مبارزان کمونیست
در حاشیه اخبار کارگری
نسان نودینیان
اعتراض در کنفرانس سازمان جهانی کار
كنفرانس سالیانه سازمان جهانی كار(٥تا ١٥ژوئن) بالاخره امسال به عرصه اعتراض كارگران برای افزایش دستمزد و همچنین افشا و رو كردن سیمای واقعی شركت كنندگان تبدیل شد. شكاف ایلنا و گزارش این رسانه حمایت كننده دولت و كرفرماها میتواند نظر بخشهای وسیعی از كارگران در صنایع صنعتی و كارخانه ها را بخود جلب كند. به این لحاظ كه سنبه اعتراضات كارگری در سال گذشته بحدی بوده است كه ایلنا را مجبور به گزارشی نسبتا مبسوط در ارتباط با هیئت های شركت كننده كرده است. گزارش ایلنا و افشای “گروه كاری” شركت كننده بخشی از واقعیات اعتراضی و ابراز وجود جنبش كارگری در ایران را منعكس میكند. گزارش ایلنا از روی نیت “خیر” و “رادیكالیسم” او نیست. نتیجه فشار اعتراضی بیش از یكسال كارگران در صحنه اجتماعی جامعه است. كارگران در سال گذشته نیروی اصلی اعتراض و تلاشگران واقعی رسیدن به مطالبات رادیكال و فوری هستند. مكانیسم اعتراض و ابراز وجود كارگران و تلاش برای تحقق مطالباتشان در اینجاها هم قابل لمس است. در مجلس نمایندگان ضد كارگر، هر روزه قاتلین مردم اند سنگ دفاع از كارگران را به سینه میزنند و هر روز در مورد بخشی از مطالبات كارگران “سخن” میگویند. و هم اكنون كه مساله اجلاس سازمان جهانی كار گرم است و عده ای سركوبگر و نماینده واقعی دولت و كارفرماها بعنوان “نماینده” كارگران راهی این اجلاس هستند، ایلنا هم “سهم خواهی” خودش را به این شكل بیان كرده است. ایلنا میخواهد از فضای اعتراضات نمایندگان و تشكلهای كارگران كه در اشكال مختلف به سازمان جهانی كار و كنفرانس این سازمان نامه توشته اند و حق خواهی و در واقع كیفرخواست خودشان را در اشكال كنكرت اعلام كرده اند، عقب نیفتد. فعالین كارگری باید به استقبال این فضا بروند. توهم به “مجلسیها” و “ایلنا” هم با این همه اعتراض و ابراز وجود رادیكال محلی از اعراب ندارد. آنچه عیان و روشن است، این واقعیت اجتماعی و طبقاتی است كه جنبش كارگری بر پایه های رادیكالیسم سیاسی و مطالباتی بر روی اعتراض و تلاشش برای تحقق مطالبات عدالتخواهانه اش از جمله سد كردن تعرض به معیشت و زندگی اش از طرف دولت و كارفرما، ایستاده است. استواری و بكارگیری سنت های اعتراض كارگری را بكار میگیرد و در هر بزنگاهی در مقابل این همه تعرضات وسیع به زندگیش ایستاده است. نامه شاهرخ زمانی به سندیكای كارگری فرانسه(سندیکاهای فرانسه (پنج سندیکای فرانسوی ث.ژ.ت CGT ، ث.اف.د.ت CFDT ، اف.اس.او FSU ، اونسا UNSA وسولیدرSolidaire!) و سهیم شدنش در اعتراض این اتحادیه در مقابل سازمان كنفرانس سازمان جهانی كار، نامه اتحادیه آزاد كارگران به كنفرانس سالیانه سازمان جهانی كار، دو نامه سرگشاده بهنام ابراهیم زاده به اجلاس سازمان جهانی کار، اعتراض سندیكای ﻛﺎرﮔﺮان ﺷﺮﻛﺖ واﺣﺪ اﺗﻮﺑﻮﺳﺮاﻧﻲ ﺗﮭﺮان و ﺣﻮﻣﮫ به حضور نمایندگان اعزامی از سوی وزرات كار به عنوان نمایندگان كارگران ایران درصدودومین اجلاس سالیانه سازمان جهانی کار، نامه مشترک سه تشکل کارگری(سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه. سندیکای کارگران فلزکارمکانیک هیات بازگشایی سندیکای کارگران نقاش) به سازمان جهانی کار، و پیام کانون مدافعان حقوق کارگربه اجلاس سالانه سازمان جهانی کار، فراخوان سندیکاهای فرانسوی به تظاهرات در حمایت از فعالین کارگری زندانی در ایران، انعكاس اعتراضات بخشهایی نسبتا وسیع فعالین كارگری است. امسال كارگراندر زمان برگزاری كنفرانس سازمان جهانی بی تفاوت نبودند. اعتراضات و كیفرخواستشان را كه هر روز پرچم اعتراض آنها بوده است را به این اجلاس اعلام كردند. نتیجه این تلاش آگاهانه در دست كارگران و فعالین كارگری است. این نتایج را كارگران میتوانند در اشكال داخلی و بین المللی به نیروی قدرت كارگری تبدیل كنند. مساله مهم، اما تبدیل كردن این اعتراضات و ارسال نامه ها به ارتباطات سراسری و ایجاد شبكه هایی از محافل كارگران و تشكلهایی است كه بطور هماهنگ پرچم مطالبات كارگران و دفاع از حرمت و كرامت جنبش كارگری را بلند كرده اند. گزارش ایلنا ضمیمه میشود؛ ایلنا گزارش می‌دهد/ خالقان مزد ٤٨٧ هزار تومانی در راه ژنو. نمایندگان تشکل‌های رسمی کارگری عازم ژنو شدند تا با بیان مشکلات و مطالبات کارگران ایرانی در اجلاس سازمان جهانی کار، راه حلی جهانی و مشترک برای آن پیدا کنند و این در حالی است که برخی فعالان مستقل كارگری معتقدند صدای اعتراضی از این تشکل‌های رسمی نسبت به پایمال شدن «حقوق بنیادین کار» كه مورد تاكید این سازمان جهانی است در داخل ایران شنیده نمی‌شود. به گزارش ایلنا، یکصد و دومین کنفرانس سالیانه سازمان جهانی کار از ٥ تا ١٥ ژوئن سال ٢٠١٣ میلادی (١٥ تا ٣٠ خرداد ماه سال ٩٢) در شهر ژنو سوئیس برگزار میشود. اعضای گروه کارگری شرکت کننده در این اجلاس، شامل آقایان هادی سعادتی، مجید درویش و علی اکبر سیارمه از جانب کانون عالی انجمن‌های صنفی کارگری، سید محمد یاراحمدیان و فیروز عبدی از مجمع عالی نمایندگان کارگری و محمد گل بامری و اولیا علی‌بیگی از کانون عالی شوارهای اسلامی‌کار هستند. فعالان كارگری در آستانه سفر نمایندگان منتسب به خود، عملكرد این سه تشكل رسمی در مسائل روز جامعه كارگری از جمله كاهش چشمگیر امنیت شغلی كارگران با گسترش قراردادهای ناعادلانه پیمانی و موقت، تهدید سرمایه كارگران در سازمان تامین اجتماعی توسط دولت و به تبع كاهش حمایت‌های اجتماعی، افزایش فجایع ناشی از كار، تعطیلی كارخانه‌ها و از بین‌رفتن فرصت‌های شغلی، مثله كردن مواد حمایتی قانون كار در لایحه ارسالی به مجلس، رشد كار سیاه از جمله سوءاستفاده از نیروی كار كودكان و به ویژه مصوبه مزدی سال جاری كه بیش از شش درصد كمتر از نرخ تورم رسمی است را حاصل عملكرد این تشكل‌ها در دفاع از حقوق صنفی كارگران ایرانی می‌دانند. امضای نمایندگان کارگران در ILO پای مصوبات ضد کارگری «ناصر چمنی» رئیس انجمن صنفی کارگران پتروشیمی تبریز با طرح پرسش‌هایی در مورد صلاحیت نمایندگان کارگری عازم به اجلاس سازمان جهانی کار به ایلنا می‌گوید: «آیا کسانی که در اجلاس سازمان جهانی کار حضور می‌یابند پتانسیل دفاع از حقوق کارگران را دارند؟ آیا در چند سال اخیر از حقوق کارگران دفاع کرده‌اند یا اینکه امضای آنها را زیر بیانیه‌ها و مصوبات ضد کارگری مشاهده می‌کنیم؟» به گفتهٔ آقای چمنی، «تشکل‌هایی که مصوبهٔ ناعادلانهٔ مزد سال ٩٢ را با چشم پوشی از ٦ و نیم درصد افزایش مزد کارگران، امضا کردند و حتی توانایی افزایش ١٠ هزار تومانی حق مسکن را ندارند نمی‌توانند نمایندگان واقعی جامعه کارگری در مجامع بین المللی باشند.» «محمد رضا عمادی» کار‌شناس مسائل کارگری نیز با انتقاد از حضور افراد «توصیه شده» به عنوان نمایندگان جامعهٔ کارگری در اجلاس سازمان جهانی کار، معتقد است: «نمایندگان فعلی، بیشتر از آنکه نمایندهٔ کارگران باشند توسط وزارت کار انتخاب شده‌اند.» او با بیان اینكه اعضای گروه کارگری باید درک درستی از مشکلات کارگران داشته باشند، گفت «افراد فعلی، بیش از آنکه نمایندهٔ کارگران باشند نمایندگان منافع تشکل‌های خود هستند.» سرخوردگی کارگران از تشکل‌های رسمی عملکرد ضعیف تشکل‌های رسمی کارگری در سال‌های اخیر، موجب «سرخوردگی» کارگران شده است. کار به جایی رسیده که رئیس یکی از تشکل‌ها اعتراف می‌کند «تشکل‌های رسمی کارگری، پشتوانه‌ای از سوی کارگران احساس نمی‌کنند.» «فتح الله بیات» رئیس اتحادیه کارگران قراردادی و پیمانی، عملکرد تشکل‌های مذکور را اینگونه به تصویر می‌کشد: «نمایندگان تشکل‌های رسمی کارگری در سال‌های اخیر، نه در بحث مزد به خواسته‌های کارگران جامهٔ عمل پوشانده‌اند، نه امنیت شغلی برای کارگران فراهم آورده‌اند، و نه در لغو قراردادهای موقت و سفید امضا تحولی ایجاد کرده‌اند.» کارگران امیدوارند نمایندگان انتخاب شده برای آنها، به اجلاس سازمان جهانی کار نه به شکل «سفری توریستی» و «امتیاز تشکیلاتی»، بلکه «فرصتی» برای فریاد مشکلات بیش از ٨ میلیون کارگر ایرانی بنگرند.
كارگران و انتخابات ٢» به اصطلاح دوئل هشت نفر از “احراز صلاحیت شدگان شورای نگهبان” به پایان رسید. بخشهایی از جنایتشان را در دانشگاه ها را رو كردند. اختلافاتشان بر سر مذاكرات هسته ای را هم برخ همدیگر كشیدند. ضمن اینكه همه میخواستند قاتلی “مودب” باشند. بی بی سی هم سرشوق آمد و از كلمه ای كه در لابلای این به اصطلاح دوئل از زبان یكی از این “احراز صلاحیت شده شورای نگهبان” جاری شد كه او “رئیس جمهور” پادگانی نیست بشوق آمد. مردم در داخل و خارج از كشور در مورد این مضحكه انتخابات صحبت میكنند. روزهای سرگرم كننده ای است. بازار بالایی ها با صادر كردن اطلاعیه حمایتی و احیانا تحریم هم گرم است. یك ضد زن از فقهاهای جمهوری اسلامی محمد یزدی و اعوان و انصارش هم بعد از پیروزی “ولایتی” در مقابل “جلیلی” كه “فعالیت” مذاكرات هسته ای او را برملا كرد، در حمایت از او همین امروز اطلاعیه دادند. بشكل طبیعی فضای سیاسی جامعه گرم و با التهاب شده است. یادمان نرود در همین روزها حواس كارگران به پدیده مهم دیگری معطوف شده است. كنفرانس سالانه سازمان جهانی كار عرصه ای جدی برای آنها شده است. در لابلای روزنامه ها خبر مضحكه انتخابات را می بینند، اما مساله گرهی آنها اعلام كیفرخواست شان در سازمان جهانی كار و جلب حمیاتهای بین المللی از آنها است. كارگران در دعوای به اصطلاح “انتخابات” اطلاعیه ای نداده اند. فاكتور امنیتی و اعلام موضع هم مساله ای در این جامعه استبداد زده است. هر نوع اعلام موضع كارگران را به پاپوش و مستمسكی امنیتی تبدیل میكنند. این اوضاع عادی نیست. نتیجه استبداد و حاكمیت پلیسی و امنیتی جمهوری اسلامی است. كارگران و فعالین جنبش كارگری جزو بخش سیاسی و پیشرو جامعه بوده و هستند. التهاب سیاسی و اوضاع پرجوش و كنجكاوی مردم در این شرایط و جواب روشن و سر راست كارگران به این اوضاع پر التهاب، از انتظارات جامعه و مردم و جنبش كارگری است. مساله این است كه كارگران باید به چه چیز و كدام مسائل گرهی جواب بدهند! كدام صف و نیروها را مورد خطاب قرار دهند و از كدام فرصت ها به نفع انقلاب و جنبش سرنگونی استفاده میكنند. هم اكنون در محافل كارگری این مباحث باید گرم باشد. باید بیشترین حواس جمعی ها را ایجاد كرد. بیشترین نزدیكی و مشورت و ایجاد زمینه های دخالت رادیكال فعالین و رهبران كارگری را باید تدارك دید! تنزل دخالتگری كارگری به ایجاد هسته های مخفی منزه طلبی عده ای است كه كارگر و ابراز وجود او در جامعه را انكار میكنند. كارگر را در محل كار خلاصه میكنند و ابزار دخالتگیری سیاسی و اعمال هژمونی سیاسی ـ اجتماعی او را جدی نمیگیرند و به این وسیله كارگران را در حاشیه تحولات احتمالی قرار میدهند. كارگران و فعالین كارگری باید در اوضاع پرجوش كنونی در حال آماده باش باشند. هر تحرك و هر اندازه از اعتراضات خیابانی (هر چند اگر در مقایسه با تظاهراتهای میلیونی ٨٨هم نباشد) باید با آمادگی و نقشه روشن كارگران مواجه شود. وقتی جامعه در حال جوشش و التهاب است، فكر كردن به اعمال هژمونی سیاسی و مطالبات رادیكال در جامعه به صدر دستور كار و پلاتفرم كارگران و فعالین آنها رانده میشود.
٩یونی ٢٠١٣
١٩خرداد١٣٩٢
