مبارزان کمونیست
علیه آواکیانیسم*
نویسنده: مورالی کانِمپیلی معروف به آجیت
پیش‌گفتاری از “شورش” بر این اثر: آنچه در پیش روی شماست، ترجمه‌ی متن رفیق آجیت از سند مفصل حزب کمونیست هند(مارکسیست-لنینیست)-ناگزالباری علیه “سنتزهای نوین باب” آواکیان است که پیشتر انتشارات شورش مقالاتی در جهت معرفی این جریان(“سنتز نوین”) نشر داده است.
اما به‌هر جهت جمعبندی پایانی ما از پرونده‌ی این “سنتزهای نوین” در مسیر رد و رویزونیستی بودن آنها قرار گرفت که در این میان مقاله‌ی رفیق آجیت برای شناخت علمی‌تر این مسئله کمک بسیاری شایانی به‌ما نمود. باید افزود که رفیق آجیت چندی پیش به‌توسط جوخه‌ی ضد تروریسم در هندوستان دستگیر گردید که در همین خصوص رفقای کمونیست انقلابی امریکا دو بیانیه در حمایت از ایشان و مواضع اپورتونیستی آواکیانیست‌ها منتشر نمودند که ترجمه‌ی آن به‌همراه مقاله‌ای دیگر از رفیق آجیت تحت عنوان “سخنان صریح صدر حزب کمونیست هند(م‌ل)-ناگزالباری” در سایت ما موجود است. در اینجا باز هم جای دارد تا بی‌افزائیم که دو حزب کمونیست(مائوئیست) هند و حزب کمونیست(م‌ل)-ناگزالباری سال گذشته در بیانیه‌ای مشترک به‌مناسبت روز جهانی کارگر تحت همان نام حزب کمونیست(مائوئیست)-هند اعلام اتحاد نموده و بدین ترتیب عظیم‌ترین جبهه‌ی نبرد انقلابیِ سیاسی-مسلحانه در سطح جهانی را تشکیل دادند که متاسفانه جنبش کمونیستی ما به سبب گرایش قوی به سمت پاسفیسم و دنباله‌روی تروتسکیستی و اکونومیستی کمتر با آن آشنایی دارد و بدین سبب سایت ما یکی از فوری‌ترین وظایف خود را در کنار امور دیگر، معرفی هرچه وسیع‌تر این جبهه نبرد نو بر علیه کهنه می‌داند، که با کلیک بر روی اینجا میتواند به مطالبی از این دست، دسترسی بیشتری داشته باشید.
همچنین لازم به ذکر است که ترجمه‌ی پیش روی در واقع برگرفته از سایت رفقای حزب کمونیست(مائوئیست) افغانستان بوده، اما به دلیل تفاوت‌های زبانی، برخی از اصطلاحات آن‌را را از زبان فارسیِ دری به فارسیِ ایرانی تغییر داده‌ایم؛ اما به هر روی از تلاش رفقای انقلابی و م‌ل‌م افغانستان در جهت ترجمه‌ی این اثر مهم و آثار مشابه دیگر صمیمانه تشکر و قدردانی می‌نمائیم و به امید آنکه در فرصتی مناسب بتوانیم مواضع روزیونیستی “حزب کمونیست انقلابی” امریکا را به سهم خود افشا نموده و هر چه بیشتر در جهت تعمیق توانِ علمی-نظری و گسترش توان عملی جنبش انقلابی و کمونیستی ایران موثر باشیم.
زنده باد مارکسیسم-لنینیسم-مائوئیسم
سرنگون باد رویزیونیسم آواکیانیستی
گروه مائوئیستی شورش
علیه آواکیانیسم
مورالی کانِمپیلی معروف به آجیت، منشی حزب کمونیست هند(مارکسیست-لنینیست)-ناگزالباری
در اوایل سال 2012 یک جلسۀ ویژه از احزاب و سازمان‌های جنبش انقلابی انترناسیونالیستی(جاا) با موفقیت به اجرا درآمد. مصوبات این جلسه‌ی ویژه در اول می همان سال منتشر گردید… . متعاقب آن حزب کمونیست انقلابی امریکا (از این پس آر سی پی) نامه‌ای تحت عنوان “نامه به احزاب و سازمان‌های عضو در جنبش انقلابی انترناسیونالیستی” منتشر کرد. تاریخ انتشار این نامه،1 – 5 – 2012 وانمود شده و “غیر قابل انتشار” اعلام شده بود. نامه دو ماه بعد به‌طور عریانی علنی گردید.[نامه‌ی اول می2012 حزب کمونیست انقلابی امریکا (از این پس آر.سی.پی)] این عجله در مندرجات نامه به‌خوبی پدیدار است. این یک حمله‌ی شرورانه بر جلسه‌ی ویژه و مصوبات آن است. اما قبل از آنکه به آن بپردازیم بعضی از سوابق باید مجددا برشمرده شود.
جلسه‌ی ویژه و نامه‌ی آر سی پی
جلسه‌ی ویژه محصول مبارزه‌ی مداوم و مصمم به‌خاطر مقاومت علیه تلاش‌های آگاهانه برای انحلال “جاا” و عقب زدن این تلاش‌ها بود. این مبارزه در سال 2009 توسط احزاب مشخص در جریان تشدید بحران جهانی و مبارزات مردمی آغاز گردید.(2) تلاش‌های آنها به انتشار اعلامیه‌های مشترک اول می در 2009 و سال‌های بعد منجر گردید و بدین‌گونه یک‌بار دیگر نظرات جمعی مائوئیست‌ها در میان مردمان جهان برده شد. موضوع بازسازی تشکیلاتی و احیای “جاا” به مثابه بخشی از مسیر ساختمان یک انترناسیونال طراز نوین در دستور کار قرار گرفت. سمینارهای مهم و جلسات و فعالیت‌های مشترک به مثابه بخشی از این پروسه و تعمیق و توسعه‌ی آن پیش برده شد.(3) در پیشبرد این کار، احزابی که بخشی از “جاا” نبودند نیز نیرو صرف کردند.
در این مسیر، ضرورت جلسه‌ای که یک جمعبندی ابتدایی از “جاا” را پیش ببرد و ابتکار اولیه‌ی یک پیشنهاد برای یک کنفرانس بین المللی را در دست بگیرد پذیرفته شد. دعوت نامه‌ای برای تشکیل جلسه توسط چهار حزب- حزب کمونیست (مائوئیست) افغانستان، حزب کمونیست مائوئیست ایتالیا، حزب پرولتری پوربابنگلا و حزب کمونیست هند(م ل) ناگزالباری- منتشر گردید. دعوت نامه بیان داشت که:
«فروپاشی کنونی “جاا” نتیجه‌ی عجز کمیته‌ی “جاا” در حل و فصل اختلافات در موضع‌گیری و اختلافات جدی ایدیولوژیک-سیاسی در کمیتۀ “جاا” است که در میان بعضی از احزاب عضو در کمیته‌ی “جاا” پدیدار گردید.»(4)
دعوت‌نامه در ادامه توضیح می‌دهد:
«نظر به اینکه کمیته‌ی “جاا” در وظیفه ای که بر عهده داشت ناکام گردیده است، ما احزاب امضاء کننده‌ی این دعوت نامه، مسئولیت سازماندهی یک جلسۀ ویژه‌ی “جاا” را برعهده می‌گیریم… و خواهان شامل گردیدن تمامی احزاب عضو “جاا” این جلسه‌ی ویژه هستیم…»
وظایف این جلسه بدین‌گونه پیشنهاد گردید:
«شناسایی و جمعبندی عوامل ایدئولوژیکی، سیاسی و تشکیلاتی‌ای که “جاا” را دچار بحران و فروپاشی کنونی ساخته است.» و «تصمیم گیری در باره‌ی برنامه‌ریزی و دستورکار یک کنفرانس بین المللی تمامی نیروهای مائوئیست، بر عهده گرفتن وظیفه‌ی جستجوی اصولی تداوم ایدوولوژیکی و وحدت در میان شان و تجمع مجدد در سطح بین المللی.»
همچنین توضیح داده شد که:
«در حالی‌که این دو مسئله باید دستور کار اصلی باشد، سایر موضوعات میتواند نظر به تصمیم هیئت‌های نمایندگی سهیم در جلسه‌ی ویژه، شامل دستور کار گردد.»
تمام احزاب درگیر در طرح دعوت‌نامه، نظرات معین‌شان را در مورد «مواضع و اختلافات جدی ایدئولوژیک سیاسیِ پدیدار شده در میان بعضی از احزاب عضو کمیته‌ی “جاا”»، داشتند. با وجود این، از جای دادن نام احزابی که مواضع و اختلافات‌شان به عنوان مسئول فروپاشی “جاا” مطرح شده بودند، اکیداً اجتناب گردید. به‌درستی فکر شده بود که بهتر است تمام این موضوعات را مستقیماً در جلسه مطرح نماییم. برای اکثریت امضا کنندگان روشن بودند که آر سی پی به واسطه‌ی مواضع ایدئولوژیک جدیدش، خود را در بیرون از “جاا” و جنبش مائوئیستی بین المللی وسیع قرار داده است. اما با توجه به چشم انداز موانع و اختلافات در میان احزاب “جاا” در مورد این موضوع، عموماً پذیرفته شده بود که آر سی پی و همچنان سایر احزاب موافق با مواضع حزب مذکور باید دعوت شوند. تلاش زیادی صورت گرفت تا دعوت‌نامه از طریق مجراهای موجود به تمامی احزاب و سازمان‌های شامل در “جاا” رسانده شود. از احزاب مستقیماً نزدیک به‌همدیگر تقاضا گردید دعوت نامه را تصویب نمایند. انکشاف بعدی اوضاع نشان داد که دعوت‌نامه یا حداقل معلومات در باره‌ی جلسه، واقعاً به همه رسیده بود. موضع آر سی پی مبنی‌بر اینکه «قصد ندارد در جلسه شرکت نماید.» بصورت غیر مستقیم به احزاب دعوت کننده رسانده شد.
حین فراخواندن احزاب “جاا” برای شرکت در جلسه، این امر برای دعوت‌کنندگان روشن بود که حزب کمونیست متحد نپال(مائوئیست) تحت رهبری دسته‌ی پاراچندا- باترای نمی‌تواند اجازه یابد که در جلسه‌ی ویژه نمایندگی داشته باشد و نباید با رویزیونیسم رسوای آنها معامله صورت بگیرد. دسته‌ی مائوئیستی در حال مبارزه علیه خط رویزیونیستی پاراچندا- باترای در درون حزب کمونیست متحد نپال(مائوئیست) در جریان طرح دعوت نامه مورد مشورت قرار گرفت. در این زمان آنها انتظار داشتند که مرکز رویزیونیستی در حزب کمونیست متحد نیپال(مائوئیست) میتواند از طریق یک طغیان عمومی برکنار گردد و از یک انشعاب احتراز شود. آنها بیان داشتند که این امر قطعاً قبل از جلسه‌ی پیشنهادی به‌وقوع خواهد پیوست. این بود دلیل شمولیت نام حزب کمونیست متحد نپال(مائوئیست) به مثابه یکی از امضا کنندگان مصوبه‌ی اولیه‌ی دعوت نامه. این امر به‌روشنی درک شده بود که اگر جدایی از مرکز رویزیونیستی پاراچندا- باترای واقعاً صورت نگیرد، دستۀ مائوئیست صرفاً به عنوان ناظر در جلسه شرکت خواهد نمود. بعدتر، زمانی که روشن شد طغیان عمومی این رفقا عقب افتاده است، در مشورت با آنها تصمیم گرفته شد که نام حزب کمونیست متحد نپال(مائوئیست) از لیست امضا کنندگان حذف گردد. بنابراین در نسخه‌ی نهایی دعوت‌نامه، تنها چهار حزب ذکر شده در فوق به مثابه امضا کنندگان دعوت نامه‌ای که برای تمامی احزاب “جاا”، به استثنای حزب کمونیست متحد نپال(مائوئیست)، ارسال گردید، تبارز یافتند. با توافق بر دستورکار پیشنهادی، مصوبه‌ی دو قطعنامه تهیه گردید. بعد از آنکه تماس با حزب پرولتری پوربابنگلا برای یک مدت طولانی قطع گردید، این قطعنامه‌ها بدون شمولیت آن حزب آماده شد. اما مصوبه‌ی نهایی می‌توانست به آنها رسانده شود. درست در حوالی زمان برگزاری جلسه، حزب پرولتری پوربابنگلا اطلاع داد که نمی‌تواند به علت دلایل لوجستیکی در جلسه شرکت نماید. نظر آنها این بود که «سنتزهای نوین آر سی پی مورد بحث قرار نگرفته است. بدون جر و بحث و تجزیه و تحلیل زیاد با اینگونه موضوعات خطی نباید تصفیه حساب صورت بگیرد.» آنها با ارسال اخبار درباره‌ی نامه‌ی نوشته شده‌ای از آر سی پی برای تمامی احزاب “جاا” ابلاغیه‌ی جداگانه‌ای داشتند که پیشنهاد می‌کرد جلسه‌ی ویژه تا زمانی که آن نامه دریافت شده و مورد مطالعه قرار بگیرد، به تعویق بی‌افتد.(5) این مورد تحقیق واقع گردید.
بنابراین اولین بار بود که ما خبری درباره‌ی نامه‌ی آر سی پی می‌شنیدیم و زمان آن کاملاً مشکوک بود. اینک پس از چندین سال، آر سی پی به‌طور عمومی ترویج می‌کند که ایده های صدر این حزب باید توسط جنبش کمونیستی بین المللی به عنوان بنیاد ایدئولوژیکی این جنبش مورد پذیرش قرار بگیرد.(6) این موضع‌گیری بنیادهای ایدئولوژیکی “جاا” را منحل می‌نماید.(7) در این موضع‌گیری بسیاری از ارتباطات جنبش مارکسیستی-لنینیستی- مائوئیستی نفی گردیده است. آر سی پی مداوماً از ادای مسئولیت‌های معینه‌اش در درون “جاا” سرباز زده است. از این‌رو این کاملا آشکار است که القای ناگهانی نوشتن نامه برای همه احزاب “جاا” یک پاسخ انحرافی به جلسه‌ی ویژه، برای خارج کردن آن از خط یا حداقل به تاخیر انداختن آن بوده است. این تلاش ناکام گردید.
سرانجام نامه‌ی آر سی پی به نحو پُرنیرنگی با این برچسپ که “برای انتشار عمومی نیست” ارسال گردید. به‌خاطر داشته باشیم که این برچسپ از سوی حزبی استفاده می‌شود که خود را از هر جهت در بیرون از صفوف “جاا” قرار داده است، اما هر اقدامی، بدون اهمیت دادن به اینکه چقدر خنده آور است، باید مجوز زمانی خود را داشته باشد. این چیزی است که آر سی پی نمی‌تواند از آن چشم پوشی نماید. این یک یورش کوته‌نظرانه به‌خاطر تحمیل ایده‌های خود«در هر جا و در هر زمان» است. بنابراین، نامه‌ی “داخلی” دوماه بعد حتی با قبول خطر افشای بازی گمراه کننده‌ی ” تبعیت از معیارها” با زمختی علنی گردید. این نشان می‌دهد که امور چگونه در همراهی با نامه‌ی آر سی پی و روحیه‌ی تغییر یابنده‌ی آن قرار می گیرد.
اخلاقیات جدل آواکیانیستی
اشخاص خودنما هیچ‌گاه افتخارات را تقسیم نمی‌کنند. آر سی پی متشکل از افراد و اشخاص عبوس و ترشرو است. این حزب حتی وقتی که مورد حمله باشد حاضر نیست به دیگران میدان بدهد. بنابراین، یادداشت مقدماتی نامه(که در نسخه‌ی علنی بازنویسی شده است) ضرورتاً باید پی‌آمد “جسارت” قطعنامه‌های جلسه‌ی ویژه در اعلام اینکه خط آر سی پی یک« خط ضد انقلابی… مسئول بحران و فروپاشی جاری “جاا” است»، باشد. یادداشت مقدماتی پیش رفته توضیح می‌دهد:«این اسناد انتقاد از چیزی را که “خط پاراچندا- باترای” در حزب کمونیست متحد نپال(مائوئیست) می‌خواند نیز در جایگاه درجه دوم قرار می‌دهد.» استنتاج یادداشت مقدماتی این است که “هدف آشکار” این اسناد صدر آر سی پی و ایده های او است.» (8)
خوب، کسی واقعاً نمی‌داند که چگونه پاراچندا یا باترای در بدنامی در جایگاه دوم قرار داده می‌شوند. اما، حین صحبت در مورد بررسی‌ها و قطعنامه‌های جلسه‌ی ویژه‌ی ما می‌توانیم قاطعانه توضیح دهیم که همه‌ی‌شان به‌طور برابر مسئول هستند. این همان مطلبی است که قطعنامه‌ها می‌گوید:« وقتی که رویزیونیسم نوع پُست م ل م آواکیان “سنتزهای نوین” بر حزب کمونیست انقلابی امریکا مسلط گردید و نوع پاراچندا- باترای آن بر حزب کمونیست متحد نپال(مائوئیست) مسلط شد، نه تنها این احزاب را از مسیر انقلاب و کمونیسم منحرف ساخت، بلکه تاثیرات مخرب و ناسازگار خط‌های ضد انقلابی آنها احزاب و سازمان های درون “جاا”، به ویژه کمیته‌ی “جاا”، را نیز وسیعاً و عمیقاً به‌صورت منفی متاثر ساخت. اینها منابع بلاواسطۀ ایدئولوژیکی هدایت کننده‌ی بحران و فروپاشی “جاا” هستند.»(9) خوانندگان لطفاً کلمات ایتالیک را هم در مطالب نقل شده و هم در چیره دستی‌ای که “خط‌ها” را به آسانی مفرد ساخته است، به‌خاطر داشته باشند. این بدان معنا نبوده است که سنتزهای یک حزب، هم اکنون در یک مسیر عالی “اصولی و دارای روحیۀ بلند” مبتنی بر روشنگری مفصلاً پخش شده توسط صدر آن قرار دارد!
آر سی پی پیش‌رفته، قطعنامه‌های جلسه‌ی ویژه را به‌خاطر نقض اصل “نیروهای جنبش کمونیستی را سبک‌سرانه داغ” “رویزیونیست” یا “ضد انقلابی” نزدن و مخصوصاً بدون ارائه‌ی استدلال در مورد رویزیونیستی یا ضد انقلابی بودن خط آنها، چنین حکمی را به عمل نیاوردن” سرزنش می‌کند.(10) آر سی پی در برابر دیگران از بابت اینکه به ایده های صدر آنها نمی‌پردازند، اعتراضات پرسروصدا به عمل می‌آورد. شرح دقیق این ایده‌ها در نامه‌شان اندازه‌گیری خواهد شد. برای‌همین فعلاً ما خود را به نگاشتن بعضی از حقایق در مورد ” پرداختن” محدود می نماییم.
در بسیاری از گردهمایی‌های عمومی “جاا”، و حتی در جریان پروسه‌ی تشکیل آن، تعدادی از مواضع و استدلالات نادرست آر سی پی به‌خاطر گرایشاتی که ایدئولوژی، مبارزه‌ی طبقاتی و انقلاب را منحل می‌نماید، مورد انتقاد قرار گرفته است. یک مقاله‌ی حزب ما در مباحثه برای نظام دولتی سوسیالیستی اشاره کرده بود که اصل “هسته‌ی مستحکم با انعطاف پذیری بالا”(که فعلاً به مثابه یک خدمت بزرگ آواکیان مطرح می‌شود)«چیز دیگری جز یک بیان خوب متد رهبری مائوئیستی نیست». (11) که این فرمولبندی نه جدید است و نه در برگیرنده‌ی هیچ نوع سنتزی. یادداشت ارائه شده‌ی ما در سمینار بین‌المللی با بعضی از این مسائل، با روش متمرکزی، سروکار داشته است. این کار به‌خاطر حفظ معیارها بدون نام گرفتن از هیچ کسی صورت گرفت. اما انتقادها صریح و مستقیم بودند. در این زمان، ادعاهای آر.سی.پی پیرامون یک خودنمایی جدید هنوز گشوده نشده بود. اما تهدید وجود داشت. لذا، با باقیماندن در درون محدوده‌ای که بعداً توسط آر.سی.پی به‌صورت باز تشریح گردید، ما متذکر شدیم که:«بنابرین به مثابه ماهیت راه وروش در دموکراسی سوسیالیستی، هنوز خدمات مائو یگانه خدمات پیشرفته‌ی باقی مانده است. توصیف و بیان مجدد آن خدمات به مثابه سنتزهای نوین تنها به پشت سر انداختن وظیفه‌ی رفتن به ورای قله‌های فتح شده از طریق انقلاب فرهنگی پرولتری عظیم خدمت می‌نماید.»(12) مقالات ” موج جدید” این انتقادات را بیشتر دقیق ساخته است. ملاحظات انتقادی به عمل آمده در بارۀ آواکیانیزم توسط یکی از امضاکنندگان قطعنامه‌های جلسه‌ی ویژه، حزب کمونیست(مائوئیست) افغانستان، نیز آشکارا قابل دسترس است.(13) در حقیقت، نامۀ آر.سی.پی علیه آن بحث و جدل می‌نماید. پس چرا این حزب پیرامون دیگران غوغا به‌راه می‌اندازد که به مبارزه علیه آن نمی‌پردازند؟
این غوغا، طرز برخورد بروکراتیک در جوابگویی به انتقاد را، با کوشش برای خفه کردن آن از طریق ساده‌ی نپذیرفتن موجودیت آن، انعکاس می‌دهد. اما چیز بیشتری از این “طرز برخورد” در آن وجود دارد. آر.سی.پی کوشش می‌کند شیوه‌های غیر اصولی و تفرقه افکنانه‌ای را که برای پوشاندن ضعف‌های درفش انحرافی خود استفاده می‌نماید را پنهان سازد. آر.سی.پی در نامه‌ی اخیر خود پیرامون نامه‌ی ارسالی 2009 خود به تمام احزاب “جاا” یادآوری کرده است.(14) ما این نامه را دریافت نکرده ایم. اما فرض می‌کنیم که این نامه واقعیت داشته باشد. در چنین صورتی، اولین بار بوده که آر.سی.پی مستقیماً با احزاب “جاا” در مورد این نظر خود که ایده‌های صدر آن باید بنیاد جنبش کمونیستی بین المللی را بسازد، مکاتبه کرده است. به یاد داشته باشیم که این نامه چندین ماه بعد از انتشار بیرونی مانیفیست جدید آر.سی.پی در سپتامبر 2008 و بیان موضع متذکره در آن و اتهام زدن به رد کنندگان آن به مثابه دگماتیست، ارسال گردیده است. حتی تاریخ انتشار مانیفیست جدید آر.سی.پی در نامه‌اش، سال 2009 وانمود شده است!(15) خواننده باید درگیری انحرافی در ارسال به اصطلاح نامه‌ی داخلی برای پاسخگیری در مورد یک موضع‌گیری بیان شده‌ی علنی را ملاحظه نماید. بدین ترتیب احزاب “جاا”، در حالی‌که آر.سی.پی هرگونه آزادی برای ترویج نظرات انحرافی را به‌خود اختصاص داده بود، به اجتناب کردن از مبارزه‌ی علنی مجبور ساخته شدند.
در آخرین مکاتبه‌ی این حزب با همه‌ی احزاب “جاا”، وقتی‌که “جاا” فعال بود، در مورد این موضوع از زبان خود آواکیان صریحا گفته شده بود که:«بدنه ای از کار، متد و راه و روشی وجود دارد که صدر ما انکشاف داده و هنوز هم انکشاف می‌دهد. این بدنه‌ی کار، متد و راه و روش بخشی از بدنه‌ی جامع کار و متد و راه و روش مارکسیستی- لنینیستی- مائوئیستی است… برای کل جنبش بین المللی نیز، به یک مفهوم معین، ضروری خواهد شد که از طریق آنچه صدر ما پیش برده است و پیش می‌برد، گام بردارند. هدف من پذیرش دربست آن بدون هیچ پرسشی نیست و نه مقدس ساختن آن به مثابه نوعی از ایدئولوژی برای کل جنبش است.»(16) این در سال 2005 بود. حالا سه سال بعد، احزاب “جاا”، بدون هیچ آگاهی یا پیشنهاد رسمی ارائه شده برای متوجه ساختن آنها، اجباراً وادار می‌شوند که پاسخگوی چیزی باشند که قبلاً به‌صورت یک‌جانبه اعلام شده است. آیا میتواند هیچ چیزی به‌صورت آواکیانیستی، “انترناسیونالیستی”تر از این باشد؟ اعتراض آر.سی.پی برای پاسخ دیگران به اوامر او، دقیقاً برای پنهان کردن وضعیت تمرکز گرای “حزب پدر” و متدهای در حال تمرین آن است.
اجازه دهید روی اتهام آر.سی.پی برای قطعنامه‌های جلسه‌ی ویژه به‌خاطر زدن داغ رویزیونیسم به نظرات‌اش برگردیم. آواکیانیسم ادعا می‌کند که مارکسیسم- لنینیسم- مائوئیسم دیگر یک بنیاد کافی برای جنبش مائوئیستی بین المللی نیست. آواکیانیسم اعلام می‌کند که چهارچوب تئوریک فعلی م ل م به ذات خود قدیمی و منسوخ است. آواکیانیسم متکبرانه خود را در هاله‌ی یک “چهارچوب تئوریک جدید” قرار می‌دهد. یقیناً صحبت درباره‌ی ساختمان بر روی همه‌ی چیزهایی که قبلاً نابود شده‌اند، وجود دارد، اما با یک توضیح – تداوم در این پروسه مشابه به اتخاذ تمامی آن چیز هایی که در تفکر بورژوایی پیشرفتۀ مقدم بر مارکسیسم مثبت بوده‌اند، توسط مارکسیسم می‌باشد. (17) واضح است که این نمی‌تواند تداوم در درون چهارچوب تئوریکی واحد م ل م باشد و تلویحاً چهارچوب جدید را به مثابه چیزی کیفیتاً متفاوت از م ل م مطرح می‌نماید. آواکیانیسم در بیشتر موارد، اقتباس بعضی از عناصر م ل م به‌خاطر پوشاندن چهارچوب متفاوت آن است. در بدترین حالت خود، این یک بازی با کلمات به مفهوم گول زدن ساده دلان است.
مکرراً در مورد آواکیانیسم باید گفت که آر.سی.پی نه تنها خود را در بیرون از “ج.ا.ا” بلکه در بیرون از کل جنبش مائوئیستی بین‌المللی قرار داده است. این حزب لنگرگاه‌های ایدئولوژیکی خود را با اعلام اینکه م ل م منسوخ شده و قدیمی است و باید با آواکیانیسم تعویض گردد، منحل کرده است. با توجه به این امر، اولین مسئولیت جنبش مائوئیستی انترناسیونالیستی ترسیم یک خط مرزبندی شده علیه این انحراف است. این چیزی است که قطعنامه‌های جلسه‌ی ویژه انجام داده است. قطعنامه‌های جلسه‌ی ویژه(در اینجا به شکل ایتالیک) ماهیت موضوع را بدست گرفته است. البته “سنتزهای نوین پسا م ل م باب آواکیان…” باید با شرح دقیق و تیز تعقیب گردد. اما یک قطعنامه جای مناسبی برای آن نیست. گرچه حتی بدون شرح دقیق، از چگونگی قرار گرفتن نظرات آر.سی.پی، به مثابه بخشی از چهارچوب متفاوتِ مارکسیسم، انتقاد را با دلیل و مدرک اثبات می‌نماید. با آرزومندی به قرار داشتن در یک وضعیت آسیب ناپذیر به وسیله‌ی انتقاد، “معصومیت‌های آواکیانیسم” پیش رفته می‌خواهد مواضع ایدیولوژیکی امضا کنندگان جلسۀ ویژه را کنار بگذارد. این است چیزی که مطالبه می‌شود: آنها«فراخوان‌هایی برای تشکیل یک جنبش کمونیستی بین‌المللی جدید بر مبنای آن چیزی که آنها “مارکسیسم- لنینیسم- مائوئیسم” می‌خوانند، بدون هیچ مباحثه‌ای در مورد درک از محتویات م ل م و به ویژه کمبود هول‌انگیز مرزبندی با خط رویزیونیستی‌ای که از سال 2005 به این‌طرف در حزب کمونیست متحد نپال(مائوئیست) در فرماندهی قرار داشته است، منتشر می‌کنند. قابل تعجب نیست که حزب کمونیست متحد نپال(مائوئیست) یکی از امضاکنندگان فراخوان 2011 بود.» به‌علاوه:«در صورت دوری گزیدن از اصل کلیدی مائو که « درستی و نادرستی خط ایدئولوژیکی و سیاسی همه چیز را تعیین می‌نماید» و احتراز جستن از طرح جدی تمامی سوالات کلیدی در روشنی این اصل، در ادعای برافراشتن درفش م ل م جنبه‌های طعنه آمیز و نادرست وجود دارد.»(18) مقدمه قبلاً متهم ساخته بود که«رهبران این “ابتکار” جدید… کوشش می‌کنند معیار “وحدت” را با یک معیار دیگرگونه، به ویژه با طرح یک درخواست دگماتیستی و پراگماتیستی اتخاذ جنگ خلق‌های تحت رهبری مائوئیستی به مثابه نقاط رجوع و لنگرگاه استراتژیک در ضدیت با تاکید مائو دربارۀ درستی خط سیاسی و ایدیولوژیکی، عوض نمایند.»(19)
اجازه دهید از همین موضوع شروع کنیم. آیا جلسه ویژه‌ی پیشنهاد کرده است که جنگ خلق‌های تحت رهبری مائوئیستی باید به عنوان نقاط رجوع و لنگرگاه استراتژیک برای تشکیل یک کنفرانس بین المللی یا برای ساختمان یک تشکیلات بین المللی اتخاذ گردد؟ نخیر. برعکس موضوع خط ایدئولوژیک و سیاسی به وضوح در مرکز این پروسه قرار داده شده است. با نقل مجدد دعوت نامه‌ی جلسه‌ی ویژه، کاملا روشن می‌گردد که این موضوع به مثابه یکی از وظایف قابل پیشبرد، پیشنهاد شده است:«تصمیم
