مبارزان کمونیست
كارگران كشتار خاتون آباد را فراموش نمی کنند
شهلا دانشفر
نه سال از كشتار كارگران مس در خاتون آباد میگذرد. در سال ٨٢ یعنی در زمان ریاست جمهوری محمد خاتمی ، كارگران مجتمع ذوب مس خاتون آباد کرمان همراه با خانواده هایشان علیه بیكارسازی به خیابان ریختند و مردم شهر بابك نیز به حمایت از این كارگران برخاستند و كل شهر بحرکت درآمد. در این روز نیروهای سركوبگر رژیم اسلامی صف اعتراض كارگران را از هوا با هلی كوپتر و از زمین با بستن آنان به گلوله، مورد حملات وحشیانه خود قرار دادند که در نتیجه ٤ كارگر به اسامی مومنی٬ مهدوی٬ ریاحی و جاویدی و یك دانش آموز به نام پورامینی جان باختند و تعدادی نیز زخمی و مجروح شدند.
کارگران این تهاجم جنایتكارانه و نام عزیزان جانباخته در این حمله ددمنشانه را هرگز فراموش نخواهند كرد.
٤ بهمن ٨٢ به طور واقعی شاخص مهمی از جنایتگری این رژیم علیه كارگران در طول سی و چهار سال حاكمیتش بوده است. در این روز جمهوری اسلامی در خاتون آباد چنین جنایتی را آفرید، چون دید كه مردم یك شهر در حمایت از خواستهای كارگران به میدان آمده اند و نمیخواست كه چنین حركتی برای دیگر كارگران و مردم در دیگر شهرها و مراكزی كه به قول خودشان “كانون های بحرانند” و در آن كارگران بسیاری بخاطر ماهها دستمزد پرداخت نشده و علیه بیكارسازیها هر روزه در اعتراض و مبارزه هستند، بدعت شود و الگو قرار گیرد. برای همین نیز در آن هنگام رژیم اسلامی در برابر حركت اعتراضی كارگران خاتون آباد و تبدیل آن به اعتراض مردم شهر بابك، تمام نیرویش را بسیج كرد تا حركت اعتراضی كارگران را در نطفه خفه كند. اما بطور واقعی این اتفاق خود به نقطه عطفی در مبارزات كارگران و كل جامعه تبدیل شد و این رژیم به روشنی دریافت كه دیگر اوضاع همانند سالهای اول حكومتش نیست كه صف كارگران را به گلوله بندد و بتواند اعتراضات كارگران را بدون تاوان عقب براند.
دیدیم كه چگونه حمله وحشیانه رژیم اسلامی به كارگران در خاتون آباد در همان هنگام با موجی از اعتراض روبرو شد. كارگران از كارخانجات مختلف و فعالین معترض و تشكلهای كارگری با بیانیه های خود این كشتار را محكوم كردند و در آنها بر حقوق خود یعنی حق تجمع، حق اعتصاب، حق داشتن تشكل و دیگر حقوق پایه ای تاكید گذاشتند. همچنین ما و برخی نیروهای سیاسی دیگر نیز با اعلام كمپین جهانی در آن هنگام تلاش كردیم كه صدای اعتراض كارگران خاتون آباد و كارگران در ایران را جهانی كنیم و توانستیم توجه نهادهای بین المللی بسیاری را به حمایت از كارگران در ایران جلب كنیم.
بدین ترتیب اتفاقی كه در سال ٨٢ در خاتون آباد روی داد و اعتراضات گسترده ای كه علیه كشتار كارگران در شهر بابك صورت گرفت، خط تاكیدی بر این نقطه عطف جدید بود.
اكنون با گذشت ٩ سال از آن تاریخ، جنبش كارگری بطور واقعی گامهای مهمی به جلو برداشته است. جلو آمدن صفی از رهبران كارگری با اسم و رسم، كشیده شدن اعتراضات كارگری به سطح جامعه، سربرآوردن تشكلهای كارگری به همت خود كارگران در طول تمام این سالها، نبرد جانانه هر روزه كارگران بر سر حق و حقوقشان، همه و همه بیانگر وجوهی از این پیشرویهاست. بویژه نگاهی به مبارزات همین یكسال اخیر كارگری بروشنی وزن سنگین جنبش كارگری در فعال نگاهداشتن فضای اعتراضی سیاسی جامعه را، نشان میدهد. بطور مثال شاهد آنیم كه سی هزار كارگر با طومارهای اعتراضی خود حول خواست افزایش فوری دستمزد ها گرد آمده و بطور واقعی اعتراض كل جامعه را علیه فقر و گرانی نمایندگی میكنند. می بینیم كه كارگران چه در قامت تشكلهای شناخته شده كارگری و چه از درون زندان بیانیه داده و در مورد مهمترین مسایلی كه در جامعه میگذرد از جمله علیه اعدام و سركوبگری های رژیم، صدای اعتراضشان را بلند میكنند. بیانیه میدهند و به دفاع از لقمان و زانیار دو جوانی كه زیر خطر اعدام هستند، برمیخیزند. بیانیه میدهند و قتل ستار بهشتی در زیر شكنجه های وحشیانه رژیم را محكوم میكنند. در بیانیه هایشان همبستگی خود را با زلزله زدگان آذربایجان اعلام میكنند، به حمایت از همكار در بند خود می شتابند و دهها مساله و موضوع مهم دیگر از این دست كه همگی نشانگر صف آرایی جدیدی در جنبش اعتراضی كارگری است. اینها همه به روشنی نشان میدهند كه امروز كارگران دارند بیش از هر وقت به جلوی صحنه سیاسی جامعه می آیند. رژیم اسلامی نیز صدای سنگین پای كارگران را شنیده است و ترس از انقلاب به كابوس هر روزه اش تبدیل شده است. در چنین شرایطی است كه بر میگردیم به آنچه که در ٤ بهمن ٨٢ گذشت و كشتار كارگران در خاتون آباد نگاه میكنیم. در چنین شرایطی است كه یاد جانباختگان خاتون آباد را گرامی میداریم و اعلام میكنیم كه نمیگذاریم جانیان اسلامی گریبان خود را از زیر این پرونده جنایتکارانه خلاص كنند. سران این رژیم باید بخاطر این جنایت و ٣٤ سال كشتار و سركوب محاكمه شوند.*
