مبارزان کمونیست
در یادمان جانباختهگان جنگلهای شمال
شباهنگ راد
در چهارم فروردین سال شصتویک، نظام جمهوری اسلامی با یورشی سازمانیافته، جان پنج فدائی خلق، محمد حرمتیپور، اسد رفیعیان، حسن عطاریان، عباس عابدی و جواد رجبی را در جنگلهای “خیپوست” مازندران گرفت. بی تردید ددمنشی و سرکوبِ نظام جمهوری اسلامی، به اینروزُ و به جنگلهای شمال خلاصه نمیگردد و دیگر میادین متفاوت طبقاتی هم، شاهد گستاخیهای سرکوبگران، به کمونیستها، مبارزین و جنبشهای آزادیخواهی بوده است.
در حقیقت تمامی اوقات و روزهای جمهوری اسلامی، با تعرض به بدیهیترین خواستههای تودههای محروم گره خُورده است و روز و یا ساعاتی، از عمرِ سردمداران رژیم جمهوری اسلامی را، نمیتوان سراغ داشت که در آن از کُشت و کُشتار و از اجحاف محرومترین اقشار جامعه خبری نهباشد. در این چند دهه، رژیم کُشت تا زنده بهماند. بگیر و به بندهای فلهای و مثله نمودن بدن انسانها در سیاهچالها و تعرض به معیشت کارگران و زحمتکشان، نماد و کارکرد نظام سراپا مسلح است، بر این اساس، آگاه نمودن و زنده نگهداشتن ذهن نسل جوان امروزی و همچنین حافظهی تاریخی از ماهیت و جنایات بیشمار سردمداران رژیم سراپا مسلح، از زمره ضرورتهاست و طبعاً یادآوری چندین بارهی روزهای مبارزاتی متفاوت و از جمله چهارم فروردین، نه صرفاً و صرفاً، یادداشت و گرامیداشت از رزمندهگان انقلاب، بل تجلیل از آرمانِ میلیونها کارگر و تودهی زحمتکش از زیر یوغ سلطهی سرمایههای امپریالیستیست.
حقیقتاً که انقلاب ایران پُر از جانفشانیها و پایداری کمونیستها و مبارزین در برابر حاکمان زورگوست و بههمین دلیل، نیاز و بهجاست، تا یاد همهی جویندهگان انقلاب – و علیرغم گرایشات متفاوتِ سازمانی، تشکیلاتی -، را پاس داشت. روشن استکه تفکیک آگاهانه و یا خط بطلان کشیدن بر راه و آرمانِ – همهی – جویندهگان راه رهائی، چیزی جز عدم درک صحیح، از مبارزهی طبقاتی درونِ جامعهی ایران نیست. نمیتوان از یکطرف باور به کنشهای طبقاتی نیروها و اقشار متفاوتِ درونِ جامعه را داشت و از طرفدیگر، جنبشها و اعتراضات، را به سُخره گرفت و از تجلیل و از یادآوری جانفشانیها، مقاومتها و از رزمندهگی کمونیستها و مبارزین در میادین گوناگون طبقاتی باز ماند. از دیر باز و همهی انقلابات و از جمله انقلاب ایران، بیش از اندازه هزینه داده است و بههمین دلیل، نیازمند نگاهی تازهتر و وسیعتر، به نیروهای درگیر در آن میباشد. نگاهِ یکسویه – یعنی نگاهِ سازمانی، تشکیلاتی – به جانباختهگان راه هائی، خطاست. جنگ و جدلها طبقاتیست و طبعاً روزها، جنبشها، سازمانها و جریانات سیاسیای، قابل تأئید و قابل قبولاند که در تقابل با محو کامل مناسبات سرمایهداری به صف شدهاند. چهارم فروردین را میتوان بهعنوان یکی از این جدلهای فکری – سیاسی و طبقاتی کمونیستها در درونِ جامعهی ایران بر شمرد.
به عبارتی دیگر، دههی شصت دُوران تعرض سازمانیافتهی رژیم جمهوری اسلامی به دستآوردهای کارگران و زحمتکشان، و همچنین دُوران عقبنشینی بعضاً سازمانها و جریانات سیاسی از میادین اصلی مبارزاتی بود. دُورانی بود که نظام جمهوری اسلامی کمر به نابودی انقلاب و انقلابیون بسته بود و در هر کوی و برزنی، حمام خون بهراه میانداخت. در چنین دُورانی تعدادی از کمونیستهای صدیق – و علیرغم خفقاقِ حاکم بر جامعه – پا بهمیدان عملی مبارزه گذاشتند و با الهام از تئوری مبارزهی مسلحانه و یگانه راه انقلاب، سرکوبگران و جلادان حاکم را در جنگلهای شمال ایران بهمصاف طلبیدند.
در آنزمان جنگلهای شمال ایران – و جدا از کُردستان -، شاهد نبرد نابرابر کمونیستها با ضد انقلابیونِ حاکم بود. مبارزه مسلحانهی چریکهای فدائی خلق ایران (آرخا) و به تبعی آن مبارزهی مسلحاهی اتحادیهی کمونیستها در شمال ایران، هر روزه ابعاد تازهتر و وسیعتری بهخود میگرفت. ترس و وحشت، سراپای نظام را فرا گرفته بود و بههمین دلیل تلاش فراوانی مینمود تا بزعم خویش بر “غائله”ی جنگل خاتمه بخشد. گسیل گشتهای چند صد نفره و روزانه به عمق جنگل و همچنین، استفاده از عناصر و مزدوران محلی بهمنظور کشف و شناسائی پایگاه و محل رفتوآمد کمونیستها، بنوبهی خود نمایانگر این واقعیات بود که نمیتوان حاکمیت سرمایه را بدون قلع و قمع نیروها و جنبشهای اعتراضی و رادیکال تضمین نمود. در بستر چنین سیاستی، نظام جمهوری اسلامی، سازمانهای سرکوب را یکی پس از دیگری سازمان داد و بهموازات آنها و با استفاده از عناصر خودفروخته و مزدوران محلی، تلاش میورزید تا به کشف پایگاهِ جریکهای فدائی خلق (آرخا) بهپردازد و سر انجام و در طرحی سازمانیافته، موفق گردید در چهارم فروردین ماه سال شصتویک، – و در شرایطیکه تعدادی از رفقای رزمنده بهمنظور انجام عملیات به منطقهی دیگری عازم شده بودند -، پنج فدائی خلق را در جنگل “خیپوست” مازندران محاصره نماید و بعد از ساعتها درگیری و بر جای گذشتن چندین کُشته، جنگل پُر طراوت مازندران را با خون پاکترین انسانها رنگین نماید. جنگل یکبار دیگر به خون نشست و بیگمان استناجات و درکهای متفاوتی، پیرامون شکست و ضربهی جنگلهای شمال ایران وجود دارد و عدهای بر این عقیده بوده و هستند، که عمر مبارزهی مسلحانه و تئوری ظفرنمون و دگرگونساز، بعد از قیام تودهای سالهای پنجاه و شش و هفت به سر انجام رسیده است؛ عدهای بر این عقیدهاند که مبارزهی آن دسته از کمونیستها “جدا از توده” و “قهرمانپروری” بوده – و میباشد -؛ عدهای بر این نظراند که تشخیص بهتر و رفع نارسائیهای مبارزاتی در وُرود به صحنهی عمل، ممکنپذیر بوده و بدون تحرک و حرکت انقلابی نمیتوان، پیشرفت انقلاب ایران تضمین نمود؛ عدهای بر این عقیدهاند که جدا از حقانیت تئوری انقلاب – یعنی تئوری مبارزۀ مسلحانه – نیاز به رعایت پیششرطها و پیش درآمدهای مبارزاتیست، و خلاصه عدهای بر این نظراند، که نمیتوان، راه و روشِ رزمندهگان سیاهکل را “کپیبرداری” و بههمان “گونه” پی گرفت!!
به هر حال و فارغ از ارزیابیهای گوناگون در حول و حوش تاکتیکهای سازمانی – عملی و همچنین راهاندازی جنگهای انقلابی، جنگل مورد تعرض و ضرب دشمنان طبقاتی کارگران و زحمتکشان قرار گرفت؛ تعرض و ضربهای که بر خلاف نظرات فوق، نه بهدلیل ناروشنی و بی سر انجامی تئوریکی – تاکتیکی، بل در عدم رعایت اصول اساسی جنگهای چریکی قابل توضیحست.
به دیگر سخن، لازم به تاکید استکه ضربهی “خیپوست” و “سیاهکل”، حامل دستآوردها، همسانیها و غیر همسانیهای مبازاتی بوده است. همسانیهای آن، در انتخابِ منطق، زبان و سیاست واحد بهمنظور نقشآفرینی پیشاهنگ در پیشبُرد امر انقلاب و در عدم رعایت و قواعد جنگ چریکی یعنی تحرک، بی اطمینانی و هوشیاری دائم عنصر چریک به عناصر محلی و ناشناس، و همچنین ناهمسانیهای آن، در اثربخشی و تأثیرگذاری ضربهی نظامهای امپریالیستی به سیاهکل و جنگل خیپوست میباشد. سیاهکل از ادامهی فعالیتهای خود باز ماند به این دلیل که، در آنزمان سازمان، فاقد نیرو و امکانات مکفی بهمنظور تداوم مبارزه مسلخانه در روستا بوده است و در عوض جنگلهای مازندران، به این دلیل از تداوم حرکت انقلابی و اثربخش خود باز ماند که رهبری سازمان – و آنهم بعد از ضربات وارده در اسفند شصت و فروردین شصتوبک -، فاقد صلاحیت لازمه در پیشبُرد سیاست تعرضی پرولتری در قبال دشمنان طبقاتی تودههای ستمدیده بوده است؛ سیاستِ بغایت انحرافی و اپورتونیستی که گام بهگام جریان زنده و عملگرا را، به سازمان بیعمل و مُرده تبدیل نموده است.
به همین دلیل بیمناسبت نیست تا در سالروز جانباختهگان چهارم فروردین شصتویک، یکبار دیگر بر اینموضوع تاکید گردد که، زمانی میتوان ارزشهای سیاسی – تئوریکی را پاس داشت، و زمانی میتوان، جامعه را از شر نظامهای سراپا مسلح و هار نجات داد که بهمانند آن رفقا، نیروی مسلح و سازمانیافته را در برابر نیروی مسلح و سازمانیافتهی نظام، علم نمود. به تجربه دریافته شده استکه بسیج تودهها و همچنین پیشاهنگی مبارزاتی بدون پا در میانی عملی نیروهای مدافعی تودههای دردمند ناممکن میباشد؛ به اثبات رسیده استکه نمیتوان نظامهای استثمارگر و سرکوبگر را از جان و مال کارگران و زحمتکشان و آنهم بدون استفاده از اصلیترین ابزار مبارزه پس زد. جنبش مسلحانهی کُردستان و آنهم در اوائل حاکمیت نظام جمهوری اسلامی و به تبعی آن مبارزهی مسلحانهی تودههای کوبانی – و علیرغم فقدان رهبری کمونیستی – در چند ماههی گذشته، گویای این حقیقت استکه تنها و تنها، با انتخابِ سیاست تعرضی و با منطق سلاحست که میتوان جامعهی ایران را از شر طبقهی انگل صفت و وابسته به سرمایههای بینالمللی رها ساخت و زندگی بهتر را برای کارگران و زحمتکشان تضمین نمود.
یاد همهی جانباختهگان راه رهائی و یاد رزمندهگان چهارم فروردین گرامی باد
22 مارس 2015
2 فروردین 1394
