مبارزان کمونیست
سقوط حکومت مرسی و اخوان
پیروزی بزرگ صف آزادی و انقلاب در مصر و جهان
خیزش انقلابی سی ژوئن نقطه عطف مهم و قاطعی در ادامه انقلاب ٢٥ ژانویه ٢٠١١ مصر است که حاصل آن سقوط دومین رئیس جمهور، مرسی و حکومت ضدانقلاب بورژوااسلامی اخوانی هشام قندیل توسط اراده انقلابی توده های بپاخاسته است. این یک پیروزی و دستاورد بزرگ برای مصر انقلابی و صف آزادی و برابری در سراسر جهان است. موفقیت این خیزش بزرگ در به زیر کشیدن حاکمیت جنبش اسلام سیاسی اخوان المسلمین، گام مهمی در راه دفاع از دستاوردهای انقلاب ٢٥ ژانویه از تعرضات مرتجعترین جناح ضدانقلاب بورژوایی، برگرداندن انقلاب به شاهراه گسترش و پیشروی و فراهم ساختن امکان جدیدی برای ادامه بیوقفه آن در مسیر انقلاب رهاییبخش طبقه کارگر است. خیزش عظیم سی ژوئن و حاصل سیاسی آن در عین حال ضربه مهلکی بر اخوان المسلمین، بر جنبش اسلام سیاسی و کل جناح اسلامی ضدانقلاب بورژوایی در مصر است. متعاقبا ضربه سنگینی بر نسخه های رنگارنگ اسلام سیاسی از گروههای افراطی و تروریست تا جریانات و احزاب “معتدل” آن در خاورمیانه، جوامع اسلامزده و در سراسر جهان است.
از 30 ژوئن دوره انقلابی جدیدی در مصر آغاز شده است که ورق را به سود نیروهای محرکه انقلاب و به زیان صف ضدانقلاب بورژوایی برگردانده است. شناخت درست از مشخصات کنکرت این دوره انقلابی جدید، مصافهای سیاسی و نبردهای طبقاتی جدی و تعیین کننده حاصل از آن، شناخت از ملزومات واقعی به میدان آوردن صف مستقل طبقه کارگر با حزب کمونیستی مدعی قدرت سیاسی خود، با برنامه و استراتژی و مشی سیاسی تاکتیکی خود برای شکل دادن به آلترناتیو پرولتری در قبال رویاروئیهای پیچیده اردوی انقلاب و ضدانقلاب در دوره آتی، یک ضرورت حیاتی فعالیت کمونیستی صف رهبران و پیشروان طبقه کارگر در مصر و دخالتگری کمونیسم پرولتری و اردوی آزادیخواهی و برابری طلبی در سراسر جهان است
دو روند نبرد طبقاتی
در دو سال و نیم گذشته در ارتباط با سیر تحولات انقلابی مصر بارها تاکید کرده ایم که مساله اصلی هر انقلابی بر سر فیصله یافتن قدرت سیاسی است. در مصر بعد از انقلاب به رغم تلاش ارتش و اردوی ضدانقلاب بورژوایی داخلی و جهانی و منطقه ای برای عرضه کردن “دمکراسی پارلمانی” و “صندوق رای” به عنوان ثمرات انقلاب و خفه کردن انقلاب و خاموش کردن شعله های آن در باطلاق “انتخابات” و قانون اساسی دستپخت اخوان المسلمین و جریانات اسلامی، مساله قدرت سیاسی در مصر همچنان حل نشده باقی مانده است. جدال و کشمکش بر سر فیصله دادن قدرت سیاسی چه در رویاروئی دو اردوی انقلاب و ضدانقلاب و چه در کشاکش و صفبندی جناحها و جنبشهای مختلف ضدانقلاب بورژوائی همچنان ادامه دارد. سقوط مرسی و اخوان المسلمین در سی ژوئن درستی این تحلیل و این حکم درباره مسیر انقلاب در مصر را اثبات کرد. با آغاز دوره انقلابی جدید بعد از سی ژوئن، کشمکش بر سر تعیین تکلیف قدرت سیاسی بیش از پیش تشدید میشود و در دو روند نبرد طبقاتی و سیاسی به موازات هم در جامعه انقلابی مصر پیش برده میشود: اول جدال و کشمکش میان طبقه کارگر و جوانان و زنان و نیروهای اجتماعی پیشرو و آزادیخواه از یک طرف و بورژوازی با همه جناحها و جنبشهای آن در هیات حاکمه و در دستگاههای دولت بورژوایی مصر از طرف دیگر. و دوم جدال سیاسی درون جناحها و جنبشهای مختلف بورژوازی و هیات حاکمه مصر بر سر خود “دولت” و سهم هر یک از آنها در قدرت سیاسی و در اقتصاد سرمایه داری متکی به نیروی کار ارزان مصر و تشدید یوغ استثمار و استبداد بر طبقه کارگر و توده های محروم جامعه است.
عزل واقعی مرسی در سی ژوئن صورت گرفت، روزی که صف دهها میلیونی توده های آزادیخواه در یک خیزش انقلابی بیسابقه به میدانها و خیابانهای قاهره و دیگر شهرهای مصر ریخته بودند. اما ناآمادگی سیاسی و عملی نسل جوان رهبری کننده خیزش سی ژوئن برای اجرای فوری حکم عزل انقلابی مرسی باعث شد که عزل رسمی مرسی سه روز به تاخیر افتد و غروب چهارشنبه سوم ژوئیه توسط مارشال سیسی نماینده راس ارتش مصررسمیت پیدا کند و به این ترتیب به ارتش راه داده شود تا خود را “ناجی” مردم از استبداد اسلامی مرسی و اخوان قلمداد کند. رهبری خیزش سی ژوئن با دادن مهلت به مرسی تا عصر سه شنبه، راه را برای دخالت ارتش باز کرد. ارتش با صدور بیانیه ای در عصر دوشنبه اول ژوئیه و دادن مهلت 48 ساعته به “اطراف” جدال جاری، عملا خود را در فاصله اراده انقلابی توده های به میدان آمده و حکومت مرسی و اخوان قرار داد و فرصت یافت که رسمیت دادن به عزل مرسی را از دست انقلابیون بیرون آورد و آن را به دستمایه اعتبار خود تبدیل کند. ارتش با در دست داشتن اهرمهای قدرت دولتی در موقعیت ستون فقرات دولت بورژوائی مصر، پروسه عزل رسمی و عملی مرسی را تصاحب کرد. نبود نقشه همه جانبه ای برای تصرف قدرت سیاسی از جانب جنبش تمرد و جوانان انقلابی که در راس خیزش سی ژوئن بودند، موجب شد، قدرتی را که با خیزش توده ها به دست آورده بودند به ارتش و نیروهای بورژوایی “جبهه انقاذ” واگذار کنند. حاصل این واگذاری این بود که ارتش با وارد کردن الازهر و پاپ قبطی ها و حزب نور سلفی و برادعی، رهبری خیزش سی ژوئن را به حاشیه براند.
سه روز فاصله میان عزل انقلابی مرسی و عزل رسمی او توسط ارتش، نشانه آشکار یک خلا جدی در رهبری خیزش انقلابی سی ژوئن است. کمبود جدی رهبری جنبش تمرد و سی ژوئن، نداشتن تصویر و چشم انداز تصرف قدرت سیاسی بعد از ساقط کردن مرسی و اخوان و واگذار کردن آن به جناحهای دیگر هیات حاکمه و در راس آن ارتش بود. این خلایی است که پر کردن آن از طرف کمونیستها و رهبران و فعالین رادیکال کارگری ضرورت حیاتی دارد و تنها راه پر کردن این خلا شکل دادن به آلترناتیو پرولتری در قبال تحولات جاری بر متن دوره انقلابی جدید و تامین رهبری سیاسی قاطع مستقل از جناحهای مختلف بورژوازی و هیات حاکمه است
علیرغم دو سال و نیم کشمکش سیاسی – طبقاتی در مصر و سقوط دو حکومت بورژوا امپریالیستی، از زاویه منافع طبقه کارگر مصر، جدال بر سر تعیین تکلیف نهایی انقلاب همچنان ادامه دارد و دخالت قدرتمند و سازمانیافته بخش کمونیست و پیشرو طبقه کارگر در این جدال حیاتی است. مبارزات و خیزش های پر شور دو سال و نیم اخیر در مصر به روشنی نشان داد که پیروزی و شکست نهایی انقلاب در گرو تسویه حساب دو طبقه اصلی جامعه، پرولتاریا و بورژوازی است. تا طبقه کارگر مصر حزب کمونیستی کارگری خود را با هدف تأمین هژمونی و رهبری انقلاب برای در هم کوبیدن ماشین ضد انقلاب بورژوا امپریالیستی سازمان ندهد، پیروزی نهایی انقلاب به نفع طبقه کارگر و مردم آزادیخواه مصر به سرانجام نخواهد رسید. آنچه گذشت بسیار مهم و با ارزش بود. اما از چارچوب مبارزه همگانی و فرا طبقاتی “ضد دیکتاتوری” فراتر نرفته است. خیزش عظیم اخیر هم با همه اهمیت آن در ادامه تحرکات انقلابی دو سال و نیم اخیر مصرآشکارا از فقدان یک خط مشی کمونیستی کارگری که کلیت ارکان حاکمیت سرمایه و از جمله ارتش را به مصاف نهایی بطلبد، رنج میبرد.
شکست برنامه و مدل اسلامی اخوان المسلمین و سلفیها و نتیجتا عقب رانده شدن برنامه و مدل جنبش اسلام سیاسی زیر ضربات کشنده موج جدید خیزش انقلابی یک پیشروی مهم انقلاب مصر در مقطع کنونی است. طبیعتا از هم اکنون آشکار است که اخوان و سلفیها و کل صف شکست خورده فاشیسم اسلامی در مصر از تلاش برای ایجاد رعب و ترور در جامعه بیکار نخواهند ایستاد. تجربه سی ژوئن و هزیمتی که نیروی عظیم توده های بپاخاسته بر سر مرسی و اخوان المسلمین وارد آورد، نشان میدهد که راه مقابله موثر با تلاشهای این ضدانقلاب شکست خورده برای ناامن کردن جامعه تنها با ادامه حضور قدرتمند و سازمانیافته این نیروی رزمنده و انقلابی میتواند ضد انقلاب اخوانی را به هزیمت نهایی بکشاند.
از طرف دیگر بهره برداری از خیزش سی ژوئن توسط جناحها و جنبشهای ناسیونالیست و جریانات و شخصیتهای پروغربی و در راس و رهبری آنها ارتش مصر تماما با هدف خواباندن و خاموش کردن و از نفس انداختن تدریجی تحرکات انقلابی، تجدید بنای ماشین دولتی و راه اندازی دستگاههای سرکوب و تحمیق آن و حفظ مناسبات سرمایه داری از تعرض طبقه کارگر است. ارتش مصر با در اختیار داشتن بیش از یک چهارم اقتصاد مصر صرفا یک موسسه دولتی و ستون فقرات دولت بورژوایی نیست بلکه خود یک جناح مقتدر بورژوازی مصر و نماینده ارشد منافع کل طبقه بورژوا و بورژوازی جهانی و منطقه ای است. دخالت ارتش در تصاحب ثمرات خیزش سی ژوئن، در خدمت سلب حمایت از جناح بورژوایی اخوان و اسلامیها و گذاشتن وزنه سنگین قدرت خود پشت قدرتگیری جناح دیگر بورژوایی مرکب از جنبشها و احزاب ناسیونالیست طرفدار غرب و لیبرال است.
کارگران، کمونیستها و جوانان انقلابی مصر!
خروش عظیم و میلیونی شما تا هم اکنون پیروزیهای بزرگی را برای صف آزادیخواهی و انسانیت در سراسر جهان، در خاورمیانه و شمال آفریقا و در مصر به ثبت رسانده است.نبردهای مهمی را پشت سرگذاشتید و مصافهای سرنوشت سازی را پیش رو دارید. فرصت تاریخی ایجاد شده است تا طبقه کارگر و کمونیستهای مصربا ایجاد حزب کمونیستی خود و با قرار گرفتن در راس جنبش آزادیخواهانه توده ای برای همیشه به سیادت بورژوازی پایان دهند، انقلاب کارگری را متحقق سازند و الگوی درخشان تغییر و تحول انقلابی و پایان دادن به استثمار انسان به دست انسان را در سراسر جهان گسترش دهند.
حزب کمونیست کارگری – حکمتیست به عنوان یک گردان کمونیست و انترناسیونالیست پرولتاریای جهانی، پیروزیهای بزرگ شما را به همه اردوی طبقه کارگر و آزادیخواهان سراسر جهان شادباش میگوید. حزب حکمتیست دست تک تک کارگران ، نسل جوان انقلابی و پیشرو، زنان ستمدیده تشنه رهایی و برابری، توده های زحمتکش و محروم و اردوی عظیم آزادیخواهان مصر را به گرمی میفشارد، خود را در شوروشوق وصف نشدنی این صف عظیم و نبردهای طبقاتی و اجتماعی حاد و تعیین کننده دوره آتی آنان شریک و همرزم میداند و برای مبارزات بیوقفه همرزمان خود در تحقق انقلاب کارگری و استقرار آزادی و برابری و سوسیالیسم، موفقیت کامل آرزو میکند.
زنده باد خیزش عظیم و آزادیخواهانه مردم مصر
زنده باد آزادی ، برابری، انقلاب کارگری
حزب کمونیست کارگری ایران – حکمتیست
١5 تیر ١۳۹٢- ششم جولای ٢٠١۳
www.hekmatist.org
توده های بپاخاسته مصر
مرسی و اخوان را به زیر میکشند
با خیزش عظیم توده ای علیه حکومت مرسی و اخوان المسلمین، جهان بار دیگر به انقلاب مصر و اعمال اراده انقلابی توده های بپاخاسته چشم دوخته است. یکشنبه سی ژوئن، بزرگترین تظاهرات تاریخ در قاهره و دیگر شهرهای مصر صورت گرفت و روزهای بعد با گستردگی بازهم بیشتر ادامه داشته است. این روزها میدان تحریر، محوطه قصرهای “اتحادیه” و “قبه” و مراکز اکثر شهرهای مصر مجددا صحنه به میدان آمدن باشکوه، قدرتمند، متحد و سازمانیافته مردم تشنه آزادی علیه دشمنان آزادی و انسانیت بوده است. خیزش عظیمی که توسط جوانان انقلابی جنبش “تمرد” سازماندهی و رهبری میشود، امید آزادیخواهان سراسر جهان به ادامه انقلاب تا سقوط حکومت مرسی و اخوانیها را جان تازه بخشیده است.
جنبش “تمرد” دو ماه پیش با اقدام به کمپین جمع آوری کارتهای امضا شده برای استعفای مرسی و برگزاری انتخابات زودرس ریاست جمهوری، سی ژوئن سالگرد به کرسی نشستن مرسی را به عنوان روز تظاهرات همگانی علیه استبداد اسلامی مرسی و اخوانیها و روز اعلام پایان این سلطه ضدانقلابی و ضدمردمی تعیین کرد. ابتکار بیسابقه و بسیار جسورانه جوانان انقلابی و آزادیخواه که از دو ماه قبلتر، دستگاه حکومتی و جریانات فاشیستی – اسلامی اخوانی و سلفی را به مصاف طلبیدند و دست به کار تدارک سازمانیافته حرکت خود در سطح جامعه شدند، سریعا از طرف مردم به ستوه آمده پاسخ مثبت گرفت. ظرف مدت کوتاهی پانزده میلیون کارت درخواست استعفای مرسی جمع آوری شد و حاصل کمپین در روز تظاهرات سی ژوئن از بیست و دو میلیون گذشت. حمایت احزاب ناسیونالیست و لیبرال و سکولار متشکل در “جبهه نجات ملی” اپوزِیسیون، از تظاهرات سی ژوئن زیر فشار توان انقلابی و موفقیت کمپین تمرد بود. رهبری جوانان انقلابی جنبش تمرد، مکررا بر استقلال خود از “جبهه نجات ملی” تاکید کرده اند و عملا نشان داده اند که نقش تعیین کننده در رهبری موج جدید برآمد انقلابی توده ای را بر عهده دارند. دخالت فعال رهبران و فعالین کارگری، اتحادیه های کارگری، کمونیستها و جریانات سوسیالیست در این خیزش انقلابی بویژه در المحله و اسکندریه عیان و برجسته است. اتحادیه های کارگری علاوه بر حمایت از خواستهای عمومی اعلام شده از طرف جنبش تمرد، خواستهای ویژه کارگری را در این خیزش طرح و برجسته کرده اند.
پس از برگزاری باشکوه و سازمانیافته تظاهرات یکشنبه، جنبش تمرد تا عصر سه شنبه به مرسی مهلت داد که استعفا کند، در غیر آن صورت فراخوان “عصیان مدنی” خواهد داد. برگزاری این تظاهرات بیسابقه که ارتش مصر با عنوان “بزرگترین تظاهرات تاریخ مصر” به آن اذعان و از آن تجلیل کرد، آرایش صحنه سیاست مصر و صفبندیهای درون هیات حاکمه و جناحهای مختلف بورژوازی مصر را بلافاصله تغییر داد. در جدال قدرت نیروهای بورژوایی برای در دست گرفتن ماشین دولتی بجامانده از نظام حسنی مبارک، این بار کفه ترازو به سود جریانات ناسیونالیست و لیبرال و سکولار سنگینی کرد و توازن قوا فورا به زیان اخوانیها و مرسی و خرده جریانات اسلامی اقمار اخوان چرخید. اما تغییر اساسی بیشک در توازن قوای سیاسی جامعه، به سود اردوی دفاع از انقلاب و نبرد طبقاتی کارگران و تلاش انقلابی نسل جوان و مردم آزادیخواه برای بسط انقلاب در راستای اهداف خود در برابر اردوی ضدانقلاب بورژواامپریالیست صورت گرفته است.
ارتش مصر در موقعیت ستون فقرات دولت بورژوائی و اصلیترین نیروی مدافع تجدید بنای ماشین دولتی ضربه خورده بورژوازی که در دو سال اخیر مستقیم و غیرمستقیم و بنا به توصیه های آشکار دولت آمریکا از اخوانیها حمایت کرده است، با مشاهده پایان کار اخوانیها توسط خیزش انقلابی توده ها، روز دوشنبه به حمایت خود از آنها پایان داد و در بیانیه ای رسما مهلتی ۴۸ ساعته برای “همه اطراف” درگیر در کشمکشهای جاری تعیین کرد که ددلاین آن بعد از ظهر چهارشنبه سوم ژوئیه است. ارتش اعلام کرد که اگر “اطراف” رویاروئی ظرف مهلت تعیین شده به توافق نرسند، دست به اجرای یک “نقشه برای آینده” سیاسی مصر خواهد زد. در پی انتشار بیانیه ارتش، استعفای سامی عنان از پست فرمال “مشاور نظامی” مرسی و اعلام حمایتش از “خواستهای مردم”، عزم ارتش برای سلب حمایت از او را آشکارتر ساخت. واقعیت این است که به دنبال سقوط مبارک اخوان المسلمین آماده ترین جنبش و سازمانیافته ترین و حزب سیاسی بورژوازی مصر برای ایفای نقش پرچمدار اردوی ضدانقلاب بورژواامپریالیستی بود و به همین دلیل به عنوان ابزار خاموش کردن انقلاب به نام انقلاب آشکارا توسط آمریکا و ارتش مصر حمایت شد و به قدرت رسید. عدم توانایی اخوانیها و مرسی در خاتمه دادن به انقلاب و استقرار مجدد نظم ضدانقلابی و تجدید بنای دولت، امروز و بعد از برپایی موج جدیدی از خیزش توده ای، دلیل روشن و قابل درک سلب حمایت ارتش از حکومت مرسی و اخوانیهاست. تاکتیک ضد انقلابی کنونی ارتش بر آن استوار است که در لفافه دفاع از “خواستهای مردم”، حمایت خود را پشت جناح دیگری از نیروهای بورژوایی برای مقابله با انقلاب که در “جبهه نجات ملی” به سخنگویی برادعی متشکل شده است بگذارد.
انتشار بیانیه ارتش در کنار فشار اجتماعی خیزش عظیم مردم بپا خاسته جبهه اخوانیها و اقمار اسلامی شان را بیشتر به تزلزل انداخت و با استعفای پی در پی وزیران و مشاوران مرسی، ریاست مرسی و کابینه هشام قندیل شروع به ریزش و فروپاشی کرد. اخوانیها با “کودتای نظامی” خواندن اقدام ارتش، در برابر آن ایستادند و در تلاش برای مقابله با تظاهرات اعتراضی توده ها، دست به کار بسیج نیرو شدند و صفوف خود برای یک مصاف جدی و تعیین کننده تجدید آرایش دادند. نهایتا نیمه شب سه شنبه، مرسی در سخنرانی شدیداللحنی خواست استعفای خود و همچنین مضمون بیانیه ارتش را رد کرد و بر “مشروعیت” مقام خود و معتبر بودن “قانون اساسی” تاکید گذاشت. توده های میدان تحریر بلافاصله با فریاد “ارحل، ارحل” قاطعانه به بلوفهای جنگجویانه مرسی پاسخ رد دادند و رهبری جنبش تمرد اعلام کرد که عصیان مدنی تا سقوط مرسی ادامه خواهد یافت.
بدون شک سخنرانی شدیداللحن مرسی نقطه عطف خطیری در روند رویاروئیهای روزهای اخیر مصر است و عملا اعلان مصاف جدی و گسترده از طرف او و اخوانیها تا حد برپایی یک جنگ داخلی است. اما بر خلاف بلوفهای شبه فاشیستی مرسی و سران اخوان، نیروی هزیمت یافته و روحیه باخته، جریانات اسلامی و در راس آنها اخوان، در برابر به میدان بودن نیروی عظیم توده ها در موقعیتی نیست که آنها بتوانند به تهدیدی واقعی برای پیشبرد یک جنگ داخلی در مصر بدل شوند. تجربه خیزش انقلابی جاری در مصر اثبات عملی این حقیقت است که ابزار واقعی به هزیمت انداختن ارتجاع اسلامی و پیشگیری از برپایی جنگ داخلی توسط این ارتجاع پوسیده تنها و تنها بسیج اراده انقلابی توده های محروم جامعه با دخالت و رهبری پیشروان طبقه کارگر و نسل جوان انقلابی است.
خیزش توده ای جاری در مصر که با ابتکار جدی و قاطعانه جوانان انقلابی جنبش تمرد تحقق یافته است در واقعیت امر حاصل انباشته شدن اعتراضات وسیع طبقه کارگر و توده های محروم و مردم آزادیخواه مصر طی دو سال و نیم بعد از سقوط مبارک و در برابر سلطه استبداد مذهبی شبه فاشیستی اخوانیها و شخص مرسی است. پایان یافتن حکومت مرسی و اخوانیها حتمی است و صرف نظر از اشکال پیشرفت نبردهای انقلابی جاری، توده های بپاخاسته مصر مرسی و اخوان را به زیر میکشند. این پیروزی مهمی برای جبهه آزادیخواهی و انقلاب نه فقط در مصر بلکه در منطقه و جهان است و شایسته آن است که با شور و نشاط بی پایان و همبستگی عمیق از آن استقبال و حمایت کرد.
حزب کمونیست کارگری ایران – حکمتیست همبستگی عمیق خود با این خیزش انقلابی را اعلام میکند و تلاش خود همدوش با کمونیستها و رهبران و فعالین کارگری مصر برای تقویت صف مستقل طبقه کارگر و شکل گرفتن سریعتر آلترناتیو پرولتری در قبال تحولات انقلابی و سیاسی در جامعه، در مسیر پیروزی انقلاب کارگری و برقراری سوسیالیسم را با جدیت تمام ادامه خواهد داد. انقلاب مصر و مبارزات طبقه کارگر و نسل جوان انقلابی مصر در راستای بسط و پیشبرد تحولات انقلابی جامعه شایسته گرمترین پشتیبانی توسط طبقه کارگر و بشریت آزادیخواه در سراسر جهان است.
زنده باد انقلاب مصر
زنده باد انقلاب کارگری
زنده باد سوسیالیسم
حزب کمونیست کارگری ایران – حکمتیست
١٢ تیر ١۳۹٢- سوم ژوئیه ٢٠١۳
www.hekmatist.org
