مبارزان کمونیست
مصاحبه‌ی اکتبر با عبداله دارابی / چرا گارد آزادی؟!
اکتبر: تشکیل گارد آزادی بعنوان نیروی مسلح حزب، بعنوان یکی از سیاست‌های حزب، از چه ضرورت سیاسی، اجتماعی و جغرافیایی ناشی می‌شود؟
عبداله دارابی: خصیصه امروز نظام سرمایه‌داری چیزی جز بازگشت به بربریت نیست. رونالد ریگان ۳۲ سال قبل این بربریت را رسما در قالبی چون مبارزه با «تروریسم بین المللی»، پی‌ریزی نمود و آنرا در کانون سیاست خارجی خود قرار داد. از آن پس تا به امروز، به ویژه بعد از سقوط بلوک سرمایه‌داری شرق، ابعاد نا‌امنی وجنایت علیه بشریت تحت نام «تروریسم»، از کانال تروریسم دولتی آمریکا و جمهوری اسلامی ایران و تروریسم غیر دولتی در عرصه‌های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی در سراسر جهان گسترش یافته و تا کنون میلیون‌ها نفر از مردم بی‌دفاع را قربانی گرفته است. در بطن چنین شرایطی، در کشوری چون ایران، ارتجاعی‌ترین جریانات آدمکش و تروریستی با حمایت همه جانبه آمریکا و بلوک غرب، به صحنه قدرت سیاسی رانده شدند و با کمک نیروی‌های ملی و مذهبی ایران آنرا تحت نام جمهوری اسلامی به مردم فروختند، تا در اوج توحش و بربریت علیه طبقه کارگر و مردم بپاخاسته‌ای که انقلاب ۵٧ ایران را شکل دادند، بکار گرفته شوند. روند اختناق و سرکوب موجود در ایران، از آن تاریخ تا به امروز در اوج سبعیت و ددمنشی علیه کارگر کمونیست و مردم آزادیخواه در جریان است و هر روز بر ابعاد این بربریت افزوده می‌شود. این شرایط نا‌مطلوب و غیر متعارف جهان امروز، تنها اسلام سیاسی را به جلو صحنه سوق نداد، بلکه راه را برای ابراز وجود علنی آلترناتیو به‌غایت ارتجاعی دیگری چون فدرالیسم و قوم پرستی نیز هموار ساخت، به نحوی که آمریکا و اپوزسیون راست و بعضا چپ نیز آشکار و عریان آنرا باد می‌زنند.
گسترش تروریسم دولتی و غیردولتی، گسترش ابراز وجود دسته‌جات آدمکش مذهبی و قومی بغایت ارتجاعی و ضدکارگری، مشخصه دنیای بعد از سقوط دیوار برلین هستند که با سیطره یافتن بر هر کشوری، بدوا آنرا ویران و سپس با گسترش فضای رعب و وحشت در جامعه، امنیت و مدنیت آنرا مورد هجوم قرار داده و بر بستر آن، ثروت و سامان جامعه را بین دسته‌جات اسلامی، قومی و کانگستر‌های سیاسی تقسیم می‌نمایند. عراق و افغانستان، یوگسلاوی سابق، لبیبی، سومالی، سودان، یمن و… نمونه‌های برجسته این توحش و بربریت دنیای امروز نظام سرمایه‌داری‌اند که برای افکارعمومی جهان شناخته شده وغیرقابل انکار هستند.
فرجام تا کنونی این جنگهای خانمانسوز، به شکست آمریکا و تقویت اسلام سیاسی قرون وسطایی منجر گردید و آنرا به نیروی قدرتمندی در سطح خاورمیانه تبدیل نمود.
یکی دیگر از پیامد‌های غیرانسانی این اوضاع، بی‌ارزش نمودن جان انسان است، نشان دادن صحنه‌هایی از بریدن سر مردم بی‌دفاع در برابر دوربین تلویزیون‌ها بود که تا کنون در هیچ جایی از جهان نظیر نداشته است. با به اجرا گذاشتن این جنایات هولناک، قصد داشتند کارگر کمونیست و مردم انقلابی را از مبارزه علیه نظام گندیده سرمایه‌داری باز دارند و بدینوسیله آن‌ها را در مقابل وضع موجود به تمکین بکشانند. در بطن چنین فضایی، رژیم جمهوری اسلامی که خود یکی از عاملان اصلی جرم و جنایت علیه بشریت است نه تنها نیرومند شد بلکه بدون هیچ فشار و مزاحمت بین المللی، ماشین آدم کشی خود علیه مردم را ده چندان تقویت کرده و بدینوسیله از هیچ جنایتی علیه طبقه کارگر، زنان و جوانان آزادیخواه و برابری طلب در ایران فروگذار نیست.
با توجه به نکات فوق، قبل از هر چیز گارد آزادی ابزاری است علیه این بربریت و این شرایط بسیار اسفناکی که بر جامعه امروز ایران حاکم است. گارد آزادی علیه نا‌امنی سیاسی- اجتماعی است که حکومت سرمایه‌داری ایران آنرا به طرز حیرت آوری به جامعه تحمیل کرده است. گارد آزادی راه حلی انسانی است که حزب حکمتیست در مقابل این اوضاع خطیر و برای دفاع از امنیت و مدنیت جامعه جلو گذاشته تا با اتکا به آن قابلیت و توان مبارزاتی کارگران و کمونیست‌ها و آزادیخواهان جامعه را در برابر دشمنان طبقاتی‌شان بالا برده و آن را تقویت نماید.
گارد آزادی یکی از ابزارهای دفاعی کارگران و مردم در برابر بورژوازی ایران و حکومت آن است که با سازمان دادن و گسترش آن می‌توان آنرا در تسهیل پروسه سرنگونی رژیم اسلامی بکار گرفت و به کمک آن، این امر خطیر را آسان‌تر و کم دردسرتر نمود و پیروزی انقلاب کارگری را در مقابل دسته‌جات باند سیاهی تقویت کرد. گارد آزادی نیروی دفاع از خود مردم است و در هر شهر و محلهای به نیروی خود مردم ونسل جوان می‌تواند سازماندهی شود، تا در مقابل گروه‌ها و دسته‌جات سناریو سیاهی از مدنیت جامعه و مردم دفاع کند. گارد آزادی به سهم خود تضمین خواهد کرد که ایران، عراقیزه نخواهد شد و به کمک آن مردم خواهند توانست آزادانه نظام حکومتی آینده خود را انتخاب نمایند. این نا‌امنی سیاسی- اجتماعی حاکم بر ایران، باید به طبقه کارگر و مردم آزادیخواه آموخته باشد که ایران امروز، ایران ١٣۵٧ نیست. جامعه طبقاتی‌تر و قطبی‌تر از آن است که آدم به سادگی ترفند‌های رنگارنگ دشمنان طبقاتی خود را بپذیرد و چون سرباز جان بر کف آلت دست آنان گردد. جامعه ایران این تجربه را در مقابل چشمان خود دارد و آنرا فراموش نخواهد کرد که ٣٠ سال قبل بخاطر مصلحت و منافع سرمایه‌داری جهانی، یک نیروی مرتجع و ضد انقلابی را بر گرده جامعه ایران سوار کردند و بوسیله آن انقلاب ۵٧ مردم ایران را به شکست کشاندند. امروز نیز همان منفعت، مترصد آن است در خلأ سقوط اسلام سیاسی در ایران، فدرالیست‌ها و قوم‌پرستان و جریانات بغایت ارتجاعی اسلامی را بار دیگر بر اریکه قدرت سوار کنند و بخاطر حفظ و بقای نظام سرمایه‌داری آن‌ها را هم به جان کارگران و مردم انقلابی بیندازد.
این روند، تحلیل و تفسیر زیادی بر نمی‌دارد چون آلترناتیو ضد کارگری هم اکنون در قامت گروه‌های کوچک و بزرگ اسلامی و ملی حضور دارند و آمریکا و اکثر احزاب اپوزیسیون چپ و راست از آنان حمایت می‌کنند. این واقعیات تلخ نشان می‌دهد هر چند ما کمونیست‌ها و آزادیخواهان در آرزوی یک تعیین تکلیف سیاسی و غیر نظامی در ایران باشیم، اما شرایط حاکم بر ایران امروز چشم اندازی را تصویر می‌کند که نیروهای سیاه در صدد‌اند جامعه را به سمتی هدایت کنند که خود می‌خواهند. با توجه به آن، باید طبقه کارگر و حزبش را برای رویارویی با چنین چشم انداز و تصویر سیاه آماده کرد.
در نتیجه، برای مقابله با سناریو سیاه، باید از همین امروز آگاهانه ابزار دفاع از خود را سازمان داد و آنرا در دسترس مردم قرار داد تا به کمک آن، در برابر خطراتی که جامعه را تهدید می‌کند بتوان ایستاد و به کمک آن امنیت و آسایش جامعه را تضمین کرد.
اکتبر: تشکیل گارد آزادی آیا یک امر تاکتیکی است، یا نه، اگر نه این سیاست کجای استراتژی حزب حکمتیست قرار می‌گیرد؟
عبداله دارابی: در پاسخ به سئوال قبلی اشاره کردم که اتخاذ سیاست تشکیل گارد آزادی از شرایط و اوضاع نا‌مطلوبی منتج گشته که سرمایه‌داری علی العموم و رژیم اسلامی بطور خاص بر جامعه بشری منجمله ایران امروز حاکم کرده و غیر از سیاهی و تباهی چیز دیگری برای اکثریت ساکنین اینجامعه باقی نگذاشته‌اند. هر حزب کارگری دخیل در صحنه سیاسی ایران، با درک این شرایط، باید تلاش کند بموازات مبارزات بی‌وقفه و روزمره خود علیه بورژوازی، توان دفاع از خود را هم سازمان دهد و با ظرفیت و پتانسیل هر چه بالا تری آنرا در جهت متحقق ساختن استراتژی خود بکار ببندد. از این رو سیاست تشکیل گارد آزادی امری تاکتیکی نیست. سیاستی است در خدمت استراتژی حزب، و بخش مهمی از دادن قابلیت به طبقه کارگر و کمونیست‌ها برای مبارزه با سناریوی سیاه و خالقین مسلح آن در پوزیسیون و اپوزیسیون. اگر نتوانیم این بعد را بپوشانیم طبقه کارگر و کمونیست‌ها قربانی تروریسم این جریانات خواهند شد. به همین خاطر، گارد آزادی سیاستی است در خدمت تقویت جنبش کارگری و نیرومند کردن آن، و روند اعتلای سیاسی و قیام شهری آنان. روند شرایط فعلی ایران بیانگر آن است که یک حزب کارگری کمونیستی باید از همین امروز برای سرنگونی رژیم و بعد از آن هم خود را به ابزار و قابلیت دفاع از خود تجهیز کند.
گارد آزادی نیرویی است که برنامه دنیای بهتر حزب را بعنوان هدف نهایی خود پذیرفته و در راستای متحقق ساختن آن بسهم خود از هیچ تلاش و کوششی فرو گذار نخواهد کرد. در شرایط کنونی ایران، طبقه کارگر و مردم آزادیخواه بدون تشکیل نیروی دفاع از خود، نه تنها قادر به دفاع از امنیت و مدنیت جامعه نخواهند بود، احتمال قطعی روند سرنگون کردن رژیم اسلامی و پیروزی نهایی آنرا هم ممکن نخواهند ساخت. از این رو گارد آزادی این ابزار، و این ضرورت سیاسی-اجتماعی است که مردم برای حفاظت از امنیت و زندگی خود به آن نیاز مبرم دارند و در صورت فقدان آن، احتمال ایجاد سناریو سیاه و هرج و مرج در جامعه ایران بسیار بالا و امکان پذیر خواهد بود. تبدیل شدن نهایی گارد آزادی به یک ارتش نظامی طبقه کارگر هم، اساسا به چگونگی طی شدن اوضاع سیاسی آینده ایران و کردستان گره خورده که متعاقبا به کدام سمت خواهد رفت و کدام روند دست بالا را پیدا خواهد کرد. ولی علیرغم آن، گارد آزادی و تقویت و گسترش آن از همین امروز تا پیروزی نهایی مردم، در صحنه سیاسی ایران ضروری و حیاتی است
اکتبر: آیا گارد آزادی سیاستی تنها مربوط به کردستان است یا مربوط به سراسر ایران. اگر سیاستی سراسری است، شکل کار و فعالیت آن در سایر نقاط ایران با کردستان چه تفاوتی دارد؟
عبداله دارابی: خیر، سیاست تشکیل گارد آزادی محلی و مختص به کردستان نیست. یک سیاست سراسری و یک ضرورت سیاسی- اجتماعی مربوط به کل جامعه ایران است. اجازه دهید ابتدا خطوط وار به خاصیت عمومی و سراسری بودن گارد آزادی اشاره کنم سپس به ویژگی محلی و کردستانی آن نیز خواهم پرداخت. خصلت سراسری بودنش این است که، گارد آزادی از مشهد تا بندر عباس و مهاباد و سنندج و…. بایستی تضمین کند که در پروسه سرنگونی رژیم، از امنیت سیاسی، اجتماعی و اقتصادی مردم دفاع خواهد کرد و اجازه نخواهد داد هیچ دار و دسته اسلامی و قومی، و گانگستر‌های سیاسی و… بنیاد‌های زندگی مدنی جامعه را با خطر هرج و مرج و سناریو سیاه روبرو سازند. ایجاد چنین فضایی، اساسا در پروسه سرنگونی رژیم و یا بعد از آن صورت می‌گیرد که عاملین اصلی آن همان دسته جات اسلامی و قومی و گانگستر‌های سیاسی خواهند بود نه کسانی دیگر. با توجه به آن در چنین شرایطی نباید اجازه داد شیرازه مدنی جامعه در هم بریزد و ایران عراقیزه شود. این، خصوصیت سیاسی و اجتماعی همه واحدهای گارد آزادی در سراسر ایران است و وظایفی است که آگاهانه آنرا پذیرفته و برای پیشبرد آن از هیچ کوشش و تلاشی فرو گذار نخواهند کرد. در شرایط کنونی، فعالیت گارد آزادی در هیچ نقطه‌ای از ایران معطوف به انجام وظایف نظامی نیست. ضروری نیست گارد آزادی در ابتدای شروع کار خود بلافاصله مسلح شود و با انجام وظایف نظامی، فعالیت خود را آغاز نماید. بدوا فعالیت خود را در محل کار و زیستشان آغاز می‌کنند، ساکنین آن محیط را تحت تاثیر فعالیت‌های سیاسی و آگاه گرانه خود قرار می‌دهند سپس تصرف فضای سیاسی- اجتماعی محلات را بعنوان هدف کاری خود در دستور می‌گذارند و با توجه به اوضاع و احوال جامعه و با تغییر تناسب قوا بین مردم و رژیم، بتدریج نیز مسلح خواهند شد.
گارد آزادی، یک نیروی سیاسی – نظامی است و تشکیل دهندگانش شهروندان جامعه هستند که به تمام زیر و بم محل زندگی خود و مردم آشنا هستند، آنجا رشد می‌کنند، پرورش می‌یابند و آبدیده می‌شوند.
علاوه بر این خصلت سراسری، فعالیت گارد آزادی در کردستان، تفاوت‌هایی نیز با سایر نقاط دیگر ایران دارد. بر خلاف میل و آرزوی ما متاسفانه سیاست در کردستان مسلح است و زبان اسلحه توسط رژیم بر همه چیز ارجحیت دارد. دو رژیم قبلی و کنونی در ایران، نظامیگری و اسلحه را وارد معادلات سیاسی کردستان کرده‌اند و بدینوسیله کوچک‌ترین خواست سیاسی مردم کردستان همواره با زبان زور و اسلحه پاسخ گرفته و هیچگاه متحقق نشده است. از این رو، رابطه رژیم با احزاب سیاسی اپوزیسیون و مردم کردستان نیز بعد نظامی بخود گرفته و حتی در این فضا احزاب ناسیونالیست اپوزیسیون هم حول منافع طبقاتی خویش علیه کمونیست‌ها و کارگران اسلحه بکار گرفته و جنگیده‌اند. این واقعیات نشان می‌دهد که در توازن قوای معین بین رژیم و مردم، نیروهای مسلح احزاب ناسیونالیستی در کردستان بلافاصله وارد صحنه خواهند شد. اگر در چنین شرایطی، یک نیروی کارگری و مردمی حضور نداشته باشد و از منافع و امنیت جامعه دفاع نکند، سرنوشت مردم کردستان هم به سرنوشت مردم عراق تبدیل خواهد شد و هرج و مرج بر جامعه مستولی خواهد گردید. اگر چه زبان کنونی حاکم بر کل جامعه ایران اسلحه است اما، مسلح شدن احزاب اپوزیسیون در کردستان و شرکتشان در نبرد مسلحانه علیه رژیم، حمل اسلحه در آنجامعه را مرسوم و رایج کرده که در هیچ بخش دیگری از ایران چنین نیست. سنت مسلح رایج در کردستان در هیچ بخش دیگری از ایران بر قرار نیست. بهمین خاطر بخش علنی گارد آزادی در کردستان مسلح است و در ادامه فعالیت سیاسی و سازمانی خود در داخل کردستان حضور یافته و رسما ابراز وجود نموده است. در گشت‌های سیاسی -نظامی مسلحانه از امنیت رهبران شرکت کننده خود در آن مانور‌ها قاطعانه دفاع کرده و امنیت آنان را تضمین نموده است. این ویژگی، در بقیه نقاط ایران وجود ندارد. این شرایط، بخودی خود تفاوت‌هایی را برای این بخش از گارد آزادی در کردستان بوجود آورده است. با وجود این تفاوت‌ها، جا دارد باز هم بر این نکته تاکید کنم که، گارد آزادی پدیده جدید و امروزی است. محل شکل گیری و پیشبرد کار و فعالیت‌اش در محل کار و زندگی مردم است. به یمن اوضاع کنونی، وجود پتانسیل شکل دهی گارد آزادی در همه شهر و روستا‌های ایران وجود دارد. جوانان و مردم می‌تواتند در چهار چوب روابط و مناسبات معمول اجتماعی خود در جامعه همدیگر را بیابند و حول هدف مشترک که در بالا اشاره کردم دست در دست هم بگذارند و واحدهای گارد آزادی را شکل دهند. این تشکل را کارگران، زنان، و جوانان در محل کار و زیستشان سازمان می‌دهند و بمثابه ابزاری تاثیر گذار برای تغییر بنیادی جامعه به آن نگاه می‌کنند و به آن می‌پیوندند.
گارد آزادی ابزار موثری است که مردم می‌توانند با اتکا به آن، پتانسیل مبارزاتیشان را در متن روابط اجتماعی اشان در واحدهای کوچک ٣ تا ۵ نفره شکل دهند و حول آن کار و فعالیت متشکل و آگاهانه خود را برای رسیدن به هدفشان آغاز نمایند.
اکتبر: برخی ادعا می‌کنند که گارد آزادی در کردستان در ادامه سنت قدیمی پیشمرگ و نیروی مسلح احزاب سیاسی در کردستان است. آیا در این ادعا حقیقتی وجود دارد؟ از نظر سیاسی و سبک کاری تفاوت گارد آزادی با نیروی سنتی پیشمرگ مسلح چیست؟
عبداله دارابی: گارد آزادی هم در محتوای و مضمون اهداف سیاسی و هم در سازمان و سبک کار تفاوت اساسی با سنت مرسوم پیشمرگانه در کردستان دارد. سنت پیشمرگایه تی به لحاظ سیاسی در اساس اهرم فشار اصلی بورژوازی کرد برای گرفتن امتیاز شریک شدن در قدرت سیاسی با بورژوازی حاکم است. محصول جدال بخشی از بورژازی اپوزیسیون محلی علیه دولتهای مرکزی است که تاریخ و رسم و سنت خاص خود را دارد. ناسیونالیست‌های کرد منطقه با اتکا به سنت مسلح پیشمرگایه تی از دیر باز تلاش کرده‌اند تا رژیم کشور‌های خود را نا‌چار کنند آن‌ها را در قدرت با خود شریک نمایند و از این طریق آنان را درغارت و چپاول ثروت جامعه که ناشی از دسترنج طبقه کارگر است سهیم گردانند. به همین دلیل نیروی مسلح پیشمرگ به فلسفه وجودی آن‌ها، به ارکان هویتی و استراتژیک آن‌ها تبدیل می‌شود. سنت پیشمرگایه تی را از الزامات مبارزه اجتماعی و توده‌ای و به عنوان جزئی از آن نمی‌گیرند. اهرم فشاری برای چانه زنی و مصالحه دو بخش بورژوازی در بالا است. به لحاظ سازمان و سبک کار هم در متن مبارزه روزمره اجتماعی و در محل کار وزیست سازمان پیدا نمی‌کند. به عنوان نیروی علنی وحرفه‌ای دور از محیط کار و زیست سازمان پیدا می‌کند. منطقه جغرافیایی تحت کنترل و پشت جبهه‌ای موضوعیت اساسی برای آن پیدا می‌کند، به تجربه دیده‌ایم، درشرایطی که مناطق شهری و تحت کنترل را از دست دهد، به نیروی جدا از مردم با تناقضات جدی روبرو می‌شود. ادامه حیات آن به زیستن در شکاف دولت‌ها و به اصطلاح «دیپلماسی» سازمان مربوطه گره می‌خورد. بر عکس نیروی پیشمرگ، گارد آزادی قائم به ذات و در خود معنی ندارد. فلسفه وجودی و استراتژیک جنبش کمونیستی و کارگری و حزب آن را تشکیل نمی‌دهد، بلکه عرصه‌ای از فعالیت و تحرک چنین جنبش و حزبی در میان دیگر عرصه مبارزاتی آن است. سطح فعالیت و نوع تحرک آن کاملا با الزامات پیشروی مبارزه اجتماعی طبقه کارگر و مردم آزادیخواه باید منطبق شود. با ضرورت دفاع از خود طبقه کارگر و مردم در مقابل تعرض دستجات نظامی به امنیت و زندگی و مدنیت جامعه انطباق پیدا می‌کند. مادام نیروی دفاع از خود مردم در محل است، از میان همان مردم و در محل کار و زیست سازمان پیدا می‌کند و سبک کار عجین شده با مناسبات اجتماعی در جامعه را دارد. به طور فشرده این‌ها رئوس تفاوت گارد آزادی و نیروی پیشمرگ است.
گارد آزادی اهرم فشار یا حلقه واسط بین بورژوازی محلی و سراسری نیست که یکی از آن‌ها علیه دیگری آنرا بکار گیرد. بر عکس، گارد آزادی ابزاری است برای دفاع از منافع طبقه کارگر و مردم آزادیخواه و برابری طلب در برابر کل سیستم بورژوازی حاکم در جامعه ایران. اگر سنت پیشمرگایه تی در گذشته رنگ و نوایی داشت به این خاطر بود که در هیچ بخشی از کردستان بقدرت نرسیده بودند اما حالا با سهیم شدنشان در قدرت، ماهیت بورژوایی و ارتجاعی آنان نزد مردم منطقه عیان و آشکار گشته و روز بروز میان کارگران و زحمتکشان منطقه بی‌اعتبار‌تر و کم نفوذ‌تر می‌شوند. این سنت، امروز، آشکار و عریان سرنوشت سیاسی، اقتصادی و اجتماعی خود را به آمریکا و کشور‌های بغایت ارتجاعی منطقه گره زده‌اند و در مسیر شراکت با آنان هیچ شک و تردیدی بخود راه نداده و حیران و سرگشته به سمت آن می‌دوند.
اکتبر: آیا گارد آزادی شباهتی به نیروی چریکی سازمانهای چپی دارد؟ اگر نه تفاوت‌ها کجاست؟
عبداله دارابی: سنت چریکی در بهترین حالت خود و در چهارچوب همین تعبیر قدیمی خودشان که می‌گویند، «موتور کوچک موتور بزرگ را بحرکت در می‌آورد»، قرار دارد. البته امروز اثری از این نوع «فدایی‌گری» در صفوفشان بافی نمانده است. ولی با وجود آن، این سنت در اصل، تفاوتش با سنت مبارزاتی طبقه کارگر زمین تا آسمان است. اگر چه تلاش و فداکاری فردی آدم‌ها در آن بر جسته است ولی تبدیل کردن این سیاست به تاکتیک و استراتژی یک سازمان، ما حصل‌اش جز آنچه که تا حال اتفاق افتاده نخواهد بود. بر عکس، این سنت، سر سوزنی به بیداری موتور بزرگ «جامعه»، ربط ندارد و سیاست تیم مخفی مسلح در زیر زمین‌ها با سیاست کارگر فعال اجتماعی و علنی کار و همیشه در صحنه، هیچ قرابت و خویشاوندی ندارد. بهمین اعتبار، بین سیاست گارد آزادی و سیاست چریکی، هیچ منطق و هیچ نقطه اشتراکی وجود ندارد. هر کدام از آن‌ها به اهداف معین و متضاد طبقاتی در جامعه وصل هستند و به آن‌ها خدمت می‌کنند. صرف یدک کشیدن پسوند سازمانی عباراتی چون «سوسیالیسم یا مارکسیسم» و غیره….. ماهیت طبقاتی این سنت رایج و شناخته شده را تغییر نخواهد داد. چون این سنت هم جزء سنت‌های از قبل شناخته شده و امتحان پس داده ایست که در نهایت غیر بورژوازی به هیچ طبقه‌ای دیگر خدمت نخواهد کرد و بمثابه یک سیاست بورژوایی در تاریخ هم ثبت شده است. عواقب و سرنوشت این سنت را می‌توان در سرنوشت دو سازمان چریکی مجاهدین خلق و چریکهای فدایی خلق ایران و سازمانهای چریکی آمریکا لاتین دید. این سنت بورژوایی در ایران، به محض تحمیل شدن رژیم اسلامی بر گرده مردم ایران، بلافاصله به آن لبیک گفتند و در برابرش زانو زدند و از هیچ تلاش و کوششی برای راه اندازی و تثبیت این رژیم سرمایه‌داری و ارتجاعی فرو گذار نبودند. اینکه رژیم آن‌ها را نپذیرفت بحث دیگری است و سر سوزنی از ماهیت بورژوایی آن‌ها کم نخواهد کرد.
قبل‌تر اشاره کردم گارد آزادی، نیروی پیشمرگ و سنت ناسیونالیست‌ها هم نیست. اینجا هم تاکید می‌کنم که گارد آزادی هسته مسلح سنت چریکی نیست و با او هیچ قرابت سیاسی و طبقاتی ندارد. گارد آزادی یک نیروی جدید منطبق با کار و زندگی کارگران و زحمتکشان امروز ایران است. نه از کوه و اردوگاهای پشت مرز سرازیر شده، و نه از مخفیگاه هسته‌های مسلح چریکی، از هیچکدام. از دل جامعه ایران بر خاسته و به منظور تقویت و تامین امنیت جامعه پا به صحنه سیاست گذاشته است. حزب طبقه کارگر یکی از ابزارهای مبارزاتی خود یعنی گارد آزادی را سازماندهی کرده و بمثابه عرصه‌ای از فعالیت خود به آن می‌نگرد و آنرا گسترش می‌دهد. سنت چریکی، بجای تغییر بنیادی در جامعه، در اوج شکوفایی خود عصیان و نافرمانی خویش را برای کشتن مهره‌های کثیفی از رژیم بکار می‌بندد و با موفقیت در مواردی، انتظار دارد جامعه پشت سرش بحرکت در آید و بخط شوند. وقتی این نوع آرزو بحرکت عمومی بدل نمی‌شود در یاس و نا‌امیدی فرو می‌روند و راه بجایی نمی‌برند. نیروی سنت چریکی اغلب میان جوانان روشن فکر عصیانزده نضج می‌گیرد که به نقش و جایگاه سیاسی و اجتماعی طبقه کارگر در تولید سر سوزنی باور ندارند و به آن اهمیت نمی‌دهند. در نتیجه واکنش مسلحانه تیمی خود را جایگزین بیداری «جامعه» کرده تا بلکه در پرتو آن بقول آن‌ها «جامعه خفته و بی‌تحرک» مورد نظر آنان بحرکت در آید. گویا ماجراجویی تعدادی جوان در نقش رامبو، می‌تواند به طغیان عمومی مردم منجر گردد. با توجه به نکات فوق، سنت گارد آزادی و سنت چریکی هیچ قرابت و خویشاوندی سیاسی- طبقاتی با همدیگر ندارند و در هیچ زمینه‌ای باهمدیگر مرتبط نیستند و با همدیگر همخوانی ندارند.
اکتبر: منتقدین حزب حکمتیست، این حزب را متهم می‌کنند که بدون در نظر گرفتن توازن قوا، مسئله تشکیل گارد آزادی را مطرح کرده است. بنوعی آنرا زودرس، ولونتاریستی و ماجراجویانه می‌دانند. پاسختان به این دست از منتقدین سیاست گارد آزادی چیست؟
عبداله دارابی: تا حال اپوزیسیون راست بورژوایی آشکارا به چنین نقدی نپرداخته است. نقد این تیپی، عمدتا از چپ‌هایی نشأت می‌گیرد که هیچوقت سر سازگاری با قدرت و تغییر بنیادی جامعه به نفع مردم ندارند و با ابزار‌ها و مکانیسم این تغییر سر سوزنی آشنا نیستند. این تیپ جریانات با این نوع نگرش، اپوزیسیون متولد می‌شوند و اپوزیسیون در حاشیه جامعه باقی می‌مانند. این تیپ از منتقدین، هیچگاه احزاب اپوزیسیون راست را ولونتاریست و ماجراجو نمی‌دانند. چون همواره آنان را مستحق حاکمیت و حکومت داری می‌دانند و پیشاپیش حاکم بودن آنان و محکوم بودن خودشان را پذیرفته‌اند. ولی بر عکس اگر یکبار کارگران و کمونیست‌ها چنین ادعایی بکنند، آن‌ها سریعا برانگیخته می‌شوند و در مقابلش زمین و زمان را بهم می‌بافند.
ولی با وجود آن، پاسخ اصلی این بخش از منتقدین به همینجا ختم نمی‌شود. این‌ها دنیای امروز را دنیای ۳۰ سال قبل می‌بینند. نظام سرمایه‌داری عنان گسیخته امروز را با دوران قبل از فرو پاشی دیوار برلین یکی می‌دانند و رژیم هار اسلامی را هم مثل رژیم شاهنشاهی ارزیابی می‌کنند و بر این باورند انقلاب‌های کلاسیک چندین دهه قبل کمافی سابق به قوت خود باقی هستند و می‌توان «همه با هم دست در گردن هم، بدون وجود نیروی دفاعی، رژیم هار و تا دندان مسلح اسلامی را هم به زیر کشید و بر ویرانه‌های آن سوسیالیسم مورد نظر آنان را ساخت. اگر چنین نیست چرا این چپ، در هر تند پیچ سیاسی بی‌اختیار به دامن بورژوازی حاکم و یا بخشی از آن سقوط می‌کنند و به پادو و نیروی پیاده نظام بی‌جیره و مواجب آن تبدیل می‌شوند؟ مگر افتادن بخش اعظم آنان به دامن یک جناح بورژوازی (جنبش سبز)، چیزی جدا از این است؟ در کنار این نوع برخورد‌ها، منتقدین دیگری هستند که از سر نا‌باوری به آینده چنین نیرویی امیدوار نیستند. همچنانکه هستند که به سرنگونی رژیم و پیروزی کمونیسم در ایران امیدوار نیستند. در جواب این نوع منتقدین هم باید گفت: نقطه ثقل ادعای کمونیست‌های راستین همواره یک ادعای طبقاتی بوده و هست. اگر چنین حزبی، حد اقل بخش فعال و مبارز طبقه خود را در همه عرصه‌های مبارزاتی سازماندهی نکند و نیرو و توان آنرا با شرایط کنونی تطابق ندهد بی‌تردید بدام کنونی سایر چپ‌های مالیخولیا گرفتار خواهد شد.
حزب کمونیست کارگری- حکمتیست بعنوان یک حزب مسئول، تشکیل گارد آزادی را امری خطیر و بموقع می‌داند و بمثابه یک مشخصه ضروری و امروزی رو آن تاکید می‌ورزد و از طبقه کارگر و جوانان و زنان و مردان آزادیخواه می‌خواهد به سازمانیابی حول این راه حل و ابزار قدرت خود بپردازند
اکتبر: حزب حکمتیست در تبلیغاتش به نوعی از گارد آزادی که مسلح نیست، یا فعلا امکان تسلیح ندارد، اشاره کرده و بخصوص در مورد سایر نقاط ایران که شرایط کردستان را ندارد، گارد آزادی غیر مسلح را مطرح کرده‌اید. تفاوت» گارد آزادی غیر مسلح «با کمیته‌های کمونیستی چیست؟
عبداله دارابی: ما به وضوح اعلام کرده‌ایم که گارد آزادی یک نیروی سیاسی- نظامی است و به تناسب شرایط جامعه نیز وظایف محوله خود را هم پیش خواهد برد. گارد آزادی در شرایط اعتلای جنبش باید تسلیح توده مردم را بعهده گیرد، نهادهای دفاعی مردمی را سازمان دهد و برای خلع سلاح پادگان‌ها و نهادهای رژیم هم باید پیشقدم باشد. پیش‌تر گفتم که گارد آزادی مسلح و غیر مسلح درهر دو بخش کردستان و سراسر ایران، به یک امر مشترک و تعریف شده خدمت می‌کنند و هدف اصلی و اساسی آن‌ها هم به روشنی توضیح داده شده است. ولی با وجود آنجا دارد همینجا بار دیگر تاکید کنم در شرایط حاضر، فعالیت نظامی در دستور هیچ بخشی از واحدهای گارد آزادی نیست و بر مبنای پیشبرد چنین وظایفی فوری هم بوجود نیامده است. حتی ویژگی کردستان هم بمعنای انجام عملیات نظامی واحدهای گارد آزادی تعریف نشده است. ما بار‌ها گفته‌ایم پیش شرط اصلی هر تک واحدی از گارد آزادی این نیست که بلافاصله مسلح شود و به شرط داشتن اسلحه وظایفش را پیش ببرد. چون اولا ما بلافاصله قادر به مسلح کردن همه داوطلبین نیستیم، حتی اگر مسلح هم باشند وظایفشان نظامی نیست. در شرایط حاضر اساسی‌ترین وظیفه واحدهای گارد آزادی تصرف سیاسی- اجتماعی محل کار و زندگیشان است آنگونه که آگاهی و اتحاد مردم را در محل کار و زیست اشان چنان بالا ببرند که زنان در محلات خودشان آزادانه روسری‌هایشان بر دارند و مردم بمبارزه علیه تمامی سنت‌های اسلامی و ارتجاعی حاکم در محل کار و زیستشان بایستند و در برابر آن سنت‌های آزادیخواهانه و برابری طلبانه خودشان را جاری سازند. اگر با دقت به وظایف محوله گارد آزادی نگاه کنیم تفاوت‌های آنرا با کمیته‌های حزبی در داخل خواهیم یافت. کمیته‌های حزبی سازمان حزب در میان کارگران و در محلهای کار و زیست است. سازماندهی تبلیغ و ترویج و سازماندهی کارگران و جوانان ودانشجویان و زنان و مردم زحمتکش حول خواستهای فوری و نهاییشان امر کمیته‌های تشکیلاتی در داخل است. کمیته‌های تشکیلاتی در جریان پیشرفت و انسجام و تحکیمشان خود بنیان گزار وسازمانده گارد آزادی هم هستند. همانطوری که سازمانده شورا‌ها ومجامع عمومی کارگری و سندیکا و نهادهای دیگر اجتماعی هستند. این وظایف به تفصیل در برنامه کار کمیته‌های کمونیستی آمده است که در اینجا لازم به یادآوری آن نیست.
در شرایط کنونی به خاطر مسائل امنیتی، بویژه در کردستان که بخشی از واحدهای گارد مسلح‌اند، این سازمان با کمیته‌های کمونیستی هیچ نوع ارتباط و درآمیختگی با همدیگر ندارند.
اکتبر: برخی از مخالفین سنتی کمونیست‌ها، معتفدند که طرح هر نوع فعالیت نظامی، چه در کردستان و چه در خارج از کردستان، به نوعی» دعوت به خشونت است «. آنهم در شرایطی که مردم» علاقه‌ای به خشونت ندارند «و به مبارزه» آرام و مسالمت آمیز «مردم خشونت تحمیل می‌کند. پاسختان به این مخالفین چیست؟
عبداله دارابی: اینکه مردم فضای خشونت آمیز را دوست ندارند و از خشونت بیزارند و عاشق زندگی شاد و مرفه هستند، یک امر واقعی و غیر قابل انکار است و ما از آن دفاع می‌کنیم. بشرطی که مخالف سنتی ما بپذیرد اگر تولید در خدمت سود و سودآوری برای یک اقلیت مفت‌خور نباشد و اکثریت جامعه بشری از قید و بند بردگی و بندگی مزدی رها شوند، مطمئنا حتی نفس واژه خشونت برای همیشه در اذهان آدمیزاد پاک و محو خواهد شد. اگر منتقد سنتی ما دوست دارد خشونت برچیده شود، باید یقه بانیان اصلی “خشونت” را به چسبد نه کمونیست‌ها و مردم آزادیخواه!
خشونت و ایجاد فضای رعب و وحشت، مشخصه اجتناب نا‌پذیر نظام سرمایه‌داری امروز جهان و همراه و همدم همیشگی آن‌ها است و بدون آن، یک هفته دوام نخواهند آورد. این بخش از مخالفین سیاسی ما، هر چند در آرزوی محو خشونت باشند در نهایت ماحصل مخالفتشان به جیب دشمنان مردم خواهد رفت، چون در واقع بانی اصلی خشونت و جنگ افروزی را هدف قرار نمی‌دهند و بجنگ آن‌ها نمی‌روند. نظام سرمایه‌داری، بدون خشونت نه معنی دارد و نه دوام می‌آورد. اگر امروز خشونت را متوقف کنند اثری از حاکمیت سرمایه نه در ایران و نه در هیچ جای جهان باقی نخواهد ماند و دنیای وارونه امروز هم روی قاعده واقعی خود قرارخواهد گرفت و بجای خشونت، آرامش و رفاه و شادی و آزادی و برابری جایگزین خواهد شد. مخالفین سنتی ما باید نوک تیز پیکان حمله خودشان رو به بانیان و خالقین اصلی خشونت نشانه روند نه کمونیست‌ها و مردم آزادیخواه! این نوع برخورد، در اساس کارگر و زحمتکش را خطاب قرار می‌دهد و به آن‌ها می‌گوید: حریم مقدس بورژوازی را نشکنید. به هیچ ابزاری برای دفاع از خود متوسل نشوید چون مرز» مسالمت و صلح و دوستی «از قبل تعیین شده خدشه دار خواهد شد و… این را باید دانست که، تا زمانیکه استثمار و بردگی وجود داشته باشد، جنگ و خشونت باقی خواهد ماند و اعتراض و مبارزه مردم علیه آن نیز ادامه خواهد داشت. این دولت‌ها و حاکمان و حتی اپوزیسیونهای بورژوایی هستند، جنگ و ترور و خشونت را تحمیل کرده‌اند. بهمین خاطر جا دارد برای محو تمام و کمال خشونت و استثمار و بردگی، کارگر و مردم آزادیخواه را فرا خواند تا خود را بهر وسیله و ابزار دفاعی تجهیز کنند و به کمک آن از زندگی و مدنیت خود در برابر هر گونه تعدی و دست درازی دشمنان رنگارنگ طبقاتی‌شان از خود و هویت انسانی‌اشان دفاع نمایند. همینجا بار دیگر کارگران و مردم آزادیخواه را فرا می‌خوانم، گارد آزادی را چون ابزار دفاع از خود علیه هر گونه خشونت و جنایات بورژوازی رنگارنگ نگاه بکنند و آنرا سازماندهی و گسترش دهند.
عبداله دارابی ۲۹ دسامبر ۲۰۱۲-۹ دیماه ۱۳۹۱
