مبارزان کمونیست
دولت چپ گرای یونان در منگنه بانکداران!
جمال کمانگر
بحران اقتصادی که از سال 2008 در سطح جهان آغاز شد کماکان ادامه دارد و لاینحل باقی مانده است. اتحادیه اروپا بعد از 7 سال همچنان رشد اقتصادی قابل ملاحظه ای را تجربه نکرده است. اقتصادهای بزرگی مانند آلمان و فرانسه با مشکل مواجه هستند. ایتالیا و اسپانیا بعنوان قدرتهای اقتصادی با بحران عمیق روبرو هستند. بیکاری در اسپانیا بیداد میکند. پرتغال و ایرلند وضعیت بهتری از ایتالیا و اسپانیا ندارند. یونان در آستانه ورشکستگی قرار دارد. کیس یونان اما از اهمیت ویژه ای برای اتحادیه اروپا برخودار است. نه به دلیل دلسوزی اتحادیه اروپا برای معیشت مردم بلکه به دلیل قدرت گیری ائتلاف چپ رادیکال در این کشور.
یونان ظرف 7 سال گذشته سخت ترین برنامه ریاضت اقتصادی را تجربه کرده است. هر دو حزب
حاکم سوسیالیست و حزب دمکراسی نو نزد مردم یونان بی آبرو شده اند. سیریزا روی همین نفرت و قول پایان دادن به ریاضت کشی اقتصادی اکثریت آرای مردم را بدست آورد. یونان با یک بحران انسانی مواجه شده است. بیکاری در میان جوانان زیر 25 سال 50 درصد است. 28 درصد کل جمعیت آماده به کار بیکارهستند. خودکشی به میزان زیادی بالا رفته است. نظام بهداشت و درمان در حال فروپاشی است. بر شمار بی خانمان ها هر روز اضافه میشود.
اما ارمغان “ترویکا”( کمیسیون اروپا ، بانک مرکزی اروپا و صندوق بین المللی پول ) برای مردم یونان بسته پیشنهادی به قرار زیر است: الغای قانون کار، قانونی کردن اخراج دستجمعی کارگران، بالا بردن سن بازنشستگی، کاهش دستمزد کارگران، اخراج کارگران بخش دولتی و خصوصی سازیهاست. اجرای این برنامه یعنی فقر بیشتر، بیکاری بیشتر و بی خانمانی و بی آیندگی بیشتر در این کشور. این برنامه تحقیر مردم یونان است. این به گرو گرفتن معیشت و زندگی مردم و ضمیمه کردن
آن به نام بانکهاست.
میزان بدهی های یونان 380 میلیارد دلار است یعنی 180 درصد کل درآمد ناخالاص ملی را در برمیگیرد. جالب است بدانید که 28 ساختمان دولتی در سال 2013 به مبلغ 200 میلیون یورو به بانکداران آلمانی فروخته شد همین ساختمان ها در حال حاضر در اجاره دولت است و سالانه 600 میلیون دلار هزینه اجاره آنها است! بانکداران مانند لاشخورها صف کشده اند تا بدن نیمه جان یونان را میان خود تقسیم کنند. 90 درصد وامهایی که این روزها در اختیار یونان قرار میگرد همان روز صرف باز پرداخت سود بدهی ها میشود. وزیر دولت چپ گرای یونان یانیس واروفاکیس تعبیر بسیار بجایی در این مورد دارد. “یونان 5 سال گذشته را برای وام بعدی زندگی کرده است. چون معتادی که منتظر دوز بعدی است.” این وضعیت قابل دوام نیست. یونان اور دوز شده است. تحمیل عقب نشینی به سیریزا هم نمیتواند راهگشا باشد.
ریچارد نیکسون رئیس جمهوری آمریکا در سال 1970 برای سرنگونی سالوادر آلنده رئیس جمهوری سوسیالیست شیلی دستور داد: “فریاد اقتصاد را در آورید” و پینوشه با تانکهایش در خیابان کار را یکسره کرد. آن زمان برای جلو گیری از گسترش جنبش آلنده در آمریکای لاتین “فریاد اقتصاد را در آوردند.” دکترین” فریاد اقتصاد را در آورید” به اصلی تفکیک ناپذیر از سیاست دول امپریالیستی تبدیل شده است. تصور اینکه دوباره تانکها در خیابانهای یونان و اسپانیا ظاهر شوند دور از انتظار است. اما به قول یانیس وارفاکیس “دولت (یونان) با سبک نوینی از کودتا روبرو است، در مقابل ما بجای تانکهای سال 1967 بانکها صف کشیده اند.”
اما سئوال این است که چرا اتحادیه اروپا و صندوق بین المللی پول کماکان بر برنامه اقتصادی شکست خورده اشان در یونان تاکید میکنند؟ اگر اقتصاد یونان با سیاست ریاضت اقتصادی به جایی میرسید تاکنون نتیجه داده بود. مذاکرات فشرده سران اروپا برای به تسلیم کشاندن امید به آینده بهتر نه تنها در یونان بلکه در سایر کشورهاست. میخواهند امید اسپانولها برای تغییر را نقش بر آب کنند. میخواهند بگویند حتی شما اگر “مسالمت آمیز” و با رای خود خواهان تغییر ولو جزیی هستید راه بجایی نمیبرید. شاید میخواهند این دو کلمه وزیر دارایی آلمان را به همه گوش زد کنند امید به تغییر “ساده لوحی ابلهانه” است! این سرمستی بانکداران دراز مدت نخواهد بود. روی میدان تله گذاری شده قدم میزنند. دیر یا زود اتشفشان خشم مردم زحمتکش فوران خواهد کرد.
.
