مبارزان کمونیست
در تدارك اول ماه مه روز جهاني كارگر
گام اول، تلاش براي همه گير كردن خواست اصلي طبقه كارگر
نسان نودینیان
دستمزدها فورا بايد افزايش يابد. افزايش دستمزدها تا سطح كمتر از نيم ميليون تومان از طرف كارگران قابل قبول نيست. دستمزدها بايد بيش از يك و نيم ميليون باشد. اين خواست همه كارگران است. در يكسال گذشته قيمت ها روز بروز افزايش پيدا كرده اند. همه چيز گرانتر و گرانتر شده است. اما دستمزدها بهمان ميزان و امسال با بيست در صد حقوق پايه افزايش پيدا كرده است. تورم بالاتر از ٤٠تا ٤٥ و مواردي ٦٠ درصد و دستمزدهاي پايين تر از نيم ميليون نتيجه اي جز اينكه مزدبگيران و خانواده هايشان همگي بشكلي بي سابقه به فقر و گرسنگي مزمن محكوم شده اند، نداشته. كارگران ناچار شده اند براي كاهش فشار، به اضافه كاري به كار دوم(اگر وجود داشته باشد) و در يك كلام به تباه كردن هستي خود روي بياورند. اما با اين حال وسع يك خانواده كارگر هنوز كفاف تامين خوراك روزانه و پوشاك نيست. پس انداز كردن براي تحصيل فرزندانشان، پس انداز براي روزگار پيري و از كار افتادگي از محالات و به فراموشي سپرده شده. دوست كارگري تعريف ميكرد كه “رساندن پول تا آخر ماه آنقدر دشوار شده است كه ديگر كنار گذاشتن پول براي آينده هاي دور خواب و خيال، شده است”. بهبود وضع زندگي طبقه كارگر در گرو پيشروي در مبارزه طبقاتي است. سالها و مدتهاست كه طبقه كارگر در ايران “خوش خيالي” و “انتظار” و “اميدواري به بهبود خودبخودي” را كنار گذاشته است. در چند سال گذشته و بويژه از يكسال گذشته طبقه كارگر در ايران خاموش نيست. به انحا مختلف در شكل اعتصاب و طومار و هر اشكالي از مبارزه كه بتواند صداي طبقه كارگر و مطالباتشان را بگوش آنها برساند بلند بوده. پرچم و خواست “دستمزدها فورا بايد افزايش يابد” بي وقفه توسط كارگران، رهبران كارگري و طومارهاي اعتراضي سي هزار امضا و در اشكال تجمع در مقابل مجلس را بلند كرده و با استحكام هر چه تمامتر به مبارزه براي تحقق اين خواست و شعار پايه اي بر خاسته است!. اين خواست و شعار متحد كننده و فراگير است. هيچ كارگري امروز از وضع معيشت و سطح زندگي خود رضايت ندارد. همه آنها ميدانند كه تداوم اين وضعيت همه هستي و سلامتي خودشان و خانواده هايشان را به تباهي خواهد كشاند. كارگران رهائي از اين فقر و تنگدستي مهلك را حق مسلم خود ميدانند، هر بخش از طبقه كارگر كه براي افزايش اساسي مزد قد علم كند و آنرا نه بصورت مطالبه اي مختص بخود بلكه بصورت مطالبه اي براي ارتقا سطح زندگي همه مزدبگيران مطرح سازد، بطور قطع از همان آغاز پشتيباني قلبي و در ادامه مبارزه اش، پشتيباني عملي وسيعترين بخشهاي طبقه كارگر را كسب خواهد كرد. كارمزدي و مزدبگير بودن خاصيت مشترك كارگران است. امروز هيچ خواست ديگري نميتواند تا اين حد با موقعيت عيني كارگران و نيازهاي عاجل همگي آنها انطباق داشته باشد. هيچ خواست ديگري براي افزايش دستمزدها و دريافتي كارگران نميتواند تا اين حد فراگير و متحد كننده باشد. اينها تنها خواص اين خواست برحق نيستند. خواست افزايش دستمزدها امروز آن شعار طبقاتي است كه همراه خود مرز منافع مستقل طبقه كارگر را با اقشار و طبقات ممتاز جامعه ترسيم ميكند. هر نيرويي كه براي اين خواست گرد آيد نيروي مستقل طبقه كارگر است. از اين گذشته جنبشي كه امروز خواستار ارتقا فوري سطح زندگي طبقه كارگر باشد و بتواند توده هاي كارگر را در ميان خود جاي بدهد جنبشي است كه همراه با نضج گيري خود ميدان عمل سياسي و ابراز وجود اجتماعي طبقه كارگر را بعنوان صاحب جامعه هموار كرده است. با اين پيش زمينه ها و قدرت اعتراضي و قدرت كلام و اعتبار معنوي و اعتراضي كه بخشهايي از رهبران كارگري كه از يكسال گذشته مبارزه براي افزايش دستمزدها شروع شده است، اول ماه ميتواند روز تعيين كننده اي براي طبقه كارگر باشد. دستمزدها فورا بايد افزايش يابد، اولين گام اساسي در جهت اتحاد طبقاتي كارگران در ايران است. اين خواست و جمع كردن كارگران در مراكز مختلف توليدي، كارخانه ها ميتواند محمل اصلي اتحاد طبقاتي كارگران به منظور برپايي تجمعات وسيع برپايي مراسمهاي قدرتمند كارگران و مزدبگيران جامعه باشد. صف بندي قدرتمند كارگران و ابراز وجود قدرتمند آنها در اين شرايط از هر دوره اي ضروري تر شده است.
١ آپريل ٢٠١٣
