در حاشیه درخواست مکان برگزاری مجمع عمومی کارگران شرکت واحد

در حاشیه درخواست مکان برگزاری مجمع عمومی کارگران شرکت واحد
نسان نودینیان
سایت آرمان نوشت؛ ” جمعی از کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه با نگارش نامه‌ای، از «علی ربیعی» وزیر تعاون، کار و امور اجتماعی خواستند، مکانی را برای برگزاری مجمع عمومی سندیکای کارگران این شرکت معین کند. در پاسخ به این درخواست، «دلاور نظری»، مدیرکل سازمان‌های کارگری- کارفرمایی این وزارتخانه، در گفت‌وگویی با ایلنا گفت: براساس فصل ششم قانون کار، کارگران مجازند تنها یکی از سه تشکل «شورای اسلامی کار»، «انجمن صنفی کارگری» و یا «نماینده کارگر» را انتخاب کنند. و اعلام کرده اند؛ «با توجه به شرایط پیش‌بینی شده در قانون، هیچ تشکلی تحت عنوان سندیکا به رسمیت شناخته نمی‌شود و در کارگاه‌های تحت شمول قانون کار، مجاز به فعالیت نیست».
جواب مدیرکل سازمان‌های کارگری- کارفرمایی و ارجاع کلی به فصل ششم قانون کار مقاومت خجولانه و ضعیف دستگاه اداری وزارت کار است. “ترند کارگران مجازند تنها یکی از سه تشکل «شورای اسلامی کار»، «انجمن صنفی کارگری» و یا «نماینده کارگر» را انتخاب کنند” یکی از پروبلماتیک های قانون کار با کارگران در سطح داخل کشوری و فراتر از آن با تشکلهای سراسری در سطح بین المللی است.
یکی از اقدامات کارگران برپایی مجمع عمومی در بسیاری از اعتراضات و اعتصابات مختلف یکسال گذشته بوده است. برپایی مجمع عمومی کارگران نورد و لوله صفا، کارگران فولاد زاگرس و معدن بافق و چندین مرکز تولیدی درسهای گرانبها و مهم اعتراضات کارگری شده است.
آدرس دادن مدیرکل سازمان‌های کارگری- کارفرمایی این وزارتخانه و رفتن آنها به سمت تشکلهای زرد مایه تنفرکارگران است.

مبارزه کارگران در ایران برای ایجاد تشکلهای مستقل و آزادی برگزاری علنی جلسات کارگران در محل کار(شورا و مجمع عمومی)، امروز و با نامه جمعی از کارگران برای دادن مکانی برای برگزاری جلسه محمع عمومی شروع نشده. آزادی تشکل و ایجاد اتحادیه های کارگری و مجمع عمومی یکی از عرصه دائمی مبارزه کارگران با نظام جمهوری اسلامی بوده است.

جمهوری اسلامی مخالف تشکل کارگران است. تشکلهای زرد، «شورای اسلامی کار»، «انجمن صنفی کارگری» و یا «نماینده کارگر» ، ارگان ستم طبقاتی و عامل فشار و اهرم امنیتی کردن محیط کارخانه ها و مراکز تولیدی هستند. دولت و کارفرماها با اتکا به این تشکلهای زرد بیشترین فقر و فلاکت و ناچیزترین دستمزدها تا سطح چهار برابری زندگی زیر خط فقر را بکارگران تحمیل کرده اند. پرونده سیاه تشکلهای مجاز و خودی از نظر میلیون ها نفر از کارگران و معلمین و خانواده هایشان مشخص است.