نشریه اکتبر – اول ماه مه به فقر و فلاکت تحمیل شده – نه- باید گفت!گفتگو با اسماعیل ویسی
گفتگوی نشریه اکتبر با اسماعیل ویسی- در اول ماه مه به فقر و فلاکت تحمیل شده – نه- باید گفت!
اکتبر، اسماعیل ویسی در سالهای اخیر مراسم های بزرگداشت اول ماه مه روز جهانی کارگر در کردستان در شکل گردهمایی، راهپیمایی، تجمع و راخپیمائی در میادین و مراکز اصلی و گاها خارج از شهرها برگزار شده است. ارزیابی شما از برگزاری مراسم‌های اول مه در سالهای اخیر در ایران و به طور مشخص کردستان چیست؟
اسماعیل ویسی: پیشاپیش اول ماه مه روز همبستگی طبقاتی و جهانی طبقه کارگر که روز اعلان کیفر خواست بر علیه نظام و مناسبات تولیدی- اجتماعی سرمایه داری می باشد را به طبقه کارگر و تمامی انسانهای آزادیخواه و برابری طلب در اقصی نقاط دنیا بویژه در ایران و کردستان تبریک می گویم. امیدوارم امسال بتوان در همبستگی اجتماعی و متحدانه بدور از هر گونه فرقه گرائی و تنگ نظری، سیاست های سرکوبگرانه حکومت اسلامی و تلاش نیروهای امنیتی- انتظامی اش را که می کوشند از برگزاری چنین مراسم هائی پیشگیری کنند، خنثی و مراسم های بزرگداشت پرشکوه با شرکت وسیع توده های مردم در مراکز اصلی و پر تردد شهرها برگزار شود!
در رابطه با سوال شما، کلا ارزیابی ام مثبت می باشد. زیرا عیلرغم تمامی تلاش ها و بکارگیری ترفندهای متفاوت، بگیر و ببند و بازداشت و زندانی کردن فعالین و سازماندهندگان چنین مراسم هائی، هر ساله هر چند حکومت اسلامی مانع شده است که از شرکت وسیع طبقه کارگر و توده های مردم در ابعاد اجتماعی شرکت کنند. اما، تجمعاتی که طی سالهای متمادی زیر فشارهای بی حد سرکوبگران اسلامی، طبقه کارگر و فعالین جنبشهای اجتماعی برابری طلبانه و آزادیخواهانه ، اعتنائی نکرده و برنامه ریزی شده و علنا مراسم های بزرگداشت را برگزار کرده و به شرایط تحمیل شده از طرف سرمایه داران و رژیم سیاسی آن که مدافع هر گونه تبعیض و نابرابری اقتصادی- اجتماعی است و در دفاع از رفاه، آسایش و معیشت خود در واقع زندگی ای بهتر از لحاظ معیشتی- زیستی و اجتماعی ، کیفر خواست خود را با اعلان ” نه گفتن به شرایط فلاکت بار تحمیل شده ” همچنانکه در سوال طرح شده است به شیوه و شکل های متفاوت وممکن ” ابراز داشته اند. زیرا، بزرگداشت روزهای اول ماه مه روز جهانی کارگر، 8 مارس روز جهانی زن، فستیوالهای دفاع از حقوق کودکان، روز جهانی لغو خشونت علیه زنان و برگزاری اعتراضات علیه اعدام ، دفاع از برابری زن و مرد در سطح علنی و در ابعاد اجتماعی، بنا بر شرایط تاریخی- اجتماعی در ایران و بویژه در کردستان می توان تاکید کرد که به ستنی اجتماعی مبدل شده است. رهبران، سازماندهندگان ، فعالین و شخصیتهای حقیقی و حقوقی این عرصه ها، انسانهای اجتماعی با هویت واقعی خود می باشند. برای نهادهای امنیتی- انتظامی و اطلاعاتی حکومت اسلامی کاملا شناخته شده، هستند. سال ها ست که نیروهای سرکوبگر فعالین این عرصه ها را بشیوه های متفاوت ” دستگیر، بازداشت و تحمیل زندان های طولانی مدت به آنها و حتی اعدام کارگر کمونیست جمال چراغ ویسی در سال 1369 که سازمانده و سخنران اصلی مراسم بزرگداشت مراسم اول ماه مه در سالن ورزشی تختی در شهر سنندج بود که با اعدامش میخواست زهر چشمی بگیرد و این پیام را تحمیل کند اگر تلاش و ادامه بدهید، به چنین سرنوشتی دچار خواهید، شد . برایش ممکن نشده است آنان را از راهی که برگزیده اند، منصرف کند ” . و … همچنان بر اهداف طبقاتی خود و گرامیداشت چنین روز هائی برای ابراز اعتراض اجتماعی به وضعیت ناخواسته ای که از لحاظ ” سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی ” بر اکثریت مردم زحمتکش در جامعه، از طرف حکومت اسلامی تحمیل شده است و طرح مطالبات انسانی- اجتماعی شان عملا پافشاری کرده اند.
این واقعیت را حکومت اسلامی میداند و بدان واقف هست. به همین خاطر می باشد که در آستانه چنین روز هائی بخصوص 8 مارس روز جهانی زن و اول ماه مه روز جهانی کارگر، حساسیت ویژه ای را بخرج میدهد، عدم مجوز برگزاری مراسم، حتی به تشکل های زرد و وابسته به خود چون ” خانه کارگر و انجمن ها و شوراهای اسلامی ” که هیچگونه ربطی به منافع کارگر ندارند و در تحکیم رژیم اسلامی سرمایه در ایران از هیچ کوششی دریغ نورزیده اند. و بگیر و ببند، احضار و تهدید کردن و بازداشت فعالین کارگری- اجتماعی در جامعه کردستان، تاکید کننده این واقعیت انکار ناپذیر و ترس حکومت اسلامی از اعتراض اجتماعی کارگران و آزادیخواهان می باشد که در چنین مراسم هائی بروز اجتماعی پیدا می کنند.
سالیان سال است که در کردستان تلاش می کنند از گرامیداشت چنین مراسم هائی به هر شیوه ممکن جلوگیری کند، اما موفق نشده اند! برای نمونه سال گذشته 1394 در سنندج خیابان سیروس یکی از خیابانهای اصلی در مرکز شهر، روز روشن مراسم بزرگداشت اول ماه مه برگزار گردید و در آستانه 8 مارس امسال بنوعی در تمامی شهرهای کردستان بویژه شهر سنندج حکومت نظامی اعلان نشده ای را برقرار کردند. اما، عیلرغم برقراری حکومت نظامی و استقرار نیروهای امنیتی- انتظامی در اقصی نقاط مرکزی و پر تردد و گشت وسیع موتور سوارها و لباس شخصی ها از جند روز قبل در سطح شهر سنندج برای ایجاد فضای رعب و وحشت و جلوگیری کردن از برگزاری مراسم گرامیداشت 8 مارس و احضار و تهدید فعالین کارگری- اجتماعی و … بر طبق برنامه ریزی قبلی و سازماندهی شده، سرکوبگران غافل گیر شده و عصر روز 18 اسفند ماه 1393- 8 مارس 2016 در شهر سنندج دهها نفر از فعالین آزادیخواه، برابری طلب و اجتماعی در حمایت مردم در محل ، در ” خیابان فردوسی میدان اصلی سبزی فروش ها و در جوار پاساژهای آشنا و فریدونی ” یکی از اصلی ترین مراکز شهر سنندج، مراسم گرامیداشت 8 مارس با شور شوق و دست زدن و با سر داده شدن : شعارزنده باد 8 مارس روز جهانی زن . زنده آزادی، زنده باد برابری ” . و … برگزار کردند. و … بطور حتم تلاش می کنند از برگزاری مراسم بزرگداشت اول ماه مه ، جلوگیری کنند. اما لازم است که تلاششان را خنثی و مراسم را برگزار کرد.
این کشمکش جدالی طبقاتی- اجتماعی، جدی و ملموس در جامعه ایران و کردستان می باشد. حکومت اسلامی علیرغم هر تهدید و شدت عمل سرکوبگرانه و دامن زدن به ایجاد فضای امنیتی و رعب و وحشت و گسیل موتور سواران و لباس شخصی ها و مانور دادن، در طول حاکمیت سیاسی اش تاکنون راه بجائی نبرده و نخواهد برد. چون ریشه در واقعیت اجتماعی دارد. این تهدیدی جدی است برای بقای حاکمیتش!
اکتبر، با توجه به اهمیت و جایگاه اول ماه مه بعنوان روز همبستگی جهانی طبقه کارگر، تاکید و تمرکز بر کدام سنت و کدام رویکرد مبارزاتی – طبقاتی در برگزاری اول ماه مه تاثیر گذار است؟ نقطه تاکید فعالین و رهبران کارگری چه باید باشد ؟
اسماعیل ویسی: اول لازم است چند نکته را تاکید کنم بعد بطور مشخص به سوال شما که جنبه چه باید کرد دارد، خواهم پرداخت. ببینید، قطعا نهادهای امنیتی- انتظامی طبق سنت معمول سرکوبگرانشان همچنان تلاش می کنند حکومت نظامی اعلان نشده برای ایجاد فضای رعب و وحشت در ادامه سیاستشان چنانکه در آستانه 8 مارس، نوروز بدان متوسل شده بودند و … و با بگیر و ببندها و احضار و اخطار به فعالین، بلکه بتوانند از برگزاری مراسم اول ماه روز جهانی کارگر در کردستان ، ممانعت بعمل آورند. باید تلاش مرتجعین را با برنامه ریزی خنثی نمود. این کار ممکن است زیرا برگزاری این مراسم ها، ریشه در واقعیت عینی- اجتماعی در دفاع از مطالبات پایه ای حق و حقوق انسانی – اجتماعی و برابری طلبانه آحاد مردم بویژه طبقه کارگر واکثریت مردم زحمتکش در جامعه دارد. بر این اساس جنبش آزادیخواهی و برابری طلبی درجامعه ایران و کردستان جنبشی زنده، بالقوه و تا حدی هم به نسبت، بالفعل می باشد. ممانعت بعمل آوردن از ابراز وجود آن غیر ممکن است. برگزاری مراسم های سال های گدشته و 8 مارس سال 94 در قلب شهر سنندج نمونه بسیار بارز می باشند.
قطعا تاکید و توصیه ام بر اتحاد و همبستگی و سنت اجتماعی و علیه هرگونه انزوا طلبی و گوشه گیری به هر بهانه واهی از جمله برگزاری مراسم در محل کار، در چنین روزی و برگزاری مراسم بزرگداشتی است.
در این رابطه برچند نکته بعنوان چه باید کرد تاکید می کنم:
– لازم است و باید تلاش کرد مراسم اول مه به هر شیوه و شکل ممکن برگزار شود. – اساسی ترین تجارب تحرکات انجام گرفته شده سالهای قبل در کردستان و بویژه شهر سنندج را باید مبنای کار متحدانه در همبستگی سیاسی- طبقاتی و اجتماعی قرار داد.
-لازم است فعالین، سازماندهندگان اصلی قبل ازهر چیزی از هرگونه تنگ نظری، فرقه گرائی و بهانه تراشیهائی که مانع سازماندهی در ابعاد سراسری است، دوری جویند. و بعنوان امری بسیار اساسی و روزی جهانی بدان بنگرند. برای وسعت و گسترش بخشیدن و سازماندهی بدان در دیگر شهرها در ابعاد جامعه کردستان برای دستیابی به این امر ضرورت دارد برنامه ریزی دقیق نمود. زیرا در تمامی شهرها محافل وسیعی از فعالین آزادیخواه و برابری طلب بطور پراکنده وجود دارند. لازم است این محافل بشیوه شبکه ای وسیع بهم بافته شوند. تا مطالبات یکدستی طرح و در دستور قرار داده شود. که در نتیجه باعث شود، مراسم ها هر چه بیشتر بعدی اجتماعی و پایدار پیدا کند. با شرکت کردن هر چه مردم بیشترمراسم و تجمع های باشکوهتری را در مراسم های اول ماه مه روز جهانی کارگر برگزار شود.
– امید است بر این مبنا تاکنون در رابطه با بزرگداشت این روز چون سنت همیشگی سال های قبل، فعالین و سازماندهندگان با همدیگر تماس و هماهنگی ایجاد کرده بر مبنای اتحاد و همبستگی طبقاتی – اجتماعی قبل از هر چیز کمیته برگزاری مراسم اول ماه مه را تشکیل داده و بررسی چگونگی گرامیداشت این روز را به هر شیوه و شکل ممکن، انجام داده باشند.
– و اعلام کنند. در این روز کار تعطیل است. و قاطعا با گرایش کارگر کارگری ” کارگر گرائی ” که حتما تلاش می کند در محل کار مراسم جشن برگزار شود. مرزبندی کرد.
– بعنوان آلترناتیو ممکن، لازم است از هم اکنون برنامه ریزی و سازماندهی کرد. محلات مسکونی متفاوت را مد نظر گرفت. طبق برنامه آذین بندی کردن چندین محله مسکونی در چنین روزی ، که نشان از برگزار مراسم باشد در دستور قرار داده شود. کل ساکنین محل را مطلع و دعوت کنید رقص و شادی با طرح مطالبات، که برای سرکوبگران غیر قابل کنترل می باشد و سرشان بدیوار سنگی خواهد، خورد.
زیرا برگزاری مراسم ها و تجمعات در روز اول ماه مه مستقیما حکومت اسلامی و سنت و فرهنگ ارتجاعی را نشانه می گیرند و به چالش می کشند. باید به تمامی قوانین تبعیض آمیز ضد انسانی و فرهنگ و سنت عقب مانده اجتماعی و به فقر و فلاکت تحمیل شده و بویژه دستمزد 4 برابر زیر خط فقر – نه – باید گفت و خواهان دستمزد بر مبنای 3 میلیون 500 هزار گردید. عملا و رسما خواهان الغاء تمامی آن قوانین گردید. و بر حق و حقوق انسانی- اجتماعی و معیشتی و زیستی خود در تمامی شئونات زندگی از لحاظ ” سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی ” عملا پا فشاری نمود.
اکتبر، در طی ماهای اخیر و عملی شدن برجام و جنجالی که هییت حاکمه در ایران بدنبال آزادی سرمایه های توقیف شده براه انداخته، آیا وقت ان نرسیده که در استانه اول مه همبستگی طبقاتی کارگران در این جهت سازمان یابد و طبقه کارگر در یک صف واحد با خواست بهبود معیشت، رفاه و دیگر خواستهای طبقاتی خود به میدان بیاید؟
اسماعیل ویسی: چرا. دقیقا در روز اول ماه مه رسما با تدوین قطعنامه لازم است طبقه کارگر مطالبات معیشتی- زیستی خود را مطرح کند و به این وضعیت فقر و فلاکتبار و گرسنکی ای که همرا با تمامی مصائب اجتماعی به اکثریت مردم در ایران تحمیل کرده اند، نه بگوید! زیرا سالهای طولانی است به بهانه مشکلات ” بحران وبرنامه های هسته ای و تحریم اقتصادی در این رابطه “، رژیم اسلامی در ایران نهایت زندگی فلاکتباری را به اکثریت مردم در ایران تحمیل نمود و طرح هرگونه مطالبه و خواستی تحت عنوان تحریم های اقتصادی بین المللی، بشدیدترین شیوه ممکن سرکوب می کرد. توافق هسته ای انجام گرفت و اجرای برجام با لغو تحریم اقتصادی عملی و بر اساس اعتراف دست اندر کاران رژیم اسلامی تاکنون 100 میلیارد دلار دارائی های بلوکه شده ایران آزاد، شده است. اما این ها رند هستند. هزارها میلیارد دلار از دسترنج طبقه کارگر را چپاو کرده اند و از همان زمان امضاء توافق هسته ای، مسئولین، مدافعین، مروجین و مبلغین و اقتصاد دانهای قد و نیم قد رژیم اسلامی بمیدان آمدند و به انحاء متفاوت تلاش کرده و می کنند که، سطح توقع و دامنه طرح مطالبات تلنبار شده اکثریت مردم را ” پسا توافق اجرای برجام و لغو تحریم ها ” ، چون سیاستی پیشگیرانه و سرکوب گرانه، مهار و پائین بیاورند با بیان اینکه؛ اجرای برجام و لغو تحریم ها سالها طول می کشد و به مفهوم ” ایجاد مراکز کار ی و کاریابی و باز شدن مراکز کاری و … بر آورده کردن فوری توقعات و بهبودی حاصل شدن در جوانب متفاوت زندگی از لحاظ معیشتی- زیستی و اجتماعی نیست و نباید انتظار داشت”!. در دنیای واقعی و عملی یعنی ادامه؛ اخراج، بیکار سازی، بسته شدن و تعدیل نیرو در مراکز اصلی صنعتی تولیدی- خدماتی، ناامنی شغلی، فقدان بیمه بیکاری و دیگر بیمه های اجتماعی و درمانی، رشد و گسترش فقر و فلاکت و تعرض افسار گسیخته به سطح زندگی اکثریت مردم همراه با سرکوب شدیدتر و تلاش برای گسترش اختناق سیاسی که، از شاخص های اساسی و غیرقابل انکار امروز در سراسر ایران می باشد. برای ادامه حیات ارتجاعی و استثمارگرانه اش، همچنان از سوق دادن هرچه بیشتر جامعه به استیصال، فقر و فلاکت و عملا گرسنگی دادن برای تحمیل شرایط بدتر از وضعیت کنونی، متفرق کردن مبارزات کارگری و اجتماعی، که برای متحقق نمودن آن اهداف، از هیچگونه تلاشی فروگذاری نخواهند کرد. تا مردم را همچنان متاصل و گرسنه نگهدارند . وضعیت معیشتی و زیستی کردستان انعکاسی از جامعه ایران است که اشاره کرده ام. لازم است کارگران در کردستان در اول ماه مه بطور مشخص بر عدم پذیرش شرایط تحمیلی تاکید کنند. اعلام کنند حکومت اسلامی در ایران و کردستان موظف به تامین زندگی تمامی شهروندان آن جامعه می باشد. مردم با برخوردار شدن از رفاه و آسایش در تمامی زمینه های زندگی خود، حق حیات دارند. بهره مند شدن از چنین وضعیتی حق اساسی انسانی- اجتماعی آحاد آن جامعه می باشد. تداوم این شرایط غیر انسانی تحمیل شده را نباید پذیرفت. برای بشکست کشانیدن سیاست ارعاب و تهدید و سکوت کردن در طرح مطالبات معیشتی- زیستی و اجتماعی لازم است در مراسم های اول ماه مه مطالبات را طرح و خواهان فوری دستیابی بدان شد از جمله : باز گشائی تمامی مراکز کاری- تولیدی و به حد ظرفیت رسانیدن ، بازگشت بسر کار تمامی اخراج شدگان ” بیکار شدگان “، ایجاد مراکز کاری برای جوانان، تامین بیمه بیکاری مکفی و بیمه های اجتماعی و درمانی تا باز گشت بسرکار و ایجاد مراکز کاری و … که از مطالبات فوری و حیاتی می باشند، تاکید و خواستار عملی شدن آن شوند!
مبارزان کمونیست
