مبارزان کمونیست
ترس از انفجاراجتماعی علیه فقر وبیکاری و افزایش بودجه نهادهای سرکوبگر
جمال کمانگر
دولت روحانی اولین بودجه خود را به مجلس شورای اسلامی ارائه داد. و تاکنون بحثهای مختلفی را چه در درون و چه بیرون رژیم دامن زده است. قهر کردن اوباش اسلامی در مجلس سر بودجه را نباید جدی گرفت. آنها خود بخشی از بساط لفت و لیس در ایران هستند و ژست منتقد دولت روحانی سر بودجه کوتاه مدت خواهد بود. بیرون آوردن روحانی از صندوق “انتخابات” رژیم با کارنوالی از خود فریبی بخشی از مردم و اپوزیسیون روبرو شد. اینبار اپوزیسیون و بخشی از مردم متوهم و بعضا ذینفع رنگ بنفش به خود زدند و اندر فوائد دولت” تدبیر و امید” مجاهدت کردند. بحث عبور رژیم از بحران اقتصادی کشنده به شاه بیت همه تبدیل شد. سطحی ترها در اپوزیسیون در رویای سرمایه داری “متعارف” دوباره دست به قلم بردند و نوشتند که دنیای” شیر وعسل ” در چشم انداز است. پادوهای رژیم مانند زیبا کلام گفتند باید “میلیمتری” جلو برویم تا “خدای ناکرده ولی فقیه” جفتک نزند.
ما گفتیم تمام تلاش رژیم برای “بقاء”است. برای دور زدن بحرانهای که دامنگیرش است و ترس از انفجار نفرت عمیق اجتماعی از خود است. جمهوری اسلامی اصلاح پذیر نیست. ترس از انفجار اجتماعی علیه فقر ، بیکاری و تورم افسار گسیخته وادار شان کرده است رنگ عوض کنند. جمهوری اسلامی با سر کار آوردن روحانی پروژه های اقتصادی شکست خورده اش را دوباره روی میز گذاشته است و اینبار البته با دامن زدن به این توهم که “وضع بهتر” میشود برای خود عمر میخرد. ما گفتیم که جمهوری اسلامی خود فاکتور اصلی در تشدید بحران اقتصادی در ایران است و باید برود.
طیفی از مردم “پراگماتیست” را برای پیش برد اهداف خود به سیاهی لشکر مضحکه انتخابات تبدیل کردند. ما گفتیم این دوران کوتاه خواهد بود و تناقضات پایه جمهوری اسلامی در اقتصاد، سیاست، و فرهنگ “ماه عسل” آنها حول “پرزیدنت روحانی” را به هم خواهد زد. ما گفتیم حسن روحانی نظامی-امنیتی ترین مهره رژیم در طول این 34 ساله بوده است. و فراتر از فرامین هیئت حاکمه جمهوری اسلامی پیش نخواهد رفت. اولین بودجه دولت وی حاکی از این مسئله است.
ترسشان از مردم به تنگ آمده از جمهوری اسلامی جدی است. افزایش رسمی بودجه نهادهای سرکوبگر رژیم دلالت بر این موضوع است. و حاوی پیام روشنی برای طبقه کارگر و مردم زحمتکش در ایران است که مسئله بقای رژیم بر معیشت و بهبود وضعیت زندگی مردم ارجحیت دارد. افزایش 50 درصدی بودجه ارتش، سپاه، وزارت اطلاعات ، شورای نگهبان، وزارت خارجه و غیره دلالت بر وخیم بودن وضعشان است. در همین بودجه افزایش کارگران بخش دولتی 18 درصد تعیین شده است. این در حالی است که دوباره زمزمه افزایش بنزین تا حدود 10 درصد در جریان است. با تورم 40 درصدی نه تنها چشم انداز بهبودی در زندگی مردم متصور نیست بلکه دولت روحانی به نیابت از صاحبان سرمایه در ایران سیاست ریاضت کشی اقتصادی را در پیش گرفته اند. بدون تردید جمهوری اسلامی در سایه سرکوب عریان و اعدامهای وسیع در چند ماه اخیر قادر به اجرای پروژه ی اقتصادی روحانی نخواهد بود.
“اقتصاد دانهای” جمهوری اسلامی اذعان میکنند که فرصت زیادی ندارند و باید با تقبل “خطر” شورشهای اجتماعی و تکانهای سیاسی ، اجتماعی یک ریاضت کشی اقتصادی “ملی ” بر مردم ایران تحمیل کنند. دولت روحانی اعتبار نداشته اش سرمایه تطمیع مردم نخواهد بود. سئوال این است آیا طبقه کارگر و مردم زحمتکش ایران تن به فقر وفلاکت بیشتر از این میدهند؟
نباید به رژیم اسلامی اجازه داد به بهانه اینکه “پول نداریم” فقر بیشتری را به مردم تحمیل کنند. بودجه سال 93 نشان میدهد که به وفور پول و امکانات در ایران وجود دارد اما صرف نیروهای سرکوبگر و نظام خرافات مذهبی میشود. باید مبارزه برای به زیر کشیدن رژیم را تشدید کرد. بدون سرنگونی انقلابی جمهوری اسلامی هیچ بهبودی در زندگی مردم ایران قابل تصور نیست.
*****
