نادر بکتاش یادداشتی بر پریود نجفی و نامجو

یادداشتی بر پریود نجفی و نامجو

نادر بکتاش

01/03/13

ترانه اخیر شاهین نجفی و محسن نامجو را یکی دو بار شنیدم. چندان بر آن متمرکز نشدم. و هیچ نوع ارزیابی و برداشتی ندارم. تا آن جایی که به یک احساس اولیه خام با شنیدن یک ترانه برمی‌گردد چندان ترغیبم به بازشنیدن نکرد. والبته هیچ ربطی به کلامش که ظاهراً موافق و مخالفینی بسیج کرده ندارد. با دقت گوش نکردم.

http://www.youtube.com/watch?v=ZVEXWlDSXIw

با وجود این نفس همین مساله که در مورد یک مساله تابو شده بحث راه افتاده است توجه برانگیز است. نه فقط مسائل مربوط به زنان بسیاری تابو هستند بلکه اساساً خود زن و پیکرش هم جزو مسائلی هستند که حتی مردان به اصطلاح مدرن و امروزی هم با نوعی خارش تن و دغدغه خاطر و روی صندلی جا به جا شدن از آن حرف می زنند.

چندان مهم نیست که این ترانه چه می‌گوید و چه می‌خواهد و هدف واقعی‌اش چیست. مهم این است که زبان‌هایی را باز کرده است و فکرهایی را به کار انداخته و کنجکاوی هایی را دامن زده است. بویزه زنان باید حرف بزنند.

http://www.mobarez-k.com/arshiv/%D9%86%D8%A7%D8%AF%D8%B1-%D8%A8%DA%A9%D8%AA%D8%A7%D8%B4-%D8%B3%DA%A9%D8%B3-%D9%88-%D8%B4%D9%87%D8%B1

حتی گنجی بچه مسلمان هم ولو سینه غلطان و از کنار وارد مقوله شیطانی سکس شده است.

http://news.gooya.com/politics/archives/2012/11/151018.php