مبارزان کمونیست
دستمزدهایمان باید فورا افزایش یابد
در حاشیه تجمع اعتراضی تعدادی از کارگران امضا کننده طومار سی هزار امضا
شهلا دانشفر
روز ٣٠ بهمن تعدادی از کارگران امضا کننده طومار سی هزار امضا به همراه هماهنگ کنندگان این طومار در محوطه ساختمان وزارت کار در خیابان آزادی دست به تجمع زده و بر خواستهای خود از جمله خواست فوری افزایش دستمزدها تاکید گذاشتند. این حرکت اعتراضی در حالی صورت میگیرد که درخواست مجوز هماهنگ کنندگان طومار اعتراضی کارگران برای تجمعی خیابانی در ٢٨ بهمن از سوی استانداری تهران با مخالفت روبرو شد و دو نفر از آنان به اطلاعات رژیم اسلامی احضار شدند و ساعتها زیر بازجویی قرار گرفتند. گزارش جریان این احضار و صحبتهای رد و بدل شده از سوی این کارگران رسما و علنا رو به جامعه اعلام شد. آنها در مقابل بازجویی مامورین اطلاعات بر قانونی بودن اتحادیه آزاد کارگران ایران، بر حق کارگران برای جمع آوری طومار اعتراضی و تلاش برای افزایش دستمزدها و جلوگیری از تصویب اصلاحیه قانون کار و تحقق دیگر مطالبات شان تاکید گذاشتند. اعلام کردند که پیگیریها و اعتراضات خود را برای تحقق مطالبات طومار سی هزار نفری کارگران ادامه خواهند داد. همچنین اعلام کردند که تا آنجا که به آنان مربوط میشود ضمن ادامه تلاش و اعتراضاتشان برای تحقق مطالبات طومار سی هزار نفری کارگران، از دادن فراخوان تجمع خیابانی تا پایان انتخابات ریاست جمهوری در سال ٩٢ پرهیز خواهند کرد. اما چنانچه تا آنزمان به خواستهای کارگران در طومار سی هزار نفری شان رسیدگی نشود این حق را برای خود محفوظ میدانند که پس از انتخابات ریاست جمهوری و در صورت لزوم اقدام به تجمع خیابانی نیز بکنند.
در حرکت اعتراضی روز ٣٠ بهمن در مقابل اداره کار نیز نمایندگان کارگران جعفر عظیم زاده و شاهپور احسانی در نشستی با جلالی نظری نماینده وزارت کار جمهوری اسلامی بر روی این نکته که چنانچه حداقل دستمزد به روال سالهای گذشته تعیین بشود کارگران به آن تن نخواهند داد و دست به اعتراضات گسترده تری خواهند زد، تاکید کردند.
این ماجرای تلاش و مبارزه هماهنگ کنندگان طومار سی هزار کارگر و کارگرانی است که حول این طومار و بر سر خواست افزایش دستمزدها و در اعتراض به تعرضات جدید رژیم تحت عنوان “اصلاح در قانون کار” و “اصلاح در قانون تامین اجتماعی” گرد آمده اند.
واقعیت این است که این سخنان، تنها گفته کارگران تجمع کننده در مقابل وزارت کار و با سی هزار کارگری که گرد طومار بر سر خواست افزایش دستمزدها گرد آمده اند، نیست، بلکه اینها همه خواستها و گفته های کل کارگران و کل مردم است.
به عبارت روشنتر جمهوری اسلامی هماهنگ کنندگان طومار سی هزار امضا بر سر دستمزد را احضار میکند، تهدید میکند، و غیره اما بالاخره باید جواب سی هزار کارگری که این طومار را امضا کرده اند را بدهد. فراتر از این باید پاسخ جمعیت میلیونی کارگران و خانواده های کارگری و کل جامعه را بدهد. واقعیت اینست که اعتراض علیه فقر، گرانی، بیکاری و فلاکت اقتصادی ای که رژیم اسلامی به کل جامعه تحمیل کرده است، امروز به یک محور مهم مبارزات کارگران و کل مردم علیه رژیم اسلامی تبدیل شده است. در چنین شرایطی خواست افزایش فوری دستمزدها یک خواست مهم همه کارگران و کل مردم است. طومار کارگران با سی هزار امضا یک شکل متحد و سازمانیافته از این اعتراضات است که علیرغم همه سنگ اندازی های نهادهای دست ساز رژیم و فشارها و تهدیدات بر روی رهبران و هماهنگ کنندگانش، در بیش از هشت استان به جلو رفت. این حرکت در واقع اعتراض کل کارگران و کل جامعه علیه فقر و گرانی را به صدا در آورد. در کنار این حرکت اعتراضی معین در عین حال خواست افزایش فوری دستمزدها را در اعتراضات هر روزه کارگران و فضای انفجاری جامعه میتوان دید. از جمله هم اکنون در مراکز بزرگی چون پتروشییمی ماهشهر، ذوب آهن اصفهان و پالایشگاههای نفت و غیره یک خواست مهم کارگران خواست افزایش فوری دستمزدهایشان است. کارگران بازنشسته این خواست را بارها در اعتراضاتشان اعلام کرده و علیه وضع موجود بیانیه داده اند. معلمان و پرستاران بارها در تجمعات اعتراضی خود اعلام کرده اند که به زندگی زیر خط فقر تن نمیدهند و معیشت، منزلت، حق مسلم آنانست. رژیم اسلامی باید پاسخ کارگران و پاسخ مردم به جان آمده از فقر و فلاکت کنونی را بدهد.
نکته اینجاست که پایان سال است و دو ماهی است که شورایعالی کار جمهوری اسلامی نشستهای خود را بر میزان حداقل دستمزدها به پیش میبرد. تا همین جا نتایج اعلام شده از سوی مسئولین مختلفی که از جانب کمیته مزد رژیم اسلامی و غیره سخن گفته اند، نشانگر حمله دیگری به سطح زندگی و معیشت کارگران و کل جامعه است. دارند از ارقامی چون احتمال افزایش ٢٠ تا ٢٥ درصد به سطح کنونی دستمزدها و دستمزدی به میزان ٤٦٠ هزار تومان در ماه سخن میگویند. روشن است که کارگران این سطح از دستمزد را نخواهند پذیرفت. از جمله اتحادیه آزاد کارگران ایران، تشکلی که مبتکر و سازمانده طومار اعتراضی سی هزار کارگر با خواست افزایش دستمزدهاست و یا انجمن صنفی کارگران برق و فلر کرمانشاه طی بیانیه هایی اعتراض خود را نسبت به این گفته ها اعلام داشته اند. بعنوان مثال اتحادیه آزاد کارگران ایران در بیانیه خود بر خواست حداقل دستمزد در قدم اول یک میلیون و پانصد هزار تومان و متناسب بودن نرخ دستمزد با رشد قیمت کالاهای دیگر در جامعه تاکید گذاشته است.
اگر چه حتی یک میلیون و پانصد هزار تومان نیز به هیچوجه کفاف زندگی امروز کارگران را نمیکند، اما نفس اینکه یک تشکل کارگری با رقمی چند برابر سطح دستمزد کنوی را طرح میکند، خود یک پیشروی مهم برای کارگران است. نفس اینکه سی هزار کارگر دور چنین خواستی متحد شوند، خود یک نیروی قابل توجه برای برداشتن گامهای جدید تری برای بهبود سطح زندگی و معیشت کارگران و کل جامعه است. باید وسیعا به این اعتراضات و طومار سی هزار کارگر پیوست. باید به طور مثال همانند این کارگران اعلام داشت که ما خط فقر را نمیپذیریم و دستمزد ما باید در قدم اول حداقل یک میلیون و پانصد هزار تومان باشد. خصوصا مراکز بزرگ و کلیدی کارگری، پتروشیمی ها، مجتمع ذوب آهن اصفهان و کارگران نفت و غیره نقش مهمی در این مبارزات دارند. باید یکصدا و در سطحی سراسری اعلام داشت که به ارقامی چون ٢٠ یا ٢٥ درصد سطح دستمزد کنونی و تباهی بیشتر زندگی و معیشتمان تن نمیدهیم و خواهان افزایش فوری دستمزدها و یک زندگی انسانی شد. باید اعلام کرد که شورایعالی کار رژیم اسلامی هیچ مرجعیت و مشروعیتی برای کارگران ندارند. تعیین میزان حداقل دستمزدها امر خود کارگران است و باید توسط نمایندگان منتخب مجامع عمومی خود کارگران تعیین شود. این را بارها کارگران در اعتراضات و مبارزاتشان اعلام داشته اند. از جمله در حرکت اعتراضی کارگران در روز ٣٠ بهمن در مقابل وزارت کار نیز وقتی جلالی نظری از سوی وزارت کار به نمایندگان کارگران تجمع کننده میگوید شما می باید از طریق نمایندگان خود در شورایعالی کار خواستهای خود را پیگیری کنید، آنها به درست میگویند کسانی که در شورایعالی کار به عنوان نماینده های کارگران حضور دارند به هیچ وجه نماینده های آنان نیستند. آنها تاکید میکنند که وزارت کار بعنوان دولت باید پاسخگوی مطالبات طومار سی هزار نفره کارگران باشد.
همه این موضوعات باید به موضوع بحث مجامع عمومی کارگری تبدیل شوند. کارگران بر سر این موضوع و اینکه نرخ دستمزدشان چه باید باشد در نشستهای جمعی خود به بحث بنشینند و به حرکتی که هم اکنون در این رابطه به راه افتاده بپیوندند. باید همزمان با نشست های شورایعالی کار دست به تجمعات اعتراضی زد و اعلام داشت که دستمزد ما کارگران باید توسط خود ما تعیین شود.
همچنین خواست افزایش دستمزد مساله زندگی و معیشت همه کارگران و همه مردم است. باید این موضوع را در تمام محلات به بحث در آورد. با طومارهای اعتراضی و به هر شکلی که میتوانیم علیه فقر و فلاکت و با خواست افزایش فوری دستمزدها در مقابل تعرضات هر روزه رژیم اسلامی ایستاد. دستمزدها باید فورا افزایش یابد. حملات رژیم تحت عنوان “اصلاح قانون کار” و “اصلاح قانون تامین اجتماعی” باید فورا متوقف شوند. همانطور که کارگران بازنشسته ذوب آهن در بیانیه خود اعلام داشتند طب و درمان رایگان، تحصیل و آموزش رایگان حق مسلم همه مردم است و باید فورا به اجرا در آید. با تعرض خود و با گرد آمدن حول چنین خواستهایی است که جلو تهاجمات هر روز رژیم اسلامی و به تباهی کشاندن زندگی میلیونی مردم ایستاد. گرانی هر روز بیشتر میشود، قیمت کالاها هر روز افزایش می یابد، اما همینکه به دستمزد کارگران میرسد، چماق افزایش تورم و گرانی را بر روی سر ما میگیرند. نمی پذیریم!
کارگران و بخش های مختلف جامعه که در قبال کار هر روزه مزد و حقوقشان را میگیرند، عامل تورم و گرانی نیستند. این اقتصاد به گل نشسته رژیم اسلامی است که چنین جهنمی را بوجود آورده است. بحران اقتصادی همزاد رژیم اسلامی است. سی و چند سال است که با انداختن بار این بحران بر گرده مردم دارد حاکمیت میکند و امروز دیگر این اقتصاد به حد فروپاشی رسیده است. کارگران و توده های محروم جامعه نباید تاوان این وضعیت را پس دهند. تحریم اقتصادی و تشدید بحران نیز عاملش خود رژیم اسلامی است. مردم در نزاع و کشمکش میان جمهوری اسلامی و غرب با هم نفعی ندارند. غرب جمهوری اسلامی رام شده را میخواهد. جمهوری اسلامی هم از انرژی هسته ای اش کوتاه نمی آید، چون مساله بود و نبودش است. در این میان این مردمند که دارند قربانی میشوند.
دولت در قبال زندگی و معیشت کارگران و کل جامعه مسئول است. درمان و بهداشت باید رایگان باشد. باید یکصدا و سراسری اعلام کرد که دیگر به این زندگی فلاکتبار و به این جهنمی که به نام زندگی بر گرده کل جامعه تحمیل شده، تن نخواهیم داد. ما خواهان افزایش فوری دستمزدهایمان و یک زندگی انسانی هستیم. این حرف همه کارگران و همه مردم در ایران است.
