مبارزان کمونیست
اعلامیه حزب حکمتیست در باره حداقل دستمزد سال ١٣٩٧
کارگران، نظم فقر و بردگی را سرنگون کنید!
نهاد ضد کارگری و دولتی – کارفرمائی موسوم به “شورایعالی کار” بعد از یکدوره نمایش مذاکرات، در ادامه سیاست تحمیل فلاکت اقتصادی به طبقه کارگر، روی افزایش حداقل دستمزد کارگران بمیزان ۱۹.۸ درصد به توافق رسید. این توافق هنوز امضا نشده و نهائی شدن آن به بعد از تعطیلات نوروزی موکول شده است. اگر روی همین میزان هم دبه درنیارند، حداقل دستمزد کارگران به رقم یک میلیون و ١١٠ هزار و ٦٩١ تومان خواهد رسید. علی خدائی از مزدوران شورایعالی کار که بنام “نماینده کارگران” سخن می گوید، اظهار داشته است که امسال برخلاف سالهای قبل فقط افزایش نرخ تورم مبنا نبوده بلکه سبد معیشت تصویبی در سال گذشته هم مبنا قرار گرفته است. با اینحال می گوید کارفرمایان- یعنی خودشان- زیر باز همان سبد معیشت هم نمی روند و میزان افزایش کنونی فقط افزایش تورم و گرانی سال گذشته را جبران کرده است!
خدائی و دیگر مزدوران سرمایه در نهاد ضد کارگری “شورایعالی کار” دروغ می گویند، حسابشان غلط اندر غلط است، با هیچ واقعیت اقتصادی نمی خواند، و اساسا مذاکراتی در کار نبوده است. این جلسات، نمایش مشتی کارفرمای دولتی و خصوصی و مزدوران آنها برای ساکت کردن کارگران از یکسو و تداوم تحمیل فقر و فلاکت شدید به آنان از سوی دیگر بوده است. بطور متوسط قیمت کالاهای مورد نیاز کارگران و مردم در سال گذشته افزایش ٣٠ الی ٥٠ درصدی داشته و در مواردی دو برابر و بیشتر شده است. اینرا هر کسی می بیند و نیازی به آمارهای جعلی بانک مرکزی نیست. سقوط روزافزون ارزش ریال که خود را در عنوان وارونه “افزایش نرخ دلار” بیان می کند، و همینطور سیر روزافزون انطباق قیمت ها با دلار، بیانگر اینست که مردم ریال بی ارزش دریافت می کنند و به نرخ دلار خرید می کنند. لذا این درصدهای حکومتی یک ذره با واقعیات اقتصادی روزمره خوانائی ندارد. مضافا اینکه این حداقل دستمزد شامل بخش وسیعی از کارگران در ایران نمی شود. کارگرانی که در کارگاههای کوچک کار می کنند و عمده شان را از شمول قانون کار بیرون انداخته اند، در بسیاری موارد نصف و شاید کمتر از همین حداقل دستمزد را دریافت می کنند. این حداقل دستمزد چند بار زیر خط فقر رسمی اسلامی است و با این پول نمیتوان یک هفته امور خانواده سه نفری را چرخاند. همینطور در سال جدید قیمت ها بیشتر از گذشته آزاد می شود و موج جدیدی از گرانی در راه است. بعبارت ساده تر، امواج طاعون فقر و فلاکت بخشهای بسیار بیشتری از کارگران، افراد آماده بکار، فارغ التحصیلان، کم درآمدها، بازنشسته ها و خانواده هایشان را هدف قرار داده است.
واقعیت اینست که کارگران و هر کسی که در آن جامعه زندگی میکند اینها را می داند. همینطور همه می دانند که این حکومت با وعده اشتغال و “تقویت صنایع داخلی” و غیره، تنها دارد وقت می خرد و هیچ پلاتفرمی بجز استثمار و چپاول و فساد بی حد و حصر ندارد. همه می دانند که تامین کار و دستمزد نسبتا عادلانه در چهارچوب همین نظام مبتنی بر بردگی مزدی، رفع تبعیض و احقاق حقوق پایه ای دیگر، جزو محالات است. لذا و بویژه بعد از رویدادهای دیماه و خیزش انقلابی و توده ای در ایران علیه کل این نظام جنایتکار و فاسد و استثمارگر، بحث حداقل دستمزد و افزایش حقوق ها هم در صفحه دیگری طرح می شود. الان همه به این فکر می کنند که حتی برای نقد کردن حقوق معوقه باید علیه این حکومت شورش کرد و برای سرنگونی اش گامهای محکم تری برداشت. بحث همه جا برسر بود و نبود نظام است و نه “مذاکره کارگران از یکسو و اداره کارفرمایان از سوی دیگر و دولت بعنوان ناظر و شاهد جانبدار”! بحث برسر یا “ما” یا “آنها” است! بحث برسر راه حلهای طبقات مختلف اجتماعی برای مسائل مهم و پیچیده و متنوع جامعه ایران است.
تردیدی نباید داشت که کارگران این حداقل دستمزد را قبول ندارند، هیچوقت قبول نداشتند، و همیشه نهاد ضد کارگری “شورایعالی کار” را نهاد سرمایه داران و دولت قلمداد کردند و برای مصوباتش پشیزی ارزش قائل نبودند و نیستند. از نظر کارگران، اعتصاب و اعتراض توده ای است که تعیین میکند کارفرمایان و دولت اسلامی شان چقدر سر کیسه ها را شُل کنند و نه مصوبه قانونی یک نهاد ضد کارگری! با اینحال، در سال پیش رو، وسیعترین اعتصابات کارگری در راه است. خواستهای انباشت شده کارگران که تدریجا به خواست کل جامعه و اردوی کار و حقوق پایه ای شهروندان بدل شده است، خود را در قلمرو سیاست بصورت پرچم های مبارزاتی نشان میدهد که “آزادی، برابری و رفاه” چکیده آنست. وضعیت کنونی، فاصله نجومی حقوق ها و شکاف وسیع طبقاتی، همینطور مصوبه نهاد ضد کارگری “شورای عالی کار”، بیانگر دو منفعت متمایز و متخاصم برسر تقسیم ثروت و اداره جامعه است. اعلام دستمزد چهار برابر زیر خط فقر از یکسو برملا کننده توحش بورژوازی و ماهیت حکومت مبتنی بر دیکتاتوری عریان و استثمار کار ارزان است، و از سوی دیگر در شیپور یک تقابل شدید طبقاتی اردوی کار با بورژوازی و حکومت اسلامی می دمد.
حزب حکمتیست کارگران و مردم آزادیخواه را به گسترش اعتراض سراسری علیه حکومت فقر و فاقه اسلامی فرامیخواند. کارگران نه فقط برای افزایش دستمزد که برسر اداره جامعه، برسر حاکمیت، برسر دولت، برسر تعیین قوانین، برسر آینده ایران باید وارد جدال شوند. این جنگ فی الحال شروع شده است و باید بنفع یکی از اردوهای متخاصم طبقاتی پایان پذیرد. کارگران اعلام میکنند که آزادی و برابری و رفاه حق همگان است و هر آنچه بورژوازی ایران – اعم از حکومتی و غیر حکومتی – ادعا میکنند نمیتوانند تامین کنند، طبقه کارگر و حکومت انقلابی کارگران آنرا بعنوان حق انکار ناپذیر جامعه و شهروندان اعلام و تضمین و برای تحقق اش می جنگد. سال آتی باید سال بزیر کشیدن رژیم اسلامی، سال پیشروی کارگر و کمونیسم، سال باز شدن چشم انداز پیروزی کارگری و سوسیالیستی در ایران باشد. حزب حکمتیست برای این پیروزی تلاش می کند و در گام اول باید حکومت مبتنی بر فقر و فساد و گرانی و اختناق را بزیر بکشیم. کارگران! نظم فقر و بردگی را سرنگون کنید!
مرگ بر جمهوری اسلامی!
آزادی، برابری، حکومت کارگری!
زنده باد جمهوری سوسیالیستی!
حزب کمونیست کارگری ایران – حکمتیست
٢ فروردین ١٣٩٧ – ٢٢ مارس ٢٠١٨
