مبارزان کمونیست
سخن روز 23 مهر
اعتراضات مردمی همچنان ادامه دارد
تحصن معلمان در دفتر مدارس و خود داری از رفتن به کلاس های درس در اعتراض به وضعیت معیشتی و فشارهای اقتصادی وارده بر کارگران و زحمتکشان و تمامی آنان که از فروش نیروی کارشان ارتزاق می‌کنند ، نشان از درد مشترکی است که امروزه گریبان جامعه ما را گرفته است .
اعتراضات کامیون‌داران و کارگران بخش های مختلف که هم اکنون نیز جریان دارد بیانگر همین امر است که بحران اقتصادی گریبان‌گیر جامعه، تمامی اقشار تحت ستم را به یکسان تحت فشار زندگی قرار داده است . سه تا چهار برابر شدن هزینه های زندگی در چندماه گذشته به یک‌باره اکثریت قاطع جامعه ایران را به زیر خط فقر فرستاد، به گونه‌ای که حتی درآمدهای چند میلیون تومانی هم پاسخ‌گوی نیازهای اولیه یک زندگی معمولی نیست. اعتصاب مغازه‌داران شهر های مختلف در هفته گذشته در اعتراض به وضعیت اقتصادی نیز در همین راستا بود و نشان می‌داد که حتی بسیاری از اقشار میانی در این بحران به فقر و افلاس کشیده می‌شوند و سرمایه های کوچک نیز امکان استفاده از سرمایه های خود را ندارند و با ادامه این روند اقشار تحتانی آنان نیز مجبور به ترک موقعیت خود و پیوستن به صف فروشندگان نیروی کار می‌شوند.
این مسئله بیانگر موضوع مهمتری نیز هست و آن اینکه صف مردم تحت ستم از صف معترضان وابسته به نیروهای نظام سرمایه داری مشخص تر می‌شود هر چند آنان‌که از سیستم اقتصادی موجود بهره ها برده و در غارت اموال مردم دست داشته و سهمی از اختلاس‌ها و چپاول اموال مردم در ادوار مختلف داشته اند و اکنون که بن بست‌های حکومتی را مشاهده می‌کنند، نیز به صف مخالفان پیوسته اند، آنان دغدغه معیشت ندارند بلکه امنیت سرمایه هایشان به خطر افتاده است، اما مردم معترض که در کوچه و خیابان و در محیط های کار به اعتراض می‌پردازند برای بقاء خود و زندگی فرزندانشان مبارزه می‌کنند.
معلمان که خود نیز عمدتا از اقشار تحت ستم هستند و هر روزه فقر و گرسنگی دانش آموزانشان را مشاهده می‌کنند به فاجعه ای که در میان مردم حاکم است هر روز آشناتر می‌شوند و وجدان انسانی آنان در مشاهده فقر و سیه روزی خود و هم نوعانشان این چنین جلوه گر می شود .
اعتراضات معلمان، کامیون داران ، بازنشستگان، وکارگران و زحمتکشان و کسبه در سراسر سال 97 به دنبال اعتراضات دی ماه سال گذشته همه از یک روند مشخص اعتراضات مردمی هستند که به گونه ای پیوسته ادامه دارند و همگی دارای یک پیام مشخص اند، در مقابل حاکمان نه تنها توانائی حل مشکلات را ندارند بلکه با سرکوب و اعدام و بگیرو ببند هر روز بر دامنه آن می افزایند. حمایت همه جانبه بخش های مختلف کارگران و زحمتکشان از این اعتراضات می‌رود تا با گسترش آن به اعتراضات یک پارچه و سراسری تبدیل شود و تکلیف زندگی نابسامان اجتماعی را هر چه زودتر روشن کند.
