مبارزان کمونیست
سوسیالیستها پیگیرترین مدافعین پناهندگانند
عباس گویا
Abbasgoya.blogspot.com
١۵ سپتامبر ١۵
تا آنجا كه به تامین امكانات مادی پذیرش پناهندگان مربوط میشود، فرق مركل با كامرون و اوربان بر سر درجه “بخشندگی” كشورشان به پناهندگان است. میگویند سخاوت كشورهای انگلیس و آلمان و مجارستان قابلیت پذیرش تعداد زیادتر و كمتری از پناهندگان را تعیین میكند. اوربان مدعی است كه مجارستان از بیخ بن بضاعت پذیرش پناهنده را ندارد. بعبارت دیگر این خانم و آقایان، انسانها را سربارهائی معرفی میكنند كه بدون سخاوت “كشور” امكان زیست ندارند. اگر بپرسی “چرا پناهنده را سربار میپندارید؟” به ما درصدهای دو رقمی بیكاران را نشان میدهند. كسانیكه كه خود این دولتمردان، به حكم سود سرمایه، از كار بیكارشان كرده اند.
خب یكی از اختلافات پایه ای سوسیالیستها با این دولتها همین نكته است. ما انسان بعلاوۀ طبیعت را منابع خلق ثروت میدانیم. جمعیت بیشتر یعنی امكان خلق ثروت بیشتر. ما به آنها میگوییم جمعیت بیشتر علت درصد دو رقمی بیكاری نیست، انگیزه شما برای سود است. همان سیاستی كه كارگر را در اروپا بیكار میكند با پذیرش پناهنده نیز مخالف است و این كاملا منطقی است. بهمان نسبت استدلال ما نیز منطقی است اما با یك تفاوت. برای ما اصل انسان است. سرمایه داری برای كسب سود ناچار است انسانها را به مفید و غیر مفید تقسیم كند. بخشی را كه مستقیم و غیر مستقیم در پروسه سوددهی دخالت دارند را لایق حیات و سایرین را “اضافه” جمعیتی بنامد كه مستحق بیكاری، گرسنگی، بیخانمانی و مرگ اند. ما صرفنظر از مفید و غیر مفید بودن انسانها، همه را شایسته بهترین امكانات زیستی میدانیم. امكاناتی كه اتفاقا با جمعیت بیشتر سهل تر فراهم میشوند.
جمعیت ٢٢ میلیونی سوریه حتی اگر تمامشان سر از آلمان ــ یا حتی سوئدی كه امروز جمعیتش نه و نیم میلیون نفر بیشتر نیست ــ در بیاورند، صرف پیوستنشان به این جوامع بر پتانسیل صعود نجومی ثروت در آن جوامع میافزاید. سوسیالیستها پیگیرترین مدافعین پناهندگی هستند چون سوسیالیستها وطن ندارند، چون سوسیالیستها قصد نجات كشور سوریه و “ملت سوریه” را ندارند بلكه قصد دارند ٩٩ درصد از انسانهای منتسب به آنرا نجات دهند. معتقدند ٩٩ درصد از ساكنین سوریه و آوراه در كشورهای مجاور با ٩٩ درصد ساكنین جوامع میزبان قربانی یك نظام واحدند. “پناهنده” اسم دیگری برای كارگر آواره است. كارگر میزبان و كارگر آواره دو نام متفاوت از یك طبقه واحد در خلق ثروت در سوریه، آلمان، انگلیس و مجارستان است. بخشی از این ثروت امروز باید از حلقوم غاصب آن، سرمایه داری، بیرون كشیده شود و صرف هزینه زیست خالقینش، كارگران آواره از سوریه شود.
لازمه چنین كار هركوله ای تشكیل یك سازمان بین المللی پناهندگان برای خروج، انتقال و اسكان ٩٩ درصد مردم سوریه است.
