مبارزان کمونیست
درسالگرد روز جهانی کوبانی، “اردوغان” در سایە تفنگ، پیروز انتخابات ترکیە !
حسن رحمان پناه
در روز ١ نوامبر ٢٠١٤ تجمعات گستردە تودەای در بیش از ١٠٠ شهر جهان، افکار مترقی دنیا را متوجه مقاومت حق طلبانه کوبانی نمود . این اعتراضات تودەای و بین المللی، همراه با مقاومت سرافرازانه مبارزین مسلح کوبانی، حساب دست حامیان “داعش” در ترکیه ، عربستان سعودی ، قطر ، ایالات متحدە آمریکا و دیگر قدرتهای امپریالیستی گذاشت که افکار عمومی ، مبارزات یکپارچه و متحدانه مردم آزادیخواه را نمی توان دست کم و نادیده گرفت . بعد از آنجام این اعتراضات متحدانه و جهانی ، اول نوامبر بعنوان روز جهانی حمایت از کوبانی در تاریخ ثبت شد. در روز ٢٦ ژانویه ٢٠١٥ کوبانی آزاد شد . مقاومت جانانه مدافعان کوبانی ، زنان و مردان تسلیم ناپذیر آن ، حمایت های جهانی از این مقاومت، نام و فداکاری آنانرا در تاریخ مبارزات مردم ستمدیده ، اما تسلیم ناپذیر در قرن ٢١ حک کرد.این پیروزی تنها موفقیت برای جنگجویان کوبانی و مدافعان جهانی آنان نبود ، بلکه همزمان شکست برای دولت اسلامی عراق و شام (داعش) و حامیان جهانی و منطقەای آن و در رآس همه دولت اسلامی حزب عدالت و توسعە(آک پارتی) و رهبر شیفتە قدرت آن “رجب طیب اردغان” نیز بود.
اردوغان ، دولت و حزب مطبوعش به منظور جبران شکست در کوبانی ، بعد از ٥ ماه توطئە گری و جنگ افروزی علیە دست آوردهای مردم ستمدیدە کورد در کردستان سوریە و بویژه ادارە سیاسی و اجتماعی ٣ کانتون خودمختار بر اساس انتخابات دمکراتیک و قانون مترقی ، انتخابات پارلمانی ترکیە در ٧ ژوئن امسال را سازمان داد. یکی از امید و رۆیاهای “اردوغان” از این انتخابات ، شکست “حزب دمکراتیک خلق ها” دوست و مدافع کوبانی و جنبش مبارزاتی مردم کردستان سوریە بود، کە برای اولین بار بە شکل حزب مستقل وارد پروسە انتخابات ترکیە شدە بود. بر خلاف انتظارات “اردوغان” و آک پارتی ، “حزب دمکراتیک خلق ها ” کە از حمایت و پشتیبانی بخش مترقی، سکولار،چپ و سوسیالیست ترکیە برخوردار بود، نه تنها سد ١٠ درصد کە نظامیهای حاکم برترکیە در اوایل دهە ٨٠ میلادی بعنوان شرط ورود به پارلمان تعیین کردە بودند را پشت سر نهاد ، بلکه بیش از ١٣ و هفت دهم درصد آراء را به دست آورد. پیروزی “ه د پ” در همان حال شکست آک پارتی بود. “ه د پ” بعد از انتخابات ٧ ژوئن ٨٠ نمایندە را راهی پارلمان ترکیە نمود. اما آک پارتی از اکثریت مطلق در پارلمان نزول کرد و با ٤٠ و شش دهم درصد آراء اگرچە کماکان بزرگترین حزب پارلمان و برندە انتخابات ٧ژوئن بود ، اما در همان حال با از دست دان نزدیک به ١٠درصد آراء بزرگترین بازندە آن انتخابات نیز محسوب شد. آک پارتی با منع شدن از حزب اکثریت در تشکیل دولت و همچنین با پیروز شدن غیرە منتظرە “حزب دمکراتیک خلق ها” دچار شوک و شکست بزرگی گردید و تمام هم و غم خود را صرف جبران این دو شکست نمود.
آک پارتی توطئە برای جبران شکست؟
حزب عدالت و توسعە(آک پارتی) و نظریە پردازان و استراتژیست های این حزب، به ارزیابی از دلایل شکست خود در انتخابات ٧ ژوئن پرداختند. آنان در مدت ٥ ماه گذشتە سیاست هائی را اتخاذ نمودند کە برای هر ناظری قابل تشخیص و اندازەگیری بود. این اقدامات بطور خلاصە عبارت بودند از :
_ از همان لحظە اعلام نتایج انتخابات ٧ ژوئن ، سران آک پارتی بلافاصلە در صدد برآمدند کە با هدایت جامعە ترکیە ، احزاب سیاسی و افکار عمومی به سوی انتخابات قبل از موعد قابل جبران است . اما این اقدام نیاز به ریسک داشت کە آک پارتی به آن دست زد. اک پارتی کە از سوی رئیس اصلی حزب کە در همان حال رئیس جمهور نیز بود(اردوغان) و آرزوهای بلندپروازنە سلطان عثمانی را در سر دارد، همکار و همفکر خود “داوداغلو”، رهبر حزب را مآمور تشکیل دولت ائتلافی با سستی و قید و شرط های سنگین با دیگر احزاب و عدم قبول خواست و مطالبات آنان نمود. اردوغان و داوداغلو با سنگ اندازی در راه تشکیل دولت ائتلافی ، عملآ پروسە قانونی ٤٥روزە تشکیل دولت را پشت سرنهادند و با موفقیت زمینه انتخابات قبل از موعد را کە در تب و تاب آن می سوختند ، فراهم نمودند. داوداغلو بعنوان نخست وزیر موقت مآمور تدراک انتخابات بعدی گردید. ١ نوامبر روزی جهانی همبستگی با کوبانی کە روز شکست و انزوای بیشتر “داعش” و “آک پارتی” بود بعنوان روز انتخابات زوردهنگام ترکیە تعیین شد.
_ در مدت ٥ ماه گذشتە و بعد از انتخابات ژوئن ، سیاست اردوغان و آک پارتی چە در عرصە خارجی و چە در عرصە داخلی، ایجاد تشنج و آشوب در خدمت شکل دادن به افکار عمومی در توجە به جایگاه آک پارتی و اردوغان بعنوان ستون ثبات ترکیە بود. در عرصە خارجی ، سیاست اردوغان ، حزب و دولتش در برخورد به قضیە سوریە، حمایت از گروەهای تروریست و بویژە “داعش”، ناکام ماندن پروژە سرنگونی “بشاراسد”، عدم موفقیت در ایجاد منطقە حائل در مرز ترکیە با کانتونهای کردستان سوریە به منظور ممانعت از ادامه فعالیت آنان کە الگوبرداری از آن ٣ کانتون را تهدید جدی برای امنیت کردستان ترکیە می بیند، همسویی با سیاست های عربستان سعودی در منطقە ، بر همەگان اشکار و نامبردە را تا حد جنون عصبی کردە است. همچنین آک پارتی ، با موضعی فریبکارانه و مملو از دروغگویی ، با اعلام دو جریان متضاد “داعش” متحد خود و حزب کارگران کردستان(پ ک ک) مخالف خود بعنوان دو گروە تروریست و آنجام حملە هوایی بە آنان ، عملآ ” پ ک ک” را مورد هجوم و “داعش” را از گزند محفوظ داشت. یورش هوایی به “داعش” تا آن اندازە بود، کە زمینه به ظاهر دخالت و آنجام عملیات تروریستی “داعش” در خاک ترکیە توسط نهادهای امنیتی این کشور علیە مخالفین آک پارتی را توجیە و به این جریان تروریست منتصب نماید. اما در عمل، تمام حملات و یورش های هوایی ارتش ترکیە علیە مقرات حزب کارگران کردستان در کوەهای قندیل و مکانهای حضور نیروهای این حزب در داخل ترکیە متمرکز گردید .
_ در عرصە داخلی فشار بر مخالفین ، تعرض به مطبوعات و نهادهای اطلاع رسانی غیردولتی و بستن آنان، آخرین مورد یورش پلیس به دو شبکە تلویزیون نزدیک به مخالفان دولت از جملە “فتح اللە گولن” موسوم به “بوگن تی وی” و “کانال ترک” و در دست کنترل آنها و ضرب و شتم کارکنان آنها کە با تجمع اعتراضی صدها روزنامەنگار و اهل میدیا روبرو شد، عملآ از امکان رسیدن صدای مخالفین و بویژه “حزب اتحاد دمکراتیک خلق ها” اصلی ترین مخالف آک پارتی، کە از بنیە و امکانات مالی ، مادی و اطلاع راسانی محدودی برخوردار است ، جلوگیری بعمل آمد. در نهادهای قضایی نیز پاکسازی قضات و روسای عالیرتبە به بهانه ضدیت با دولت، قانون اساسی و حمایت از “فتح الله گولن” روحانی پرنفوذ سنی و متحد و دوست نزدیک سابق اردوغان و مخالف کنونی وی کە در تبعید خودخواستە در آمریکا بە سر می برد، ادامه یافت و دست طرفداران دولت در اخراج مخالفین و افراد مستقل بازگذاشتە شد.
_ با منتصب نمودن حزب قانونی “دمکراتیک خلق ها ” به جریان غیرقانونی و مسلح “پ ک ک” کە از نظر حاکمان ترکیە تروریست است ، و با تروریست معرفی کردن ” ه د پ ” توسط اردوغان، عملآ مسیر سرکوب و آنجام انفجار در میتینگ ها و کشتار فعالین و هوداران این حزب شدیدتر از قبل پیگیری شد. دو انفجار خونبار در شهرهای “سوروچ” و “انکارا” پروژه و سیاست اگاهانه و نقشەمند آک پارتی و رهبران حزب و دولت در خدمت به انتخابات ١نوامبر بود. انفجار “سوروچ” در اردوی تابستانی جوانان سوسیالیست در این شهر کردنشین در مرز سوریە کە قصد کمک رسانی به شهر مقاوم “کوبانی” را داشتند و بیش از ٣٠ کشتە و ١٠٠ مجروح برجای گذاشت ، اقدامی اگاهانه از سوی دولت و حزب “اک پارتی” به منظور اعلان جنگ رسمی علیە ه د پ ، ایجاد فضای ناامن در داخل کشور ، سلب امنیت از شهروندان و تبدیل امنیت به مهمترین مسئلە و مشغلە مردم و وحشت از ایجاد تجربە سوریە و عراق، دو همسایە و هم مرز در داخل ترکیە بود کە بعد از این جنایت کلید خورد. آنجام دو انفجار همزمان در میتینگ روز ١٠ اکتبر،٢٠ روز ماندە به انتخابات در انکارا کە ٩٧ کشتە و ٢٤٥ مجروح در تظاهرات “حزب دمکراتیک خلق ها “و نیروهای چپ و سوسیالیست برجای گذاشت ، ادامه سیاست کشتار در شهر “سوورچ” اینبار در پایتخت کشور ، اما به شکل بسیار خونین تر بود. این انفجارها دقیقآ مشابه انفجار در همایش انتخاباتی “حزب دمکراتیک خلق ها” در شهر”دیاربکر” در روز ٥ژوئن ٢٠١٥ ، دو روز قبل از برگزاری انتخابات پارلمانی این کشور بود کە ٢ کشتە و ١٠٠ مجروح برجای گذاشت . آن جنایت سازمانیافتە نیز به منظور اخلال در آراء حزب دمکراتیک خلق ها و دیگر نیروهای چپ و سوسیالیست و ایجاد ترس و وحشت در دل رآی دهندگان صورت گرفت. کە به درست انگشت اتهام متوجە دولت و حزب حاکم بود.
_ اعلام حکومت نظامی در چندین شهر و منطقە در مناطق کردستان و از جملە کشتار و سرکوب مردم مبارز و مقاوم شهر”جزیرە” ، دستگیری بیش از ٥٠٠نفر از اعضا و فعالین “حزب دمکراتیک خلق ها” ، به آتش کشیدن بیش از ١٢٠ مکان و مقرات این حزب در سراسر ترکیە ، از دیگر اقدامات اشوب طلبانه و ضدانسانی آک پارتی در تدارک سیاسی و امنیتی انتخابات اول نوامبر و جلب توجە رای دهندگان به این حزب و خودداری از رآی دادن به دیگر احزاب بعنوان سلب امنیت از مردم بود.
_ حزب آک پارتی و سیاست گذران آن ، با اعمال اقدامات ضدانسانی مورد اشارە، عملآ به افکار ناسیونالیسم ترک بعنوان تکیە گاه در انتخابات ١ نوامبر متوسل شدند. آنان تقریبآ از رآی جریان مذهبی داخل ترکیە به خود و بویژە در ضدیتش با جریان چپ ، سکولار، غیرمذهبی و سوسیالیست جامعە مطمئن بودند. جریان ناسیونالیست ترک نیز کە بی کفایتی حزب و رهبران سنتی خود بویژە “حزب حرکت ملی”(م ه پ) در حل معضلات دور اخیر را شاهد بود، جنگ اخیر ارتش و پ ک ک، که بیش از ٣٠٠ نفرکشتە از پرسنل ارتش و نیروهای نظامی ترکیە در جبهەها را به همراە داشت ، بهانه تحریک افکار عمومی و سوء استفادە از این جنگ در دفاع از امنیت شهروندان و برعلیە “حزب دمکراتیک خلق ها” کە گویا وابستە به “پ ک ک ” است ، قرار داد . ناسیونالیست های تندرو هرچه بیشتر از حزب (م ه پ) روی برگرداندند کە نتیجە آن کاهش رآی و کرسیهای این حزب به نصف آراء و نمایندگان ٥ ماه قبل این حزب بود. همزمان تشدید بحران اقتصادی ، کاهش ٢٠ درصد ارزش لیر ترکیە در بازارها، راکد ماندن فعالیت های اقتصادی در عرصەهای مختلف و بی رونقی بازار، این بخش ها و کلآ بخش محافظەکار جامعە ترکیە را نیز به سوی صندوق های رآی ترغیب نمود و برخلاف دور قبل کمتر نظارەگر انتخابات ماندند و آنان نیز در نگرانی از بهم خوردن ثبات و امنیت ، به آک پارتی رآی دادند . حزب عدالت و توسعە و نظریە پردازان آن ، با استفادە از امکانات گستردە مالی و تبلیغاتی ، روزانه به جامعە تلقین می کردند کە امنیت مردم ترکیە به پیروزی این حزب در انتخابات آیندە گرە خوردە است.
_ در چنین فضای ملتهب و متشنجی انتخابات ١ نوامبر ترکیە در میان بیم و ترس رآی دهندگان برگزار گردید و حزب آک پارتی با کسب ٣١٧ کرسی از مجموع ٥٥٠ کرسی پارلمان ترکیە پیروز این انتخابات اعلام و به تنهایی میتواند دولت تشکیل دهد. انتخابات ١ نوامبر به لحاظ موقعیت حکومتی و از جملە تشکیل دولت بدون ائتلاف با دیگر احزاب، توسط آک پارتی، موقعیت این حزب را بە قبل از انتخابات ٧ ژوئن ٢٠١٥ یعنی ٥ ماه پیش بازگرداند. اما موقعیت این حزب چە به لحاظ منطقەای ، چە بین المللی و داخلی در قیاس با ٥ ماه گذشتە، قابل سنجش نیست و به هرلحاظ بدتر و نامناسب تر است. آنچە در انتخابات ١ نوامبر یا انتخابات قبل از موعد ترکیە در این روز مشخص گذشت ،نه تنها انتخابات پیش از موعد مطابق نرم شناختە شدە در انتخابات پارلمانی رایج در کشورهای سرمایەداری و حتا کشور ترکیە نیز نبود، بلکە انتخابات اجباری با خواست ، میل ، طرح و نقشە، حزب و دولت حاکم و در سایە تفنگ و سرنیزە و انفجارهای سازمانیافتە بود. از سوی دیگر و اگر چه آک پارتی به تنهایی قادر به تشکیل دولت می باشد ، اما کماکان قادر به اجرای طرح و رۆیاهای “اردوغان” در تغییر سیستم پارلمانی به سیستم ریاست جمهوری نخواهد بود. زیرا حزب مطبوع ایشان به اندازە کافی کرسی پارلمان برای چنین تغییری در جهت امیال و آرزوهای سلطان نو عثمانی “اردوغان” را در اختیار ندارد. تردیدی نیست کە نتایج و عواقب چنین انتخاباتی، فضای بحرانی و متشنچ جامعە ترکیە با کلی معضلات داخلی و منطقەای را نه تنها آرام نخواهد کرد، بلکە احتمالآ آنرا پیچیدەتر نیز خواهد نمود.
در همانحال این انتخابات، برای رقیب اصلی آک پارتی، یعنی “حزب دمکراتیک خلق ها ” نیز ، اگرچە به دلیل شرایط تحمیلی توسط جریان رقیب از میزان آراء و تعداد کرسیهای آن کاستە شد، آما با سپری نمودن مانع ١٠درصد و به دست آوردن ٥٩ کرسی پارلمان و برای اولین بار بعنوان یک حزب متشکل و مستقل وارد پارلمان شدن، یک پیروزی به حساب می آید. جا دارد رهبران و سیاست گذاران این حزب، با دیدی انتقادی به پروسە فعالیت و مبارزە خود در طول ٥ ماه گذشتە نگریستە و نقاط مثبت و بویژه منفی و اشتباهات خود را بررسی نمایند. این حزب لازم است، بر نقطە قوت خود، در آدامه مجدانه سیاست های متکی بر مردم ستمدیده ، کارگر و زحمتکش و مبارز در کردستان ، کل ترکیە و منطقە ، در همسویی با جبهە سکولار، چپ و سوسیالیست ها و در هم سرنوشتی مستحکمتر با مبارزات ، خواست و مطالبات این بخش ها ، بیشتر از گذشتە اتکا و سرمایەگذاری نمایند.
در پایان ، تردیدی در این نیست کە رآی دهندگان ترکیە با دادن رآی اکثریت به “آک پارتی” و سران دوست ، همکار و حامی “داعش” و تروریسم داخلی و منطقەای، یکی از بزرگترین اشتباهات و صفحات تاریک تاریخ ترکیە را در روز ١ نوامبر ٢٠١٥رقم زدند. همچنانکه مردم ایران در سال ١٣٥٧ چنین اشتباه بزرگی را با حمایت از جریان مرتجع و ضدمردمی اسلامی مرتکب شدند. بی شک تاریخ و نسل های آیندە، به خوبی از این دو رویداد و عقب گرد تاریخی یاد نخواهند کرد.
١ نوامبر ٢٠١٥
