مبارزان کمونیست
در اول ماه مه به فقر و فلاکت تحمیل شده “نه”باید گفت!
اول ماه مه امسال مصادف است با صدمین سالگرد انقلاب سوسیالیستی کارگری اکتبر که طبقه کارگر بطور سازمانیافته و هدفمند ” تحت رهبری سیاسی حزب بلشویک بویژه لنین ” انقلاب کارگری را بسرانجام رسانید. قدرت سیاسی را از بورژوازی سلب و حاکمیت سیاسی- اجتماعی – حکومت کارگری را، مستقر نمود و به طبقه کارگر در سطح جهانی عملا اعلام نمود که متحقق شدن انقلاب کارگری ممکن است. پیشاپیش صدمین سالگرد انقلاب اکتبر و اول ماه مه روز همبستگی طبقاتی و جهانی طبقه کارگر، روز اعلان کیفر خواست بر علیه نظام و مناسبات تولیدی- اجتماعی سرمایه داری را به طبقه کارگر و تمامی انسانهای آزادیخواه و برابری طلب در اقصی نقاط دنیا بویژه در ایران و کردستان تبریک می گویم. امیدوارم امسال در همبستگی اجتماعی و متحدانه بدور از هر گونه فرقه گرائی و تنگ نظری، بتوان سیاست های ضد کارگری حکومت اسلامی و تلاش نیروهای سرکوبگر سرمایه را که می کوشند از بزرگداشت این روز پیشگیری کنند خنثی نموده و مراسم های بزرگداشت اول مه را هرچه پرشکوه تر و با شرکت توده های مردم در مراکز اصلی و پر تردد شهرها برگزار شود. و از در سایه مضحکه ” انتخابات ” قرار گرفتن، جلوگیری نمود!
برگزاری مراسم های بزرگداشت اول ماه مه، ممکن است زیرا، عیلرغم تمامی تلاش ها و بکارگیری ترفندهای متفاوت، بگیر و ببند و بازداشت و زندانی کردن فعالین و سازماندهندگان این مراسمها و با وجود سرکوب و ممانعت حکومت اسلامی از شرکت وسیع طبقه کارگر و توده های مردم در ابعاد اجتماعی روز کارگر در ایران و در شهرهای کردستان گرامی داشته شده است. تجمعاتی که طی سالهای متمادی زیر فشار سرکوبگران اسلامی، با تلاش طبقه کارگر و فعالین جنبشهای اجتماعی و انسانهای برابری طلب و آزادیخواه برنامه ریزی شده و روز همبستگی جهانی طبقه کارگر برگزار شده و به شرایط تحمیل شده از طرف سرمایه داران و رژیم سیاسی آن وقعی ننهاده اند. فعالین کارگری در دفاع از رفاه، آسایش و یک زندگی بهتر به لحاظ معیشتی- زیستی و اجتماعی ، کیفر خواست خود را نه به شرایط فلاکت بار تحمیل شده در این روز به شیوه و شکل های متفاوت وممکن اعلان و ابراز داشته اند. به جرات میتوان میگفت بزرگداشت اول ماه مه روز جهانی کارگر، ۸ مارس روز جهانی زن، فستیوالهای دفاع از حقوق کودکان، روز جهانی لغو خشونت علیه زنان و برگزاری اعتراضات علیه اعدام ، دفاع از برابری زن و مرد در سطح علنی و در ابعاد اجتماعی، بنا بر شرایط تاریخی- اجتماعی در ایران و بویژه در کردستان به ستنی اجتماعی مبدل شده است.
رهبران، سازماندهندگان ، فعالین و شخصیتهای این عرصه ها، انسانهای اجتماعی با هویت واقعی می باشند. آنها برای نهادهای امنیتی- انتظامی و اطلاعاتی حکومت اسلامی کاملا شناخته شده هستند. سال ها ست که نیروهای سرکوبگر فعالین این عرصه ها را دستگیر، بازداشت و زندان کرده اند. اعدام کارگر کمونیست جمال چراغ ویسی در سال 1369 که سازمانده و سخنران اصلی مراسم بزرگداشت مراسم اول ماه مه 1368 در سالن ورزشی تختی در شهر سنندج در جهت زهر چشم گرفتن از فعالین کارگری و بدرجه اولی نشان ترس و وحشت رژیم سرمایه از طبقه کارگر و پیشروان سوسیالیست آن بود اما در دنیای واقعی جمهوری اسلامی برایش ممکن نشد ه است که پیشروان کارگری را از نبرد طبقاتی علیه سرمایه منصرف کند. اما، طبقه کارگر و پیشروان سوسیالیست این طبقه همچنان بر اهداف طبقاتی خود و گرامیداشت چنین روز هائی برای ابراز اعتراض اجتماعی به وضعیت ناخواسته ای که از لحاظ سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی بر اکثریت مردم زحمتکش در جامعه، تحمیل شده پافشاری کرده اند و در مقابل این وضعیت فلاکتبار با طرح مطالبات انسانی- اجتماعی شان در تقابل با سرکوبگران اسلامی سرمایه به میدان آمده اند.
این واقعیت را حکومت اسلامی میداند و بدان واقف است، به همین خاطر در آستانه چنین روز هائی بخصوص 8 مارس روز جهانی زن و اول ماه مه روز جهانی کارگر حساسیت ویژه ای بخرج میدهد. عدم صدور مجوز برگزاری مراسم حتی به تشکل های زرد چون خانه کارگر و انجمن ها و شوراهای اسلامی که هیچگونه ربطی به منافع کارگر ندارند و در تحکیم رژیم اسلامی سرمایه در ایران ادر مقابل کارگران ایستاده اند. بگیر و ببند، احضار و تهدید و بازداشت فعالین کارگری- اجتماعی در جامعه کردستان، گواهی بر این واقعیت و تاییدی بر ترس حکومت اسلامی از اعتراض اجتماعی کارگران و آزادیخواهان می باشد که در چنین مراسم هائی بروز اجتماعی پیدا می کنند.
این کشمکش جدالی طبقاتی- اجتماعی، جدی و ملموس در جامعه ایران و کردستان می باشد. حکومت اسلامی علیرغم هر تهدید و شدت عمل سرکوبگرانه و دامن زدن به ایجاد فضای امنیتی و رعب و وحشت و گسیل موتور سواران و لباس شخصی ها و مانور دادن، در طول حاکمیت سیاسی اش تاکنون راه بجائی نبرده و نخواهد برد. چون ریشه در واقعیت اجتماعی دارد. این تهدیدی جدی است برای بقای حاکمیتش!
تجارب گذشته را باید بکار گرفت
برگزاری مراسم های بزرگداشت روزهای اول مه و 8 مارس بطور علنی در مراکز شهرها در کردستان بویژه از سال 1365 تاکنون، چون ستنی ملموس واجتماعی است. سرکوبگران اسلامی با تمامی امکانشان همیشه تلاش کرده و می کنند از برگزاری چنین مراسم هائی به هر شیوه ممکن جلوگیری کنند اما موفق نشده اند!
برای نمونه ” بزرگداشت مراسم های اول مه درشهرهای کردستان در سال 1395 که به نسبت 3-4 سال قبل تر، متمرکزتر، سازمان یافته تر و هدفمندتر، با دوری جستن از رفتن به کوه و دشت و صحرا و صرفا اکتفاء کردن به محل کار، بویژه در شهرهای سنند ج، مریوان و سقز، از طرف تشکل های کارگری سندیکای خبازان در دفاتر و مراکز این شهرها و عیلرغم حضمر سنگین نیروهای امنیتی- انتظامی و تاکید بر مفاد رادیکال قطعنامه مشترک خبازان سنندج و مریوان. و در مرکز شهر سنندج روز 12 اردیبهشت 1395 – 1 ماه مه 2016، از طرف انجمن کارگرا ن ساختمانی در خیابان سیروس در قلب شهر سنندج با شرکت فعالین برابری طلب و کمونیست .سخنرانی در محل تجمع و راهپیمائی طرح شعرهای – کارگر. اتحاد. اتحاد. کارگر زندانی آزاد باید گردد. زندانی سیاسی ازاد باید گردد. کار. مسکن. آردادی. نان. مسکن. آزادی و … برگزار گردید که نه تنها ویژگی خاص مراسم های یزرگداشت اول مه، بلکه می توان گفت جوانه های شرایط جدیدی در برجسته شدن جایگاه و موقعیت کارگران و تشکل های شان و ایفای نقش جدیدی تر، در کردستان ” می باشد. که از طرف تشکل های کارگری موجود و علنی برگزار گردید. و … حتی بقیه تحرکات چون برنامه نور افشانی شهرهای سنندج و سقز. بویژه سنندج ، و برگزاری گرامیداشت 8 مارس 1395- 2016 عیلرغم برقراری حکومت نظامی و استقرار نیروهای امنیتی- انتظامی در اقصی نقاط مرکزی و پر تردد و گشت وسیع موتور سوارها و لباس شخصی ها از چند روز قبل در سطح شهر سنندج برای ایجاد فضای رعب و وحشت و احضار و تهدید فعالین کارگری- اجتماعی و … بر طبق برنامه ریزی قبلی و سازماندهی شده، سرکوبگران غافل گیر شده و در شهر سنندج دهها نفر از فعالین آزادیخواه، برابری طلب و اجتماعی در حمایت مردم در محل ، در ” خیابان فردوسی میدان اصلی سبزی فروش ها و در جوار پاساژهای آشنا و فریدونی ” یکی از اصلی ترین مراکز شهر سنندج، مراسم گرامیداشت ۸ مارس با شور شوق و دست زدن و با سر داده شدن : شعارزنده باد ۸ مارس روز جهانی زن . زنده آزادی، زنده باد برابری ” . و … بنوعی می توان تاکید کرد. تجارب بسیار گرانبها و تحمیل کردن خود به سرکوبگران اسلامی سرمایه داری بود.
نقطه تاکید فعالین و رهبران کارگری- اجتماعی چه باید باشد؟
قطعا نهادهای امنیتی- انتظامی طبق سنت معمول سرکوبگرانه شان تلاش می کنند حکومت نظامی اعلان نشده برای ایجاد فضای رعب و وحشت در ادامه سیاست تاکنونیشان دست به بگیر و ببند و احضار و اخطار به فعالین خواهند کرد تا بلکه بتوانند از برگزاری مراسم اول ماه روز جهانی کارگر بویژه در مراکز شهرها در کردستان ، ممانعت بعمل آورند. باید تلاش مرتجعین را با برنامه ریزی خنثی نمود. این کار ممکن است، همچنانکه سالهای قبل ممکن شد. تلاش جمعی و متحدانه و بدور از فرقه گرایی رهبران و پیشروان کارگری- اجتماعی برابری طلب میتواند این امر را یکبار دیگر ثابت کنند. جنبش آزادیخواهی و برابری طلبی در ایران و کردستان جنبشی زنده، بالقوه و حتی بعضا بالفعل می باشد. ممانعت بعمل آوردن از ابراز وجود آن غیر ممکن است. برگزاری مراسم های سال گدشته در قلب شهر های سنندج، مریوان و سقز نمونه بسیار بارز این ادعا می باشند.
– نکته بسیار بر جسته ای که لازم است از آن دوری جست. سال گذشته عده ای از تحت تاثیر تبلیغات تشکل ضد کارگری خانه کارگر قرار گرفته بودند . متوهم شده و بدنبال فراخوان آن رفته بودند. که نوعی نشان از خود نمائی گرایش ” قانون گرائی و امکان گرائی ” است. و … ممکن است امسال نیز چنین تشکل ضد کارگری دست به چنین کاری بزند. نباید متوهم شد. ماهیت آن روشن است.
– قطعا لازم است که بر اتحاد و همبستگی و سنت اجتماعی طبقاتی و علیه هرگونه انزوا طلبی و گوشه گیری به هر بهانه واهی از جمله برگزاری مراسم در محل کار، در چنین روزی، تاکید کرد.
– لازم است و باید تلاش کرد مراسم اول مه به هر شیوه و شکل ممکن برگزار شود. – اساسی ترین تجارب تحرکات انجام شده در سالهای قبل در کردستان و بویژه سال مذشته 1395 را باید مبنای کار متحدانه در همبستگی سیاسی- طبقاتی و اجتماعی قرار داد.
–لازم است فعالین، سازماندهندگان اصلی قبل ازهر چیزی از هرگونه تنگ نظری، فرقه گرائی و بهانه تراشیهائی که مانع سازماندهی در ابعاد سراسری است، دوری جوست. بعنوان امری بسیار اساسی و روزی جهانی بدان نگریسته شود. برای توسعه و و گسترش سازماندهی این روز در دیگر شهرها در ابعاد جامعه کردستان ضرورت دارد به شکل دقیق برنامه ریزی نمود.
در تمامی شهرها محافل وسیعی از فعالین آزادیخواه و برابری طلب بطور پراکنده وجود دارند. لازم است این محافل بشیوه شبکه ای وسیع بهم بافته شوند تا مطالبات یکدستی طرح و در دستور قرار داده شود و مراسم ها در ابعاد هر چه وسیعتر و در شکل اجتماعی بروز پیدا کند.. با شرکت کردن هر چه بیشتر مردم در مراسم اول مه، تجمع ها باشکوهتر و هراس و وحشت رژیم هر چه بیشتر خواهد شد .
– امید است بر این مبنا تاکنون در رابطه با بزرگداشت این روز چون سنت همیشگی سال های قبل، فعالین و سازماندهندگان با همدیگر تماس و هماهنگی ایجاد کرده بر مبنای اتحاد و همبستگی طبقاتی – اجتماعی قبل از هر چیز کمیته برگزاری مراسم اول ماه مه را تشکیل داده و بررسی چگونگی گرامیداشت این روز را به هر شیوه و شکل ممکن انجام داده باشند.
– باید اعلام کرد در این روز کار تعطیل است، قاطعا با گرایش کارگر کارگری ” کارگر گرائی ” که تلاش می کند در محل کار مراسم جشن برگزار شود مرزبندی کرد.
– بعنوان آلترناتیو ممکن، لازم است از هم اکنون برنامه ریزی و سازماندهی کرد. محلات مسکونی متفاوت را مد نظر گرفت و طبق برنامه آذین بندی چندین محله مسکونی در چنین روزی دردستور قرار داده شود. کل ساکنین محل را مطلع و دعوت کنید رقص و شادی همراه با طرح مطالبات. این نمایش قدرت و همبستگی برای سرکوبگران غیر قابل کنترل می باشد.
برگزاری مراسم و تجمع در روز اول ماه مه مستقیما حکومت اسلامی و قوانین استثمارگرانه وضد کارگری را نشانه می گیرد و به چالش می کشد. باید به تمامی قوانین تبعیض آمیز و ضد انسانی به فقر و فلاکت تحمیل شده و بویژه: دستمزد ۴ برابر زیر خط فقر نه گفت و خواهان دستمزد بر مبنای 4 میلیون 500 هزار تومان، باز گشائی تمامی مراکز کاری- تولیدی و به حد ظرفیت رسانیدن ، بازگشت به کار تمامی اخراج شدگان (بیکار شدگان) ایجاد مراکز کاری، تامین بیمه بیکاری مکفی و بیمه های اجتماعی و درمانی و خاتمه دادن به کشتار کارگران کولبر، از مطالبات فوری و حیاتی گردید. و بر اجرای آن پافشاری کرد!
20 فروردین 1396- 9 اوریل 2017
***
