مبارزان کمونیست
بیانیه مشترک تشکلهای مستقل کارگری در ایران یک واقعه مهم !
محمد آسنگران
شش تشکل مستقل کارگری در هفتۀ گذشته بیانیه مشترکی پیرامون تعیین حداقل مزد صادر کردند. در این بیانیه که در تاریخ دوم اسفند ٩٣ منتشر شد، تشکلها در مورد دستمزدها اعلام کرده اند:
“… چنانچه به فوریت فاصله سبد هزینه بالای سه میلیون تومانی با حداقل مزد خفت بار ٦٠٨ هزار تومانی پر نشود، روزبروز بر عمق و دامنه اعتراضات کارگران افزوده خواهد شد و ما با اتکا به قدرت اتحاد و همبستگی مان لحظه ای در دفاع از معیشت خود درنگ نخواهیم کرد”.
این بیانبه درحقیقت اولتیماتوم جنبش کارگری به کل حکومت و در عین حال اعلام عزم راسخ طبقه کارگر ایران برای نپذیرفتن تصمیم دولت و سرمایه داران است.
اعتراض بخشهای مختلف جنبش کارگری به سیاست دولت و سرمایه داران برای تحمیل فقر بیشتر به جامعه و اعلام اولتیماتوم فعالین و رهبران متشکل این جنبش در تشکلهای مستقل کارگری به آنها، نشانه دور تازه ای از رودرویی این جنبش با سیستم حاکم و سیاستهای ریاضت کشی اقتصادی است.
این نپذیرفتن و اعتراض تا همین حالا چه قبل و چه بعد از انتشار این بیانیه تا حدود زیادی معنی عملی و مادی پیدا کرده است. بخشهای مختلف طبقه کارگر ایران از مراکز مهم کارگری مانند صنایع خودروسازی گرفته تا تقریبا همه کارخانه ها و مراکز تولیدی تا هزاران معلم و پرستار که برای مقابله با سیاست تحمیل زندگی چند برابر زیر خط فقر به خیابان آمده اند. اعتراضات روزمره این میلیونها نفر گوشه ای از این عزم راسخ را تا کنون به نمایش گذاشته است.
بیانیه مشترک تشکلهای مستقل کارگری باید به حرکت و اقدام عملی مشترک آنها ارتقا پیدا کند تا بتوانند اعتماد و توجه بخشهای بیشتری از جنبش کارگری را به خود جلب کنند. این قدم اول با امضا یک بیانیه مشترک یادآور تحولات تازه ای است که کل جامعه ایران وارد آن شده است. سال ٨٨ قبل از انتخابات و جنبش اعتراضی آن دوره، باز هم این کارگران و تشکلهای مستقل کارگری بودند که با اقدام مشترک و متحدانه خود روز جهانی کارگر را به روز رودرویی کارگران و دولت تبدیل کردند و پیشتاز خواست و مطالبه مردم شدند.
امسال نیز با توجه به عزم دولت و سرمایه داران که میخواهند به هر قیمتی شده فقر بیشتر و بیکاری و نا امنی بیشتری را به جامعه تحمیل کنند و کارگران و مزدبگیران را به دستمزدی سه برابر زیر خط فقر ناچار کنند، این بیانیه و اعتراضات اخیر بخشهای مختلف جنبش کارگری یک سنگر بندی مهم در مقابل این تعرض بیشرمانه است. جنبش کارگری وارد جدالی سرنوشت ساز در دفاع از زندگی و معیشت خود شده است.
این جدال و دفاع از زندگی را میتوان و باید در ابعاد بسیار گسترده تر سازمان داد. هماهنگ شدن اعتراضات مراکز کارگری و تشکلهای مستقل کارگری با اعتراضات معلمان و پرستاران امری ضروری و ممکن است. خواستهای پایه و مطالبات جاری این بخشهای مختلف کارگری یکی است و میتوان بر محور همین خواسته های مشترک، عمل مشترک را سازمان داد.
بنابر این باید تلاش کرد در ابعاد سراسری همه تشکلهای مستقل کارگری و تشکلهای معلمان و پرستاران و نمایندگان آنها در یک بیانیه مشابه فراخوان مشترکی را به کل خیل مزدبگیران بدهند و در دفاع از معیشت و منزلت خود قدرتمند تر از همیشه متحدانه وارد این جدال سرنوشت ساز بشوند.
در هر شهر و استاانی این ابتکار میتواند تکثیر بشود و همانگی لازم بوجود بیاید. فقط با این درجه از قدرت و اتحاد است که میتوان امیدوار بود مطالبات حق طلبانه طبقه کارگر ایران برای دریافت دستمزدی با استاندارد زندگی امروز را به دولت و سرمایه داران تحمیل کرد.
من فکر میکنم برای همه روشن باشد که ما کارگران، معلمان و پرستاران راهی بجز اعتراض قدرتمند برای رسیدن به مطالباتمان نداریم. میتوان و ممکن و عملی است که ما تولید کنندگان نعمت و ثروت ، ما همه این بخشهای طبقه کارگر در یک اقدام مشترک و فراخوان مشترک به اعتصاب و اعتراض و اجتماع، اجازه ندهیم که دولت و سرمایه داران، جامعه را بیش از این به قهقرا سوق بدهند.
زنده باد جنبش کارگری!
زنده باد اعتراضات هماهنگ و متحدانه طبقه کارگر!
