مبارزان کمونیست
در باره آکسیون اعتراضی در اجلاس آی آل او
مصاحبه با شهلا دانشفر
کارگر کمونیست: شهلا دانشفر سئوال ما از شما به عنوان سازمانده آکسیون اعتراضی در سازمان جهانی کار، اینست که هدف از این اکسیون چه بود و چه مکانی در مبارزات کارگری دارد؟
شهلا دانشفر: ما از برپا کردن آکسیون اعتراضی در اجلاسهای سازمانی جهانی کار دو هدف داریم. اولین هدف ما رساندن صدای اعتراض کارگران زندانی به سطح جهانی و جلب بیشترین همبستگی بین المللی از مبارزات کارگران و مردم ایران است. دومین هدف ما فشار آوردن به سازمان جهانی کار “آی ال او” برای اخراج رژیم اسلامی، این رژیم آپارتاید جنسی و ضد کارگر و ضد انسان از این سازمان است. از همین رو ما هر سال در اولین روز گشایش اجلاس سازمان جهانی کار با در دست داشتن عکس کارگران زندانی، با اطلاعیه هایی که معرفی کوتاهی از کارگران زندانیست و با برافراشتن پلاکاردمان با خواست اخراج رژیم اسلامی از آی ال او و با اعلام همین خواستها به آنجا میرویم و با آکسیون اعتراضی خود تلاش میکنیم که صدای اعتراض کارگران و مردم ایران باشیم. امسال نیز همین اتفاق افتاد و هیاتی ٦ نفره از سوی کمیته همبستگی بین المللی کارگری و حزب کمونیست کارگری ایران به آنجا رفت و خواست کارگران و مردم ایران در این اجلاس را نمایندگی کرد.
روشن است که تلاش برای جلب همبستگی بین المللی کارگری و اخراج رژیم اسلامی از آی ال او و در واقع انزوای سیاسی آن در سطح جهان، دو عرصه بسیار مهم از مبارزات ماست و برداشتن هر قدمی به جلو در این عرصه یک پیشروی بزرگ برای کارگران و مردم ایران است. بویژه کارگران در ایران در طول دهه اخیر بطور عملی جایگاه حمایت های جهانی را در مبارزات خود دیده و تجربه کرده اند. یک نمونه آن مبارزات کارگران شرکت واحد در سال ٨٤ بود که بعد از سرکوب شدید رژیم اسلامی و دستگیری بیش از هزار کارگر در یک روز، اعلام روز همبستگی جهانی با کارگران ایران در ١٥ فوریه ٢٠٠٦ آنچنان فشاری بر رژیم اسلامی آورد که فورا تعداد بسیاری از کارگران بازداشت شده را آزاد کرد. بطوریکه این اتفاق سرفصل جدیدی در مبارزات کارگران در ایران و هبمستگی جهانی با کارگران ایران باز کرد. نتیجه آنرا در مبارزات کارگران در چندین ساله اخیر ایران نیز می بینیم و تلاش برای جلب همبستگی جهانی کارگری به طور واقعی به یک عرصه مهم از مبارازت کارگران در ایران تبدیل شده است. نمونه های آن نامه های تشکلها و رهبران کارگری به اتحادیه های کارگری و سازمانهای انساندوست در سراسر جهان و خواست حمایت جهانی آنان از مبارزاتشان است. از جمله در رابطه با همین اجلاس اخیر سازمان جهانی کار از سوی سه تشکل کارگری ایران سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه، سندیکای کارگران فلزکار مکانیک و هیات بازگشایی سندیکای کارگران نقاش طی نامه ای مشترک خطاب به رئیس سازمان جهانی کار، خواستار عدم پذیرش نمایندگان حکومت اسلامی ایران در اجلاس این سازمان شدند. قبل از آن اتحادیه آزاد کارگران ایران طی نامه ای اعتراض خود را به شرکت تشکلهای دست ساز دولتی در این اجلاس و وضع معیشتی کارگران در ایران و دستگیری کارگران اعلام داشت. همچنین از سوی رهبران کارگری چون بهنام ابراهیم زاده و شاهرخ زمانی نامه هایی اعتراضی به سازمان جهانی کار ارسال شد. اینها همه پیشروی های مهم جنبش کارگری است و ما نیز در این جهت تلاش بسیاری کرده ایم. توانسته ایم این گفتمان را به اتحادیه های کارگری در سراسر جهان ببریم و یک نمونه مهم از فعالیت های ما در این عرصه همین آکسیونهای اعتراضی در سازمان جهانی کار است.
اما جنبه دیگر مساله که برای ما اهیمت استراتژیک تری دارد، سیاست به انزوا کشاندن رژیم اسلامی در سطح بین المللی است. هر پیشروی ما در این عرصه فشار بر روی رژیم اسلامی و تضعیف آن است و تاثیر مستقیمی در بهتر کردن توازن قوا به نفع به مبارزات کارگران و مردم ایران است. مبارزه برای انزوای سیاسی رژیم اسلامی در سطح جهانی عرصه مهمی از مبارزه ما برای سرنگونی رژیم اسلامی است. ما تجربه تاریخی دولت آپارتاید نژادی آفریقای جنوبی و تحریم سیاسی بین المللی آنرا در قبل از سرنگونیش و فشاری که بر آن وارد شد را داریم، ما میخواهیم و فشار می آوریم که با رژیم اسلامی نیز مثل رژیم آپارتاید نژآدی آفریقای جنوبی رفتار شود و مورد وسیعترین تحریم سیاسی در سطح جهانی قرار گیرد. به این معنی که سفارتخانه های رژیم اسلامی، این لانه های ترور و جاسوسی، در تمام کشور ها تعطیل شود و جمهوری اسلامی از تمام مراکز رسمی بین المللی از جمله سازمان جهانی کار اخراج شود. به عبارت روشنتر ما خواهان انزوای سیاسی کامل رژیم اسلامی هستیم و برای آن تلاش میکنیم. به این ترتیب همانطور که اشاره کردم هر پیشروی ای در این عرصه نقش مستقیم در تضعیف رژیم اسلامی و مبارزات کارگران و مردم ایران خواهد داشت.
خوشبختانه در این عرصه از مبارزه امروز در سطح جهانی پیشروی های خوبی را شاهدیم. از جمله در جاهایی چون کانادا و انگلیس سفارتخانه های رژِیم اسلامی به تعطیلی کشیده شده است. و یا پارلمان کانادا در اتاوا و انتاریو در ٤ ژوئن در اقدامی بیسابقه قتل عام تابستان ٦٧ توسط جمهوری اسلامی را به عنوان جنایت علیه بشریت به رسمیت شناخت و محکوم کرد. نمونه دیگرش قطعنامه اتحادیه سراسری کارگران مونتاژ در استرالیا است که در اجلاس خود قطعنامه ای با خواست انزوای سیاسی رژیم اسلامی و اخراج آن از سازمان جهانی کار دارد. به نظر من اینها همه پیشروی های مبارزات مردم ایران است. اینها همه نشانگر زمینه مساعد تر پیشبرد این سیاست در شرایط امروز است. با اتکا به این پیشروی ها میتوان با قدرت بیشتری این سیاست را به جلو برد. در مقابل اتحادیه های کارگری و سازمانهای انساندوست در سراسر جهان باید این انتظار را قرار داد که به دولت های خود فشار بیاورند تا سفارتخانه های جمهوری اسلامی، این رژیم سرکوب و جنایت، در همه کشورها بسته شود. میتوان با فشاری بین المللی به حضور رژیم اسلامی در سازمان جهان کار، خواهان اخراج آن از این سازمان شد. میتوان خواست اخراج رژیم اسلامی از همه مراجع جهانی را به پیش برد. آکسیون اعتراضی ما در سازمان جهانی کار، آی ال او، همانطور که اشاره کردم در متن این شرایط و در راستای سیاست به انزوا کشاندن رژیم اسلامی بود. این یک عرصه مهم نبرد ماست که تلاش میکنیم با قدرت جلو بریم.
