مبارزان کمونیست
انتخابات بریتانیا:
بی تفاوتی در پائین، وحشت در بالا
سعید آرمان
حزب محافظەکار بریتانیا بە رهبری دیوید کامرون در انتخابات روز پنجشنبە ٧ مە بار دیگر پیروز شد. حزب محافظەکار بریتانیا از شمار ٦٥٠ کرسی مجلس عوام بریتانیا اکثریت ٣٣١ کرسی آنرا بە خود اختصاص داد و برای اولین بار از سال ١٩٩٧ بە تنهایی و بدون مشارکت سایر احزاب دولت را تعیین کرد.
حزب لیبرال دمکرات کە در پنج سال گذشتە در دولت ائتلافی با محافظەکاران شریک بود شکست سختی خورد و تعداد کرسیهایش بە ٨ کرسی تقلیل پیدا کرد و رهبرشان نیک کلگ همراە با رهبران دو حزب کارگر و استقلال بریتانیا استعفا دادند. حزب کارگر نیز بە رهبری اد میلیبند نیز شکست سختی متحمل شد کە بخشا ناشی از قوی شدن حزب ملی اسکاتلند بە رهبری نیکلا استورژن است کە ٥٦ کرسی از ٥٩ کرسی سهمیە کل اسکاتلند در پارلمان بریتانیا را بە خود اختصاص داد و حزب کارگر را در پایگاە سنتی خود متحمل شکستی بزرگ نمود. علاوە بر رشد ملی گرایی در اسکاتلند و ازدیاد طرفداران استقلال اسکاتلند از بریتانیا، عملکرد حزب کارگر بریتانیا بعنوان جناح چپ بورژوازی این کشور در دوران تونی بلر و شرکت در جنگ علیە عراق همراە با جورج بوش، کماکان علیرغم گذشت زمان طولانی هنوز بر اعتبار این حزب سایە انداختە و هنوز تاوان شرکت فعال در جنگی را میدهند کە صدها هزار انسان را بە کام مرگ فرو برد. حزب کارگر علیرغم اینکە در فاصلە لیدری اد میلیبند بر ازدیاد حداقل دستمزدها، تداوم خدمات درمانی رایگان برای همە و توقف خصوصی سازیها کە از جانب محافظەکاران آغاز شدە است، پای فشرد اما نتوانست اعتماد رای دهندگان را جلب کند.
پیروزی حزب سنتی و راست بریتانیا نه محصول رضایت مردم از عملکرد آنها در دور قبل و نه نتیجه تنبیه حزب رقیب لیبر است که عموما و به تناوب در انتخاباتهای پارلمانی میان رای دهندگان صورت میگیرد. برای خود محافظه کاران هم پیروزی لااقل در این سطح در چشم انداز نبود. این پیروزی قبل از هر چیز نشان بی تفاوتی شهروندان به سیستم انتخاباتی و دمکراسی و فقدان تفاوت بنیادی میان احزاب چپ و راست طبقه حاکم، و از سوی دیگر محصول فضای ناسیونالیستی و عظمت طلبانه بویژه میان اقشار و طبقات مرفه جامعه بود. فضائی که ماحصل رشد استقلال طلبی اسکاتلندی ها و تهدید “عظمت تاریخی بریتانیای کبیر” است که میوه آن در دامن حزب محافظه کار کامرون افتاد.
دولت محافظەکار با سیاستهای تاچریستی خود در زمینە تحمیل ریاضت اقتصادی بە طبقە کارگر و تهیدستان جامعە، خصوصی سازیها، کم کردن خدمات اجتماعی و پرسنل درمانی، ایجاد محدودیت زیاد علیە مهاجرت، بدون تردید با مصافهای جدی اجتماعی روبرو خواهد شد. اعتراض مردم انگلستان در روز بعد از انتخابات به نفس قدرتگیری محافظه کاران بیانگر این واقعیت است که پائینی ها در انتخابات نمایندگی نشدند و پیروزی محافظه کاران هم ماحصل هژمونی این حزب در میان بالائی ها نیست. این خاصیت و مشخصه سیستم دمکراسی و انتخابات پارلمانی است که شهروندان را اتمیزه و از سیاست واقعی و دخالت در سرنوشت خویش کنار میزند.
دیوید کامرون در اولین نشست دولت بە وزاری کابینەاش گفت: “به دنبال یافتن راههایی برای بهبود وضعیت زندگی مردم باشند”!! کامرون خود بیشتر از هر کسی میداند کە بهبود زندگی مردم در گرو کم کردن شر سرمایەداران و بانکداران و احزابی از نوع حزب محافظه کار از سر مردم کارگر و زحمتکش در این کشور است. او در بیان این نکتە عمق عوامفریبی و ریاکاری خود را نشان میدهد تا بگوید کە دولت او اساسا برای “خدمت بە مردم و بهبود زندگی مردم” سرکار آمده است. اعتراضات مستمر کارگری علیه سیاستهای دولت محافظه کار در دوره قبل و چشم انداز رشد آن در دوره آتی خلاف این ادعای ریاکارانه کامرون را نشان میدهد.
رسانەها تلاش میکنند کە چالشهای آتی دولت محافظەکار را در اختلافات میان احزاب رقیب با حزب حاکم تبئین کنند. واقعیت اما اینست که احزاب طبقه حاکم علیرغم سایه روشن های حاشیه ای روی پلاتفرم اعمال ریاضت اقتصادی متحد هستند. کارگران و مردم محروم هم علیه همین سیاستها اعتراض دارند. مصافهای دوره آتی هم کمابیش حول این واقعیت اجتماعی و طبقاتی است. کارگران و مردمی کە تاکنون قربانیان زیادی برای اعمال سیاست ریاضت اقتصادی داده اند و شاهد بودند که چگونه قشری نازک و انگلی از طبقه سرمایه دار بر ثروت خویش به قیمت فقر و رنج دهها میلیون شهروند می افزاید. طبقه کارگر بویژه حزب محافظه کار و سیاستهای تاچریستی اش را خوب میشناسد. همان تاچری که شیر کودکان را گرفت و به شیر دزد بچه ها معروف شد. همان تاچری که معدنچیان را سرکوب کرد و زنده باد سود شعارش بود.
در انتخابات بریتانیا مانند همیشه دمکراسی بورژوائی طبقه کارگر و منفعت کارگری نمایندگی نشد. این خلاء واقعی سیاسی در بریتانیا بود.
جمعە ١٥ مە ٢٠١٥
