتو بیان تبیین ها و دیدگاههای متفاوت کادرها و اعضای حزب مجاز است. تنها در همین نشریه، نشریه کمونیست هفتگی است که اساسا باید تضمین شود، مطالب و نظرات بیان شده در چارچوب کلی سیاستهای مصوب حزب باشد. ما معتقدیم وجود چنین سوخت و سازی در راستای تبدیل حزب ما به یک حزب باز سیاسی و اجتماعی است و به علاوه وجود بیشترین سوخت و ساز سیاسی و فکری زنده، متنوع و شفاف و علنی عامل اصلی ایجاد انسجام سیاسی و استحکام حزب و تضمین کننده پراتیک آگاهانه و واحد حزب است.
***
