مبارزان کمونیست
گرسنه ایم، موشک نمیخواهیم!
بازی موش و گربه حکومتهای آمریکا و جمهوری اسلامی بعد از برجام ادامه دارد. برخلاف صورت ظاهر مسئله، مخاطب این بازی خودیها و جامعه است و مصارف داخلی آن بر مصارف خارجی اش میچربد. بدنبال درج گزارش‌های احتمال اعمال تحریم‌های جدید آمریکا علیه برنامه موشکی جمهوری اسلامی، حسن روحانی طی دستوری به حسین دهقان وزیر دفاع رژیم اعلام کرد که “برنامه تولید انواع موشکهای مورد نیاز نیروهای مسلح با سرعت و جدیت بیشتری ادامه یابد”.
روحانی “معتدل” که پرچم “توسعه موشکی جمهوری اسلامی” را برافراشته است، تنها کاریکاتور احمدی نژاد نیست، بلکه از این تبلیغات در جهت دو مضحکه انتخاباتی پیش رو برای جلب نیرو در حاکمیت بهره برداری میکند. همانطور که رفسنجانی برخورداری جمهوری اسلامی از بمب اتمی را غیر ممکن نمیداند. رقابتهای درون حکومتی و گانگسترستی جناحهای جمهوری اسلامی اما همواره منعکس کننده یک فشار و اعتراض در جامعه بوده است. جمهوری اسلامی میخواهد به مردم بگوید که با برجام و قبول شرایط دول غربی ضعیف نشده ایم و “یکروز از توسعه توان نظامی و دفاعی بعنوان خط قرمز کوتاه نیامدیم”. مردم دارند در مورد انتقال اورانیوم از ایران به روسیه جوک میگویند و رژیم اسلامی دارد عضله موشکی نشان میدهد!
افکار عمومی هنوز بدرستی نمیداند که در برجام و بخش محرمانه آن در مورد توسعه و آزمایش موشکهای بالستیک و قادر به حمل کلاهک اتمی چه توافقی صورت گرفته است، اما اظهارات سران دول غربی و جمهوری اسلامی، اگر تماما تبلیغاتی نباشد، باید بخشا متکی به توافقاتی باشد که حال با تفاسیر متفاوت بیان میشوند. جمهوری اسلامی برجام را بدون ربط به توسعه دفاع موشکی میداند و آمریکا به همین دلیل لیست جدیدی را برای تحریم افراد و نهادهای جمهوری اسلامی و کشورهای همکار تنظیم کرده است. واکنش حسن روحانی آنهم بعد از یکدوره جدید “فتنه بازی” و “نفوذ بازی”، بیانگر تناقض و تنگنائی است که حکومت اسلامی با آن روبرو است و میخواهد مابه ازای داخلی آنرا محدود کند.
اما مستقل از روایت و اهداف حکومتیها، کارگران و اردوی چپ جامعه باید روایت خود را بدهد. روایتی مبتنی بر جایگاه و منفعت طبقه کارگر در این جدال و طرح درست صورت مسئله. از نظر هر کارگر و انسان شریفی در آن جامعه صورت مسئله مردم ایران “توسعه دفاع موشکی و تولید موشک” نیست. دهها میلیون مردم کارگر و زحمتکش گرسنه اند و به فقر و نداری و بیحرمتی و بیماری و بی مسکنی محکوم شدند. جمهوری اسلامی بودجه نجومی برای قدرت نظامی و رقابت تروریستی هزینه میکند اما از کارگران انتظار دارد پنج برابر زیر خط فقر زندگی کنند و برای تامین هزینه این رقابتهای ارتجاعی ثروت و سرمایه تولید کنند.
کارگران انرژی هسته ای نمیخواهند، موشک نمیخواهند، ابزار جنایت و سرکوب نمیخواهند! میلیونها عضو خانواده های کارگری از کودک تا پیر، گرسنه و خیابان خواب و بیمار رها شده اند. دهها مصائب ریز و درشت مانند اعتیاد و تن فروشی گریبان جامعه را گرفته است. جمهوری اسلامی برای توسعه موشکی پول و بودجه دارد اما برای دستمزد کارگران ندارد، برای آموزش و طب رایگان ندارد، برای کودک خیابان خواب ندارد، برای بدیهی ترین حقوق پایه ای انسانها ندارد. این صورت مسئله را نباید قبول کرد. مردم زحمتکش و آزادیخواه موشک نمی خواهند، گرسنه اند!
سردبیر.
