مبارزان کمونیست
پیمانکاری در خدمت دستگاه چپاول حکومت اسلامی
نسان نودینیان
یکی از حزب الهی های مجلس اسلامی ابوالفضل ابوترابی اخیرا درباره شرکت‌های پیمانکاری تامین نیروی انسانی اظهار نظر کرده و گفته: “در بسیاری از این شرکت‌ها به اندازه‌ای رانت وجود دارد که یک شبه ره صد ساله می‌روند و درحالیکه در تولید و اشتغال هیچ نقشی ندارند، درآمدهای کلانی به دست می‌آورند و در اصل کارگران جان میکنند تا پیمانکار سود ببرد”.
۱ـ اعضای متشکل پیمانکاری و رانت خواری کی ها هستند!
پیمانکاری، رانت خواری و انباشت ثروتهای بادآورده در نظام جمهوری اسلامی کشف جدید تعدادی آدمکش حزب الهی در مجلس اسلامی نیست که این روزها ایلنا و خانه کارگری ها آن را علم کرده اند. با تسلط جمهوری اسلامی بر اقتصاد و پول و خزانه های مالی و بمیدان آمدن گله ای از مفت خوران در نظام اقتصادی و دولتی، بورژوازی حامی خمینی و ارتجاع اسلامی، دولتی ها و دوایر بیت رهبری، سرداران سپاه پاسداران، امام جمعه ها و اعوان و انصار آنها، حزب الهی های مجلس اسلامی و امثال اینها بجان مردم و کارگر و مزدبگیر افتادند. اینها با هر شیوه ممکن به استثمار نیروی کار کارگر افتادند. فلاکت اقتصادی و معیشتی و همچنین ناامنی جانی بسیار بیشتر و شدیدتری را در محیطهای کار به کارگران و بویژه به میلیونها کارگر اخراج شده، بیکار، فصلی و جوانان تحصیلکرده فاقد موقعیت شغلی، را تحمیل کردند. این جماعت در ۴ دهه گذشته با برقراری حاکمیت ضد کارگر جمهوری اسلامی بخشی از نظام بردگی مزدی علیه کارگران هستند! پیمانکاران و رانت خواران بسادگی عناصری از دستگاه فاسد حکومت اسلامی هستند که امثال ایلنا و برخی حزب الهی هائی که نام نماینده مجلس را بر آنها نهاده اند تلاش دارند از طریق بحث پیمانکاران کل دستگاه فاسد و بحران زده اقتصاد جمهوری اسلامی را از زیر ضرب بیرون ببرند.
۲ـ چرایی بحث “کارگران جان میکنند تا پیمانکار سود ببرد” در مجلس اسلامی!
برپایی شوهای مضحک و مسخره در دفاع از “جان کارگر” که توسط تعدادی از کارچاق کنهای دولتی و سرمایه داران خصوصی راه انداخته شده بر بستر شرایط سیاسی و موقعیت طبقه کارگر و مزدبگیران جامعه قابل درک و بررسی است. در مجلس اسلامی صدها مزدور حلقه بگوش که خود بخشی از سیستم سرمایه داری و کارفرماها را تشکیل میدهند، از شکاف طبقاتی کنونی و از عمیق شدن مبارزه کارگران با دولت و کارفرماها بیش از هر دوره ای احساس خطر میکنند. اینها با برپایی شوهای مسخره بخیال خود میخواهند از دوقطبی دولت و بخش خصوصی استفاده کنند و به اصطلاح خود را بعنوان “ناجی” و “حامی” کارگر به طبقه کارگر بفروشند، روش های مزورانه ای که در سیستم استثماری سرمایه داری آشنا است.
اما کارگران سالهای مدیدی است که گول این نمایشهای مسخره در مجلس اسلامی و روضه خوانی و اراجیف امثال محجوب و خانه کارگر و شوراهای اسلامی و روسای انجمنهای صنفی را نمیخورند. اما این نمایشهای حقه بازی در عین حال بیانگر عمق فاجعه ای انسانی و تحمیل فلاکنبارترین زندگی به کارگران است. به باور من در ایران تحت حاکمیت جمهوری اسلامی سرمایه شدیدترین و وحشیانه ترین شرایط مزدی و سیستم فروش نیروی کار برقرار است، که کارگر و مزدبگیر مجبور است برای لقمه نانی ریسک دادن جان را قبول کند.
۳ـ کارگران و شرایط کار با پیمانکاران
پیمانکاران اساسا دلالان سرمایه داران و دولت هستند. اینها افراد و شرکتهایی هستند که بی محابا کارگر بیکار را بدون قراردادهای کاری استثمار میکنند. بعنوان نمونه به صحبتهای یکی از پیمانکاران، که تازه از نوع “خوب” این جماعت هستند، بای توجه کرد که آینه ای از نقشه شوم هزاران پیمانکار است که جان و امنیت و موقعیت شغلی کارگران بیکار و یا فصلی را در چنگ فشرده اند. یکی از این پیمانکاران که در گزارش روزنامه ایران منعکس شده میگوید: “با آقای مهندس قراردادی امضا کردم و قرار شد که او هر ماه مبلغی را به‌عنوان حقوق و مزایای کارگران به من بدهد و من هم وظیفه داشتم کارگران مورد نیاز را تأمین کنم و حقوق آنها را هم بپردازم. دست آخر هرچقدر هم باقی ماند برای خود بردارم. از خدا که پنهان نیست از شما چه پنهان سالهای اول همه‌شان را بیمه کردم و حقوق بالایی هم به آنها پرداخت می‌کردم. اما چیزی برای خودم نمی‌ماند به‌همین دلیل تصمیم گرفتم من هم مانند بقیه از کارگران فصلی استفاده کنم. خوبی این کارگران به قناعت‌شان است. آنها به حق خود قانع هستند و به دنبال بیمه و مزایا هم نیستند.”
جمعه گل میگوید: “هر روز صبح به خیابان‌هایی که پاتوق کارگران موقت است سر می‌زنم. چند تایی که به نظر می‌رسد زور بازوی خوب و مهارت لازم را دارند انتخاب می‌کنم و با خود به محل ساختمان می‌برم. گاهی برخی از آنها آن قدر خوب کار میکنند و به حق خود قانع هستند که تا چند ماه هم با هم کار می‌کنیم. بیشتر آنها به دنبال بیمه و… نیستند. آنها کارگران زحمتکشی هستند که به درآمد روزانه خود بیشتر اهمیت میدهند. بیشترشان هم تنها در این شهر زندگی میکنند و با دردسر مرخصی و بیماری زن و همسر روبه‌رو نیستم. این معامله دو سر سود است. آنها از سرگردانی در سر چهارراه‌ها و خیابانها نجات پیدا میکنند و خیالشان راحت می‌شود که تا چند روز کار دارند و حقوقشان سر موقع پرداخت می‌شود، من هم خیالم راحت است که می‌توانم برای آینده بچه‌هایم پولی پس‌انداز کنم”. او ادامه میدهد؛ “البته فکر نکنید که من زحمت زیادی نمی‌کشم. ترس اینکه مبادا یکی از آنها هنگام کار دچار مشکلی شود خواب و خوراک را بر من حرام کرده. حتی بعضی از شب‌ها کابوس افتادن کارگری از داربست را می‌بینم”.
اینجا مملکت استثمار وحشی و بازار جنایت سرمایه و نظام جمهوری اسلامی علیه میلیونها کارگر بیکار و فصلی است. اینجا مملکت رانت خواری و انباشت سرمایه است. اینجا مملکت نا امنی محیط کار و معیشت است. اینجا مملکتی است که ۱۹ میلیون حاشیه نشین بدون کار و شغل ثابت بدون حقوقهای مکفی زندگی میکنند و ارزانترین نیروی کار و طعمه شکار و استثمار سرمایه داران و پیمانکاران میشوند. اینجا مملکتی است که جان انسان از همه چیز ارزانتر است!
۴ـ چه باید کرد!
فروش نیروی کار با ناچیزترین مزد و با نداشتن امنیت شغلی و بیمه های درمانی و بازنشستگی کابوس زندگی کارگران است. زندگی چند میلیون کارگر بیکار و اخراج شده در دست تعدادی سرمایه دار مفت خور، دولت و پاسداران هار و جنایتکار بگروگان گرفته شده است. این نظام استثمارگر و بانی فقر و بی تامینی را باید بزیر کشید. سرنگونی انقلابی جمهوری اسلامی خیابانها خواست مردم در ایران است.
راه حل فوری کارگران بیکار و جوانان فاقد موقعیت شغلی سازماندهی تشکل کارگران علیه بیکاری و با تامین بیمه بیکاری است. راه حل کارگران بیکار سازماندهی تجمع و برپایی مجمع عمومی در شهر و محلات کارگری به منظور بررسی مشکلات معیشتی، تامین امکانات دارویی و بیمه بیکاری و تامین مسکن و … است.
دوره اراده جمعی، مشارکت و تصمیم توده ای کارگران بیکار و شاغل فراهم است. مهم اراده محکم سخنگویان کارگری است که محمل ابراز وجود و سازماندهی کارگران و بویژه کارگران بیکار باشند. جنبش کارگری در ایران در حد بلوغ سیاسی دارای صدها کادر و سخنگوی توانا است، و این خود نیز نقطه قدرت مهم این جنبش است. از ظرفیت و تواناییهای کارگران پیشرو برای سازماندهی توده ای باید بیشترین استفاده را کرد.
پیش بسوی تشکل کارگران بیکار علیه بیکاری!
۱۵ مرداد ۱۳۹۸- ۶ اوت ۲۰۱۹
کارگر کمونیست ۵۸۴
