مبارزان کمونیست
هیئت نمایندگی جمهوری اسلامی در سازمان جهانی کار توجیه کنندگان بی حقوقی کارگران
جمال کمانگر
یکصدو دومین اجلاس سالانه سازمان جهانی کار در ژنو- سویس از روزچهارشنبه 15 خرداد تا 30خرداد 1392در حال برگزاری است. قبل از اینکه به اصل موضوع یعنی حضور نمایندگان جمهوری اسلامی در این کنفرانس بپردازیم بهتر است یکبار دیگر تاریخچه این سازمان جهانی ، چه کسانی طبق اساسنامه اش حق حضور در آنرا دارند و مهمترین اهدافی که در حوزه کار به عهده آن است را بار دیگر با هم مرور کنیم. سازمان جهانی کار در ژانویه و آپریل 1919 بعد از پایان جنگ جهانی اول و با شرکت 9 کشور در پیمان ورسای تشکیل شد و اکنون 181 کشور عضو آن هستند. در پیمان ورسای اعلام شد بدون عدالت اجتماعی صلح جهانی قابل وصول نیست. سرمایه داری جهانی تلاش کرد جلو موج سهمگین انقلاب اکتبر را با دادن رفرمهایی کنترل کند.
این سازمان بعد از پایان جنگ جهانی دوم در سال 1946 همراه با تشکیل سازمان ملل به عنوان اولین سازمان زیر مجموعه آن در آمد. در اساسنامه اش تنظیم روابط کار بین کارفرما، دولت و کارگران اعلام شده است. و هدف اصلی خود را بهبود شرایط کار و معیشت کارگران اعلام کرده است که شامل ساعات کار روزانه ، بیکاری، دستمزد ، ممنوعیت کار کودکان ، آزادی تشکل مستقل کارگران و برابری دستمزد در قبال کار یکسان ، بیمه بیکاری و چند خواسته رفاهی دیگر است. این سازمان آشکارا اعلام کرده است که هیئت های نمایندگی باید متشکل از نمایندگان دولت ، کارفرمایان و کارگران باشند. بنابراین این سازمان یک سازمان کارگری نیست! بلکه سازمان تنظیم رابطه بین کار و سرمایه در جهان است! البته به معنی این نیست که کارگران از این امکان برای چانه زدن برای شرایط بهتر فروش نیروی کار با سرمایه داران سر یک میز ننشینند.
بخش وسیعی از مبارزه کارگران، مبارزه اقتصادی برای بهبود وضعیت معیشت و رفاه کارگران است. مبارزه برای رفرم تا زمانی که طبقه کارگر قدرت سیاسی را بدست نیاورده است، کماکان ادامه دارد. از این نظر اجلاس سازمان جهانی کار برای کارگران ایران فرصتی است برای تماس و دیالوگ با طبقه کارگر جهانی و کسب حمایت آنها در جهت بهبود شرایط معیشتی طبقه کارگر و جهانی کردن معضل کارگران ایران است. همین مسئله باعث میشود که اجلاس سالانه این سازمان را باید جدی گرفت!
جمهوری اسلامی یکی از کشورهای مستبد سرمایه داری در این اجلاس است که انتخاب و ترکیب هیئت نمایندگیش هیچ قرابتی به اساس نامه سازمان جهانی کار ندارد. قرار است کسانی در این کنفرانس به عنوان نماینده کارگران ایران شرکت کنند که دستمزد زیر خط فقر امسال را “در شورای عالی کار” تصویب کرده اند! پای قانون ضد کارگری جمهوری اسلامی امضاء نهاده اند. تشکلهای مستقل کارگری را تحمل نمیکنند . حق اعتصاب و اعتراض را برای کارگران خارج از تشکلهای دولتی به رسمیت نمی شناسند. ترکیب هیئت نمایندگی جمهوری اسلامی خیلی مضحک است. قرار است 31 نفر هیئت جمهوری اسلامی را نمایندگی کنند. نمایند گانی از تشکلهای دولت ساز مانند کانون عالی انجمن های صنفی کارگری، مجمع عالی نمایندگان کارگری و کانون شوراهای اسلامی کار هستند که جمعا هفت نماینده که توسط دولت تعیین شده اند. 24 نفر باقی مانده چهارده نماینده دولت همراه با وزیر کار رژیم و ده نماینده کارفرما حضور دارند. دولت خود به عنوان بزرگترین کارفرما نقاب میانجی برصورت زده است که گویا منافع هر دو طرف را در نظر میگیرد. تشکلهای رسمی و دولتی نمایند گی کارگران را نمیکنند. تاریخ این تشکلها نشان میدهد امضای آنها زیر تمام قوانین ضد کارگری در جمهوری اسلامی است. جالب است “خانه کارگر” هم به عنوان نماینده جناحی دیگر از سرمایه داری ایران در این کنفرانس حضور دارند.
این سئوال مطرح میشود زمانی که سازمانهای کارگری مستقل در جمهوری اسلامی قانونی نیستند چگونه نمایندگان راستین کارگران در این اجلاس شرکت میکنند؟ اگر هیئت نمایندگی، مطابق مقررات سازمان جهانی کار باید اعضای شاخص ترین اتحادیه های کارگری کشور باشند کدام یک از نمایندگان شرکت کننده از طرف کارگران این موقعیت را پیدا کرده اند. تشکلهای دولتی، کانون عالی انجمنهای صنفی کارگری، مجمع عالی نمایندگان کارگری و شورای اسلامی کار در طول حیات جمهوری اسلامی ثابت کرده اند که بازوی امنیتی و ضد کارگری رژیم در میان کارگران هستند. نه تنها حضور آنها به عنوان نماینده کارگران مشروعیت ندارد بلکه دهن کجی بزرگی به خود مقررات سازمان جهانی کار هم هست. طنز تلخ اینجاست که “خانه کارگر” هم به عنوان تشکلی که مورد غضب دولت احمدی نژاد قرار گرفته و از سال 1385 از این هیئت نمایندگی کنار گذاشته شده است در این اجلاس حضور دارند.
لشکر کشی نماینده گان ضد کارگر جمهوری اسلامی به اجلاس سازمان جهانی کار توجیه کنندگان بی حقوقی کارگران در ایران هستند و باید اخراج شوند. تلاش آنها برای نهادینه کردن فقر و فلاکت بر کارگران است. حضور جمهوری اسلامی در سازمان جهانی کار با این ترکیب نشان میدهد که سرمایه داران و دولتشان از هر فرصتی برای نهادینه کردن بی حقوقی کارگران استفاده میکنند. ضرورت مبارزه بی امان برای اخراج نمایندگان جمهوری اسلامی از سازمان جهانی کار تنها مطالبه تشکلهای چپ و فعالین کارگری در خارج کشور نیست بلکه خواسته عموم کارگران در ایران است. روشن است که مصوبات سازمان جهانی کار جنبه اجرایی ندارد و بیشتر توصیه است! اما اگر برای سرمایه داری ایران مهم است که با 31 نماینده شرکت کنند به طریق اولی باید طبقه کارگر ایران هم از این تریبون برای بهبود وضعیت کارگران استفاده کنند. و ادعا نامه طبقه کارگر ایران را علیه بی حقوقی و فقر و فلاکت تحمیل شده به کارگران در چنین اجلاسی را آزادانه بیان کنند. نباید اجازه داد نمایندگان ضد کارگری جمهوری اسلامی اجحافات علیه کارگران و فعالین کارگری را در چنین اجلاسی پرده پوشی کنند. تلاش برای فرستادن نمایندگان واقعی کارگران تنها مطالبه نیست بلکه حق طبیعی کارگران ایران است.
*****
