مبارزان کمونیست
اعتراض دانشجویان علیه روحانی
از هفت تپه تا تهران، زحمتکشان در زندان!
روز چهارشنبه ٢٤ مهرماه، دانشجویان دانشگاه علم و صنعت روحانی را سکه یک پول کردند. این اجتماع منعکس کننده گوشه دیگری از نبض سیاسی جامعه و نفرت وسیع از حکومت اسلامی بود. مدتها قبل از اعتراضات دیماه ٩٦ که طی آن فریادهای “مرگ بر حکومت اسلامی” بلند شد، مردم کارگر و زحمتکش سران حکومت را با عنوان “دروغگو” و حسن روحانی با ریشخند “حسن بی کلید” نام گذاشته بودند. کارگران مجتمع ملی فولاد اهواز نیز در اعتراضات پرشورشان با فریاد “روحانی دروغگو، کلید تدبیرت کو!” به سیاستهای ضد کارگری دولت روحانی اعتراض کردند. واضح است که در دانشگاه بعنوان یک قلب تپنده سیاست ایران، دیگر سران جمهوری اسلامی نمی‌توانند بیایند و جلسه بگذارند و در میان شعارهای حمایتگرانه حزب‌اللهی‌ها بدرقه شوند. این دوره سپری شده است.
روحانی مانند هر آخوند دیگر وقتی دستش به تریبونی میرسد، میخواهد زمین و زمان را بهم بدوزد. او در باره همه چیز ازجمله “پیشرفتهای علمی و پزشکی” نظام تا مسئله اقتصاد و غیره روضه خواند، وقیحانه دروغ گفت و انتظار داشت دانشجویانی که با هزار بازرسی امنیتی وارد سالن شده بودند ساکت بمانند! اما دانشجویان سالن را ترک کردند، در صحن دانشگاه جمع شدند و شعارهای ازادیخواهانه شان را برافراشتند. شب قبل غذای فاسد “دانشگاه پول گردان” حکومت روحانی ها ٢٠٠ دانشجوی پسر و دختر را مسموم کرده بود و حتی اجازه ندادند که دانشجویان دختر را به بیمارستان برسانند! دانشجویان در محیط دانشگاه دست به راهپیمائی زدند و در حمایت از رفقایشان شعار میدادند؛ خوابگاه دخترانه، زندانه، زندانه! حقوقدان‌ها دانشگاه را پادگان کردند! از هفت تپه تا تهران، زحمتکشان در زندان! کارگر زندانی آزاد باید گردد! معلم زندانی آزاد باید گردد! دانشجوی زندانی آزاد باید گردد!
این حرکت که اساساً علیه کالا سازی و پولی سازی آموزش، علیه سرکوب سیاسی، علیه تبعیض جنسیتی و در دفاع از دانشجویان و معلمان و کارگران زندانی بود، نشان داد افق کارگری در دانشگاهها عمیقا ریشه دوانیده و با دستگیری و سرکوب و تبلیغات ضد کمونیستی نمیتوان به جنگ این پدیده ریشه‌دار اجتماعی رفت. حرکت دانشجویان علم و صنعت ادامه تحرک وسیع و گسترده بمناسبت روز جهانی زن علیه حجاب اسلامی و قوانین آپارتاید جنسی و دفاع از نان و کار و آزادی بود. همین روزها نیز دانشجویان در دانشگاه مازندران علیه فاشیسم و جنگ و در دفاع از مردم کردستان سوریه دست به اعتراض زدند. دانشگاههای ایران علیرغم فضای امنیتی و دستگیریهای وسیع ماههای اخیر همچنان ملتهب است و در هر فرصتی این پتانسیل اعتراضی بوسعت خود را بیان میکند. درود بر دانشجویان علم و صنعت که بار دیگر صدای واقعی کارگران و معلمان و رفقای دربندشان شدند. روحانی در اینروز بار دیگر متوجه شد که نمیتوان برای مضحکه انتخابات روی دانشگاهها حساب باز کنند. او تلاش کرد وضعیت فلاکتبار اقتصادی و بن بست و ناتوانی کل حکومت را با ریاکاری آخوندی، اینطور بیان کند که دانشجویان باید در مسائل اقتصادی نظر بدهند! انگار زمانی که آموزش را پولی و کالائی کردند، وقتی کارگران را کرور کرور از شمولیت همان قانون کار ارتجاعی‌شان بیرون کشیدند، وقتی سرمایه‌های جامعه را دسته جمعی بالا کشیدند و به خارج منتقل کردند، وقتی کارخانه‌ها را به خودی‌هایشان مفت و مجانی واگذار کردند، از کسی “نظر” خواستند! حال که مسئله اختلاس و فساد و ورشکستگی اقتصادی هیچ راهی برایشان باقی نگذاشته است، امروز که یک جامعه را دستجمعی به پرتگاه سوق داده اند، روضه میخواند و انتظار دارد دانشجویان فهیم برایش دست بزنند و با احترام بدرقه اش کنند! اما دانشجویان گفتند حکومتی که وی رئیس جمهورش است کمترین مشروعیتی ندارد و اعتراض آنها نه فقط به کل حکومت و باندهای متفرقه اش بلکه به نظامی است که این حکومت پاسدار آنست. دانشجویان با نقد کارگری به سرمایه داری جواب حکومت روحانی‌ها را دادند. و این ابداً عجیب نیست، بیش از هشتاد درصد دانشجویان به خانواده های کارگری تعلق دارند.
در آستانه ١٦ آذر روز دانشجو هستیم. انتظار اینست که در شرایط بشدت متفاوت امروز جامعه، بار دیگر دانشگاههای کشور بعنوان یک قطب مهم سیاست در ایران همراه با جنبش طبقه کارگر علیه آپارتاید طبقاتی و جنسیتی و آموزشی و حکومتی که دانشگاه و کارخانه را با پادگان عوضی گرفته است، صفوفمان را متحد کنیم و علیه وضع موجود بمیدان بیائیم. بار دیگر فریاد زنیم؛ فرزند کارگرانیم، کنارشان می‌مانیم!
١٧ اکتبر ٢٠١٩
