مبارزان کمونیست
ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ي ﺻﻼﺡ ﻣﻬﺘﺪﻱ ﺑﺎ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻥ ﺭﻭﻭﺩاﻭ!
ﺻﻼﺡ ﻣﻬﺘﺪﻱ ﻣﺰﺩﻭﺭ ﺩﻳﺮﻳﻨﻪ ﻧﺎﺳﻴﻮﻧﺎﻟﻴﺴﻢ ﻛﻮﺭﺩ, ﺩﺭ ﺗﻼﺵ اﺳﺖ اﺳﺖ اﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺟﻌﻞ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺧﻮﺷﺨﺪﻣﺘﻲ ﺧﻮﺩ ﺭا ﺑﻪ اﻗﻠﻴﻢ ﻛﻮﺭﺩﺳﺘﺎﻥ ﺭا ﺑﻴﺶ اﺯ ﻫﺮ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﺪ.
اﻳﻨﻜﻪ ﻓﻮاﺩ ﻣﺼﻂﻔﻲ ﺳﻠﻂﺎﻧﻲ ﺧﻮاﻫﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﺷﺎﺧﻪ ي ﻛﻮﺭﺩﻱ ﺳﭙﺎﻩ ﭘﺎﺳﺪاﺭاﻥ ﻳﻌﻨﻲ ﻗﻴﺎﺩﻩ ﻣﻮﻗﺖ ﺑﻮﺩﻩ, ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺯﻳﺎﺩ ﺟﺎﻱ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﺎﺷﺪ,اﺗﻔﺎﻗﺎ ﻋﻜﺲ ﻗﻀﻴﻪ ﺟﺎﻱ ﺗﻌﺠﺐ اﺳﺖ.
…
اﻣﺎ ﭼﺮا ﺻﻼﺡ ﻣﻬﺘﺪﻱ ﺑﻌﺪ اﺯ ﺳﺎﻝ ﻫﺎ اﻳﻦ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﺭا ﻣﻂﺮﺡ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ!?!!!
ﺟﻮاﺏ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﻮاﻝ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻫﻤﻴﻴﺖ ﺩاﺭﺩ, ﻣﺴﺎﻟﻪ ﻳﻲ ﻛﻪ اﺑﺮاﻫﻴﻢ ﻋﻠﻴﺰاﺩﻩ ﺑﻪ ﺩﻻﻳﻠﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاﻱ ﻣﻦ ﺭﻭﺷﻦ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺁﻥ
ﻧﭙﺮﺩاﺧﺘﻪ اﺳﺖ.
ﺻﻼﺡ ﻣﻬﺘﺪﻱ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﻣﻲ ﺩاﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﺮاﻳﻄ ﻓﻌﻠﻲ ﭼﺮﺧﺶ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺣﺰﺏ ﺩﻣﻜﺮاﺕ ﻛﻮﺭﺩﺳﺘﺎﻥ ﻋﺮاﻕ (ﭘﺎﺭﺗﻲ) ,ﺩﺭ ﺷﺮاﻳﻂﻲ ﻛﻪ اﺗﺤﺎﺩﻳﻪ ي ﻣﻴﻬﻨﻲ و ﺩﻳﮕﺮ ﺟﺮﻳﺎﻧﺎﺕ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻳﻜﻪ ﺗﺎﺯﻱ ﭘﺎﺭﺗﻲ اﺯ ﻣﻴﺪاﻥ ﺑﺪﺭ ﺷﺪﻩ اﻧﺪ,ﻳﺎ ﺷﺪﻳﺪا ﺗﻀﻌﻴﻒ ﺷﺪﻩ اﻧﺪ, ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﭼﺮﺏ و ﻧﺮﻡ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﻪ اﺩاﻣﻪ ي ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻧﺎﺳﻴﻮﻧﺎﻟﻴﺴﻢ ﻛﻮﺭﺩ اﻳﺮاﻥ و ﺷﺨﺺ اﻳﺸﺎﻥ ﺯﻳﺮ ﺳﺎﻳﻪ ي ﺣﻜﻮﻣﺖ اﻗﻠﻴﻢ ﻛﻤﻚ ﻛﻨﺪ.
ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ اﻗﺎﻱ ﻣﻬﺘﺪﻱ اﺯ اﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﭘﺎﺭﺗﻲ ﺭا ﺗﺤﺮﻳﻚ ﻛﻨﺪ, ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻛﻮﻣﻪ ﻟﻪ (ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻛﻮﺭﺩﺳﺘﺎﻥ ﺣﺰﺏ ﻛﻤﻮﻧﻴﺴﺖ اﻳﺮاﻥ) و ﺩﻳﮕﺮ ﺟﺮﻳﺎﻧﺎﺕ ﭼﭗ ﻓﺸﺎﺭ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ!!!!
اﻳﻦ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﺒﻬﻜﺎﺭﻱ و ﺷﻴﺎﺩﻱ اﺳﺖ!
حسن معارفی پور
19.02.15
ﻫﻤﻴﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﭘﻴﺶ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮاﺩﺭاﻥ “ﭘﮋاﻙ “, ﺷﺎﺧﻪ ي ﻛﻮﺭﺩﺳﺘﺎﻥ اﻳﺮاﻥ پ ك ك ,اﻳﻦ ﺑﻴﺎﻧﻴﻪ ﺭا ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻴﺪ, ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﻋﺎﺷﻮﺭاﻱ ﺣﺴﻴﻨﻲ و ﺩﻓﺎﻉ ﺻﺮﻳﺢ اﺯ ﺗﺸﻴﻊ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻛﺮﺩﻧﺪ!
اﻳﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻛﻢ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ, اﺯ ﺑﻴﻦ ﻧﻴﺮﻭﻫﺎﻱ ﺧﺮﺩﻩ ﺑﻮﺭﮊﻭاﺯﻱ ﭼﭗ ﻛﻪ پ ك ك و ﭘﮋاﻙ اﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻣﺮﺗﺠﻊ, ﻣﺸﻜﻮﻙ و ﺧﻂﺮﻧﺎﻙ ﺭا ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ!
ﭼﻪ اﻧﺴﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺗﺎ اﻳﻦ ﺣﺪ ﺟﺎﻫﻞ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﺧﻮﺩ ﺭا ﺑﻪ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﺑﺰﻧﺪ و اﻋﻼﻡ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ پ ك ك و ﭘﮋاﻙ ﺧﻮاﻫﺎﻥ اﺳﺘﻘﺮاﺭ “ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﻢ ” ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺻﺮﻓﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﻧﻴﺮﻭﻫﺎﻱ اﻧﺎﻥ ﺯﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺩاﺭﺩ, ﭘﺲ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ اﻳﻦ… ﻧﻴﺮﻭ ﻣﺘﺮﻗﻲ اﺳﺖ!
ﻓﻤﻴﻨﻴﺴﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻲ ﺭا ﺳﻜﺴﻴﺴﺘﻲ ﺑﺮﺭﺳﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ, ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻦ ﺭﺑﻂﻲ ﺑﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯاﺕ ﺯﻧﺎﻥ ﻃﺒﻘﻪ ي ﻛﺎﺭﮔﺮ ﻧﺪاﺭﺩ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺻﺮﻑ ﺣﻀﻮﺭ ﺯﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﺭاﺑﻂﻪ ي ﺟﻨﺴﻲ ﺩاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ, ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺯﻧﺪاﻥ و ﺷﻜﻨﺠﻪ ﻫﻢ ﺑﺸﻮﻧﺪ, ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﻧﻴﺮﻭﻫﺎﻳﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ پ ك ك و ﭘﮋاﻙ,( ﻣﺠﺎﻫﺪﻳﻦ ﺧﻠﻖ ﻛﻮﺭﺩﺳﺘﺎن) ﺩﻟﻴﻠﻲ ﺑﺮ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺯﻧﺎﻥ ﮔﺮﻳﻼ ﻧﺒﻮﺩﻩ و ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮﺩ!
ﺑﮕﺬاﺭ ﻳﻚ ﻋﺪﻩ ﺩﺭ ﺗﻮﻫﻤﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺧﺮﺩﻩ ﺑﻮﺭﮊﻭاﺯﻱ, اﻳﻦ ﻃﺒﻘﻪ ي اﺯ ﺑﻨﻴﺎﺩ اﺭﺗﺠﺎﻋﻲ ﻟﻨﮕﺎﻥ ﻟﻨﮕﺎﻥ ﺭاﻩ اﻓﺘﺎﺩﻩ و ﭘﻴﺸﻮاﺯﻱ ﺭا ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﺴﭙﺎﺭﻧﺪ!
ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﻟﻨﻴﻦ ﻋﺰﻳﺰﻡ ﻓﻠﺴﻔﻪ ي ﻣﺎﺭﻛﺲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﻜﻪ ﭘﻮﻻﺩﻱ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺩاﺷﺘﻦ ﻫﺮ ﺑﺨﺶ اﺯ اﻥ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ, ﭘﺮﻭﻟﺘﺎﺭﻳﺎ ﺑﻪ ﺩاﻣﻦ ﺑﻮﺭﮊﻭاﺯﻱ ﺑﺨﺰﺩ!
ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻴﺰاﻥ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﻮﺭﮊﻭاﺯﻱ ﻣﺮﺯﺑﻨﺪﻱ ﺩاﺭﻡ, ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻴﺰاﻧﻢ ﺑﺎ ﺧﺮﺩﻩ ﺑﻮﺭﮊﻭاﺯﻱ اﻳﻦ ﻃﺒﻘﻪ ي ﻣﺮﺗﺠﻊ, ﻣﻨﻔﻌﺖ ﻃﻠﺐ و ﺑﻲ ﺧﺎﺻﻴﺖ ﻫﻢ ﻣﺮﺯﺑﻨﺪﻱ ﺷﺪﻳﺪ و ﺟﺪﻱ ﺩاﺭﻡ!
http://brwska.net/…/2567-pjak–dr-astanei-ashorai-hosaini-s…
حسن معارفی پور
18.02.15
ﺑﺎﺯﺧﻮاﻧﻲ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺗﺠﺎﺭﺏ ﻳﻚ ﺩﻭﺭﻩ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ!
ﺑﻌﻀﻲ ﻣﻮاﻗﻊ ﻳﻚ اﺷﺘﺒﺎﻩ ﻛﻮﭼﻚ ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ اﻧﺮﮊﻱ ﻳﻲ اﺯ ﺁﺩﻡ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ, ﻛﻪ ﺗﻼﺵ ﺑﺮاﻱ ﺟﺒﺮاﻥ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻛﺎﺭﻱ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﻏﻴﺮ ﻣﻤﻜﻦ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ.
اﮔﺮ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﻳﻲ ﺫﺭﻩ ﻳﻲ ﺷﻚ ﺩاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ, اﻥ ﺫﺭﻩ ﺷﻚ ﺭا ﻣﻌﻴﺎﺭ ﻋﺪﻡ اﻧﺠﺎﻡ اﻥ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻡ.
ﺗﺤﺖ ﻫﻴﭻ ﺷﺮاﻳﻂﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺁﺯﻣﻮﻥ و ﺧﻂﺎ ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﻛﺮﺩ!
ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﻣﻮاﻗﻊ ﻳﻚ اﻧﺴﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺣﺮﻳﻒ و ﻣﻨﺘﻘﺪ اﻧﺴﺎﻥ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ, ﻛﻪ ﻟﻤﭙﻦ ﭘﺮﻭﻟﺘﺎﺭﻳﺎ ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺸﺎﻥ ﺗﻮﻫﻴﻦ ﺑﻪ ﻟﻤﭙﻦ ﭘﺮﻭﻟﺘﺎﺭﻳﺎﺳﺖ.
اﺯ اﻳﻦ ﭘﺲ ﺗﻼﺵ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺳﺮﻱ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺑﻲ اﻫﻤﻴﻴﺖ و ﻧﻔﺲ ﮔﻴﺮ, ﻣﺴﻴﺮﻱ ﺭا ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺷﺨﺼﻲ و ﻣﺒﺎﺭﺯاﺗﻲ اﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮاﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺩﻳﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﺤﺎﺷﻲ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ, ﺗﻤﺎﻡ ﻟﺠﻦ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﻦ ﭘﺮﺕ ﻛﺮﺩﻩ ﺭا ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻠﻌﻴﺪﻩ و ﺑﺮاﻱ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﻔﻪ ﺧﻮﻥ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ!
ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺑﻪ ﻧﻴﺮﻭﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﻮاﺩﮔﻲ و ﻋﺸﺎﻳﺮﻱ ﻧﺒﻮﺩﻩ و ﻧﻴﺴﺖ و ﺗﺤﺰﺏ ﻛﻤﻮﻧﻴﺴﺘﻲ, ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻳﻲ ﻣﺪﺭﻥ و ﻣﺘﺮﻗﻲ و ﻧﻪ ﺟﻤﻊ ﺁﻭﺭﻱ ﻗﻮﻡ و ﺧﻮﻳﺶ و ﻏﻴﺮﻩ ﺩﺭ ﻣﺠﺎﻣﻊ ﺩﻟﻤﻪ ﺧﻮﺭﻱ و ﺷﺐ ﻧﺸﻴﻨﻲ اﺳﺖ.
ﻫﻤﺎﻧﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ اﻳﺮاﻥ ﺑﻮﺩم و ﻫﻨﻮﺯ اﺧﺘﻼﻓﺎﺕ م ﺑﺎﻫﺎﺷﺎﻥ ﺭﻭﺷﻦ ﻧﺒﻮﺩ, ﻣﺎ ﺭا ﺗﺎ ﺣﺪ ﺧﺪا ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ,ﻫﻤﺎﻥ ﻫﺎﻳﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﻣﺒﺎﺣﺚ اﻧﺘﻘﺎﺩﻱ ﻣﻦ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻟﻤﭙﻨﻴﺴﺘﻲ ﺧﻮﺩ ﺭا ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻛﺸﻴﺪﻩ و ﺑﻪ ﺳﺒﻚ ﻣﺮﺗﺠﻌﻴﻦ و ﺩﺭاﻭﻳﺶ, ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ اﻳﻨﺘﺮﻧﺘﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ.
ﭘﻴﺮ و ﭘﺎﺗﺎﻝ ﻫﺎﻱ ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﻳﻲ ﻛﻪ ﻋﻠﻴﺮﻏﻢ ﺳﺎﻝ ﻫﺎ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺩﺭ اﺭﻭﭘﺎ, ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻣﺠﺎﻣﻊ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺟﺎﻣﻌﻪ ي اﺭﻭﭘﺎﻳﻲ ﺷﺮﻛﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ,ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ اﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﻂﻠﺐ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺑﺮاﻱ ﻳﻚ ﻋﺪﻩ ﺩﻟﻘﻚ ﭘﺮﻭﻟﺘﺎﺭﻳﺎ,ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ اﺯ ﺗﺎﺛﻴﺮﮔﺬاﺭﺗﺮﻳﻦ ﻓﻌﺎﻟﻴﻦ ﻛﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻫﺎﻱ اﺧﻴﺮ ﺑﻮﺩﻩ,ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮﺩﻩ, ﻧﻜﻨﺪ ﻣﻮﻗﻌﻴﻴﺖ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﺷﻮﺩ.
ﺩﺭ اﻳﻦ ﻣﻴﺎﻥ ﻳﻜﻲ ﺩﻭ ﻣﺤﻔﻞ ﻓﺮﺻﺖ ﻃﻠﺐ ﺗﺎﻛﺴﻲ ﺭاﻥ و ﺳﻮﺳﻴﺎﻝ ﺑﮕﻴﺮ ﺑﻲ ﺧﺎﺻﻴﺖ ﻣﻘﻴﻢ اﺭﻭﭘﺎ ﻛﻪ ﺗﻌﺪاﺩﺷﺎﻥ اﺯ اﻧﮕﺸﺖ ﻳﻚ ﺩﺳﺖ ﻓﺮاﺗﺮ ﻧﻤﻲ ﺭﻓﺖ, اﮔﺮﭼﻪ اﺯ اﺑﺘﺪا ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩاﻣﻦ ﻣﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ,اﻣﺎ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺕ ﻓﻼﻥ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻏﺎﻟﺐ, ﺧﻮﺩ ﺭا ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ و ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﻟﺠﻦ ﭘﺮاﻛﻨﻲ و ﺑﺎﻳﻜﻮﺕ ﻣﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ.
ﻣﻦ ﺗﺎﻛﻨﻮﻥ ﺑﻌﺪ اﺯ ﮔﺬﺷﺖ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻝ ﻫﻴﭽﻜﺪاﻡ اﺯ اﻳﻦ ﺧﺮﺩﻩ ﺑﻮﺭﮊﻭاﻫﺎﻱ ﻟﻤﭙﻦ ﺭا ﺗﺤﻮﻳﻞ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ و ﺣﺘﻲ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﻫﻢ ﺭاﺟﻊ ﺑﻪ اﻧﺎﻥ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﻨﻮﺷﺘﻢ.
ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺩﻭ ﻣﺤﻔﻞ ﺩاﺷﺘﻨﺪ ﺩﺭ ﺟﺮﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻪ ﺟﻨﺒﺶ ﺳﺒﺰ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ, اﺩﻏﺎﻡ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ و ﺷﺮﻣﮕﻴﻨﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﺴﺘﺮ اﺻﻠﻲ ﺧﻮﺩ ﻳﻌﻨﻲ ﭘﻮﭘﻮﻟﻴﺴﻢ ﺩﻫﻪ ي ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺸﺘﻨﺪ,اﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﻳﻜﻲ اﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﻛﻪ ﺫﺭﻩ ﻳﻲ ﺑﺎ ﭘﺮﻧﺴﻴﭗ ﺗﺮ ﺑﻮﺩ ﻧﻆﺮﺧﻮاﻫﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ و ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ اﺯ ﻣﻦ و ﺭﻓﻘﺎﻱ ﺣﺰﺏ ﺳﺎﺑﻖ “اﺗﺤﺎﺩ ﻛﻤﻮﻧﻴﺴﻢ ﻛﺎﺭﮔﺮﻱ “,ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﻭﺭاﻥ ﻣﻦ ﺑﺎ اﻧﺎﻥ ﻛﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ, اﻭﻛﻲ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ وﻟﻲ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺟﻮاﺏ ﺳﻔﺖ و ﻣﺤﻜﻢ ﻣﻦ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﺷﺪﻩ, ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﻣﻨﺼﺮﻑ ﺷﺪﻩ و ﺑﻪ ﻣﺤﻔﻠﻴﺴﻢ ﺧﻮﺩ اﺩاﻣﻪ ﺩاﺩﻧﺪ,اﻟﺒﺘﻪ ﻗﺒﻞ اﺯ اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺗﻠﻔﺎﺕ ﺩاﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ.
اﻳﻦ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﻱ ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭا ﺳﺮ ﻛﺎﺭ ﮔﺬاﺷﺘﻪ, ﺑﻲ ﺧﺒﺮﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﺎﺭ و ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﻳﺴﻲ و ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺳﺎﺯﻱ ﺑﻪ ﺳﺒﻚ ﺩاﻳﻲ ﺟﺎﻥ ﻧﺎﭘﻠﻴﻮﻥ ﺑﺮاﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺴﺖ.
ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ اﺯ اﻥ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺑﻴﺸﺘﺮ اﺯ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻝ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺩ و ﺧﻴﻠﻲ ﻫﺎ ﺑﻌﺪ اﺯ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﻫﺎﻱ ﻛﺜﻴﻒ ﭘﻠﻴﺴﻲ و ﻓﺎﻻﻧﮋﻳﺴﺘﻲ اﺷﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻌﻨﻮاﻥ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺩﻫﻨﺪﻩ و ﺧﻄ ﺩﻫﻨﺪﻩ ي اﺻﻠﻲ ﺑﻪ ﺟﺮﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻛﺴﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ, ﺑﻪ اﺳﻢ ﺧﻮﺩ ﺛﺒﺖ ﻛﻨﻨﺪ ,ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺩ, اﻣﺮﻭﺯ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﺣﺘﻲ ﻏﻴﺮ ﺣﻀﻮﺭﻱ اﺯ ﻣﻦ ﻋﺬﺭﺧﻮاﻫﻲ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ,اﻣﺎ ﻋﻠﻴﺮﻏﻢ ﻫﺮ اﺷﺘﺒﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﺎ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﻭﺭاﻥ ﺩاﺷﺘﻴﻢ, ﺧﻂﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺟﻠﻮ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ ﺣﻘﺎﻧﻴﺗﺶ ﺑﺮاﻱ ﺧﻴﻠﻲ ﻫﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ.
ﺑﮕﺬاﺭ ﻳﻚ ﻋﺪﻩ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺒﻚ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﻣﺮﺗﺠﻊ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﮔﻮﻳﻲ و ﻫﺘﻚ ﺣﺮﻣﺖ و ﺷﺨﺼﻲ ﻛﺮﺩﻥ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﺎﺷﻨﺪ,ﻭﻟﻲ ﺧﻂﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻓﻼﻥ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺟﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻴﻢ,ﺳﻨﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻨﻴﺎﻥ ﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ و ﻣﺒﺎﺣﺜﻲ ﻛﻪ ﻣﻂﺮﺡ ﻛﺮﺩﻳﻢ, ﺗﺎ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺩﻫﻪ ﺗﺎﺛﻴﺮاﺕ ﺧﻮﺩ ﺭا ﻧﺸﺎﻥ ﺧﻮاﻫﺪ ﺩاﺩ,اﮔﺮ ﻏﻴﺮ اﺯ اﻳﻦ اﺳﺖ, ﭼﺮا ﺗﺎﻛﻨﻮﻥ ﺑﻌﺪ اﺯ ﮔﺬﺷﺖ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻪ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻝ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺕ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺩاﻭﻃﻠﺒﺎﻥ ﺟﺪﻳﺪ و ﻧﻴﺮﻭﻫﺎﻱ اﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻋﻠﻴﻪ ﺷﺨﺺ ﻣﻦ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ?!!
اﮔﺮ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﺷﺨﺼﻲ ﺑﻮﺩﻩ و ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻧﺒﻮﺩﻩ, ﭘﺲ ﺑﺮﭼﺴﭗ “ﺣﻜﻤﺘﻴﺴﺖ ” و ﻏﻴﺮﻩ و ﻏﻴﺮﻩ ﭼﻪ ﻣﻌﻨﺎﻳﻲ ﺩاﺭﺩ و ﭼﺮا ﻣﺴﺎﻟﻪ ي ﺷﺨﺼﻲ ﻳﻚ “ﻧﻔﺮ ” ﻳﻚ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺭا ﺗﺎ ﺣﺪ اﻧﺸﻌﺎﺏ ﭘﻴﺶ ﻣﻲ ﺑﺮﺩ!!
ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺟﺮﻳﺎﻧﻲ و ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺕ ﺷﺨﺼﻲ اﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻋﻠﻴﻪ ﻣﻦ ﻗﺮاﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺧﻮﺩ ﺭا ﻓﺮﻭﺧﺘﻨﺪ ﺭا ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﻋﺪﻡ ﺗﻼﺵ ﺑﺮاﻱ ﻛﺸﻒ ﺣﻘﻴﻘﺖ و ﺩﺳﺖ و ﭘﺎ ﺯﺩﻥ ﺩﺭ ﺳﻂﺢ ﻗﻀﺎﻳﺎ, ﻣﺘﺮﺳﻚ ﻛﺮﺩ و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻬﺸﺎﻥ ﺧﻨﺪﻳﺪ!
حسن معارفی پور
15.02.15
ﭼﻨﺪ ﻧﻜﺘﻪ ي ﺟﺪﻱ!
اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﺗﺮﻳﻦ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ,ﺷﺨﺼﻲ ﻛﺮﺩﻥ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺳﻴﺎﺳﻲ اﺳﺖ.
ﻣﻦ اﮔﺮ ﺑﺎ اﻓﻜﺎﺭ و ﺷﻴﻮﻩ ي اﻧﺪﻳﺸﻪ ي ﻛﺴﻲ ﻣﺸﻜﻞ ﺩاﺭﻡ, ﺩﻟﻴﻠﻲ ﻧﺪاﺭﺩ, ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻪ ﻋﻨﻮاﻥ اﻧﺴﺎﻥ ﻣﺸﻜﻞ ﺩاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ.
…
ﻣﻐﺮﺿﺎﻧﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﻧﻘﺪ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻛﺎﺭ اﻧﺴﺎﻥ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻧﻴﺴﺖ,ﺑﻠﻜﻪ ﻛﺎﺭ ﺩﺭاﻭﻳﺶ و ﺳﻠﻔﻴﺴﺖ ﻫﺎﺳﺖ.
ﺟﻮاﺏ ﻧﻘﺪ ﺳﻴﺎﺳﻲ, ﻧﻘﺪ ﺳﻴﺎﺳﻲ اﺳﺖ, ﻧﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﮔﻮﻳﻲ و “ﺗﻬﺪﻳﺪ ” و ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﻛﺮﺩﻥ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺧﺼﻮﺻﻲ و ﺷﺨﺼﻲ ﺩﻳﮕﺮاﻥ!
ﻗﻠﻢ ﻣﻦ ﺗﻨﺪ اﺳﺖ, ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻲ ﭘﺮﺩﻩ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ, ﺑﺎ ﻛﺴﻲ ﺳﺮ ﻣﻮاﺿﻊ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺗﻌﺎﺭﻑ ﻧﺪاﺭﻡ,ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺧﻴﻠﻲ اﺯ ﺁﺩﻣﻬﺎ, ﻋﺎﻟﻢ “ﻣﺮاﻡ ﺑﺎﺯﻱ ” و “ﻋﺮﻕ ﺧﻮﺭﻱ ” ﺭا ﺑﺎ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺳﻴﺎﺳﻲ اﺷﺘﺒﺎﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ و ﺧﻴﻠﻲ ﻫﺎ ﻛﻪ ﺧﺎﺳﺘﮕﺎﻩ ﺳﻴﺎﺳﻲ و ﻣﻨﺎﺳﺒﺎﺕ اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺩاﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ “ﻣﺮاﻡ ﺑﺎﺯﻱ ” و ﺗﺎﺛﻴﺮ ﺧﺎﻧﻮاﺩﻩ و ﻓﺎﻣﻴﻞ و ﻓﻼﻥ ﻛﺎﺭﻳﺰﻣﺎﻱ “ﺟﻮاﻧﻤﺮﺩ و ﺟﻮاﻧﻤﺮﮒ” ﻭاﺭﺩ ﺑﺴﺘﺮﻱ ﺩﻳﮕﺮ اﺯ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﮔﺮﻭﻩ ﺧﻮﻧﻲ, اﻧﺘﻆﺎﺭاﺕ و ﺗﻮﻗﻌﺎﺕ ﺁﻧﺎﻥ ﺧﻮاﻧﺎﻳﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻪ و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ “ﺭﻭﺩﺭﺑﺎﺳﻲ ” و “ﺑﺎﺝ ﺳﺒﻴﻞ ” و ﺻﺤﺒﺖ ﻫﺎﻳﻲ اﺯ ﻗﺒﻴﻞ اﻳﻨﻜﻪ “ﺣﺮﻑ ﻣﺮﺩ ﻳﻜﻲ اﺳﺖ ” و ﺩﻳﮕﺮ ﺧﺰﻋﺒﻼت, ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﺳﺎﻝ ﻭﻗﺖ ﺧﻮﺩ ﺭا ﺗﻠﻒ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭا ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﻧﻤﻲ ﺩاﻧﻨﺪ, ﺩﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺮاﻳﻂﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ “اﺯﺧﻮﺩﺑﻴﮕﺎﻧﮕﻲ ﺳﻴﺎﺳﻲ “ﻋﺮﻭﺝ ﻛﺮﺩﻩ و ﻋﺪﻡ ﺗﻤﺎﻳﻞ ﺑﻪ اﺩاﻣﻪ و ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺩﺭ اﻥ ﺳﻨﮕﺮ اﺯ ﺑﻴﻦ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ و ﻓﺮﺩ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻨﻜﻪ اﺯ ﻓﻀﺎﻱ اﻭﻟﻴﻪ ﺩﻭﺭ ﺷﺪ,ﻓﻀﺎﻱ اﺻﻠﻲ اﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻥ ﺗﻌﻠﻖ ﺩاﺭﺩ ﺭا اﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ,ﻭﻟﻲ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ “ﺷﺮﻣﮕﻴﻨﺎﻧﻪ ” اﺯ ﺑﺴﺘﺮ ﺩﻭﻣﻲ ﺩﻓﺎﻉ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ!
ﻣﻦ ﺑﺤﺚ ﺷﺨﺼﻲ ﺑﺎ ﻫﻴﭻ ﻛﺴﻲ ﻧﺪاﺭﻡ, اﮔﺮ ﻫﻢ ﺩاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻳﺎ ﺩاﺷﺘﻢ,ﺗﻼﺷﻢ اﻳﻦ ﺑﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺳﻴﺎﺳﻲ, ﺑﺤﺚ ﻫﺎﻱ ﺷﺨﺼﻲ ﺭا ﺑﻪ ﻛﻠﻲ ﻛﻨﺎﺭ ﮔﺬاﺷﺘﻪ و ﺳﺮ ﻣﺴﺎﻟﻪ ي اﺻﻠﻲ ﺗﻤﺮﻛﺰ ﻛﻨﻢ.
ﻧﻪ ﺧﺎﻧﻮاﺩﮔﻲ ﻛﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ﺷﺪﻡ,ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺮاﻡ ﺑﺎﺯﻱ و “ﻋﺸﻖ و ﺣﺎﻝ ” ﺑﺎ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻛﻤﻮﻧﻴﺴﺖ و ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻧﺸﻌﺎﺏ ﻫﻢ “ﭘﻴﺎﻟﻪ ﻫﺎﻡ ” ﺩﺭ ﻓﻼﻥ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺳﻴﺎﺳﻲ, ﺑﺎ ﺁﻧﺎﻥ ﻫﻤﺮاﻩ ﺷﺪﻩ اﻡ.
ﻣﻦ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﭘﺮﺳﺘﻲ و ﺑﺖ ﺳﺎﺯﻱ اﺯ ﺭﻫﺒﺮاﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺭاﻙ و ﭘﻮﺷﺎﻙ و ﺗﻮاﻟﺖ ﺭﻓﺘﻦ ﻧﻴﺎﺯ ﺩاﺭﻧﺪ,ﺑﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺑﻴﺰاﺭم و ﺧﻮﺩ ﺭا ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺳﻨﺖ ﻣﺬﻫﺒﻲ ﻣﻲ ﺩاﻧﻢ. اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﺟﻪ ﻗﺼﺪ ﻧﻔﻲ ﺭﻫﺒﺮ ,.ﺭﻫﺒﺮﻱ ﺟﻤﻌﻲ و ﺣﺘﻲ ﻓﺮﺩﻱ ﺭا ﻧﺪاﺭﻡ.
ﻣﻦ اﺯ ﻳﻚ ﺳﻴﺴﺘﻢ ﻣﻨﺴﺠﻢ ﻓﻜﺮﻱ ﺑﻪ اﺳﻢ ﻛﻤﻮﻧﻴﺴﻢ و ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﻢ ﻋﻠﻤﻲ ﺩﻓﺎﻉ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ,ﻫﺮ ﻛﺲ ﺩﺭ ﺣﺮﻑ و ﻋﻤﻞ ﺑﺮاي ﺁﻥ ﺻﺎﺩﻗﺎﻧﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻛﻨﺪ,ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ اﺯﺵ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺳﺘﺸﻢ ﺑﻪ ﮔﺮﻣﻲ ﻣﻲ ﻓﺸﺎﺭﻡ.
ﻫﺮ ﻛﺲ ﺳﻌﻲ ﻛﻨﺪ, ﺳﻴﺴﺘﻢ ﻫﺎﻱ ﻗﻮﻣﻲ, ﭘﻮﭘﻮﻟﻴﺴﺘﻲ, ﻣﺬﻫﺒﻲ, ﻧﺎﺳﺒﻮﻧﺎﻟﻴﺴﺘﻲ, ﺭﻓﻮﺭﻣﻴﺴﺘﻲ,ﺑﻮﺭﮊﻭا ﺩﻣﻮﻛﺮاﺗﻴﻚ, اﻧﺎﺭﺷﻴﺴﺘﻲ و ﻫﻤﺎﻧﻂﻮﺭ ﻛﻪ ﺭﻓﻴﻖ ﻓﺘﻲ ﻛﻼﻩ ﻗﻮﭼﻲ ﻫﻤﻴﺸﻪ اﺷﺎﺭﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ, اﺳﺘﺎﻟﻴﻨﻴﺴﺘﻲ ﺭا ﺑﻪ ﻋﻨﻮاﻥ ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺩ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺩﻫﺪ, ﺭا اﭘﻮﺭﺗﻮﻧﻴﺴﺘﻲ ﺷﻴﺎﺩ ﻣﻲ ﺩاﻧﻢ ﻛﻪ اﺯ ﺑﻮﺭﮊﻭاﺯﻱ ﺑﺮاﻱ ﭘﺮﻭﻟﺘﺎﺭﻳﺎ ﻣﻀﺮ ﺗﺮ اﺳﺖ.
حسن معارفی پور
14.02.15
….
هر کس فکر میکند پ ک ک و ی پ گ کمونیست هستند یا یک پوپولیست است یا اصلا پایه ایی ترین مفاهیم سوسیالیستی را نفهمیده است. دفاع از زندگی انسانی برای مردم در خاورمیانه، کوبانی، شنگال، موصل و غیره و غیره به معنای همسویی با یک نیروی ناسیونالیست سرگردان کورد و یا به عضویت درامدن ی پ گ نیست. هر کس پ ک ک است چپ نیست و اگر ضد کمونیست و مرتجع نباشد بدون شک نمی تواند مترقی و رادیکال باشد. من از مردم غزه دفاع می کنم ولی از حماس دفاع نمی کنم. من از مردم کوردستان عراق دفاع می کنم ولی از احزا…ب ناسیونالیست کورد دفاع نمی کنم. من از مردم کوبانی و روژاوا دفاع می کنم ولی به هیچ وجه پ ک ک نخواهم شد.
هر کس فکر می کند که برای رسیدن به “سوسیالیسم “باید برای پ ک ک تبلیغ کند، اگر مرتجع، ناسیونالیست و خرده بورژوا نباشد، حق ندارد اسم خود را کمونیست بگذارد!
در شرایطی که در خاورمیانه جهل و ارتجاع بیداد می کند، کمونیست ها پ ک ک و ی پ گ را ذره یی بهتر از احزاب فاشیستی کوردی ارزیابی کرده و اشتباه هم نکردند، اما کسی که از حول حلیم توی دیگ می افتد، با هر حرکتی ممکن است به دامن هر جنبش ارتجاعی دیگر بپیوندد.
مبارزه یک امر داوطلبانه است و بعضی مواقع دم در انسان را می گیرد و از حالت داوطلبانه خارج می شود، اما برای هر کسی پیوستن به پ ک ک داوطلبانه است ولی بیرون امدن داوطلبانه نیست، برای همین کسانی که این روزها شب و روز در ثنای پ ک ک می خوانند و از این نیروی ناسیونالیست پوپولیست و سازشکار کورد ” ” کمونیسم و انقلابی “می سازند، اگر خود به این جریان بپیوندند هیچ گاه این امکان را نخواهند داشت که این جریان را نقد کنند برای همین است که دیگران را تحریک می کنند به ی پ گ و پ ک ک بپیوندند و خود هنوز در خانه مانده اند و از پشت مانیتور جریان را تعقیب می کنند.
کسی که جرات مبارزه را دارد و مبارزه را زیر پتوی گرم و نرم اداره ی سوسیال و چلقوزک امکاناتی که دولت های رفاهی داده اند دنبال نمی کند و دیگران را نقد می کند که چرا به ی پ گ نمی پیوندند، خودش چرا به ی پ گ نمی پیوندد؟!!!!!
من ماندم که مردم چرا دیگران را سرزنش می کنند که به جبهه ی جنگ نمی روند و به عضویت ی پ گ در نمی ایند، ولی خود به زندگی شخصی خود چسپیده و در خانه مانده اند!!!!
یک فاشیست کورد که سابقا برای انها کار می کردم و با کارگرها مثل برده رفتار می کرد یک روز از من پرسید که چرا نمی ری کوبانی بجنگی ؟؟ من هم بهش گفتم من برم کوبانی کشته بشم بچه های توی برن برزیل دنبال فاحشه ؟
کسی از خودشان نمی پرسد پس خودتان چیکار می کنید؟!!!
من به هیچ وجه از مبارزه ی مسلحانه ابایی نداشته و هیچگاه از جنگ با ارتجاع و بورژوازی ترسی نداشته ام ، ولی برای مبارزه با ارتجاع مذهبی لازم نمی بینم به پ ک ک بپیوندم!
پ ک ک حزب پوپولیست ها،خرده بورژووازی و ناسیونالیست های کورد است و نه حزب انسان کمونیستی مثل من!
حسن معارفی پور
12.02.15
فیس بوک یک زندان مجازی برای فعالین ان است!
یک فعال سیاسی زمانی که در زندان است تنها با مجموعه ی خاصی از انسان ها که در زندان هستند ارتباط دارد. فعالان فیس بوکی هم در فیس بوک تنها با اعضای این زندان ارتباط دارند. شما برای اینکه بتوانید در جریان مباحث فیس بوکی با دیگران شریک شوید باید بدون چون و چرا وارد این زندان شوید.
یک فعال سیاسی که عرصه ی فعالیت خود را به این زندان محدود کند مانند ” شیری ” است که در قفس باغ وحش به سر می برد!
…
یک فعال سیاسی باید به غیر از فیس بوک این زندان الکترونیک، فضاهای دیگری را برای فعالیت سیاسی انتخاب کند ،که مستقیم یا غیر مستقیم بازتاب فعالیت خود را ببیند، در غیر این صورت محصور ماندن به چارچوب های میله های زندان فیس بوک مرگ تدریجی فرد را در پی دارد.
باوجود اینکه دستگاه های جاسوسی امریکا و غربی مدام مشغول جاسوسی در فیس بوک هستند و تمام کامنت ها و نامه های خصوصی را می توانند بخوانند، با این حال فیس بوک می تواند یک زندان بزرگ الکترونیک با اعضای مشخص باشد که انسان می تواند در این فضا افکار و اندیشه های خود را با دیگر در میان بگذارد، ولی تنها زندان هم نیست. زندان های زیاد دیگری وجود دارد که فیس بوک در میان انان بزرگترین زندان است.
شما در زندان هم می توانید کار سیاسی کنید ولی تاثیرات ان محدود به درون زندان است، ولی زمانی که در جامعه و عرصه ی عمل بر روی زمین صفت مبارزه می کند، بازتاب مبارزه ی شما مشهود است.
حسن معارفی پور
….
چند نکته ی مهم در مورد جنبش “ضد پگیدا “در المان!
تنها خود پگیدا مانده است که به جبهه ی جنبش ضد ” پگیدا ” بپیوندد! امروز ما می بینیم هر فاشیستی، هر حزب دست راستی پارلمانتاریستی که خود در دامن زدن به فاشیسم به مراتب مرموزانه تر از پگیدا عمل کرده و می کند، اراذل و اوباش اسلامی که در المان هر روز از بلندگوی مساجد عرعر می کنند و به ازادی های نیم بند این جامعه حمله می کنند، کلیسای کاتولیک و پروتستان و هر جانور دیگری به جنبش ” علیه پگیدا” پیوسته است.
امروز اتفاقی از کنار دفتر روزنا…مه ی محلی هایدلبرگ رد می شدم، دم در یک تبلیغ بزرگ علیه پگیدا نوشته بودند و روزنامه هفته ی اینده در سطح وسیع علیه پگیدا موضع می گیرد. همان روزنامه یی که تظاهرات ما علیه جنگ و فاشیسم به صورت مکرر را بایکوت می کرد. روزنامه یی که در مورد دستشویی رفتن رئیس شهرداری هم گزارش تهیه می کند، حاضر نبود مبارزات فعالین چپ و غیر چپ جنبش ضد جنگ را در طول یک سال گذشته به جز یک بار بازتاب دهد!!!
اخوندهای کثافتی را می بینم که خود حامی و پشتیبان داعش هستند و اینجا بروکراسی افسار تروریستی انان را سفت کرده و ناچار کرده به چارچوب های ” دمکراسی غربی ” پایبند باشند که علیه پگیدا به میدان می ایند!! در کجای جهان فاشیست علیه فاشیست دست به مبارزه زده است؟!!!! تاریخچه ی فاشیسم کلاسیک اتفاقا توافق و همنظری فاشیست ها را نشان می دهد!!!
احزاب دست راستی و ضد پناهنده و ضد خارجی ایی را می بینم که نمایند گانش در پارلمان و مصاحبه های تلویزیونی ضمن درک نئونازی های المانی به خاطر ترس از دست دادن مشاغلشان، علیه پگیدا مبارزه می کنند!!!
سازماندهی جنبش ضد پگیدا در مرحله ی اول نه توسط اراذل و اوباش راست، بلکه توسط چپ ها کمونیست ها، انارشیست ها، انتی فاشیست ها، مخالفین جنگ و جنبش بیداری برای صلح و ازادی بود، اما امروز راست در کمین است که این جنبش را از مسیر طبقاتی و رادیکال منحرف کند. چپ های المانی به جای تبلیغ پوپولیستی برای همسویی با راست باید هشیار باشند که نگذارند رهبری جنبش مبارزه با فاشیسم به دست همدستان فاشیسم بیفتد.
فاشیسم نباید اجازه داشته باشد یک بار دیگر در جامعه شانس رسیدن به قدرت را پیدا کند. مبارزه کار چپ ها و کمونیست ها و نه خود فاشیست نوین است.
خمینی کثافت و رژیم فاشیست بعث در ضعف چپ و نبود سازماندهی کمونیستی رادیکال و پوپولیست بودن چپ ها سر کار امدند!
حسن معارفی پور
5.2.15
ﺑﺮﺭﺳﻲ ﺭﻭاﻧﺸﻨﺎﺳﻲ اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻓﻴﺲ ﺑﻮﻙ ﺑﺎﺯاﻥ!
ﺩﺭ اﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎﻱ ﻣﺠﺎﺯﻱ و ﺑﻪ ﻭﻳﮋﻩ ﻓﻴﺲ ﺑﻮﻙ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﻪ ﺩﻻﻳﻞ ﺧﺎﺻﻲ ﻭاﺭﺩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ! ﺁﻣﺎﺭ ﺩﻗﻴﻘﻲ اﺯ اﻧﮕﻴﺰﻩ ي ﻭﺭﻭﺩ اﻓﺮاﺩ ﺑﻪ ﻓﻴﺲ ﺑﻮﻙ و ﺩﻳﮕﺮ ﺷﺒﻜﻪ ﻫﺎﻱ اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺮﺱ ﻧﻴﺴﺖ,اﻣﺎ ﻣﻲ ﺗﻮاﻥ ﺑﺎ ﺑﺮﺭﺳﻲ اﻧﮕﻴﺰﻩ ﻫﺎﻱ اﻓﺮاﺩ و اﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺗﻌﻘﻴﺐ ﭘﺴﺖ و ﻛﺎﻣﻨﺖ ﻫﺎﻳﺸﺎﻥ ﭘﻲ ﺑﺮﺩ, ﻛﻪ اﻓﺮاﺩ ﭼﻪ اﻫﺪاﻓﻲ ﺭا ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ.
ﻓﻴﺲ ﺑﻮﻙ ﻳﻚ ﺷﺒﻜﻪ ي اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎﻱ ﻣﺠﺎﺯﻱ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻋﻀﺎﻱ ﺁﻥ ﺑﺎ ﺑﺮﺧﻲ اﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺸﺎﻥ اﺣﺴﺎﺱ ﻧﺰﺩﻳﻜﻲ ﺯﻳﺎﺩﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ, اﻳﻦ اﺣﺴﺎﺱ ﻧﺰﺩﻳﻜﻲ ﺗﺎ ﺣﺪﻱ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﮕﺎﺭ اﻳﻦ اﻧﺴﺎﻥ ﻫﺎ ﻋﻀﻮ ﻳﻚ ﺧﺎ…ﻧﻮاﺩﻩ ي ﺑﺰﺭﮒ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺑﻴﺪاﺭ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺧﻴﺮ ﮔﻔﺘﻪ و ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺭﻓﺘﻦ ﺗﻮﻱ ﺗﺨﺘﺨﻮاﺏ ﺑﻪ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺷﺐ ﺑﺨﻴﺮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ.
ﺧﻴﻠﻲ ﻫﺎ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻋﻀﻮﻳﺖ ﺩﺭ اﻳﻦ ﺷﺒﻜﻪ ﻫﺎﻱ اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺑﻪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺳﻼم ﻛﺮﺩﻩ و ﻭﺭﻭﺩ ﺧﻮﺩ ﺭا اﻋﻼﻡ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. ﺧﻴﻠﻲ ﻫﺎ ﻳﻮاﺷﻜﻲ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ به ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺻﻔﺤﺎﺕ ﺳﺮﻙ ﻣﻲ ﻛﺸﻨﺪ و ﺗﻼﺵ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ, ﺭﺩپاﻳﻲ اﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻧﮕﺬاﺭﻧﺪ.
ﺑﻌﻀﻲ ﻫﺎ ﺷﺐ و ﺭﻭﺯ ﻣﺸﻐﻮل ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ ﻛﺮﺩﻥ و ﺟﻤﻊ ﺁﻭﺭﻱ اﻃﻼﻋﺎﺕ ﺧﺼﻮﺻﻲ اﻓﺮاﺩ و ﻓﻌﺎﻻﻥ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ و اﺯ اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ اﻓﺮاﺩ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺰﺭﮔﻨﻤﺎﻳﻲ ﻛﺮﺩﻩ و اﻳﻦ اﻃﻼﻋﺎﺕ “ﺷﺨﺼﻲ ” اﻓﺮاﺩ و ﻓﻌﺎﻟﻴﻦ اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺭا ﺑﻪ ﻋﻨﻮاﻥ اﻃﻼﻋﺎﺕ “ﻣﻬﻢ و ﺳﺮﻱ”ﺑﻪ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﻫﺎﻱ ﺟﻨﺎﻳﺘﻜﺎﺭ اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ ﻣﻲ ﻓﺮﻭﺷﻨﺪ ﺗﺎ اﺯ اﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﭼﻠﻘﻮﺯﻙ ﭘﻮﻟﻲ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﻧﺪ و ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺣﻘﻴﺮﺷﺎﻥ اﺩاﻣﻪ ﺩﻫﻨﺪ.
ﻳﻚ ﺑﺨﺶ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﻪ اﻛﺜﺮﻳﺖ اﻋﻀﺎ ﺭا ﺩﺭ ﺑﺮ ﻣﻴﮕﻴﺮﺩ, ﺁﻧﻬﺎﻳﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ, ﻛﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﭘﻴﺪا ﻛﺮﺩﻥ ﻳﻚ ﺭاﺑﻂﻪ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎﻱ ﻣﺠﺎﺯﻱ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺩﺭ اﻛﺜﺮ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﺷﺒﻜﻪ ﻫﺎﻱ اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺻﺮﻓﺎ ﺑﺮاﻱ ﭘﻴﺪا ﻛﺮﺩﻥ ﭘﺎﺭﺗﻨﺮ, ﭘﻴﺪا ﻛﺮﺩﻥ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻓﻘﻄ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻳﻚ ﺷﺐ ﺣﺎﻝ ﻛﻨﻨﺪ, ﻭﺟﻮﺩ ﺩاﺭﺩ,اﻣﺎ ﭼﻮﻥ اﻳﻦ ﺷﺒﻜﻪ ﻫﺎ ﭘﻮﻟﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ, ﺟﻮﻳﻨﺪﮔﺎﻥ ﺭاﺑﻂﻪ ,ﻓﻴﺲ ﺑﻮﻙ و ﺩﻳﮕﺮ ﺷﺒﻜﻪ ﻫﺎﻱ اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻣﺠﺎﻧﻲ ﺭا ﺑﻪ ﺷﺒﻜﻪ ﻫﺎﻱ ﭘﻮﻟﻲ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ.
اﻳﻦ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺑﺮاﻱ ﭘﻴﺪا ﻛﺮﺩﻥ ﻳﻚ ﭘﺎﺭﺗﻨﺮ ﺣﺎﺿﺮﻧﺪ, ﺩﺭ ﻣﺒﺎﺣﺚ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﻨﻨﺪ, ﺧﻮﺩ ﺭا ﺑﻪ ﻇﻮاﻫﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭﺁﻭﺭﻧﺪ, ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﻨﺎﺑﻲ ﺁﻭﻳﺰاﻥ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ, ﺗﺎ ﻳﻚ ﺩﻭﺳﺖ ﭘﺴﺮ, ﻳﺎ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺧﺘﺮ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻨﺪ, ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻛﻠﻲ اﺯ ﻓﻀﺎﻱ ﻣﺠﺎﺯﻱ ﺑﺎﺭ و ﺑﻨﻪ اﺷﺎﻥ ﺭا ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ و ﺑﺪﻭﻥ اﻃﻼﻉ ﺭﺳﺎﻧﻲ ﻳﺎ ﺑﺎ اﻃﻼﻉ ﺭﺳﺎﻧﻲ اﺯ ﻓﻴﺲ ﺑﻮﻙ ﺑﻪ ﺗﺨﺘﺨﻮاﺏ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ و اﻳﺪﻩ ﺁﻝ ﻫﺎﻳﺸﺎﻥ ﺭا ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮاﻭﺭﺩﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ.
ﺑﺮﺭﺳﻲ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻴﭗ ﻫﺎﻱ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻓﻴﺲ ﺑﻮﻙ ﺑﺎﺯاﻥ, ﻛﺎﻣﻨﺖ ﻧﻮﻳﺴﺎﻥ و ﺷﺐ ﺯﻧﺪﻩ ﺩاﺭاﻥ ﻣﻌﺘﺎﺩ ﺑﻪ ﻓﻴﺲ ﺑﻮﻙ و ﺩﻳﮕﺮ ﺷﺒﻜﻪ ﻫﺎﻱ اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺩﺭ ﻳﻚ اﺳﺘﺎﺗﻮﺱ ﻓﻴﺲ ﺑﻮﻛﻲ ﻧﻤﻲ ﮔﻨﺠﺪ. ﻣﻦ اﻳﻨﺠﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻨﺪ ﻣﻮﺭﺩ اﺯ اﻳﻦ ﺗﻴﭗ ﻫﺎ ﺭا ﺑﺮﺭﺳﻲ ﻛﺮﺩﻡ.
حسن معارفی پور
…
سوسیالیسم و کوبا ترکیبی ناهمگون!
برای تعریف سوسیالیسم علمی متون مارکس، انگلس و لنین به روشنی تمام تفاوت های سوسیالیسم علمی با سوسیالیسم ضد علمی،تخیلی،فئودالی، حقیقی و غیره را نشان میدهند. کسی که جویای حقیقت باشد،خود را به حماقت نزند یا آگاهانه از بورژوازی معتدل ” متعارف”، سیستم های کنترل شده ی دولتی موسوم به سوسیالیستی، دولت رفاه، سوسیالیسم فقر و ووو دفاع نکند, تفاوت سوسیالیسم مورد نظر مارکس با سوسیالیسم بورژوایی را متوجه ﻣﻲ شود, ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻻﺯﻡ اﺳﺖ به جای مغلطه و توجیه, بین بورژوازی و سوسیالیسم یکی را انتخاب کند. ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻛﻮﺑﺎ و ﺷﻮﺭﻭﻱ و ﭼﻴﻦ ﺭا ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺘﻲ ﻧﻤﻲ ﺩاﻧﻨﺪ ﻭﻟﻲ اﻣﺎ و اﮔﺮ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻧﺪ, ﺩﻗﻴﻘﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﺴﺎﻧﻲ اﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻟﻤﺎﻥ اﻋﻼﻡ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﺎﺭﺟﻲ ﻣﺸﻜﻠﻲ ﻧﺪاﺭﻧﺪ اﻣﺎ … (Ich habe gar nicht gegen Ausländer aber …)
ﻳﻚ ﻣﺜﺎﻝ ﺩﻳﮕﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻴﺮﻭﻫﺎﻱ ﭼﭗ ﺳﻨﺘﻲ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻣﺜﻼ ﺟﺰﻧﻲ ﻳﺎ ﻓﻮاﺩ ﺳﻠﻂﺎﻧﻲ ﭘﻮﭘﻮﻟﻴﺴﺖ ﺑﻮﺩ, اﻣﺎ ﻛﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ﻫﻢ ﺑﻮﺩ!!!
انقلاب کوبا یک انقلاب چریکی و غیر سوسیالیستی بود، چند سال بعد از انقلاب فیدل کاسترو به خاطر حمایت های اتحاد جماهیر شوروی,انقلاب کوبا را سوسیالیستی خواند. اینکه سرنگونی رژیم جنایتکار باتیستا امری مشروع و مترقی بود و چریک های کوبایی که در بین بخش هایی از طبقات فرودست جامعه, نفوذ چشمگیری داشتند، امری روشن است، اما اینکه کسی هر نوع تعرض خرده بورژوازی و یا طغیان عامه ی مردم یا بخش هایی از مردم علیه یک نظام سیاسی بورژوایی یا فئودالی را انقلاب سوسیالیستی قلمداد کند ،از بنیاد زیر سوال است.
بر اساس نظریات مارکس انگلس و لنین، به دنبال هر انقلاب سوسیالیستی منابع تولید از مالکیت خصوصی به مالکیت دولتی در می ﺁﻳﻨﺪ. این فاز اول کمونیسم یعنی سوسیالیسم است و در فاز اول،دولت پرولتاریا یعنی دیکتاتوری طبقه ی کارگر, وظیفه ی تنظیم روابط اقتصادی و اجتماعی جامعه را بر عهده ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ. ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻧﻮﻋﻲ اﻗﺘﺪاﺭ ﺑﺮاﻱ ﺳﺮﻛﻮﺏ ﺳﺮﻛﻮﺑﮕﺮاﻥ ﺳﺎﺑﻖ و ﺿﺪ اﻧﻘﻼﺑﻴﻮﻥ ﻣﺮﺗﺠﻊ ﺩﺭ ﻣﺮاﺣﻞ اﻭﻟﻴﻪ ي ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﻢ و ﺑﻌﺪ اﺯ اﻧﻘﻼﺏ ﭘﺮﻭﻟﺘﺮﻱ اﺯ ﺷﺎﻡ ﺷﺐ ﺑﺮاﻱ ﭘﺮﻭﻟﺘﺎﺭﻳﺎ ﺿﺮﻭﺭﻱ ﺗﺮ اﺳﺖ. اﻳﻨﺠﺎ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﻘﺎﻧﻴﺖ ﻟﻨﻴﻦ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺁﻧﺎﺭﺷﻴﺴﻢ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. در فاز اول سوسیالیسم هنوز تولید به صورت کامل اشتراکی نشده است و اثرات مناسبات جامعه ی قبلی بر روی جامعه ی جدید مشهود است. دولت طبقه ی کارگر یعنی دیکتاتوری پرولتاریا نقش رهبری و هدایت جامعه به طرف کمونیسم یعنی فاز بالای سوسیالیسم را در پیش می گیرد. در فاز پایینی کمونیسم, یعنی سوسیالیسم که هنوز اثار جامعه ی بورژوایی بر مناسبات اجتماعی مشاهده می شود، دولت تلاش می کند، ابتدا با اقناع و سپس با اجبار سرمایه را عمومی (اﺷﺘﺮاﻛﻲ) کند. همگان باید در یک جامعه ی سوسیالیستی برای خوشبختی جامعه کار کنند و زمانی که دیگر اثرات جامعه ی کهن بر روی جامعه ی جدید باقی نماند و همگان خود را موظف بدانند که برای خوشبختی جمعی باید کار کنند، انگاه مرحله ی زوال دولت اغاز می شود. مرحله ی زوال دولت زمانی اغاز می شود که دیگر طبقات اجتماعی وجود ندارند. ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪاﺭﻧﺪ,ﺑﻠﻜﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮﺩﻥ اﺯ اﻧﻬﺎ ﺑﻲ ﻣﻌﻨﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮﺩ. در مرحله ی کمونیسم تولید به صورت کامل اشتراکی شده است و انسان ها از امکانات جامعه به اندازه ی نیازشان بهره می گیرند و به اندازه ی توانشان کار می کنند. در مرحله ی کمونیسم چیزی به نام دولت وجود ندارد، چون همانطور که لنین می گوید دولت بازتاب تناقضات طبقاتی در جامعه است و در هر جامعه یی که دولت وجود دارد بدون شک کمونیسم نمی تواند وجود داشته باشد.
ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ اﺯ ﺿﻌﻒ ﻧﻆﺮﻱ ﺭﻧﺞ ﻣﻲ ﺑﺮﻧﺪ,ﻳﺎ اﻳﺪﻩ ﻫﺎﻱ ﻏﻴﺮ ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺘﻲ ﺩاﺭﻧﺪ, ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺑﻴﻦ ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﻢ و ﻛﻤﻮﻧﻴﺴﻢ ﺭا ﻳﺎ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﻨﺪ ﺑﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻆﺮاﺕ ﺁﻧﺎﺭﺷﻴﺴﺘﻲ و ﭘﻮﭘﻮﻟﻴﺴﺘﻲ ﺷﺎﻥ اﻧﻜﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ.
ﻧﻆﺮﻳﺎﺗﻲ اﺯ ﻗﺒﻴﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻓﺮﺩا ﺑﻌﺪ اﺯ اﻧﻘﻼﺏ ﻛﺎﺭﮔﺮﻱ ﻛﻤﻮﻧﻴﺴﻢ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ, ﻳﺎ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ي ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺘﻲ ﻫﻤﮕﺎﻥ ﺑﻪ ﺁﺯاﺩﻱ “ﻣﻂﻠﻖ “ﻣﻲ ﺭﺳﻨﺪ و ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ,ﻣﻂﻠﻘﺎ ﺑﻪ ﻧﻆﺮﻳﺎﺕ ﻣﺎﺭﻛﺲ, اﻧﮕﻠﺲ و ﻟﻨﻴﻦ ﺑﻲ ﺭﺑﻄ اﻧﺪ. ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎﻥ اﻳﻦ ﻣﻂﻠﺐ ﺭا ﺑﻪ ﻣﻂﺎﻟﻌﻪ ي اﺛﺮاﺕ اﺭﺯﺷﻤﻨﺪ ﻣﺎﺭﻛﺲ, ﻧﻘﺪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ي ﮔﻮﺗﺎ, اﻧﮕﻠﺲ, ﺁﻧﺘﻲ ﺩﻭﺭﻳﻨﮓ و ﻟﻨﻴﻦ ﺩﻭ ﻛﺘﺎﺏ ﺩﻭﻟﺖ و اﻧﻘﻼﺏ و اﻧﻘﻼﺏ ﭘﺮﻭﻟﺘﺮﻱ و ﻛﺎﻳﻮﺗﺴﻜﻲ ﻣﺮﺗﺪ ﺭﺟﻮﻉ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ.
سوسیالیسم تخیلی، سوسیالیسم ضد علمی، سوسیالیسم بولیواریستی
آنچه در کوبا به اسم سوسیالیسم, سالهاست وجود دارد چیزی نیست جز یک نوع سرمایه داری کنترل شده و نوعی سوسیالیسم تخیلی که در ان نه رفاه اجتماعی، بلکه عملا فقر در بین افراد جامعه تقسیم شده بود.
این که کوبا بیش از پنجاه سال از جانب امریکا بایکوت اقتصادی شده است, هم ناشی از سوسیالیستی بودن اﻳﻦ ﻛﺸﻮﺭ نیست، بلکه ناشی از این است که انقلابیون کوبا دیکتاتوری ایی را بر انداختند که حلقه به گوش مستقیم امریکا بود و اتحاد جماهیر شوروی از انقلاب کوبا شدیدا دفاع کرد.
البته نباید فراموش کرد که، دولت کوبا علیرغم غیر سوسیالیسیتی بودنش و بی ربطی اش به سوسیالیسم علمی و مارکسیسم, خدمات زیادی به مردم این کشور کرده است، برای نمونه بیسوادی را ریشه کن کرده است. سیستم درمانی و اموزش و پرورش رایگان و غیره را علیرغم فقر و بحران اقتصادی برای همه فراهم کرده است و خیلی خدمات انسان دوستانه ی دیگر انجام داده است، اما مساله این است که هیچ کدام از این خدمات به تنهایی و حتی در کنار هم به معنای استقرار سوسیالیسم در این کشور نیست.
دولت کوبا البته روابط سیاسی حسنه یی با دولت های جنایتکاری چون دولت فاشیست سابق عراق به سرکردگی صدام حسین، جمهوری جنایتکار اسلامی و دیگر دولت های جنایتکار داشته است و این از هر لحاظ ضرباتی به وجهه ی این کشور به اصطلاح سوسیالیستی زده است.
اینکه امروز امریکا بعد از پنجاه سال و اندی روابط اقتصادی و سیاسی اش را ان هم در برحه ایی که بشریت در مرز نابودی قرار گرفته و خاورمیانه به ویرانه یی تبدیل شده است و جنگ جهانی سوم در کشورهای مختلف را می زند و شدیدا مشکوک است.
اﻳﻨﻜﻪ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﺑﻼﺧﺮﻩ ﺳﻪ ﺯﻧﺪاﻧﻲ ﻛﻮﺑﺎﻳﻲ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ اﺯ ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ ﺯﻧﺪاﻧﻲ ﻛﻮﺑﺎﻳﻲ ﺭا ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻣﻲ ﺑﻪ ﺟﺮﻡ ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ ﺑﺮاﻱ ﻛﻮﺑﺎ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 98 ﺩﺳﺘﮕﻴﺮ ﺷﺪﻩ و ﺑﻪ ﺣﺒﺲ اﺑﺪ ﻣﺤﻜﻮﻡ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ را ﺁﺯاﺩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ, ﺧﻮﺩ ﻳﻚ ﻋﻼﻣﺖ ﺳﻮاﻝ ﺑﺰﺭﮒ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺫﺭﻩ ﻳﻲ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ,اﻳﺠﺎﺩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ.
ﺳﻮاﻻﺗﻲ اﺯ ﻗﺒﻴﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﭘﺸﺖ ﭘﺮﺩﻩ ي اﻳﻦ ﺗﻐﻴﻴﺮات ﻋﻤﺪﻩ ﺩﺭ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻛﻮﺑﺎ ﺩﻭﺩ!!
مسیری که کوبا در یک دهه ی اخیر طی کرده است، از جمله جذب سرمایه ی خارجی سرمایه داران کانادایی، المانی، ایتالیایی و جدیدا امریکایی، مسیر عبور از تقسیم چلقوزک ( رفاه ) بخوانید فقر بین مردم و پذیرش خواسته های بانک جهانی و صندوق بین مللی پول و قدم نهادن در مسیر نئولیبرالیسم افسار گسیخته ﺑﻮﺩﻩ و است. در چند سال اخیر فاصله ی طبقاتی در کوبا شدیدتر شده و هتل داران و صاحبان صنایع کوچک خصوصی نه تنها کارگران را استثمار می کنند، بلکه پول های هنگفتی هم به جیب زده اند.
این در شرایطی است که اکثریت مردم با پایین ترین امکانات زندگی می کنند و به طور واقعی امکان مسافرت به خارج از کوبا هم ندارند.
در کوبا تنها کسانی می توانند کوبا را ترک کنند که از طبقات مرفه باشند و در خارج از کوبا فامیل و اشنا داشته باشند یا دستشان به مشاغلی مانند هتل داری و رستوران داری و غیره بند باشد. طبقات مرفه در کوبا تنها سفید پوﺳﺘﺎﻥ هستند. ﺩﺭﺻﺪ ﺭﻧﮕﻴﻦ ﭘﻮﺳﺘﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺎﻟﻚ اﺑﺰاﺭ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﺑﺎﺷﻨﺪ, ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺳﻔﻴﺪ ﭘﻮﺳﺘﺎﻥ ﻳﻚ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ صد ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺖ!
ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﻢ ﺟﻌﻠﻲ ﺑﻮﻟﻴﻮاﺭﻳﺴﺘﻲ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﺟﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ اﺳﺖ, اﺑﺘﺪاﻳﻲ ﺗﺮﻳﻦ ﻣﻂﺎﻟﺒﺎﺕ ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺘﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺭﻓﻊ ﻣﺴﺎﻟﻪ ي ﻧﮋاﺩﻱ ﺭا ﺣﻞ ﻛﻨﺪ.
در کوبا به بهانه ی مبارزه با جاسوسی امریکا, اکثریت مردم را از دست یافتن به اطلاعات دنیای مدرن ﺧﺎﺭﺝ اﺯ ﺧﻮﺩ از طریق اینترنت و غیره محروم کرده اند. در کوبا سیستم رفاهی ( تقسیم فقر ) بدون آزادی های اجتماعی است و این به نظر من پایمال کردن حقوق ابتدایی انسان در دست یابی به حقایق خارج از کشور خود است. ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺩﻟﻴﻞ ﭼﻪ اﺯ ﻃﺮﻳﻖ اﺯﺩﻭاﺝ و ﭼﻪ ﺩﻋﻮﺕ ﻓﺎﻣﻴﻞ و ﺁﺷﻨﺎﻳﺎﻧﺸﺎﻥ ﻛﻮﺑﺎ ﺭا ﺗﺮﻙ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ,ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﺟﻪ ﺩﻝ ﺧﻮﺷﻲ اﺯ ﻛﻮﺑﺎ ﻧﺪاﺭﻧﺪ.
ﺩﻟﻴﻠﺶ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﻤﺴﻮﻳﻲ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺭﮊﻳﻢ ﻫﺎﻱ ﻏﺮﺑﻲ ﻧﻴﺴﺖ,ﺑﻠﻜﻪ ﺩﻟﻴﻠﺶ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﺩﻳﺖ و اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﺁﻧﺎﻥ و ﺁﺯاﺩﻱ ﻫﺎﻱ ﻓﺮﺩﻱ و اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺷﺎﻥ ﺩﺭ ﻛﺸﻮﺭﺷﺎﻥ ﻟﮕﺪﻣﺎﻝ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ!
ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﻢ ﻣﺎﺭﻛﺲ ﺩﺭ ﭘﻲ ﺑﺎﺯﮔﺮﺩاﻧﺪﻥ ﻫﻮﻳﺖ اﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ اﻧﺴﺎﻥ اﺳﺖ,ﻧﻪ ﺗﺨﺮﻳﺐ ﻫﻮﻳﺖ ﻧﻴﻤﻪ ﻧﺎﺗﻤﺎﻡ ﻓﺮﺩ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ي ﺑﻮﺭﮊﻭاﻳﻲ ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻳﻲ ﻛﻪ ﻓﺮﺩ ﺑﺮاﻱ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ ي ﻫﻮﻳﺘﻲ اﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﺟﺎﻣﻌﻪ ي ﺑﻮﺭﮊﻭاﻳﻲﺩاﺷﺖ,ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻛﻨﺪ!
با نگاهی کوتاه به تاریخ تغییر تحولات اقتصادی، اجتماعی و سیاسی در کوبا می توان به راحتی دید که سوسیالیسم بولیواریستی هیچ گونه سنخیتی با سوسیالیسم علمی نداشته و ندارد و به طور عملی در بسیاری مواقع از سوسیال دمکراسی کینزی عقب مانده تر عمل کرده است.
در کوبا ما نه تنها مسیر زوال دولت را مشاهده نکردیم، بلکه شاهد قوی تر شدن ان هم شدیم. در کوبا نه تنها نابرابری اجتماعی ریشه کن نشده و جامعه ی بی طبقه شکل نگرفت، بلکه طبقات خرده بورژوازی فربه تر شدند. این مشکل تنها کوبا نیست، مشکل تمام نظام هایی که ﺗﺎ ﺑﻪ اﻣﺮﻭﺯ خود را سوسیالیستی معرفی کرده و می کنند. چپ و راست باید یک چیز را بدانند و ان این است که سرمایه داری یک سیستم کاملا گلوبال ( جهانی ) است و سوسیالیسم علمی هم نمی تواند یک نظام ملی باشد.
اﺳﺘﻘﺮاﺭ ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﻢ ﺩﺭ ﻳﻚ ﻛﺸﻮﺭ ﻣﻤﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ ,ﻣﺎﺩاﻡ ﻛﻪ اﻧﻘﻼﺏ ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺘﻲ ﺗﺪاﻭﻡ ﭘﻴﺪا ﻧﻜﻨﺪ!
تمام اشتباه چپ ضد امپریالیست این بوده و هست که هر گونه مخالفت با امپریالیسم را به معنی سوسیالیسم است!!! این نظریه چرند تر از چرند است. اگر اینطور باشد خمینی از همه سوسیالیست تر بود!
اگرچه خمینی فقط در شعار ضد امپریالیست هم بود!
ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﻛﻤﺒﻮﺩ ﻭﻗﺖ, اﻧﺮﮊﻱ ﺭا اﺯ اﻧﺴﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻮاﻧﺐ اﻧﻘﻼﺏ ﻛﻮﺑﺎ و ﺗﺤﻮﻻﺕ ﭼﻨﺪ ﺩﻫﻪ ي اﺧﻴﺮ ﺭا ﺩﺭ اﻳﻦ ﻛﺸﻮﺭ ﺑﺮﺭﺳﻲ ﻛﻨﺪ, اﻣﻴﺪﻭاﺭﻡ ﺭﻓﻘﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ اﻳﻦ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻗﻠﻢ ﺑﺰﻧﻨﺪ و ﻧﻜﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ اﻳﻦ ﻣﻂﻠﺐ اﺷﺎﺭﻩ ﻧﺸﺪﻩ ﺭا اﺷﺎﺭﻩ ﻛﻨﻨﺪ.
حسن معارفی پور
20.12.2014 هایدلبرگ
…..
ﭼﻨﺪ ﻧﻜﺘﻪ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺳﺎﻳﺖ ﻃﺒﻘﻪ ﺩاﺕ ﻛﺎﻡ!
ﻣﺪﺗﻲ اﺳﺖ ﺳﺎﻳﺖ ﻃﺒﻘﻪ ﺩاﺕ ﻛﺎﻡ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﺭا ﺑﺎ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﻳﻲ اﺯ ﻓﻌﺎﻟﻴﻦ ﺳﺎﺑﻖ ﺩاﻧﺸﺠﻮﻳﻲ ﭼﭗ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ,ﻛﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺳﻮاﻝ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﻫﺮ ﺧﻮاﻧﻨﺪﻩ ﻳﻲ اﻳﺠﺎﺩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ!
ﺭاﺳﺘﺶ ﻗﺒﻞ اﺯ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ اﻋﻼﻡ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺳﻮاﻻﺗﻲ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺳﺎﻳﺖ ﻣﻂﺮﺡ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ, ﺷﺪﻳﺪا ﺷﻚ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺰ ﻫﺴﺘﻨﺪ.
اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺴﻮﻻﻥ اﻳﻦ ﺳﺎﻳﺖ ﺗﻼﺵ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ, ﺭاﺑﻂﻪ ي ﺣﺰﺑﻲ اﻓﺮاﺩﻱ ﻛﻪ ﻋﻀﻮ ﺩاﺏ ﺑﻮﺩﻧﺪ, ﺭا ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﻤﻜﻦ, ﺩﺭاﻭﺭﻧﺪ ﺩﻳﮕﺮ ﺷﻚ ﺭا ﺑﻪ اﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ,ﻛﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺎﻳﺖ ﻃﺒﻘﻪ ﺩاﺕ ﻛﺎﻡ اﻃﻼﻋﺎﺕ ﺟﻤﻬﻮﺭﻱ اﺳﻼﻣﻲ ﺧﻮاﺑﻴﺪﻩ اﺳﺖ.
ﻣﻦ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻋﻘﻴﺪﻩ اﻡ ﻓ…ﻌﺎﻟﻴﺖ ﺟﻨﺒﺸﻲ اﻥ ﻫﻢ اﺯ ﻧﻮﻉ ﭼﭗ و ﻛﻤﻮﻧﻴﺴﺘﻲ ﺁﻥ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﺤﺰﺏ ﭼﺮﻧﺪ اﺳﺖ و ﺣﺰﺑﻲ ﻛﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺭﻭﻱ ﺟﺎﻣﻌﻪ و ﺟﻨﺒﺶ ﻫﺎﻱ اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﺑﮕﺬاﺭﺩ , ﻫﺮ ﭼﻲ ﺑﺎﺷﺪ, ﺣﺰﺏ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻧﻴﺴﺖ.
ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ اﺯ اﻳﻦ ﺑﺮاﻡ ﺟﺎﻟﺒﻪ ﺗﻨﻔﺮ ﺳﺎﻳﺖ ﻃﺒﻘﻪ ﺩاﺕ ﻛﺎﻡ اﺯ ﺣﺰﺏ ﺣﻜﻤﺘﻴﺴﺖ اﺳﺖ.
اﺣﺰاﺏ ﭘﺎﺳﻴﻒ, ﻧﻴﺮﻭﻫﺎﻱ ﻣﺸﻜﻮﻙ و ﭘﺮﻭ ﺭﮊﻳﻢ ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺳﺮﻛﻮﺏ ﺩاﺏ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻫﺎﻱ اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ و ﺩاﺏ ﺗﻬﺮاﻥ, ﺗﺮﻳﺒﻮﻥ ﻫﺎﻱ “ﻣﺎﺭﻛﺴﻴﺴﻢ ” ﺭاﻩ اﻧﺪاﺧﺘﻪ و ﺗﺸﻜﻞ ﻫﺎﻱ ﻣﺠﺎﺯﻱ ﺩاﻧﺸﺠﻮﻳﻲ “ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺖ ” ﺩﺭﺳﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ.
اﻳﻨﻜﻪ ﭼﻪ ﻧﻴﺮﻭﻫﺎﻳﻲ اﺯ اﻳﻦ ﭘﺮﻭﮊﻩ ﻫﺎﻱ ﻣﺸﻜﻮﻙ ﺩﻓﺎﻉ ﻛﺮﺩﻧﺪ و ﭼﻪ اﺣﺰاﺑﻲ, ﻋﻠﻴﻪ ﺩاﺏ و ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ي اﺭﺗﺒﺎﻁ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ اﺯ اﻋﻀﺎﻱ ﺩاﺏ ﺑﺎ ﺣﻜﻤﺘﻴﺴﺖ ﻫﺎ, ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻛﻤﻮﻧﻴﺴﺘﻲ ﺭا ﺩﺭ ﭼﺎﺭﭼﻮﺏ ﺩاﻧﺸﺠﻮﻳﺎﻥ ﺁﺯاﺩﻱ ﺧﻮاﻩ و ﺑﺮاﺑﺮﻱ ﻃﻠﺐ, ﻟﺠﻦ ﻣﺎﻝ ﻛﺮﺩﻧﺪ,ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻣﻮﺿﻮﻉ اﻳﻦ ﺑﺤﺚ ﻧﺒﺎﺷﺪ,اﻣﺎ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﺳﺎﻳﺖ ﻃﺒﻘﻪ ﺩاﺕ ﻛﺎﻡ اﻓﺴﺎﺭ ﻛﺴﻴﺨﺘﻪ ﺗﺮ و ﻛﺎﻣﻼ ﺁﺷﻜﺎﺭﺗﺮ ﺳﻮاﻻﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﺯﭘﺮﺱ ﻫﺎﻱ اﻃﻼﻋﺎﺕ اﺯ ﺧﻮﺩ ﻣﻦ ﻫﻢ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ, ﺭا ﺯﻳﺮ ﻧﺎﻡ ﭘﺮﺩﻩ ﺑﺮﺩاﺷﺘﻦ اﺯ ﻭاﻗﻌﻴﺎﺕ ﻳﻚ ﺩﻭﺭﻩ, اﺯ ﺩاﻧﺸﺠﻮﻳﺎﻥ ﺳﺎﺑﻖ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﺪ, اﺷﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﭘﺮﻭﮊﻩ ﻫﺎﻱ ﺳﺎﺑﻖ ﻧﻴﺮﻭﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻢ اﻟﺰاﻣﻲ اﺳﺖ.
ﺑﺮاﻡ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﭘﺸﺖ اﻳﻦ ﺳﺎﻳﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻳﺎ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ,ﺑﺮاﻡ ﻫﻢ ﭘﺸﻴﺰﻱ اﺭﺯﺵ ﻧﺪاﺭﺩ ﻛﻪ ﻃﺮﻑ ﺳﺒﻴﻞ ﭼﭙﻲ ﻣﻲ ﮔﺬاﺭﺩ, ﻳﺎ ﻧﻪ! ,ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮاﻡ ﻣﻬﻢ اﺳﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﭘﺮﻭﮊﻩ ﻳﻲ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺳﺎﻳﺖ ﭘﻴﺶ ﻣﻲ ﺑﺮﺩ, ﭘﺮﻭﮊﻩ ي ﻭﺯاﺭﺕ اﻃﻼﻋﺎﺕ اﺳﺖ.
اﺯ ﺭﻓﻘﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺫﺭﻩ ﻳﻲ ﺑﻪ ﭼﭗ و ﻛﻤﻮﻧﻴﺴﻢ ﻭﻓﺎﺩاﺭ ﻣﺎﻧﺪﻩ اﻧﺪ, ﺗﻘﺎﺿﺎ ﺩاﺭﻡ اﺯ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ اﻃﻼﻋﺎﺕ ﺩاﺩﻥ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﺎﻳﺖ ﺧﻮﺩﺩاﺭﻱ ﻛﻨﻨﺪ!
ﺣﺴﻦ ﻣﻌﺎﺭﻓﻲ ﭘﻮﺭ
24.12.14
ﻧﻜﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﻴﺪ ﺭا ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻛﺎﻣﻨﺖ ﺯﻳﺮ ﻣﻂﻠﺐ ﺯﻳﺮﻳﻦ ﻧﻮﺷﺘﻢ,اﻣﺎ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺸﺪﻡ ﻛﺎﻣﻨﺖ ﺭا اﺭﺳﺎﻝ ﻛﻨﻢ! اﻳﻨﺠﺎ ﻫﻢ ﻛﺎﻣﻨﺖ و ﻫﻢ ﺑﺤﺚ اﻳﻦ ﺩاﻧﺶ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ي ﻟﻴﺒﺮاﻝ ﺭا ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻋﺰﻳﺰ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﺬاﺭﻡ!
ﺗﺤﻠﻴﻞ ﺟﺎﻣﻌﻪ ي ﺷﻮﺭﻭﻱ از ﻣﻨﻆﺮ ﻟﻴﺒﺮاﻟﻲ ﺑﺪﻭﻥ ﺷﻚ ﺗﺤﻠﻴﻠﻲ ﺑﻲ ﺩﺳﺖ و ﭘﺎ و ﻭاﺭﻭﻧﻪ اﺯ ﺗﻐﻴﻴﺮ و ﺗﺤﻮﻻﺕ ﺳﻴﺎﺳﻲ, اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ, اﻗﺘﺼﺎﺩﻱ, اﻳﻦ ﺟﺎﻣﻌﻪ,ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ!
ﻗﺒﻞ اﺯ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪاﻧﻴﻢ ﻛﻪ, ﻟﻴﺒﺮاﻟﻴﺴﻢ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﻫﺮ اﻧﻘﻼﺏ اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ و ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺭا ﺭﺩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ, ﺑﻌﺪ اﮔﺮ اﻧﻘﻼﺑﻲ ﺻﻮﺭﺕ ﮔﻴﺮﺩ, ﺑﻪ ﻋﻨﻮاﻥ ﺿﺪ اﻧﻘﻼﺏ ﻣﻮﻱ ﺩﻣﺎﻍ اﻧﻘﻼﺑﻴﻮﻥ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ و ﺁﺧﺮ ﺳﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺳﺘﺎﻭﺭﺩﻫﺎﻱ ﻣﺜﺒﺖ ﻳﻚ اﻧﻘﻼﺏ ﺭا ﻧﻔﻲ و ﺗﻤﺎﻡ ﻧﻘﺎﻁ ﺿﻌﻒ ﺁﻥ ﺭا ﺑﺎ اﻏﺮاﻕ و ﺁﻣﺎﺭ ﺟﻌﻠﻲ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺩ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ.
ﻣﻘﺎﻟﻪ ي اﻳﻦ ﻋﺰﻳﺰ اﺯ ﺯاﻭﻳﻪ ﻳﻲ ﺑﻪ ﻗﻀﻴﻪ ﻣﻲ ﻧﮕﺮﺩ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﺳﺖ ﺭاﺳﺘﻲ ﺗﺮﻳﻦ ﻧﻆﺮﻳﻪ ﭘﺮﺩاﺯاﻥ ﺭا اﺯ ﭘﺸﺖ ﻣﻲ ﺑﻨﺪﺩ.
ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺿﺮﻭﺭﺕ اﻧﻘﻼﺏ ﺷﻮﺭﻭﻱ و ﭘﺮاﺗﻴﻚ ﺑﻠﺸﻮﻳﻜﻲ ﺭا ﺑﻪ ﻫﺮ ﺩﻟﻴﻠﻲ ﺭﺩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ, ﻳﺎ اﺯ اﺭﺗﺠﺎﻉ ﺗﺰاﺭي ﺩﻓﺎﻉ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ و ﻳﺎ ﭘﺎﺳﻴﻔﻴﺴﻢ ﺑﻮﺭﮊﻭاﻳﻲ ﻣﻨﺸﻮﻳﻜﻲ ﺭا ﺑﺎ ﺁﻏﻮﺵ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﭘﺬﻳﺮﺩ.
اﻧﻘﻼﺏ اﻛﺘﺒﺮ ﺩﺭ ﻳﻚ ﻣﻮﻗﻌﻴﻴﺖ ﻭﻳﮋﻩ ﻳﻲ ﺷﻜﻞ ﮔﺮﻓﺖ. ﻟﻨﻴﻦ و ﺑﻠﺸﻮﻳﻚ ﻫﺎ ﺩﻭ ﺭا ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ, ﻳﺎ ﻭﺩاﻉ ﺑﺎ اﻧﻘﻼﺏ و ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﻢ و ﻣﻮﻛﻮﻝ ﻛﺮﺩﻥ اﻧﻘﻼﺏ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻧﺎﻣﺸﺨﺺ و ﻳﺎ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺩﻫﻲ اﻧﻘﻼﺑﻲ و ﺭﻫﺒﺮﻱ اﻧﻘﻼﺏ اﻛﺘﺒﺮ.
ﺩﺭاﻳﺖ ﻟﻨﻴﻦ و ﺑﻠﺸﻮﻳﻚ ﻫﺎ ﺩﺭ اﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ اﻧﻘﻼﺑﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺮﺗﺠﻌﻴﻦ ﺳﻮﺳﻴﺎﻝ ﺩﻣﻜﺮاﺕ اﻧﺘﺮﻧﺎﺳﻴﻮﻧﺎﻝ ﺩﻭﻡ و ﻣﻨﺸﻮﻳﻚ ﻣﻨﺘﻆﺮ ﺗﻜﺎﻣﻞ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﺩاﺭﻱ ﻧﺸﺪﻧﺪ!!
ﺗﺒﻠﻴﻎ اﻳﻦ ﻧﻆﺮﻳﻪ ﻛﻪ ﺑﺮاﻱ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﻢ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺎﻣﻼ ﺻﻨﻌﺘﻲ ﺑﺎﺷﺪ, ﺩﺭﻙ ﻣﻜﺎﻧﻴﻜﻲ و ﺿﺪ ﺩﻳﺎﻟﻜﺘﻴﻜﻲ اﺯ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺭا ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ.
ﻣﺎﺭﻛﺲ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻋﻘﻴﺪﻩ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاﻱ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﻢ ﻻﺯﻡ ﻧﻴﺮﻭﻫﺎﻱ ﻣﻮﻟﺪﻩ ﺑﻪ ﺣﺪ ﻣﺸﺨﺼﻲ اﺯ ﺗﻜﺎﻣﻞ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ و ﭘﺮﻭﻟﺘﺎﺭﻳﺎ اﮔﺎﻫﻲ ﻃﺒﻘﺎﺗﻲ ﺭا ﻛﺴﺐ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ. ﻟﻨﻴﻦ اﻳﻦ ﻧﻆﺮﻳﻪ ﺭا ﺗﻜﺎﻣﻞ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ و ﺿﺮﻭﺭﺕ ﺗﺤﺰﺏ ﻛﻤﻮﻧﻴﺴﺘﻲ ﺭا ﺑﺮاﻱ ﺭﻫﺒﺮﻱ ﻛﺮﺩﻥ ﻃﺒﻘﻪ ي ﻛﺎﺭﮔﺮ ﺭا ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ.
ﺣﺰﺏ ﭘﺮﻭﻟﺘﺮﻱ اﮔﺎﻩ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻃﻊ ﻣﺸﺨﺺ ﺁﮔﺎﻫﻲ ﻃﺒﻘﺎﺗﻲ ﺭا اﺯ ﺧﺎﺭﺝ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﻪ ﺩاﺧﻞ ﻃﺒﻘﻪ, ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻛﻨﺪ. ﺑﺤﺚ ﻟﻨﻴﻦ ﺑﺎ ﻛﺎﻳﻮﺗﺴﻜﻲ!
اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺣﺰﺏ ﭘﻴﺸﺮﻭ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ, ﺑﺎ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺩﺭﺳﺖ ﻃﺒﻘﻪ ﺭا ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻫﻤﺮاﻩ ﻛﻨﺪ. اﻧﺘﻆﺎﺭ اﻳﻨﻜﻪ ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﻢ ﺑﺪﻭﻥ ﺩﺧﺎﻟﺖ ﻃﺒﻘﻪ ي ﻛﺎﺭﮔﺮ ﺁﮔﺎﻩ, ﺗﺸﻜﻴﻼﺕ و ﺗﺤﺰﺏ و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﺻﺮﻑ ﻛﺴﺐ ﺁﮔﺎﻫﻲ ﻃﺒﻘﺎﺗﻲ و ﺗﻜﺎﻣﻞ ﻧﻴﺮﻭﻱ ﻫﺎﻱ ﻣﻮﻟﺪﻩ ﺧﻮﺩﺑﺨﻮﺩﻱ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ,ﺧﻴﺎﻻﻓﻲ اﻳﻲ اﺑﻠﻬﺎﻧﻪ ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ,اﮔﺮ ﺩﻓﺎﻉ ﻋﻤﺪ اﺯ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭﻱ ﺑﻮﺭﮊﻭاﺯﻱ ﻧﺒﺎﺷﺪ.
اﺷﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻣﺨﺘﻠﻒ, ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺷﺮاﻳﻄ ﻭﻳﮋﻩ ي ﺟﻬﺎﻧﻲ,ﻣﻨﻂﻘﻪ ﻳﻲ و ﺗﻮاﺯﻥ ﻗﻮاﻱ ﺷﺮﻕ و ﻏﺮﺏ, ﺑﻮﻳﮋﻩ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺷﻮﺭﻭﻱ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﺪ. ﺩﻻﻳﻞ اﺗﺤﺎﺫ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻛﻤﻮﻧﻴﺴﻢ ﺟﻨﮕﻲ, ﻧﭗ, ﺻﻨﻌﺘﻲ ﺷﺪﻥ ﺭﻭﺳﻴﻪ, ﻫﻤﻪ و ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺷﺮاﻳﻄ ﻭﻳﮋﻩ ي ﺟﻬﺎﻧﻲ و ﻛﺸﻮﺭﻱ ﺑﺴﺘﮕﻲ ﺩاﺷﺘﻪ و ﺑﺪﻭﻥ ﺩﺭ ﻧﻆﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺷﺮاﻳﻄ, اﻗﺘﺼﺎﺩﻱ, ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻫﮋﻣﻮﻧﻴﻚ اﺗﺤﺎﺩ ﺟﻤﺎﻫﻴﺮ ﺷﻮﺭﻭﻱ, ﺑﺎﺯﺧﻮاﻧﻲ ﮊﻭﺭﻧﺎﻟﻴﺴﺘﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮﺩ. اﻳﻨﻜﻪ ﻟﻨﻴﻦ ﺩﺭﻙ ﺭﻭﺷﻨﻲ اﺯ ﺷﻴﻮﻩ ي اﺳﺘﻘﺮاﺭ ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﻢ ﻧﺪاﺷﺖ ﻣﻂﻠﻘﺎ ﺩﺭﻭﻍ اﺳﺖ. اﺗﻔﺎﻗﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﺛﺎﺭ ﻧﻆﺮﻱ ﻟﻨﻴﻦ ﭼﻪ ﻗﺒﻞ و ﭼﻪ ﺑﻌﺪ اﺯ اﻧﻘﻼﺏ ﺩﺭﻙ ﻛﺎﻣﻼ ﻛﻤﻮﻧﻴﺴﺘﻲ ﻟﻨﻴﻦ و ﭘﺮاﺗﻴﻚ اﻭ ﺭا اﺯ ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﻢ و ﺷﻴﻮﻩ ي اﺳﺘﻘﺮاﺭ ﺁﻥ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ,اﻣﺎ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ اﻳﻦ ﺑﻮﺭﮊﻭاﺯﻱ ﺟﻬﺎﻧﻲ, ﺟﻨﮓ اﻭﻝ ,ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ي اﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺭﻭﺳﻴﻪ, ﺟﻨﮓ ﺩﻭﻡ, ﺟﻨﮓ ﺳﺮﺩ,ﺗﻌﺮﺽ ﻓﺎﺷﻴﺴﻢ و ﻏﻴﺮﻩ ﺩﻻﻳﻞ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﺷﺪﻥ ﺭﻭﺳﻴﻪ اﺯ ﺭﻭﺳﻴﻪ ي ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺘﻲ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﺩاﺭﻱ ﺩﻭﻟﺘﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ, ﻧﻪ “ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻣﺒﺘﺬﻝ ” اﺳﺘﺎﻟﻴﻦ!!!!
ﺗﻤﺎﻡ ﺁﻣﺎﺭﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻗﺤﻂﻲ و ﺗﺒﻌﻴﺪ و ﻛﺸﺘﺎﺭ ﻛﺸﺎﻭﺭﺯاﻥ و ﻏﻴﺮﻩ ﺗﻮﺳﻄ اﺳﺘﺎﻟﻴﻦ و ﻏﻴﺮﻩ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ, ﺩﺭﻭﻏﻴﻦ, ﺟﻌﻠﻲ و ﺗﻜﺮاﺭ ﺁﻣﺎﺭﻫﺎﻱ ﺗﺤﺮﻳﻒ ﺷﺪﻩ ي ﺑﻮﺭﮊﻭاﺯﻱ اﺳﺖ. ﺩﺭ اﻳﻦ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺭﻓﻴﻖ اﻣﻴﻦ ﻗﻀﺎﻳﻲ ﻳﻚ ﻣﻂﻠﺐ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﻣﺎﺭﻫﺎ ﺭا ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﻛﺎﻣﻞ ﺑﺮﺭﺳﻲ ﻛﺮﺩﻩ و ﺗﻌﺪاﺩ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﮔﺎﻥ 1,8000 00 ﻳﻚ ﻣﻴﻠﻴﻮﻥ و ﻫﺸﺘﺼﺪ ﻫﺰاﺭ ﻧﻔﺮ اﻋﻼﻡ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ! اﻳﻦ ﺁﻣﺎﺭ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ ﺁﻣﺎﺭﻫﺎﻱ ﺿﺪ و ﻧﻘﻴﺾ ﺑﻮﺭﮊﻭاﺯﻱ ﺩﺭ اﻳﻦ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻛﻪ ﺑﻴﺴﺖ ﻣﻴﻠﻴﻮﻥ و ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻣﻴﻠﻴﻮﻥ ﺗﻠﻔﺎﺕ ﺭا اﻋﻼﻡ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ, ﻧﺸﺎﻥ اﺯ ﻳﻚ ﺗﻨﺎﻗﺾ ﻋﻆﻴﻢ اﺳﺖ.
اﻳﻦ ﺩﻭﺳﺖ ﻋﺰﻳﺰ ﻳﻚ ﮔﻮﻧﻲ ﺟﻤﻠﻪ اﺯ ﻣﻀﺮاﺕ ﺟﺎﻣﻌﻪ ي ” ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺘﻲ ” ﺷﻮﺭﻭﻱ ﺭا ﺑﺮﺭﺳﻲ ﻛﺮﺩﻩ, ﺑﺪﻭﻥ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪﻣﺎﺕ اﻳﻦ ﻧﻆﺎﻡ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﺩاﺭﻱ ﺩﻭﻟﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﺴﻴﻢ ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﻢ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺩﻣﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺭا ﺑﺮﺭﺳﻲ ﻛﻨﺪ!!
ﺩﺭ ﺷﻮﺭﻭﻱ ﺑﺮاﺑﺮﻱ ﻛﺎﻣﻞ ﺯﻥ و ﻣﺮﺩ ﺩﺭ ﺷﺮاﻳﻂﻲ ﺷﻜﻞ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ اﺭﻭﭘﺎ ﺯﻧﺎﻥ ﻫﻨﻮﺯ ﺣﻖ ﺭاﻱ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ. ﺩﺭ ﺷﻮﺭﻭﻱ ﺩﺭ ﺷﺮاﻳﻂﻲ ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﻢ ﻧﺎﻣﻮﺟﻮﺩ ﺑﻲ ﺧﺎﻧﻤﺎﻧﻲ ﺭا ﺭﻳﺸﻪ ﻛﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ, ﻛﻪ ﺩﺭ اﺭﻭﭘﺎ ﺗﺎﺑه اﻣﺮﻭﺯ ﻛﺎﺭﺗﻦ ﺧﻮاﺑﻲ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺭﺷﺪ ﺑﻮﺩﻩ اﺳﺖ.
ﺩﺭ ﺷﻮﺭﻭﻱ ﺩﺭ ﺷﺮاﻳﻂﻲ ﻛﺎﺭ ﺑﺮاﻱ ﻫﻤﮕﺎﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺩاﺷﺖ,ﻛﻪ ﺩﺭ اﺭﻭﭘﺎ ﺑﻴﻜﺎﺭﻱ ﺑﻴﺪاﺩ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ. ﺷﻮﺭﻭﻱ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻫﺎﻱ اﻭﻝ اﻧﻘﻼﺏ ﺭاﺳﻴﺴﻢ ﺭا ﺭﻳﺸﻪ ﻛﻦ ﻛﺮﺩ. ﻫﻢ اﻛﻨﻮﻥ ﺭاﺳﻴﺴﻢ و ﻓﺎﺷﻴﺴﻢ ﺩﺭ اﺭﻭﭘﺎ ﻳﻚ ﻣﻌﻀﻞ ﺟﺪﻱ ﺑﺮاﻱ ﺧﺎﺭﺟﻴﺎﻥ ﻣﻘﻴﻢ اﻳﻦ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﺳﺖ.
ﺁﻣﻮﺯﺵ و ﭘﺮﻭﺭﺵ, ﺑﻬﺪاﺷﺖ ﺭاﻳﮕﺎﻥ ,ﺭﺷﺪ و ﭘﻴﺸﺮﻓﺘﻪ اﻗﺘﺼﺎﺩﻱ, ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ اﺯ ﺩﻭ ﻗﻂﺐ اﺻﻠﻲ ﺟﻬﺎﻥ, ﻫﻤﻪ و ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﺷﺮاﻳﻂﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﻮﺭﻭﻱ ﻛﺎﻣﻼ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ي اﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺑﻮﺩ.
ﺩﻟﻴﻞ ﺷﻜﺴﺖ اﻧﻘﻼﺏ ﺷﻮﺭﻭﻱ ﻧﻪ ﺷﺨﺺ اﺳﺘﺎﻟﻴﻦ و اﺳﺘﺎﻟﻴﻨﻴﺴﻢ,ﺑﻠﻜﻪ ﺷﻜﺴﺖ اﻧﻘﻼﺏ ﺁﻟﻤﺎﻥ و ﻋﺪﻡ ﺗﺪاﻭﻡ اﻧﻘﻼﺏ و ﻣﻨﺰﻭﻱ ﺷﺪﻥ ﺷﻮﺭﻭﻱ ﺑﻮﺩ.
ﺭﺷﺪ ﺷﻬﺮﻧﺸﻴﻨﻲ, ﺻﻨﻌﺘﻲ ﺷﺪﻥ ﺭﻭﺳﻴﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﺩاﺭﻱ و ﻧﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ي “ﺗﻜﺎﻣﻞ ” “ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﻢ” ﺩﺭ ﺷﻮﺭﻭﻱ ﺑﻮﺩ!!!
اﮔﺮ ﻛﺴﻲ اﺯ ﻣﻮﺿﻌﻲ ﻏﻴﺮ اﺯ ﻣﻮﺿﻊ ﺯﻳﺮﺑﻨﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺷﻮﺭﻭﻱ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﻨﺪ,ﻫﻴﭻ ﮔﺎﻩ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺗﺤﻠﻴﻠﻲ ﺩﺭﺳﺖ ﺗﺮ اﺯ ﺗﺮﻭﺗﺴﻜﻲ و اﻱ اﭺ ﻛﺎﺭ اﺭاﻳﻪ ﺩﻫﺪ. ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ اﮔﺮﭼﻪ ﮔﻔﺘﻤﺎﻥ ﭼﭗ ﺭا ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﻣﻲ ﺑﺮﻧﺪ,اﻣﺎ ﺩﺭ ﻭاﻗﻊ ﻣﻂﻠﻘﺎ ﺭاﺳﺖ ﮔﺮاﻳﺎﻧﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ!!
ﻧﻘﺪ و ﺑﺮﺭﺳﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺟﻮاﻧﺐ ﻣﻂﻠﺐ ﻓﻮﻕ ﺩﺭ ﭼﺎﺭﭼﻮﺏ ﻛﺎﻣﻨﺖ ﻧﻤﻲ ﮔﻨﺠﺪ!
بحث بالا در نقد مبحث زیر است
در یادداشت قبلی ام راجع به سیاست توسعه صنعتی استالینی یک نکته مغفول ماند. در واقع در آن یادداشت این سیاست را تنها از جنبه مشروعیت هدف قرار داده بودم نه کارامدی. امشب می خواهم مختصری درباره تاثیرات مهلک آن بر رشد اقتصادی شوروی در دهه های بعد بنویسم.
از جمعیت شروع کنیم. سیاست توسعه صنعتی استالین و سیاست اشتراکی سازی کشاورزی او به همراه تصفیه های خونین سیاسی و تلفات جنگ جهانی دوم، در برآوردی محتاطانه بیش از 50 میلیون نفر از جمعیت شوروی را نابود کردند. باید متوجه باشیم که از کشوری با جمعیتی حدود 170 میلیون نفر صحبت می کنیم. عوارض این فرایند از اوائل دهه هفتاد میلادی خود را نشان داد، زمانی که اقتصاد شوروی دیگر نتوانست به نیروی کار انبوه و ارزان تکیه کند. این عامل به همراه چند عامل دیگر که به آنها اشاره خواهم کرد روند رشد اقتصادی را معکوس نمود. سیاست اقتصادی استالینی بر چند اصل راهنما استوار بود. یکی از آنها گسترش هر چه سریعتر و وسیع تر صنایع سنگین و کاهش شدید سهم کالاهای مصرفی شهروندان به میزانی پایین تر از حداقل استاندارد جهانی بود. نگاه غیر منعطف و ایمان کور به تئوری سبب شده بود که این سیستم نتواند عوارض میان مدت و دراز مدت این سیاست ها را پیش بینی کند. کاهش شدید مصرف شهروندان دو دهه پس از مرگ استالین استاندارد های سلامت و نرخ رشد جمعیت شوروی را به میزان خطرناکی پایین آورد. در دهه هشتاد استاندارد های بهداشتی، میزان مرگ و میر و شاخص امید به زندگی در شوروی در حال نزول به سطح کشورهای آفریقایی بود.
از سوی دیگر توسعه صنعتی استالینی جامعه روسیه را که به طور سنتی جامعه ای با اکثریت قاطع روستایی بود، به تدریج به جامعه ای با اکثریت شهرنشین تبدیل کرد. در سال 1968 برای اولین بار جمعیت شهری بیش از جمعیت روستایی شد و تا اوائل دهه هشتاد دو سوم مردم شوروی در شهر ها زندگی می کردند. افزایش شهرنشینان و ظهور یک طبقه متوسط شهری که استاندارد های ذهنی و رفتاری جوامع صنعتی را پذیرفته بود (گرچه امکانات مادی متناسب آن را نداشت) کار زمامداران شوروی را برای ادامه شیوه توسعه استالینی که بر تحمیل فشار های خارق العاده بر جمعیت سخت کوش و اکثرا دهقان استوار بود، دشوار کرد. روس جدید شهر نشین زمانی که می دید از لحاظ استاندارد های رفاهی کاملا در مضیقه و تنگنا است، نرخ فرزند آوری خود را به شدت کاهش داد. در نیمه دهه هشتاد دو سوم زوج های مسکو فقط یک فرزند داشتند. کار به جایی رسید که در آغاز دهه هشتاد بر اساس براورد های دولت نیروی کار لازم برای پروژه هایی که می بایست مقام دوم شوروی در اقتصاد جهانی را جفظ می کردند، موجود نبود. میراث سیاست استالینی در زمینه جمعیت هنوز دامن روسیه را رها نکرده است. تخمین ها نشان می دهد در نیم قرن آینده این کشور پهناور کمتر از نصف پاکستان جمعیت خواهد داشت. در حال حاضر روسیه در میان قدرت های رده اول و دوم اقتصاد جهان با بیشترین مشکل در زمینه کاهش جمعیت روبرو است، به طوری که ابعاد وسیع این معضل حتی حفظ وحدت سرزمینی روسیه در دهه های آینده را با تردید روبرو کرده است.
اکنون باید به کشاورزی شوروی بپردازیم. در سال 1928 یعنی سال آغاز صنعتی سازی استالین 82 درصد مردم شوروی در روستاها زندگی می کردند و تنها 7 درصد جمعیت در بخش غیر کشاورزی اقتصاد مشغول به کار بودند. پس از انقلاب بلشویکی، لنین که بنا بر اعتراف خود تصور چندانی از پی ریزی عملی اقتصاد سوسیالیستی نداشت بر اساس ضرورت حفظ حاکمیت انقلابی در دوران جنگ داخلی، سیاست موسوم به کمونیسم جنگی را پی گرفت.دولت تمام محصول دهقانان را ضبط می کرد و خود بر اساس ضرورت های سیاسی-نظامی اقدام به توزیع آن می نمود. پس از پایان جنگ داخلی لنین دریافت که سیاست کمونیسم جنگی قابل تداوم نیست. چرا که از یکسو بازدهی اقتصاد را در حداقل نگه می داشت و از سوی دیگر با پایان یافتن جنگ امکان نداشت بتوان مانع شورش دهقانان بر ضد مصادره نظامی محصولاتشان و شورش کارگران به دلیل فقر و گرسنگی گردید. بر این اساس بود که لنین سیاست موسوم به نپ را در پیش گرفت. نپ به دهقانان اجازه می داد که بخش عمده ای از محصولشان را برای خود نگهدارند و در بازار بفروشند. این سیاست جانی تازه به شهر های گرسنه و سوت و کور شوروی بخشید و اقتصاد را ه رونق نسبی پیش از انقلاب نزدیک کرد اما از سوی دیگر طبقه ای از خرده تاجران موفق و مرفه بوجود آورد که خار چشم کمونیست های مومن و معتقد بودند. آنها این طبقه جدید را مردان نپ نام داده بودند.
پس از مرگ لنین جناحی در حزب به رهبری بوخارین معتقد بود به سبب عقب ماندگی اقتصادی و فرهنگی جامعه روسیه باید سیاست نپ را ادامه داد تا فشار خرد کننده ای بر جامعه وارد نشود. اما دیگر رهبران حزب همانند استالین تروتسکی و زینوویف مخالف بودند. سیاست نپ تنها دورنمای رشد صنعتی محدودی را عرضه می کرد و این به دو دلیل برای اکثریت رهبران حزب قابل پذیرش نبود. اول آنکه آنان به دلیل باور به کلیشه های مارکسیستی اعتقاد داشتند تا جامعه تمام عیار صنعتی نشود امکان برقراری سوسیالیسم در آن وجود ندارد. به عبارت دیگر صنعتی شدن را می خواستند تا سوسیالیسم شان “واقعی” باشد. دلیل دوم که شاید مهم تر بود آنکه اگر شوروی صنعتی نمی شد نمی توانست ارتشی مدرن و نیرومند پی ریزی کرده که از جنگ با دنیای سرمایه داری جان به در برده و نیز حامی انقلاب جهانی در کشور های دیگر باشد.
بدین ترتیب فرایندی که در یادداشت قبل توضیح دادم آغاز شد. قرار بر این شد که از تمام دهقانان سلب مالکیت شده و آنها در مزارع اشتراکی که توسط دولت اداره می شد مشغول کار شده و محصول آنها تماما توسط دولت اخذ و توزیع گردد. دولت هم بخش اعظم محصول را در شرایط قحطی گسترده برای صادرات اختصاص داد تا با عواید آن ماشین آلات صنعتی مورد نیاز برای انبوه کارخانه های در حال احداث را فراهم نماید. بزرگترین مانع بر سر راه این پروژه، طبقه بزرگ دهقانان متوسط روسیه بود که هرکدام قطعه زمین نسبتا کوچکی از آن خود داشتند و کولاک نامیده می شدند. آنها در مقابل سلب مالکیت خود توسط دولت مقاومت کردند. این مقاومت سرانجام شومی داشت حدود نه میلیون از آنها یا اعدام شده یا به مناطق بد آب هوا برای کار اجباری تبعید گردیدند. کولاک ها در مقابل این سرکوب از طریق کشتن دامها و آتش زدن زمین و محصول دست به مقاومت زدند. بیش از نیمی از دامهای کشور وبخش اعظمی از محصول چهار یا 5 سال به علاوه تاسیسات سنتی کشاورزی از بین رفت. کشاورزی شوروی هیچگاه نتوانست از زیر بار این خسارات بگریزد.
سیستم کلخوز ها هم به سبب مدیریت مرکزی بی انعطاف و از راه دور و گرفتن هرگونه ابتکار و خلاقیت از کشاورز، کاملا ناکارامد بود. آمار دهه هفتاد میلادی نشان می دهد هر ساله حدود بیست درصد از محصولات کشاورزی به دلیل نبود تسهیلات و سیلوهای کافی و مشکلات حمل و نقل از میان می رفت. این در شرایطی بود که دولت از اواخر دهه شصت میلادی سالانه 50 میلیارد دلار سوبسید مواد غذایی پرداخت می کرد که بخش عمده ای از آن مربوط به واردات مواد غذایی از خارج بود. اتحاد شوروی سالانه بطور متوسط حدود 12 میلیارد دلار غله از خارج وارد می کرد. این رقم بار سنگینی بر دوش دولت شوروی بود و در دهه هشتاد به عنوان مانعی بسیار جدی برای سرمایه گذاری دولت در تکنولوژی های نوین شناخته شد.
همه اینها در شرایطی بود که بخش کشاورزی در دهه هفتاد میلادی سی درصد کل سرمایه گذاری را به خود اختصاص داده و بیست درصد نیروی کار شوروی در این بخش مشغول بود. در همان زمان ایالات متحده 5 درصد سرمایه گذاری و 3 درصد نیروی کار را به بخش کشاورزی اختصاص داده بود و هفت برابر شوروی محصول تولید می کرد. گرچه بخشی از فاصله زیاد به سبب شرایط نامساعد جغرافیایی شوروی است اما نباید فراموش کرد که روسیه بیش از انقلاب بلشویکی صادر کننده محصولات کشاورزی بود.
در قسمت پایانی این یادداشت به بررسی سیستم برنامه ریزی مرکزی در صنعت و نظام تولید شوروی می پردازم
Toos Tahmasebi
در یادداشت قبلی ام راجع به سیاست توسعه صنعتی استالینی یک نکته مغفول ماند. در واقع در آن یادداشت این سیاست را تنها از جنبه مشروعیت هدف قرار داده بودم نه کارامدی. امشب می خواهم مختصری درباره تاثیرات مهلک آن بر رشد اقتصادی شوروی در دهه های بعد بنویسم.
از جمعیت شروع کنیم. سیاست توسعه صنعتی استالین و سیاست اشتراکی سازی کشاورزی او به همراه تصفیه های خونین سیاسی و تلفات جنگ جهانی دوم، در برآوردی محتاطانه بیش از 50 میلیون نفر از جمعیت شوروی را نابود کردند. باید متوجه باشیم که از کشوری با جمعیتی حدود 170 میلیون نفر صحبت می کنیم. عوارض این فرایند از اوائل دهه هفتاد میلادی خود را نشان داد، زمانی که اقتصاد شوروی دیگر نتوانست به نیروی کار انبوه و ارزان تکیه کند. این عامل به همراه چند عامل دیگر که به آنها اشاره خواهم کرد روند رشد اقتصادی را معکوس نمود. سیاست اقتصادی استالینی بر چند اصل راهنما استوار بود. یکی از آنها گسترش هر چه سریعتر و وسیع تر صنایع سنگین و کاهش شدید سهم کالاهای مصرفی شهروندان به میزانی پایین تر از حداقل استاندارد جهانی بود. نگاه غیر منعطف و ایمان کور به تئوری سبب شده بود که این سیستم نتواند عوارض میان مدت و دراز مدت این سیاست ها را پیش بینی کند. کاهش شدید مصرف شهروندان دو دهه پس از مرگ استالین استاندارد های سلامت و نرخ رشد جمعیت شوروی را به میزان خطرناکی پایین آورد. در دهه هشتاد استاندارد های بهداشتی، میزان مرگ و میر و شاخص امید به زندگی در شوروی در حال نزول به سطح کشورهای آفریقایی بود.
از سوی دیگر توسعه صنعتی استالینی جامعه روسیه را که به طور سنتی جامعه ای با اکثریت قاطع روستایی بود، به تدریج به جامعه ای با اکثریت شهرنشین تبدیل کرد. در سال 1968 برای اولین بار جمعیت شهری بیش از جمعیت روستایی شد و تا اوائل دهه هشتاد دو سوم مردم شوروی در شهر ها زندگی می کردند. افزایش شهرنشینان و ظهور یک طبقه متوسط شهری که استاندارد های ذهنی و رفتاری جوامع صنعتی را پذیرفته بود (گرچه امکانات مادی متناسب آن را نداشت) کار زمامداران شوروی را برای ادامه شیوه توسعه استالینی که بر تحمیل فشار های خارق العاده بر جمعیت سخت کوش و اکثرا دهقان استوار بود، دشوار کرد. روس جدید شهر نشین زمانی که می دید از لحاظ استاندارد های رفاهی کاملا در مضیقه و تنگنا است، نرخ فرزند آوری خود را به شدت کاهش داد. در نیمه دهه هشتاد دو سوم زوج های مسکو فقط یک فرزند داشتند. کار به جایی رسید که در آغاز دهه هشتاد بر اساس براورد های دولت نیروی کار لازم برای پروژه هایی که می بایست مقام دوم شوروی در اقتصاد جهانی را جفظ می کردند، موجود نبود. میراث سیاست استالینی در زمینه جمعیت هنوز دامن روسیه را رها نکرده است. تخمین ها نشان می دهد در نیم قرن آینده این کشور پهناور کمتر از نصف پاکستان جمعیت خواهد داشت. در حال حاضر روسیه در میان قدرت های رده اول و دوم اقتصاد جهان با بیشترین مشکل در زمینه کاهش جمعیت روبرو است، به طوری که ابعاد وسیع این معضل حتی حفظ وحدت سرزمینی روسیه در دهه های آینده را با تردید روبرو کرده است.
اکنون باید به کشاورزی شوروی بپردازیم. در سال 1928 یعنی سال آغاز صنعتی سازی استالین 82 درصد مردم شوروی در روستاها زندگی می کردند و تنها 7 درصد جمعیت در بخش غیر کشاورزی اقتصاد مشغول به کار بودند. پس از انقلاب بلشویکی، لنین که بنا بر اعتراف خود تصور چندانی از پی ریزی عملی اقتصاد سوسیالیستی نداشت بر اساس ضرورت حفظ حاکمیت انقلابی در دوران جنگ داخلی، سیاست موسوم به کمونیسم جنگی را پی گرفت.دولت تمام محصول دهقانان را ضبط می کرد و خود بر اساس ضرورت های سیاسی-نظامی اقدام به توزیع آن می نمود. پس از پایان جنگ داخلی لنین دریافت که سیاست کمونیسم جنگی قابل تداوم نیست. چرا که از یکسو بازدهی اقتصاد را در حداقل نگه می داشت و از سوی دیگر با پایان یافتن جنگ امکان نداشت بتوان مانع شورش دهقانان بر ضد مصادره نظامی محصولاتشان و شورش کارگران به دلیل فقر و گرسنگی گردید. بر این اساس بود که لنین سیاست موسوم به نپ را در پیش گرفت. نپ به دهقانان اجازه می داد که بخش عمده ای از محصولشان را برای خود نگهدارند و در بازار بفروشند. این سیاست جانی تازه به شهر های گرسنه و سوت و کور شوروی بخشید و اقتصاد را ه رونق نسبی پیش از انقلاب نزدیک کرد اما از سوی دیگر طبقه ای از خرده تاجران موفق و مرفه بوجود آورد که خار چشم کمونیست های مومن و معتقد بودند. آنها این طبقه جدید را مردان نپ نام داده بودند.
پس از مرگ لنین جناحی در حزب به رهبری بوخارین معتقد بود به سبب عقب ماندگی اقتصادی و فرهنگی جامعه روسیه باید سیاست نپ را ادامه داد تا فشار خرد کننده ای بر جامعه وارد نشود. اما دیگر رهبران حزب همانند استالین تروتسکی و زینوویف مخالف بودند. سیاست نپ تنها دورنمای رشد صنعتی محدودی را عرضه می کرد و این به دو دلیل برای اکثریت رهبران حزب قابل پذیرش نبود. اول آنکه آنان به دلیل باور به کلیشه های مارکسیستی اعتقاد داشتند تا جامعه تمام عیار صنعتی نشود امکان برقراری سوسیالیسم در آن وجود ندارد. به عبارت دیگر صنعتی شدن را می خواستند تا سوسیالیسم شان “واقعی” باشد. دلیل دوم که شاید مهم تر بود آنکه اگر شوروی صنعتی نمی شد نمی توانست ارتشی مدرن و نیرومند پی ریزی کرده که از جنگ با دنیای سرمایه داری جان به در برده و نیز حامی انقلاب جهانی در کشور های دیگر باشد.
بدین ترتیب فرایندی که در یادداشت قبل توضیح دادم آغاز شد. قرار بر این شد که از تمام دهقانان سلب مالکیت شده و آنها در مزارع اشتراکی که توسط دولت اداره می شد مشغول کار شده و محصول آنها تماما توسط دولت اخذ و توزیع گردد. دولت هم بخش اعظم محصول را در شرایط قحطی گسترده برای صادرات اختصاص داد تا با عواید آن ماشین آلات صنعتی مورد نیاز برای انبوه کارخانه های در حال احداث را فراهم نماید. بزرگترین مانع بر سر راه این پروژه، طبقه بزرگ دهقانان متوسط روسیه بود که هرکدام قطعه زمین نسبتا کوچکی از آن خود داشتند و کولاک نامیده می شدند. آنها در مقابل سلب مالکیت خود توسط دولت مقاومت کردند. این مقاومت سرانجام شومی داشت حدود نه میلیون از آنها یا اعدام شده یا به مناطق بد آب هوا برای کار اجباری تبعید گردیدند. کولاک ها در مقابل این سرکوب از طریق کشتن دامها و آتش زدن زمین و محصول دست به مقاومت زدند. بیش از نیمی از دامهای کشور وبخش اعظمی از محصول چهار یا 5 سال به علاوه تاسیسات سنتی کشاورزی از بین رفت. کشاورزی شوروی هیچگاه نتوانست از زیر بار این خسارات بگریزد.
سیستم کلخوز ها هم به سبب مدیریت مرکزی بی انعطاف و از راه دور و گرفتن هرگونه ابتکار و خلاقیت از کشاورز، کاملا ناکارامد بود. آمار دهه هفتاد میلادی نشان می دهد هر ساله حدود بیست درصد از محصولات کشاورزی به دلیل نبود تسهیلات و سیلوهای کافی و مشکلات حمل و نقل از میان می رفت. این در شرایطی بود که دولت از اواخر دهه شصت میلادی سالانه 50 میلیارد دلار سوبسید مواد غذایی پرداخت می کرد که بخش عمده ای از آن مربوط به واردات مواد غذایی از خارج بود. اتحاد شوروی سالانه بطور متوسط حدود 12 میلیارد دلار غله از خارج وارد می کرد. این رقم بار سنگینی بر دوش دولت شوروی بود و در دهه هشتاد به عنوان مانعی بسیار جدی برای سرمایه گذاری دولت در تکنولوژی های نوین شناخته شد.
همه اینها در شرایطی بود که بخش کشاورزی در دهه هفتاد میلادی سی درصد کل سرمایه گذاری را به خود اختصاص داده و بیست درصد نیروی کار شوروی در این بخش مشغول بود. در همان زمان ایالات متحده 5 درصد سرمایه گذاری و 3 درصد نیروی کار را به بخش کشاورزی اختصاص داده بود و هفت برابر شوروی محصول تولید می کرد. گرچه بخشی از فاصله زیاد به سبب شرایط نامساعد جغرافیایی شوروی است اما نباید فراموش کرد که روسیه بیش از انقلاب بلشویکی صادر کننده محصولات کشاورزی بود.
در قسمت پایانی این یادداشت به بررسی سیستم برنامه ریزی مرکزی در صنعت و نظام تولید شوروی می پردازم
طوس طهماسبی
مطلب من در نقد مطلب طوس طهماسبی است و اینجا مطلب ایشان را هم اورده ام .
ح م
ﭘﮕﻴﺪا و اﻛﺲ ﻣﺴﻠﻢ!
اﻛﺲ ﻣﺴﻠﻢ و ﭘﻴﮕﻴﺪا ﺩﺭ ﺁﻟﻤﺎﻥ ﺳﺮ و ﺗﻪ ﻳﻚ ﻛﺮﺑﺎﺳﻨﺪ و ﻫﺮ ﺩﻭ ﻓﺎﺷﻴﺴﺘﻲ اﻧﺪ.
ﻛﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ﻫﺎ ﺿﺪ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺬاﻫﺐ و ﻧﻪ ﻓﻘﻄ اﺳﻼﻡ اﻧﺪ. ﻫﻤﺴﻮﻳﻲ ﺑﺎ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ اﻓﺮاﻃﻲ ﻋﻴﻦ اﺭﺗﺠﺎﻉ اﺳﺖ و ﺭﻓﺘﻦ ﭘﺸﺖ ﻓﺎﺷﻴﺴﻢ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ي ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺑﺎ اﺳﻼﻡ ﺧﻂﺮﻧﺎﻙ ﺗﺮ اﺳﺖ.
ﻣﺎ ﺩﺭ ﺷﺮاﻳﻄ ﻓﻌﻠﻲ ﺩﺭ ﺁﻟﻤﺎﻥ ﺭﻭﻱ ﻟﺒﻪ ي ﺗﻴﺰ ﭼﺎﻗﻮ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ. ﺗﻤﺎﻡ ﺧﺎﺭﺟﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻟﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺽ ﺧﻂﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺩﺭ ﺷﺮاﻳﻂﻲ ﻛﻪ اﺭﺗﺠﺎﻉ ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﺴﻢ ﻛﺜﻴﻒ ﺗﺮﻳﻦ ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﻗﺮﻭﻥ ﻭﺳﻂﺎﻳﻲ ﺭا ﺑﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﺩاﺩﮔﺎﻩ اﻟﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﻛﺎﻟﺴﺮﻭﻫﻪ ﺗﺤﻤﻴﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ, ﺟﺮﻳﺎﻥ اﻛﺲ ﻣﺴﻠﻢ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺿﺪﻳﺖ ﺑﺎ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﻩ ﻫﺎﻱ ﺑ…ﻴﭽﺎﺭﻩ ي “ﻣﺴﻠﻤاﻥ “اﺳﺖ.
ﺷﻜﻲ ﻧﺪاﺭﻡ ﻛﻪ اﻛﺲ ﻣﺴﻠﻢ ﻫﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﭗ ﻧﻴﺴﺖ. اﻳﻨﺠﺎ ﺧﺎﺭﺟﻴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ اﺯ ﺩﺳﺖ ﺗﻮﺣﺶ اﺳﻼﻣﻲ ﻓﺮاﺭ ﻛﺮﺩﻩ و ﻫﻴﭻ ﮔﻮﻧﻪ اﻋﺘﻘﺎﺩﻱ ﺑﻪ ﻛﺜﺎﻓﺖ اﺳﻼﻣﻲ ﻧﺪاﺭﻧﺪ, اﺯ ﻃﺮﻑ ﻣﺮﺩﻡ ﺁﻟﻤﺎﻥ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ و ﺟﻨﺒﺶ ﻣﻴﻬﻦ ﭘﺮﺳﺘﺎﻧﻪ و ﻓﺎﺷﻴﺴﺘﻲ ﭘﮕﻴﺪا ﺗﻤﺎﻡ ﺁﻧﺎﻥ ﺭا ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. ﻣﮕﺮ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺗﻮﺳﻄ ﻧﺎﺯﻳﺴﻢ ﻛﺸﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ, ﺩﻓﺎﻉ اﺯ ﺁﺯاﺩﻱ ﻋﻘﻴﺪﻩ و ﻣﺬﻫﺐ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻲ ﺩﻓﺎﻉ اﺯ ﺧﺰﻋﺒﻼﺕ ﺩﻳﻦ ﻳﻬﻮﺩ ﺑﻮﺩ?!! ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ و ﺧﺎﺭﺟﻴﺎﻧﻲ ﻛﻪ اﺯ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ اﺳﻼﻣﻲ اﻣﺪﻩ اﻧﺪ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺩﻭﺭﻩ ي ﻫﻴﺘﻠﺮ ﺭا ﺩاﺭﻧﺪ.
حسن معارفی پور
….
ﻫﺮ ﻣﻴﺰاﻥ ﺗﻨﻔﺮ اﺯ ﺭاﺳﻴﺴﻢ و ﻓﺎﺷﻴﺴﻢ اﺭﻭﭘﺎﻳﻲ, ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻛﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ﻫﺎ ﺭا ﺩﺭ ﺟﺒﻬﻪ ي ﻓﺎﺷﻴﺴﺖ ﻫﺎﻱ اﺳﻼﻣﻲاﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻆﻠﻮﻡ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ, ﻗﺮاﺭ ﺩﻫﺪ.
ﺑﺮﺧﻼﻑ ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﻗﺎﻱ ﮔﻴﺰﻱ ﺭﻳﻴﺲ ﻓﺮاﻛﺴﻴﻮﻥ ﭼﭗ ﺁﻟﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﭘﺎﺭﻟﻤﺎﻥ اﻳﻦ ﻛﺸﻮﺭ, اﺳﻼﻡ ﺩﻳﻦ ﺻﻠﺢ ﻧﻴﺴﺖ,ﺑﻠﻜﻪ ﺩﻳﻦ ﺟﻨﺎﻳﺖ, ﻛﺸﺘﺎﺭ و ﺗﺠﺎﻭﺯ اﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﻤﺎﻡ اﺩﻳﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ. اﺗﻔﺎﻗﺎ ﺗﺮﻭﺭﻳﺴﺖ ﻫﺎﻱ اﺳﻼﻣﻲ اﺯ ﻣﺬﻫﺐ ” ﺳﻮ اﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻨﺪ,ﺑﻠﻜﻪ اﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ي ﻭاﻗﻌﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ.
ﻣﺬاﻫﺐ و اﺩﻳﺎﻥ ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﺩﺭ ﺣﺎﺷﻴﻪ ي ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻗﺮاﺭ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ,ﻳﺎ ﻣﻆﻠﻮﻡ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﻛﺮﺩﻩ و اﺩﻋﺎﻱ ﺻﻠﺢ و ﻫﻤﺰﻳﺴﺘﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ و ﻳﺎ ﺑﺮاﻱ ﺯﻫﺮ ﭼﺸﻢ ﮔﺮﻓﺘﻦ… اﺯ ﻣﺮﺩﻡ اﻗﺪاﻡ ﺑﻪ اﻋﻤﺎﻝ ﺗﺮﻭﺭﻳﺴﺘﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺬاﻫﺐ اﺯ ﺣﺎﺷﻴﻪ ي ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺻﻌﻮﺩ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ, ﺁﻧﺰﻣﺎﻥ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻤﺰﻳﺴﺘﻲ و ﺻﻠﺢ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﺎﺭ ﻓﻠﻪ ﻳﻲ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ.
ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻳﻬﻮﺩﻳﺖ, ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ و اﺳﻼﻡ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺧﻮﻥ و ﻛﺸﺘﺎﺭ اﺳﺖ.
ﻣﺎ ﺗﺤﺖ ﻫﻴﭻ ﺷﺮاﻳﻂﻲ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺟﺪاﻝ و ﻛﺸﻤﻜﺶ ﺑﻴﻦ ﻓﺎﺷﻴﺴﺖ ﻫﺎﻱ اﺭﻭﭘﺎﻳﻲ و اﺳﻼﻣﻲ, اﺯ ﻳﻜﻲ اﺯ ﻃﺮﻓﻴﻦ ﻃﺮﻓﺪاﺭﻱ ﻛﻨﻴﻢ. ﻛﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ﻫﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ اﺯ ﺑﺎﻻ ﻛﺸﻤﻜﺶ ﻫﺎ ﺭا ﺑﺒﻴﻨﺪ و ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻛﻨﻨﺪ. ﻛﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ﻫﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮﻱ و از ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﺎﻻﻳﻲ ﻫﺎ ﺭا ﻟﺠﻦ ﻣﺎﻝ ﻛﺮﺩﻩ و ﻓﺮﻳﺐ ﺁﻟﺘﺮﻧﺎﺗﻴﻮﻫﺎﻱ ﺑﻮﺭﮊﻭاﺯﻱ ﺭا ﻧﺨﻮﺭﺩﻧﺪ.
حسن معارفی پور
ﻧﻘﺶ ﻣﺪﻳﺎ و ﮊﻭﺭﻧﺎﻟﻴﺴﻢ ﻧﻮﻛﺮ ﺩﺭ ﺩاﻣﻦ ﺯﺩﻥ ﺑﻪ ﻓﺎﺷﻴﺴﻢ ﺩﺭ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺑﻪ ﭘﺪﻳﺪﻩ ﻫﺎ!
ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺣﺎﺿﺮ ﺩﺭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮﻳﻦ ﻭﻗﺘﺸﺎﻥ ﺭا ﺑﻪ ﺗﻠﻪ ﻭﻳﺰﻳﻮﻥ اﺧﺘﺼﺎﺹ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ.
ﺩﺭ ﺁﻟﻤﺎﻥ ﻫﺮ ﻧﻔﺮ ﻣﻴﺎﻧﮕﻴﻦ 3 ﺳﺎﻋﺖ و ﺑﻴﺴﺖ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ.
ﺗﺎ ﺳﺎﻝ 2005 ﺭاﺩﻳﻮ ﺩﺭ ﺭﺗﺒﻪ ي ﺩﻭﻡ ﻗﺮاﺭ ﺩاﺷﺖ,اﻣﺎ اﺯ ﺳﺎﻝ 2008 ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﺷﺒﻜﻪ ﻫﺎﻱ اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻓﻴﺲ ﺑﻮﻙ, ﺗﻮﻳﺘﺮ, و ﺑﻌﺪﻫﺎ اﻳﺴﻨﺎﮔﺮاﻡ و ﻭاﺗﺲ اﭖ ﻭاﻳﺒﺮ و ﻻﻳﻦ و ﺩﻫﻬﺎ ﺷﺒﻜﻪ ي ﺩﻳﮕﺮ ﺟﻮاﻧﺎﻥ اﺯ 19 ﺗﺎ 25 ﺳﺎﻝ ﺭﻭﺯاﻧﻪﻣﻴﺎﻧﮕﻴﻦ ﺣﺪاﻗﻞ ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻋﺖ ﻭﻗﺖ ﺭ…ا ﺑﺎ اﻳﻨﺘﺮﻧت ﭘﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ!
ﺁﻣﺎﺭﻫﺎﻱ ﺑﺎﻻ ﺁﻣﺎﺭ ﺭﺳﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﻮﺭﮊﻭاﻳﻲ اﺳﺖ و ﺯﻳﺎﺩ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺩﻗﻴﻖ ﺑﺎﺷﺪ.ﺁﻣﺎﺭ ﻭاﻗﻌﻲ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ اﺳﺖ.
ﻛﻼ ﻣﺮﺩﻡ ﺁﻟﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﻴﻦ 8 ﺗﺎ 9 ﺳﺎﻋﺖ اﺯ ﻭﻗﺘﺸﺎﻥ ﺭا ﺑﺎ ﺭﺳﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻲ ﺑﺮﻧﺪ.
ﺩﺭ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﻭﺿﻌﻴﺖ ﺑﻬﺘﺮ اﺯ ﺁﻟﻤﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ.
ﻫﺪﻑ اﺯ ﺑﺮﺭﺳﻲ ﺩاﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﺁﻣﺎﺭﻱ ﻓﻮﻕ ﻧﺸﺎﻥ ﺩاﺩﻥ ﻧﻘﺶ ﻣﺪﻳﺎ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﻲ اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ اﻧﺴﺎﻥ و ﺟﻬﺖ ﺩﻫﻲ ﺑﻪ اﻓﻜﺎﺭ ﻋﻤﻮﻣﻲ اﺳﺖ.
ﺩﺭ اﻳﻦ ﺷﻜﻲ ﻧﻴﺴﺖ,ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎﻱ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﺩاﺭﻱ ﻛﻪ ﭘﻮﻝ ﻧﻘﺶ ﻛﻠﻴﺪﻱ ﺭا ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ اﻣﻮﺭ اﻳﻔﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ, ﻣﺪﻳﺎ ﺑﺪﻭﻥ ﭘﻮﻝ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺣﺘﻲ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﻮﺩ اﺩاﻣﻪ ﺩﻫﺪ,ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ اﻛﺜﺮﻳﺖ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ اﺗﻔﺎﻕ ﺭﺳﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻳﺎ ﺩﻭﻟﺘﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻳﺎ ﺑﺎ ﭘﻮﻝ ﺩﻭﻟﺖ و ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﺩاﺭاﻥ اﺩاﺭﻩ ﺷﺪﻩ و ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺁﻧﺎﻥ ﺭا ﺗﺒﻠﻴﻎ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ.
ﺗﺤﺮﻳﻒ ﻭاﻗﻌﻴﻴﺖ ﻫﺎﻱ اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ اﻫﺪاﻑ و اﻧﮕﻴﺰﻩ ﻫﺎﻱ ﺭﺫﻳﻼﻧﻪ ي ﺣﺎﻛﻤﺎﻥ و ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪاﺭاﻥ ﺩﺳﺖ ﺭاﺳﺘﻲ, ﺑﺰﺭﮔﻨﻤﺎﻳﻲ اﺯ ﻭاﻗﻌﻴﻴﺖ, ﺗﺤﺮﻳﻚ اﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﻣﺮﺩﻣﻲ, ﺑﻲ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﻛﺮﺩﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺎ ﭘﺨﺶ ﻣﻜﺮﺭ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﺟﻨﮕﻲ ﻣﺮﺑﻮ ﻛﺸﺘﺎﺭ
…
