مبارزان کمونیست
دوستان و رفقای گرامی با درود،رنجنامه دوستی به دستم رسید که بسیار به حال و روز مادران و خواهران ایران وطنم شباهت دارد..من با ایشان از طریق ایمیل در تماسم و وظیفه خود دانستم این متن را ترجمه و حضور شما مهربانان همیشگی ارسال دارم..لطفا از هر طریقی و هر کجای این جهان هستید صدای زنان و دختران افغانستانی باشید،یادمان نرود :ما درد مشترکیم و باید یگدیگر را فریادی باشیم.. قبلا و قلبا از همسویی شما سپاسگزارم. با مهر .سوسن شهبازی
سوسن از آخرین باری که با هم در تماس بودیم مدتی میگذردولی در شرایط کنونی عمل تو میتواند از معامله با حقوق زنان با طالبان در افغانستان جلوگیری کند. لطفا نامه وزمه را در پائین بخوان و در کنار زنان افغانستان بایست.
سوسن عزیز
من هیچ وقتآنروزی را که داشتم در خیابانهای کابل قدم میزدم فراموش کنم. من صدای جیغ زنی را شنیدم و جمعیت انبوهی را دیم. خودم را با فشار به صف جلو هل دادم تا ببینم چه اتفاقی میافتد.یک مرد یک زن را با یک کابل آهنی کتک میزد. هر دفعه که او جیغ میکشید فرزندش هم جیغ میکشید.او مجازات میشد چون او قوزک پایش را نشان مردم داده بود.این زندگی زنان تحت رژیم طالبان در افغانستان بود.با ما مثل شهروند درحه سوم برخورد میشد.بدتر از حیوانات. از مدرسهرفتن ما جلوگیری بعمل میامد. به ما کاری نمیدادند و میانگین سنی زنان به شدت رو بکاهش بود.و خشونت علیه زنان افزایش پیدا میکرد.
ولی مثل بسیاری از زنان ما متقابلا جنگیدیم. با به خطر انداختن جانمان مدارس مخفی برای زنان درست کردیم و پناهکاهی برای قربانیان خشونت. و ما پیشرفت زیادی در این زمینه کردیم. پس از سقوط طالبان در سال 2001 دختران بیشتری به مدرسه میروند. میانگین سنی زنان افزایش پیدا کرده و زنان موفق شدند که در پارلمان افقانستان صاحب کرسی شوند و در قانون اساسی حقوق مساوی برای زن و مرد در نظر گرفته شده هر چند این مسئله بدرستی رعایت نمیشود.ولی در حال حاضر این پیشرفت در معرض خطر قرار دارد.دولت افغانستان با طالبان و دولت امریکا بر سر میز مذاکره صلح مینشینند ولی زنان در این جلسات حضور ندارند.
به ما بپیوند و درخواست کن که زنان افغان باید صندلی در مذاکرات صلح داشته باشند. این حق مسلم ماست.ما اکنون شاهد خشونت در مناظقی که طالبان قدرت را در دست دارد هستیم. مدارس دخترانه به کرات مورد حمله قرار میگیرد. بنا بر خبرگزاریهای محلی 70 نفر از رهبران زنان در سال 2013 کشته شدند و در ولایت خود من یک کارمند یک مدرسه دخترانه حلق آویز شد و بعد چناره او را به درخت بستند.بعد از سالها جنگ و خونریریزی دولت افغانستان میخواهد آینده صلح امیزی را برای افغانستان به ارمغان بیاورد ولی این با معامله با حقوق زنان در افغانستان میسر نیست.
دولت استرالیا متعهد شده که در دراز مدت برای پیشرفت افغانستان وارد عمل شود. اینحاست که صدای تو اهمیت پیدا میکند. سوسن در کنار ما بایست و به دول امریکا و استرالیا بگو که زنان حق شرکت در کنفرانس صلح را دارند
من بعنوان یک زن پیشگام مبارزه برای آزادی زنان با خشونت بیگانه نیستم. خانواده من مورد حمله قرار گرفت. در و پنجره های خانه مار ا شکستند ولی دولت کار زیادی در این مورد نکرد. اگر کسی بخواهد مرا بکشد این امریست ساده ولی هیچ کس نمیتواند جلوی مرا بگیرد.من به چشم خود میبینم که افغانستان رو به آینده بهتری است و من میتوانم در این مسئله نقش مهمی بازی کنم و این تنها چیزی است که برایم اهمیت دارد.لطفا در کنار من و دیکر زنان افغانستان بایست. ما میجنگیم,مبارزه میکنیم برای حقوقمان.
از صمیمم قلب ازت تشکر میکنم
وزمه فروغ
پیشگام مبارزه برای حقوق زنان و برنده جایزه شهامت سال 2009
Susan, it’s been a while since we were last in touch. But right now, your action could help stop womens’ rights in Afghanistan being traded away in negotiations with the Taliban. Please read Wazhma’s message below and stand with Afghan women.
 Women in Afghanistan are fighting and dying for their rights. Girls schools have been attacked, and activists murdered. Join me and stand with the women of Afghanistan. |
Dear Susan,
I can never forget that day in Kabul. I was walking down the street when I heard a woman screaming. There was a big crowd gathered, so I pushed to the front to see what was happening. A man was beating a woman with a metal cable – hitting her over and over. Every time she screamed, her child would scream too. She was being beaten as punishment for showing her ankles.
This is what life was like for women under the Taliban in Afghanistan. We were treated like third class citizens – worse than animals. We were banned from going to school, from voting, from almost all employment. Female literacy and life expectancy fell sharply, and violence against women increased.
But like many women, I fought back. We risked our lives educating girls in secret and running shelters for victims of abuse. And we’ve made a lot of progress: since the Taliban fell in 2001, more girls are going to school, life expectancy has increased, women have reserved seats at the Afghan National Assembly and equal rights have been enshrined in the Afghan Constitution (though they are not effectively enforced).
But right now, this progress is under threat. The Afghan Government is holding peace talks with the Taliban and the US Government – but women are not at the negotiating table. Join us and demand that Afghan women have their rightful seat in the peace process to make sure our rights are not traded away.
We’re already seeing signs of what could happen if the Taliban returns to government. In provinces where the Taliban is gaining control, girl’s schools are frequently targeted and attacked. According to local media, 70 women leaders have already been killed in 2013. In my own province a female social worker was recently hanged and left tied to a tree.
After years of violence and conflict the Afghan Government is hoping to secure a peaceful future for Afghanistan – but it cannot happen at the cost of women’s rights. The Australian Government has been intensely involved in Afghanistan’s transition, and has made a long-term commitment to aid and development. This is why your voice is so crucial.
Being a vocal and well-known women’s rights leader, I’m no stranger to threats. Our family home has been broken into, and our windows smashed. I am threatened often, but my government does little to help.
If someone wants to kill me it would be very easy. But no one will stop me. I see Afghanistan changing for the better, and I know I can make a difference for women. This is what truly matters to me.
From my heart, I thank you.
Wazhma Frogh
Women’s Rights Advocate and recipient of the 2009 International Woman of Courage award
Women’s Rights Advocate and recipient of the 2009 International Woman of Courage award
