مبارزان کمونیست
ترميم كسرى بودجه با “نان” مردم،
هديه دولت “تدبير و اميد” به جامعه
همايون گدازگر
نان پر مصرف ترين خوراك و به اصطلاح قوت لايموت بخش كم درآمد جامعه يعنى كارگران و مردم زحمتكش، حداقل ٣٠ درصد گران شده است. تاريخأ گران شدن نان و يا كمياب شدن آن، نشانه وخامت وضع اقتصادى و به كف ديگ خوردن توانايی حاكميت در اداره امور اقتصادى جامعه بوده است. از اين مهمتر اين تعرض سرمايه داران به يكى از پايه اى ترين مايحتاج مردم، اگر با افزايش دستمزد و حقوقها پابپاى تورم و گرانى مايحتاج عمومى همراه نشده باشد، عامل مستقيم تحرك و جنب و جوش اجتماعى و در واقع دعوت كردن بخش وسيع مردم كم درآمد جامعه به دفاع از خود و در موارد بسيارى به آغاز قيام و شورش گرسنگان تبديل شده است.
اما در جامعه تحت حاكميت جمهورى اسلامى، بيكارى، گرانى و تمامى مصائب و مشقات ناشى از حاكميت سرمايه دارى، معناى ديگرى دارد. اينجا به دلايل متنوعى اقتصاد هم مثل هر پديده اجتماعى ديگر سريعا به سياست وصل مى شود. به اين معنا كه رويارويی و عكس العمل سياسى و مبارزاتى جواب طبيعى مردم به هر تعرض و تحول اقتصادى است، چرا كه صرف پيدايش و موجوديت جمهورى اسلامى با جامعه و توقعات آن از هر نظر مدام در تناقض هميشگى بوده است. رويارويی و تقابل تعطيل ناپذير جامعه كه به اندازه عمر جمهورى اسلامى قدمت دارد عكس العملى است به اين تناقض. براى مثال اگر بحث گران شدن نان است، تنفر و بى اعتمادى مردم در مقابل رژيم، باعث شده است كه كسى به وراجيها و چرتكه انداختن هاى آخوندهاى اقتصاددان شده براى توجيه گرانى و تورم اعتنايی نكنند، بلكه افشاگرى و مقابله با هر سياست تازه رژيم عكس العملى است كه به سنت در جامعه تبديل شده است. در اينجاست كه در مقابل گران شدن نان بخصوص در شرايط فلاكتبار كنونى بايد پابپاى رسوا كردن ترفندهاى رژيم و پرده برداشتن از سياستهاى ضد مردمى آن، در فكر سازمان دادن مقاومت توده اى در مقابل اين سياست رژيم بود.
رژيم جمهورى اسلامى اگرچه رژيم تعرض دائمى به معيشت و زندگى كارگران و مردم است، اما سياست گران كردن نان را در شرايطى به ميدان آورده است كه به لحاظ اقتصادى از هر زمان ديگر داغان تر است. ادعاهاى روحانى در مورد مهار تورم و يا پائين آوردن قيمت ها حتى در ميان خوديهاى رژيم اسباب جوك و مسخره است. بيخود نيست كه رقباى حكومتى روحانى، از او بعنوان دروغگوترين رئيس جمهور تاريخ جمهورى اسلامى نام مى برند. از وعده وعيدهاى پوشالى دوران انتخابات تا پزهاى مردمى، در واقع امر و عملا فقط سيل اعدامهاى بيشتر، زن آزارى و اسيد پاشى و زندانى كردن كارگران و آزاديخواهان، جزو خدمات دولت “تدبير و اميد” قابل مشاهده است.
بحران و درهم ریختگى اقتصاد جمهورى اسلامى ربطى به اين يا آن رئيس جمهور ندارد، بلكه ناشى از موجوديت متناقض اين رژيم است. در شرايط حاضر كه در اثر تحريمهاى غرب و كاهش قيمت نفت و بزرگتر شدن حفره كسر بودجه، كشتى اقتصاد رژيم بيشتر در گل فرو رفته است، كاربدستان رژيم به هر حربه اى براى نجات موقت رژيم خود متوسل مى شوند. مدت زيادى به اميد موفقيت در مذاكرات هسته اى و كاهش تحريمها و آزاد شدن بيشتر پول نفت فروخته شده از جانب غرب، به انتظار اين فرجه نشستند. اما همانطور كه همگان ديدند با دست خالى و نااميد برگشتند و به سياق و روش تمام دولتهاى ضد كارگرى براى پر كردن سوراخ كسر بودجه دولتشان، به سفره نان كارگران و مردم زحمتكش حمله ور شدند. خانواده كارگر و كارمند و پرستار و اكثر جامعه، هزينه سنگك ٨٠٠ تومانى، بربرى ٧٠٠ تومانى، لواش ٢٢٠ تومانى وغيره را از كجا بايد تامين كند؟ تازه اين پايان كار نيست، به همين نسبت موج افزايش قيمتها زندگى را براى اكثريت جامعه به جهنم تر از حال تبديل مى كند.
چكار بايد كرد؟ اگر رژيم اين تعرض به بديهى ترين و پر مصرف ترين خوراك كارگران و مردم زحمتكش را بدون هيچ عكس العملى سپرى كند، در قدمهاى بعدى براى تكميل كردن بودجه ارگانهاى سركوب و تحميقش به سراغ گران كردن آب و برق و گاز و ماليات مايحتاج مردم خواهد رفت و به اين ترتيب، انتقام شكست در مذاكرات هسته اى را از مردم، بخصوص كارگران و مردم زحمتكش مى گيرد. نبايد فراموش كرد، در شرايطى كه كم كم به پايان سال ٩٣ و جنگ بر سر دستمزدها نزديك مى شويم، گران كردن حداقل ٣٠ درصدى خوراك اصلى كارگران تعرض از پيشى دولت به كارگران و در واقع كاهش دستمزدهاى هنوز افزايش نيافته طبقه كارگر ايران است. با اين تعرض كار مبارزه براى افزايش دستمزد و تعيين حداقل آن دشوارتر از گذشته خواهد بود. اينها زمينه هاى مادى واقعى گرانى از جمله گران كردن نان از طرف دولت است. ربط دادن اين مسئله به چرندياتى از قبيل “هدفمند كردن يارانه ها” كه در سالهاى اخير اسم رمز آمدن گرانى در سطح جامعه بوده است، البته سياست و توضيح دولت و جيره خوارانش براى توجيه گران كردن نان است. تازه با كمال وقاحت سر مردم منت میگذارند كه مى بايد سه سال قبل نان را گران مى كردند. اما نبايد در دام اين توطئه ها افتاد، با توضيحات دانشمندانه قديم پاسداران وزير و مدير كل شده در صدا و سيما نان ارزان به سفره كسى برنمیگردد.
مردم مبارز، بخصوص طبقه كارگر ايران ٣٥ سال آزگار راه و روش مستقل خود را در دفاع از معيشت خود و خانواده هايشان تجربه كرده اند. عليرغم شقاوت و سركوبگرى ذاتى رژيم اسلامى نمونه هاى عقب راندن رژيم و سياستهايش كم نبوده اند. درجه همبستگى و اتحاد و بسيج توده اى است كه قدرت مى آفريند. همه شواهد نشان از آن دارد كه مصائب جهنم كنونى تحت سلطه رژيم اسلامى رو به وخامت است. ناهنجارى ها و مصائب اجتماعى تحت حاكميت يك رژيم مذهبى سركوبگر، همواره در حال تشديد و گسترش است. رشد بيكارى، اعتياد و قاچاق مواد مخدر و تن فروشى و گرسنگى، كه با هر تعرضى به معيشت مردم از قبيل گران شدن قيمت نان دامنه آن شدت مى يابد، شرايطى پيش آورده است كه در آن هيچ راهى بجز مقابله و رويارويی براى مردم باقى نگذاشته است. رژيم جمهورى اسلامى در هر تعرض خود به معيشت مردم، منتظر عكس العمل آنهاست و از آن مى ترسد. رژيم اسلامى به عمق تنفر جامعه از خود واقف است. در همين رابطه است كه براى به ميدان آوردن سياستهاى ضد مردمى خود بى گدار به آب نمى زند. چندين ماه است بحث گران شدن نان را به طرق مختلف پخش كرده است تا عكس العمل مردم به آن را تست كند و در شرايط مناسب عملى كند.
اعتراض به گرانى نان مثل هر تعرض ديگرى به معيشت كارگران و مردم زحمتكش مى تواند سرآغاز به ميدان آمدن وسيع توده اى عليه رژيم اسلامى باشد. بشرط اينكه شيپور آن توسط صف آزاديخواه و برابرى طلب جامعه و در پيشاپيش آن طبقه كارگر در مراكز و صنايع بزرگ دميده شود. تا جائيكه به مردم و توده كارگر و زحمتكش مربوط است، هيچوقت در برابر جمهورى اسلامى تسليم نشده اند. اگر پيشقراولى در ميدان ظاهر شود، بخش هاى مهمى از جامعه براى در آوردن نان به گروگان گرفته شان از دست جمهورى اسلامى به آن خواهند پيوست. اعتراض بى وقفه وهميشگى بخش هاى مختلف جامعه گواه اين ادعاست. اعتراض به گران شدن نان مى تواند سر آغاز موج جديدى از رويارويی با رژيم سرمايه دارى جمهورى اسلامى باشد. *
٤ دسامبر ٢٠١٤
