اطلاعیه شماره 1
جمعی از فعالین کمونیست جنوب کردستان
با درود های فراوان
به دنبال شکست انقلاب 57 و مصادره آن از سوی رژیم سرمایه داری اسلامی و تعرض همه جانبه این رژيم به طبقه کارگر و با توجه به وضعیت تحمیل شده به پیشروان جنبش کارگری و کمونیستی آن دوره، طبقه کارگر مجبور شد حزب خود را نه در کارخانه ها و مراکز تولیدی، بلکه در میدان جنگ و در شرایط جنگ مسلحانه تشکیل دهد .بعد از تاسیس حزب کمونیست ایران در سال 1362 ، طبقه کارگر به عنوان واقعی ترین نیروی انقلابی موجود در جامعه ، سبکی نو را در مبارزه طبقاتی تجربه نمود . حزب نیز توانست نیروی بالقوه انقلابی موجود در جامعه را به نیروی بالفعل بدل نماید . تشکیل حزب کمونیست ایران که در جواب به نیاز جدی مبارزه طبقاتی طبقه کارگر در ایران بود توانست با بحث های جدی در نقد جریانات مختلف چپ آن دوره و سرانجام تدوین برنامه ای کمونیستی، جهت تقویت جنبش کارگری یک گام به پیش بردارد. جریانی که اهمیت مبارزه خود را علیرغم شرایط تحمیل شده ، بر مبارزه و سازماندهی کمیته ها در شهرها و کارخانه تعریف می کرد. مبارزه مسلحانه و نیروی پیشمرگ را تنها بازوی مسلح خود و نه یک هدف غائی تعریف کرد.
به دنبال شکست سرمایه داری دولتی (بلوک شرق) و همچنین تغییرات سیاسی در منطقه و به قدرت رسیدن ناسیونالیسم کردی در کردستان عراق به کمک دولت آمریکا، زمینه رشد ناسیونالیسم و سیر دگردیسی در این جریان فراهم آمد. به دنبال انشعاب سال ١٩٩١، وزن گرایش ناسیونالیستی در این حزب بالا رفت و قدم به قدم این حزب از گذشته انقلابی فاصله گرفت و افق انقلاب کارگری و سوسیالیستی جای خود را به افق جنبش ملی و به ثمر رساندن این جنبش داد. بدین وسیله طی پروسه ای این حزب تماماً از گذشته خود فاصله گرفت و سیر انشعاب در این حزب از موضع راست و ناسیونالیستی به یکی از اتفاقات در این حزب تبدیل شد . جریان زحمتکشان و بعدها روند سوسیالیستی کومه له بیان روشن سیاسی این تحولات در حزب بودند.
متاسفانه ،حزبی استخوان دار که در مبارزه طبقاتی می توانست بیشترین نیروی مولد یک انقلاب را همراه خود داشته باشد امروزه به مامن نیروهای ناسیونالیست کرد تبدیل شده که هر چند سال یک بار خود را با ظاهری متفاوت باز تولید میکنند. حالا که بار دیگر شاهد بحران در حزب هستیم همین خوانش به راحتی میتواند صدق کند فقط با این تفاوت که جناح چپ حزب، جناح مقابل خود را ناسیونالیست، رفرمیست،کودتاچی و سانسورچی میداند ولی قدرت از کف رفته خود را از آنها طلب میکند و به ناچار خود را به سانترالیسم دموکراتیک آویزان میکند. جناح چپ که از شرکت کنندگان در کنگره های ناسیونالیستی بود و تا بحال در تمامی سوخت وساز حزب مشارکت داشته ، جناح راست را به دلیل همکاری پایدار با احزاب بورژوا ناسیونالیست مورد مواخذه قرار میدهد. این جناح در کل این تاریخ در کنار جناح راست و به عنوان یک تن واحد عمل کرده است و هیچ پرچم متفاوت سیاسی و هیچ افق کارگری و کمونیستی را نمایندگی نکرده است. انتقاد به تندروی و اضافه روی جناح ابراهیم علیزاده نمیتواند بیان تمایز جنبشی این جناح از ناسیونالیسم کرد باشد.این چند نمونه از مناقشه درون حزبی سوالاتی اساسی را پیش روی ما قرار داده است،
آیا این حزب با چنین کارکردی میتواند در متن مبارزات کارگران در ایران قرار گیرد؟.
آیا این حزب میتواند مبشر انقلاب کارگری ایران با اتکا به جنبش کارگری و کمونیستی باشد؟
ما جمعی از فعالین کمونیست که سابقه حضور در حزب و فعالیت در کمیته تکش را داشتیم ، به اطلاع میرسانیم برخلاف ادعای دو جناح وضعیت کنونی حزب را ناشی از دروغ پردازی و اتخاذ سیاست رفرمیستی و اپورتونیستی از سوی رهبری کومله و همراهی کمیته ی رهبری حزب میدانیم . کمیته رهبری از منابع انسانی و تاریخچه و اعتبار حزب کمونیست ایران و سازمان کردستانی آن صرفا جهت بهره برداری های سیاسی در منطقه و قبضه قدرت حزبی استفاده کرده است. شرایطی که در صحنه سیاسی حزب شاهد آن هستیم جدا از برخورد های غیر دموکراتیک و سقوط کامل مسائل اخلاقی ، در تقابل با افق سوسیالیستی کارگران قرار دارد و این حزب کمونیستی را تا سطح یک حزب مخالف جمهوری اسلامی تقلیل داده است. بی شک این شرایط نتیجه مستقیم عملکرد سی ساله هر دو جناح اصلی میباشد. حال در این کشمکش درونی جناح راست به رهبری ابراهیم علیزاده با اتخاذ سیاست های رفرمیستی تکلیف خود را با طبقه کارگر و مبارزات طبقاتی روشن ساخت و آبی سرد بر پیکره بی جان حزب پاشید جناح چپ نیز همچنان مدعی تقویت جنبش کارگری ست و با همان ترفند های نخ نما میخواهد اعتباری برای خود بیابد اما متاسفانه هیچ اراده و پتانسیلی جهت تغییر این وضعیت دیده نمیشود. به نظر ما عبور از این بحران برای ما کمونیست ها که دغدغه امر انقلاب کارگری را داریم؛ تنها با برافراشتن یک پرچم متفاوت سیاسی و نقد همه جانبه از هر دو جناح راست و چپ و تنها با دفاع از تاریخ گذشته این حزب و بازگشت به مصوبات کنگره ششم و عبور از تمامی افراد کمیته رهبری حزب کمونیست ایران و کومله امکان پذیر می دانیم.
جمعی از فعالین کمونیست جنوب کردستان
اسفند 99
