حزب دمکرات کردستان ایران در خدمت قدرت، نه مردم

حزب دمکرات کردستان ایران در خدمت قدرت، نه مردم

در تاریخ معاصر کردستان، کمتر جریانی به اندازه‌ی حزب دمکرات کردستان ایران (حدک) با این حجم از خیانت، فرصت‌طلبی و سازشکاری با دشمنان مردم شناخته می‌شود. حزبی که به‌جای ایستادن کنار کولبران، کارگران، زنان و جوانان آزادی‌خواه، مسیر معامله با همان قدرت‌هایی را برگزیده که سال‌هاست مردم کرد را به گلوله بسته، شکنجه کرده و به دار آویخته‌اند.

وقتی مردم در خیابان‌ها فریاد آزادی می‌زنند، حزب دمکرات یا ساکت است یا نگران امنیت نشست‌های دیپلماتیک خود در اروپا و آمریکا. این حزب بارها در بزنگاه‌های تاریخی، پشت توده‌ها را خالی کرده و به جای همراهی با قیام‌های مردمی، به چانه‌زنی با دولت‌های امپریالیستی یا حتی خود جمهوری اسلامی روی آورده است.

با وجود آنکه رهبران و اعضای این حزب، از قاسملو تا شرفکندی و غیره قربانی ترور جمهوری اسلامی شده‌اند، همچنان در توهم مذاکره با همان قاتلان به‌سر می‌برند. این خودفریبی نه تنها خیانت به خاطره‌ی جان‌باختگان است، بلکه تکرار چرخه‌ی مماشات و تسلیم‌پذیری‌ست.

چگونه می‌توان با حکومتی وارد مذاکره شد که جسد رهبرانت را در خیابان‌های وین و برلین به خاک کشید؟ مماشات با جلاد، خیانت است – چه به رفقای کشته‌شده، چه به آیندهٔ مردم.

مزدوران قومی با نقابی از هویت

وقتی خالد عزیزی می‌گوید: «اگر دولت و قانون و حکومت کُردی داشته باشیم، چه اشکال دارد با طناب اعدام کُردی جان انسان‌ها را بگیریم؟»

این نه لغزش زبانی‌ست، نه شوخی؛ بلکه بازتاب صادقانه‌ی تفکری‌ست که می‌خواهد ستم را تنها با پرچمی دیگر تکرار کند. در این منطق، اعدام به زبان مادری مشروع می‌شود؛ چون هدف نه رهایی انسان، بلکه انتقال قدرت از طبقه‌ای به طبقه‌ای دیگر است – این‌بار با عنوان «ملت».

ناسیونالیسم بدون مردم، ابزار سرکوب است

ناسیونالیسمی که از عدالت طبقاتی، آزادی، برابری جنسیتی و حق زیست تهیدستان سخن نمی‌گوید، عملاً شریک جنایات است. همان ناسیونالیسمی که به جای همبستگی با جنبش‌های انقلابی سراسری، دنبال «سهم‌خواهی قومی» از رژیم جنایتکار اسلامی است.

تاریخ، خیانت را فراموش نمی‌کند

چگونه حزبی که خود قربانی ترور بوده، امروز در تلاش برای نزدیکی به دولت‌های هم‌پیمان با رژیم جمهوری اسلامی‌ست؟ این چیزی جز خیانت آشکار نیست – نه فقط به خون کشته‌شدگان، بلکه به آرمان آزادی و مبارزهٔ توده‌ای.

راه آزادی: نه قومی، نه مذهبی؛ بلکه اتحاد طبقاتی!

مردم کردستان به آزادی نیاز دارند، نه بازتولید ساختارهای سرکوب با پرچمی دیگر. ناسیونالیسم منفعت‌طلب، چه فارسی باشد چه کردی، دشمن عدالت است.

تنها راه رهایی، اتحاد زحمت‌کشان، کولبران، زنان، کارگران و جوانان در مسیر عدالت اجتماعی، انترناسیونالیسم، و سرنگونی رژیم جنایتکار اسلامی است.

فراخوان ما

در زمانی که کولبران کشته می‌شوند، کارگران و معلمان زندانی‌اند، و مردم زیر چکمه‌های دیکتاتوری له می‌شوند، حزب دمکرات بار دیگر نشان داده که دغدغه‌اش نه آزادی مردم، که کسب جایگاهی در ساختار قدرت است.

رهبران این حزب علناً اعلام کرده‌اند که در صورت تأسیس حکومت کُردی، اعدام و سرکوب مشروع خواهد بود. این اعترافی‌ است به چهره‌ واقعی ناسیونالیسمی که با زبان و پرچم کردی خود را رنگ کرده اما چیزی جز تکرار استبداد نیست.

ما، فعالان چپ و کمونیست در کردستان، خواهان ایجاد صفی مستقل، طبقاتی، ضدامپریالیستی و انترناسیونالیستی هستیم که صفوف واقعی مردم، نه ابزار معامله‌گران ناسیونالیست متحد و متشکل‌تر از هر زمانی به مصاف اشکال ارتجاع و استبداد به میدان بیاورد.

ما با سرمایه‌داری آشتی‌ناپذیریم.

ما با قاتلان مردم مذاکره نمی‌کنیم.

ما برای سرنگونی تمام ارکان این نظام چرکین ایستاده‌ایم تا آخر ‌!

 کانال کولبران و سوختبران

۱۶ فروردین ۱۴۰۴

۵ آوریل ۲۰۲۵

#دادخواهی_خانواده_کولبران

#۲۲مهر_روزکولبر