مبارزان کمونیست
لغو مجازات اعدام، لغو قتل قانونی است
در آستانه ی دهم اکتبر، روز جهانی مبارزه برای لغو مجازات اعدام، از ایران سخن می گوییم. کشوری که طی 34 سال گذشته ازلحاظ شمار اعدام شدگان به نسبت جمعیّت، همواره مقام اوّل را در میان کشورهایی که هنوز این قانون در آنها اجرا می شود کسب کرده است! از مردمی سخن می گوییم که 34 سال است که توسط جنایتکاران و غارتگران، یکی از سیاه ترین حکومت های سرمایه داری یعنی جمهوری اسلامی ایران، به گروگان گرفته شده اند.
امروز شواهد بسیاری حاکی از آن است که جنایت های دست اندر کاران رژیم جمهوری اسلامی ایران به پیش از قدرت رسیدن آنها مربوط می شود؛ فاجعه ی آتش زدن سینما رکس آبادان با درهای بسته که منجر به قتل نزدیک به 400 نفر بی گناه شد، اولین اعدام دسته جمعی است که انجام گرفت. فاجعه ای که در28 مرداد 1357، در بحبوحۀ انقلاب اتفاق افتاد. انقلابی که استقلال از قدرت های بزرگ اقتصادی، برقراری آزادی وعدالت اجتماعی بر تارکش نوشته شده بود و سرنگونی سلطنت را خواستار بود، با تسخیر قدرت سیاسی، توسط جمهوری اسلامی به شکست انجامید.
جنایتکاران رژیم جمهوری اسلامی ایران به رهبری خمینی از همان فردای به یغما بردن حاصل انقلاب و سرکوب آن، در تلاش برای به دست گرفتن یکایک اهرم های قدرت، جوخه های اعدام را در پشت درهای بسته برای حذف بدون محاکمۀ سران و همکاران رژیم سابق برقرار کردند و این ناقوس شومی بود که شکست انقلاب را به صدا درآورد. بی شک جنایتکاران رژیم سابق می بایستی در دادگاه هایی صالحه و علنی با رعایت همۀ حقوق محکومان محاکمه شوند؛ امری که هرگز انجام نگرفت.
فروردین 1358، اولین بهار آزادی، با سرکوب مبارزات حق طلبانه ی مردم کردستان آغاز شد و با سرکوب مردم ترکمن صحرا ادامه یافت و در هر دو منطقه، جوخه های اعدام بر پا شد. آنگاه دهه ی دهشتناک شصت، خونبارترین دوران رژیم سفاک جمهوری سرمایه داری اسلامی ایران فرارسید. در تمامی این دهه و به ویژه درسال های 1360 تا 1363، زندان ها از مبارزان سیاسی و مخالفان جمهوری اسلامی پر شدند و جوخه های اعدام، طناب های دار و جرثقیل را در سراسر کشور برای کشتار بهترین فرزندان مردم برپا کردند. ازآنجا که سران حکومت درباره ی این جنایت ها و کشتارها هرگز آماری ارایه نداده اند، شمار اعدام شدگان و کشته شدگان در زیر شکنجه را نمی توان به دقّت بیان کرد. امّا با تلاشی که از طرف سازمان های سیاسی و نهادهای اجتماعی معتبر دراین زمینه انجام شده، رقمی حدود سی و سه هزارنفر ارایه شده است. سال های سیاه 60 تا 67 و ادامه ی آن تا کنون، هزاران فعال زنان و کارگر نیز که از حقوق طبقاتی خویش دفاع می نمودند و بسیاری از آنان متعلق به نیروهای سیاسی بودند، هستی خویش را از دست دادند؛ اقلیت های دینی و هر نوع دگراندیشی به جوخه های اعدام سپرده شدند. بیش از چهارهزارودویست نفر از کشته شدگان این دهه ی خونبار متعلق به اعدام های دسته جمعی تابستان 1367 هستند؛ زندانیان سیاسی به دستور مستقیم خمینی، با تعیین هیأتی سه نفره (معروف به هیأت مرگ) دردادگاه هایی 3 تا 5 دقیقه ای به جوخه های مرگ سپرده شدند. مصطفی پورمحمّدی وزیر دادگستری دولت حسن روحانی، رئیس جمهور جدید ایران یکی از افراد این هیأت بوده است و این نشان می دهد که “دولت اعتدال” در قاموس جمهوری اسلامی ایران چگونه دولتی است و عملکرد دیگری جز ادامه ی جنایت و چپاول بر او متصور نیست. اعدام های نزدیک به هشتاد زندانی در روزهای اوّل حیات ریاست جمهوری و فشارهای روزافزون بر فعالان سیاسی به ویژه فعالان کارگری، گواه این ادّعاست.
تا جمهوری اسلامی ایران باقی است تحقق خواست لغو مجازات اعدام درایران مانند تحقق هر خواست دمکراتیک دیگری ممکن نیست، چرا که حافظان سرمایه برای حفظ نظام خویش به هر جنایتی دست می یازند؛ از سوی دیگر استفادی ابزاری از قوانین شریعت مندرج در قانون اساسی ایران، مزیدی است بر علت جنایت های بیشتر از جمله اعدام، قصاص، دیه(قیمت خون)، سنگسار(فجیع ترین شکل اعدام) و شلاق زدن(شکنجۀ شرعی) و … بنابراین خواست لغو مجازات اعدام درایران چیزی جز خواست سرنگونی جمهوری اسلامی ایران و جدایی دین از دولت نمی تواند باشد. امری که برای کسب دیگرحقوق دموکراتیک از جمله آزادی بیان و برابری حقوق زن و مرد درایران نیز صادق است.
لغو مجازات اعدام در بیش از صد کشور در جهان دستآوردی است گرانبها و مبارزه برای کسب آن در سایر کشورها می بایست دنبال شود. امّا فراموش نکنیم در جهانی که در آن منطق سود حاکم است و خوشبختی و جان انسان قربانی این منطق، حاکمان بسیاری از کشورهایی که در آنها مجازات اعدام لغو شده، بر اجرای این مجازات در کشورهای تحت سلطه ی مستقیم و غیر مستقیمشان چشم می بندند و حتا به گونه ای پنهان مشوّق آنند؛ به ویژه آن زمان که این مجازات علیه مبارزان، مدافعان حقوق ستمدیدگان و مخالفان با نظم موجود اعمال می گردد. بنا براین به همراه مبارزه برای لغو مجازات اعدام و کسب آن در هر کشوری که امکان پذیر است، مبارزه برای پایان دادن به حکومت سرمایه در جهان در دستور روز قرار می گیرد.
سرنگون باد نظام سرمایه داری جمهوری اسلامی ایران
زنده باد آزادی- زنده باد سوسیالیسم
کمیتهء برگزاری تظاهرات لغو اعدام 10 اکتبر 2013 – پاریس
