مبارزان کمونیست
در حاشیه اخبار کارگری
تهران “عشق پا دارد”
نسان نودینیان
«عشق پا دارد» نام اقدام ابتکاری توده ای است که اخیرا در تهران شروع شده است. در ایران بیش از شش میلیون در حلقه اعتیاد قرار دارند. در تهران بیش از صدها هزار زن تن فروش وجود دارد و هر روز بر ابعاد کارتن خوابها افزوده میشود. در نظام جمهوری اسلامی دسته دسته جوانان را به اسم “اعتیاد” و “فروش مواد مخدر” به جوخه اعدام میسپارند. تعداد این اعدامهای جنایتکارانه به بیشتر از هزاران نفر رسیده است. جوانان ما اگر اعدام نشوند در انزوا و به مکان و محلات دور از شور و جنب و جوش زندگی پرت شده اند. قلبهای زخمی و خسته آنها تنها و در انتظار دلسوزی و یاری رسانی، و مردمی مهربان و رهایی بخشی است. در سطح جهان کم نیستند ابتکاراتی که زندگی انسانها را تجات داده اند. به آنها اعتماد را برگردانده اند. شور زندگی و شادی را بارسازی کرده اند. کارتن خوابها پدیده ای تازه نیستند. هر اندازه به فلاکت و فقر جامعه افزوده میشود، پدیده کارتن خوابی بیشتر میشود. انگار این قاعده مستقیم، رابطه فلاکت و بی سرپناهی و کارتن خوابی در سیستم سرمایه داری و سود و استثمار شده است. با بحران والستریت اولین قربانیان این بحران ازدحام هزاران نفری کارتن خوابها در شهرهای امریکا بود. در ایران تحت حاکمیت جمهوری اسلامی در دهه گذشته قربانیان بیکاری و اخراج سازی در سطح میلیونی پدیده ای قابل لمس و همه گیر شده است. از مصائب بیکارسازی و اخراج، اعتیاد، فحشا، کودکان خیابانی و کارتن خوابی است. مبارزه علیه این مصائب رشته ها و عرصه های بسیار متنوعی را شامل میشود. بیکاری و اخراج کارگران عرصه جدی مبارزه و اعتراض کارگری است. بیش از پنچ میلیون فارغ التحصیل رشته های مختلف دانشگاه ها و مدارس و آموزش حرفه ای، بدون کار و شغل در پشت درهای اداره کار و بازار کار بی رمق به صف شده اند. جمهوری اسلامی مسئول تامین زندگی آنهاست. تشکل و سازمان اعتراض علیه بیکاری امر روتین و دائمی باید باشند. رسیدن به تشکل و سازمان مبارزه علیه بیکاری امر جوانان از نسل سوم است که سونامی بیکاری زندگی آنها را فلاکتبار و به سیاهی کشانده است. این نسل، نسل میدیای اجتماعی است و نسل ارتباط و انتقال و اتوبان سریع السیر خبر و تجربه است. ایران در ردیف دوم و یا سوم بلاگ نویسها در سطح جهانی است. این جنبش تشکل و سازمان مبارزه علیه بیکاری به هزاران بلاگ نویس معترض و خلاف جریانی نیاز دارد که بتواند زمینه مساعد شکل گیری سازمان مبارزه علیه سونامی بیکاری را فراهم کرده باشد. فعالین این عرصه متنوع هستند. از رهبر کارگری مورد اعتماد تا فعال عملی خط تماس و محمل جمع کردن و اتحاد کارگران و تا بلاگ نویس و پوشش خبری. اینها ده ها اقدام مشترک برای امر سازمانیابی تشکل و سازمان برای مبارزه علیه بیکاری هستتند. دراین مورد مشخص بیشتر باید نوشت و تبادل نظر و اجماع بیشتری را باید در نظر گرفت. اما تجربه “عشق پا دارد” خود نیز یک الگو و بس مهم و قابل تکثیر و اتکا است. از آثار مخرب و ویران کننده مصائب بیکاری و پرت شدن به زندگی کارتن خوابی را با این اقدامات انسانی و رهایی بخش میتوان کم کرد. کارتن خوابهای معتاد خود ویژگی های منحصر بخود را دارند. تجربه “عشق پا دارد” قابل تکثیر است. خود محمل تجمع و همکاری و اقدامی انسانی و رهایی بخش است. از این نوع تجارب در تاریخ جنبش کارگری و جنبش توده ای زیادند. این نوع اقدامات ابتکاری امروز در بطن این همه از خود بیگانگی و زیر پا گذاشتن کرامت و حرمت انسانی ضروری شده است. استقبال و حمایت از این نوع اقدامات همدلی سیاسی و انسانی را بالا خواهد برد.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
دختران و پسرانی که نیمه شب‌ها کارتن‌خواب‌های شهر را به آغوش میکشند:غذای گرم،عشق و اعتماد به نفس پاداش ترک اعتیاد
درحالی «سید حسین هاشمی»استاندار تهران اواخر مهرماه امسال تعداد کارتن‌خواب‌های تهران را ١٠ هزار نفر اعلام کرد و گفته بود که باید فکری به حال آنها شود، برخی از سازمان های مردمی و خیریه توانسته اند، سیاهی های این معضل را تا حدودی بزدایند. بخشی از کارتن خواب های تهران سه شنبه شب ها ، چشم انتظار رسیدن غذایی گرم هستند. محل های توزیع غذا مشخص است: پارک حقانی، پارک انبار گندم، میدان شوش، راه آهن و کوچه پس کوچه های دروازه غار. اغلب کارتن خواب هایی که با آنها روبرو می شوند، اعتیاد به مواد مخدر دارند. همراه با توزیع غذا ، شماره ای در اختیارشان گذاشته می شود که اگر تصمیم جدی برای ترک اعتیاد داشتند به آنها کمک شود. نام خود را «طلوع بی نشان ها» گذاشته اند و در سال گذشته این موسسه خیریه امکان ترک اعتیاد برای ٣٧٩ نفر را فراهم کرده است. در حال حاضر ٣ هزار حامی در این موسسه عضویت فعال دارند و برخی از آنها مردان و زنانی هستند كه در گذشته ای دور یا نزدیك، به سبب اعتیاد، خیابان خوابی را هم تجربه كرده اند. اعضای این موسسه معتقدند هدفشان این نیست که كارتن خواب ها زندگی راحت تری در خیابان داشته باشند. می گویند که قصد «گداپروری» ندارند اما وقتی قرار است برای کارتن خواب ها از امید به بهبودی و بازگشت به زندگی حرف بزنند اگر با دست خالی به سراغ شان بروند به آنها می خندند. «فرزند یکی از زنان بازیگر بسیار معروف تلویزیون کارتن خواب بود» «اکبر رجبی» مدیرعامل این موسسه است. آنها از سال ١٣٨٨ به طور رسمی فعالیت خود را آغاز کردند: ایده شکل گیری این موسسه به هشت سال قبل بر می گردد. ماجرا از این قرار بود که ما یک جشن خانوادگی برگزار کرده بودیم و تعدادی غذا اضافه آوردیم. تصمیم گرفتیم به سطح شهر تهران برویم و این ٢٥ پرس غذا را بین افرادی که در خیابان هستند و گاهی هم مشاهده شده در سطل های زباله دنبال غذا می گردند ، قسمت کنیم. اغلب این افراد، اعتیاد به مواد مخدر دارند. این موضوع آرزویی برای ما شد تا هر هفته یا هر ماه یکبار غذایی را ببریم بین این ها تقسیم کنیم. یکبار آقایی را در خیابان دیدیم که هم مواد مخدر دستش بود و هم مرگ موش. به ما گفت که از این نوع زندگی خسته شده است و مانده است بین دو راهی که کدام را استفاده کند؟ ما این فرد را به کمپی برای ترک اعتیاد بردیم. این آقا اعتیادش را ترک کرد و شد رویای ما که شاید بیشتر بتوانیم به کارتن خواب های شهرمان کمک کنیم. در ایران، ١١ سازمان و ارگان وظیفه رسیدگی به کارتن خواب ها را دارند اما چون «وظیفه» آنهاست، هیچ اتفاقی در وضعیت کارتن خواب ها رخ نمی دهد چرا که اینجا چیزی به اسم عشق کم است. وقتی این کار شروع شد، آرام آرام تعداد داوطلبان کمک هم بیشتر شد. یعنی موسسه با توزیع ٢٥ غذا در هفته کارش را شروع کرد اما هم اکنون به ٥ هزار غذا در هفته رسیده است. ما با توزیع هفتگی غذا بین کارتن خواب ها با آنها دوست می شویم و اعتماد آنها را جلب می کنیم و شرایطی را ایجاد می کنیم که بهبود پیدا کنند و برایشان سرپناه ایجاد می کنیم. برای بهبود این کارتن خواب ها، موسسه یک کمپ ترک اعتیاد ایجاد کرده است که حالت یک مجتمع بسیار بزرگ را دارد. هر کارتن خوابی که متقاضی ترک اعتیاد خود باشد دوره ٢١ روزه ترک اعتیاد را آنجا می گذراند و بعد وارد «سرای امید» می شوند. یعنی جاییکه توسط موسسه ایجاد شده تا اینها بعد از ترک اعتیاد دوباره به خیابان برنگردند.ما برای ٢٠٠ مرد در این سرا جا داریم و سال گذشته ٢٢ خانم را در این مرکز داشتیم.[شهرداری تهران گرمخانه هایی برای شب خوابی بی خانمان ها با ظرفیت ٣٤٠٠ نفر در اختیار دارد] در سرای امید به آنها آموزش هایی داده می شود و سعی می شود اشتغالی هم برای آنها فراهم شود. وقتی کار جذب، درمان، سرپناه، اشتغال و آموزش انجام شد این افراد می خواهند به اجتماع وصل شوند که یکی از روش ها، ورزش است. بنابراین خودشان انواع تیم های ورزشی را شکل می دهند و در یکسری مسابقات به صورت محلی شرکت می کنند. یا حتی گروه های موسیقی را شکل می دهند. زمانی کارتن خواب ها در خیابان ها به سمت مرگ می رفتند اما هم اکنون از آنها تیم فوتبال،شنا و کوهنوردی داریم. افرادی هستند که دارند هویت پیدا می کنند و بعد از مدتی به خانواده های خود وصل می شوند. ما در این چندسالی که با این افراد سر و کار داشتیم با همه نوع کارتن خوابی از قشرهای مختلف روبرو بودیم. مثلا با کارتن خوابی مواجه شدیم که بعدا فهمیدم مادرش یکی از معروف ترین بازیگران تلویزیون ایران است. یا با پسر جوان کارتن خوابی روبرو شدیم که وقتی خواستیم او را به خانواده اش وصل کنیم متوجه شدیم پدرش از سطح تحصیلات بالایی برخوردار است.
گرچه این موارد هم دیده شده است اما اغلب کارتن خواب ها از قشرهای آسیب پذیر و با سطح درآمد کم هستند یا اصلا هیچ خانواده ای ندارند. تصمیم جدی ما، کار کردن روی نگاه مردم است. باید مردم وارد میدان شوند. سازمان های غیر دولتی باید کمک کنند اما در ایران، سازمان های غیر دولتی فعال در این زمینه کم داریم. اگر مردم باور داشته باشند که به این افراد می شود کمک کرد ، قطعا یک موج هم راه خواهد افتاد. پیش از اینکه ترس ما از بیماری اعتیاد و مواد مخدر باشد ، ترس ما از بی تفاوتی مردم است. برخی از دوستان ما در شیراز این کار را شروع کرده اند مثلا سه شنبه ها غذا درست می کنند و به کارتن خواب های شیرازی کمک می کنند. در اصفهان و کرج هم چنین برنامه ای وجود دارد. این یعنی اینکه عشق پا دارد
