مبارزان کمونیست
اول مه، اعلام نه کارگر به نظم ضد انسانی سرمایه
(به مناسبت روز جهانی کارگر)
رحمان حسین زاده
کارگران در اول مه بار دیگر این فرصت را به دست میاورند، در ابعاد جهانی همگام و همزمان ابراز وجود کنند. کمتر روزی است که همانند روز کارگر بتوان دو دنیای متفاوت را از هم تشخیص داد. دنیایی متعلق به ما اکثریت عظیم انسان کارگر و مردم تحت ستم و دنیای متعلق به اقلیت انگل استثمارگر سرمایه دار. رشد نجومی ثروت اقلیت سرمایه دار بر متن گسترش فقر اکثریت عظیم میلیونها انسان کارکن نه تنها در کشورهای فقر زده آسیا و آفریقا، در قلب پایتختهای کشورهای غربی و اروپای صنعتی، گسترش شکاف طبقاتی عمیق به عریانترین وجه مشخصه پایه ای دو دنیای متفاوت سرمایه داران و کارگران است.
تداوم بحران جهانی سرمایه داری و در همین یکسال گذشته، به همان نسبت تعرض جهانی و بی سابقه به زندگی و معیشت طبقه کارگر جهانی را به دنبال داشته است. در پنج قاره و درهمه کشورها اعم از متروپل و غیره، زدن بیسابقه دستمزدها و امکانات معیشتی و تحمیل ریاضت کشی اقتصادی بر حیات طبقه کارگر به نرم معمول این نظم استثمارگر تبدیل شده است.متناظر با این هجوم اقتصادی معیشتی، عقب گردهای فکری و سیاسی و فرهنگی در جریان است. بالا گرفتن جهالت مذهبی، مردسالاری، نژاد پرستی، قوم پرستی و راسیسم و فاشیسم و جنگ و کشتار تا سقوط حقوق و شان فرد در جامعه و رها شدن هستی و زندگی میلیونها مردم از کودک و پیر و جوان لازمه حیات انگلی نظم سیاه سرمایه است. اول مه فرصتی جهانی برای به مصاف کشیدن این نظام سراپا جنایت است.
در این راستا گسترش اعتراض ضد سرمایه داری از مختصات سالهای اخیر و یکسال گذشته است.اعتراضات کارگری و اجتماعی در کشورهای اروپایی و غرب، در شمال آفریقا و خاورمیانه،در اعتراضات کارگری همه کشورها و ایران، عکس العملی ضروری و برحق در مقابل تعرض افسار گسیخته بورژوازی است.بدون این صف بندی اعتراضی،دنیای موجود تاریکتر و غیر قابل تحملتر میبود. تحرک اعتراضی موجود با همه نارساییهای آن این واقعیت ریشه داررا یادآور میشود، که “زندگی واقعی و عمل روزمره توده های وسیع مردم همواره حاکی از یک امید و باور عمیق به امکانپذیری و حتی اجتناب ناپذیری یک آینده بهتر است”.
در ایران طبقه کارگر با معضلات عدیده ای روبرو است که همه یا بخشهایی ازآن در اول مه هر سال به مصاف طلبیده میشود. هر سال و امسال هم تعرض وسیع به معیشت طبقه ما با تعیین حداقل دستمزد چند بار زیر خط فقر رقم خورد. در ادامه دستمزدهای معوقه، بیکاری وسیع و عدم وجود بیمه بیکاری مکفی برای بخش وسیعترطبقه کارگر، ممنوعیت اعتصاب و تشکل و قراردادهای موقت سفید امضاء و دیگر معضلات اقتصادی و صنفی، سرکوب سیاسی و اجتماعی و دستگیری و راهی زندان شدن رهبران و فعالین کارگری گوشه هایی از شرایط ناهموار طبقه کارگر ایران است. مضافا امسال جمهوری اسلامی و طفیلی هایش معرکه گیری “انتخابات رئیس جمهورشان” را هم به دم در محل کار و زیست کارگران و مردم محروم کشانده اند. این وضعیت در ماه مه هر سال و امسال هم در اجتماعات و سخنرانیها و مباحثات و قطعنامه های کارگری ضرورتا طرح و با نقد و اعتراض آژیتاتورهای کمونیست کارگران روبرو میشود. کل این وضعیت در سطح جهانی و در هر کشور و در ایران غیر قابل تحمل است. این وضعیت را باید دگرگون کرد.
در اول مه اعلام میکنیم که علت این وضعیت، نظم و مناسباتی وارونه است که زندگی و حیات میلیونها کارگر و خانواده کارگری را در مقابل مزد روزمره به گروگان گرفته است. تازه همین منبع تداوم زیست و حیات ما را در ایران چند بار کمتر از حداقل تامین روزمره معیشت ما تعیین کرده اند. علت این وضعیت نظمی است که تحمیل گرسنگی و فقر و بیکاری بر طبقه کارگر لازمه دوام آن است. نظم ظالمانه ای که فلسفه وجودی آن را کسب سود و فقط سود و تلنبار کردن سرمایه در دست یک انگل مفتحور سرمایه دار قرار داده است، لازمه اش نیروی کار ارزانی است که به کمترین دستمزد و کمترین مزایا تن دهد. لازمه اش لشکر بیکاری است تا همچون شمشیر داموکلس مداوما بالای سرکارگر شاغل باشد. لازمه اش گرسنگی است که کارگران به چیزی جز سیر کردن شکم خود و خانواده فکر نکنند. لازمه اش آن شرایط برده واری است که کمترین فرصت برای کسب آگاهی و کمترین فرصت برای ایجاد اتحاد و تشکل وجود داشته باشد، تا کمترین مانع و مزاحمت در راه کسب سود و سرمایه وجود داشته باشد.وجود جوامع فقرزده و بیکار زده و گرسنه در آغاز قرن بیست ویکم و عصر انفورماتیک و اوج ابتکار انسان، زاده منفعت زمینی نظام وارونه سرمایه در همین عصر مدرن است. بر خلاف اندرزهای اخلاقی خیلی ها فقر و گرسنگی و بیکاری از اخلاق بد سرمایه داران و از ندانم کاری این و آن و یا از بحران این دوره و آن دوره و از تحریم درنمیاید، بلکه جزو تارو پود نظم وارونه و ضد انسانی سرمایه و از ضروریات حیات انگل وار آن است. دولت جمهوری اسلامی و همه دولتهای حاکم در جهان امروز خود حافظ این مناسبات و مجری نظم گندیده سرمایه داران هستند. سرمایه داران قدرت خود را در قالب دولت سازمان داده اند تا همین مناسبات را حفظ کنند. علیه این مناسبات، علیه کار مزدی و این نظم ضد انسانی و این دولتها باید به میدان آمد و شورید .
واقعیت و تجربه به ما نشان میدهد که طبقه سرمایه دار برای حفظ منافع خود در مقابل طبقه ما به انواع شیوه خود را سازمان داده است. طبقه کارگر نیز با آگاهی بر منافع امروز و فردای خود باید خود را سازمان دهد. طبقه ما حول حزب کمونیستی پیشرو خود باید گرد آید. این محورتعیین کننده تامین پیشرویهای طبقاتی ما است. به علاوه طبقه ما باید سازمانهای توده ای خود را بسازد. باید به فکرسرنگونی سرمایه ودولتهایش و تصرف قدرت و انقلاب کارگری و ایجاد حکومت کارگری باشد. ایجاد جامعه ای به دور از کار مزدی و استثمار انسان به دست انسان و به دور از فقر و گرسنگی و بیکاری و زشتی های امروز جامعه بشری ممکن است. طبقه ما و حزب کمونیستی طبقه کارگر رسالت تحق این امر انسانی را به عهده دارد. در روز اول مه براتحاد و همبستگی طبقاتی مان در راستای این رسالت تاریخی پای میفشاریم. حزب حکمتیست در صف مقدم این تلاش طبقاتی و کمونیستی است.
زندگی زیر خط فقر را تحمل نمی کنیم.
به عنوان حرکت عاجل در اول مه امسال در ایران اعلام کنیم آنچه به نام “حداقل دستمزد” اعلام کرده اند، توهین به شعور کارگران و تماما مردود است. اعلام کنیم زندگی زیر خط فقر را تحمل نمیکنیم. اعلام کنیم افزایش دستمزدها در سطح تامین کامل هزینه زندگی یک خانواده کارگری، بیمه بیکاری مکفی برای همه بیکاران، حق اعتصاب و تشکل و تعطیلی روز اول مه و آزادی فوری همه رهبران و فعالین کارگری دستگیر شده ، فوری ترین مطالبات کارگری است که از آن نمیگذریم. و بالاخره طبقه کارگر با اتکا به نیروی متحد و جمعی اعلام کند بساط “انتخابات ریاست جمهوری” صحنه شرکت و حضور نیروی کارگران و مردم نیست. طبقه کارگر میتواند الهام بخش کل مردم حق طلب در نه گفتن به مضحکه “انتخابات” ریاست جمهوری اسلامی باشد. اعلام کنیم چنان اتحاد و قدرت مبارزاتی کارگری را سازمان میدهیم که پشتوانه محکم تحقق مطالبات اقتصادی و سیاسی طبقه ما است. اول مه میتواند فرصت محکم کردن پایه های قدرت مبارزاتی و اتحاد و تشکل و تحزب طبقه کارگر باشد.
http://www.hekmatist.org/index.php
٢٦ آوریل ٢٠١٣
***
