مبارزان کمونیست
کمونیست میپرسد:
حزب حکمتیست از ابتدا از مقاومت توده ای کوبانی قاطعانه حمایت کرده است. در هفته اخیر تغییراتی در سیاست آمریکا و موئتلفینش در قبال کوبانی رخ داده است. حملات هوائی ائتلاف به نیروهای داعش در اطراف کوبانی، فشار آمریکا به دولت ترکیه برای تغییر سیاست اش در مورد کوبانی، ارسال هوائی محموله اسلحه و امکانات داروئی و پزشکی و اظهارات اخیر مقامات دولت آمریکا در مورد توانائی مقاومت نیروهای کوبانی از این جمله اند. آیا این تحول در قبال مسئله کوبانی تغییری در سیاست حزب حکمتیست و حمایت از مقاومت توده ای میدهد یا نه؟ چرا؟
فاتح شیخ: بهیچوجه! تغییر بعضی معادلات حول کوبانی هیچ تغییری در سیاست حزب حکمتیست و حمایت از مقاومت توده ای کوبانی نمیدهد. چرا باید بدهد؟ مقاومت توده ای راه خودش را میرود، با قاطعیت و پایداری شورانگیزی به قیمت جانبازی هزاران زن و مرد عاشق آزادی در برابر توحش اسلامی داعش ایستاده و روزهای سخت را پشت سر گذاشته است. حمایت حزب حکمتیست هم مانند جزئی از یک حمایت وسیع و آزادیخواهانه جهانی، همچنان قاطعانه و پایدار ادامه دارد. این جای سوال نیست. سوال این است چه شده که دولتهای آمریکا و ترکیه در سیاست خود قدری تعدیل و تغییر داده اند؟
در درجه اول هر میزان تغییر سیاست آمریکا و ائتلاف و مشخصا دولت ترکیه در قبال کوبانی، حاصل پایداری قهرمانانه زنان و مردان آن مقاومت است. حاصل فشار افکار عمومی و صف آزادیخواه جهان و منطقه است که با حمایت قاطع از مقاومت کوبانی، آمریکا و ترکیه را ناچار به درجه ای چرخش کرده است. بنا به “پیش بینی” دو هفته پیش مقامات آمریکا میبایست کوبانی به دست داعش سقوط کرده باشد. برای فریب افکار عمومی روزی چند حمله هوائی صورت میدادند که آن هم بر پیشروی داعش تاثیر چندانی نداشت. سیاست آمریکا این بود که بگذارد کوبانی سقوط کند. جان کری گفت: “غم انگیز است اما آمریکا استراتژی خودش را دنبال میکند”. ما شکی نداشتیم که هدف آمریکا شکست داعش نیست، با دستاویز داعش دنبال احیای رهبری ازدست رفته اش بر جهان است. اردوغان صریحتر از کری خواهان سقوط کوبانی توسط داعش بود. در استراتژی منطقه ای ترکیه داعش جائی دارد، ولی مقاومت کوبانی نه فقط جائی ندارد بلکه خلاف آن است. ممانعت دولت ترکیه از رسیدن نیرو و سلاح و تجهیزات جنگی به نیروهای مقاومت کوبانی به اعتراضات وسیع در کردستان ترکیه و درگیری با پلیس منجر شد که دهها قربانی داشت، دولت ترکیه را دچار بحران سیاسی کرد، “پروسه آشتی” کردستان ترکیه و اعتبار سیاسی اردوگان و حزب آ ک پ در آن عرصه را به مخاطره انداخت. ادامه مقاومت توده ای و حمایت وسیع افکار عمومی جهان از آن، مخصوصا وقتیکه به تظاهرات گسترده در شهرهای ترکیه و ایران و کردستان عراق کشید، آمریکا و ترکیه و متحدانشان را ناگزیر کرد که سیاست خود را تغییر دهند و در واقع از راه دیگری وارد شوند.
باید دید این راه دیگر چیست؟ چه تغییری در سیاستشان داده اند و هدفشان از آن چیست؟ پیداست که قرار فرستادن نیرو از کردستان عراق به کوبانی حاصل هماهنگی آمریکا و ترکیه و حکومت منطقه کردستان و توافق با جمهوری اسلامی است. در طول هفته گذشته تماسهای حکومت کردستان با آنها جریان داشته است. هدف این است از وزن واقعی جنبش مقاومت توده ای در ایستادگی علیه داعش کم کنند. وانمود کنند که “نهایتا” آمریکا و ترکیه و حکومت منطقه کردستان هستند که به داد مردم کوبانی میرسند، نه مقاومت توده ای خود مردم در کوبانی و حمایت جهانی از آن. واقعیت خلاف آن است. چرا داعش پس از شش هفته جنگ در کوبانی با همه تانک و توپ و سلاحهای پیشرفته غنیمت گرفته از هزیمت نیروهای مسلح عراق و سوریه، شهر کوبانی را میکوبد اما از ورود به آن ناتوان است؟ درحالیکه در همین مدت چندین شهر استان انبار عراق و چند شهر فاصله فلوجه و بغداد را یکی پس از دیگری اشغال کرده و دارد بغداد را تهدید میکند؟ موصل و تکریت و دیاله و شنگال را برق آسا گرفت، در کوبانی با اینکه باران توپ و خمپاره میباراند، کامیونهای انتحاری به خیابانهای شهر میراند، هر روز از کشته پشته میدهد، هر شب از محور حلب و رقه و دیرالزور تانک و توپ جدید و نیروی جنگی جایگزین به خط جبهه میآورد باز موفق به اشغال کوبانی نشده است. چرا در جاهای دیگر توانسته در کوبانی نمیتواند؟ چون در اینجا مقاومت توده ای برپا است.
آمریکا و ترکیه و حکومت کردستان میخواهند وانمود کنند که آنها هستند که نمیگذارند کوبانی سقوط کند. چاوش اوغلو وزیر خارجه ترکیه گفته: نمیخواهیم کوبانی سقوط کند!! در واقع میخواهند کارائی مقاومت توده ای را از چشم مردم دنیا پنهان کنند. میخواهند پیروزی مقاومت توده ای بر داعش را مصادره کنند.
هفته گذشته در شهر دهوک کردستان عراق گردهمایی دو گروه از احزاب سیاسی مناطق کردنشین سوریه در جریان بوده است. یک گروه حزب پ ی د و سازمانهای طرفدار آن و گروه دیگر ائتلافی از حزب دمکرات کردستان سوریه و متحدان آن که عمدتا طرفدار احزاب حاکم در کردستان عراق بویژه پارتی هستند. حاصل این گردهمائی امضای توافقنامه ای در بین دو گروه شد که غروب چهارشنبه 22 اکتبر در دهوک انتشار یافت. اساسی ترین بند توافقنامه بر سر تشکیل یک “مرجع سیاسی” در شکل یک مجمع سی نفره متشکل از 12 عضو از هر گروه و شش عضو دیگر خارج از دو گروه با انتخاب 24 عضو اصلی است. بعلاوه توافقنامه شامل توافق دو گروه در مورد نظام اداره محلی مناطق کردنشین سوریه و همچنین سازمان نظامی مشترک در این مناطق است. همزمان با گردهمایی دهوک و در ارتباط با آن، دیدارهایی هم میان نمایندگان وزارت خارجه آمریکا با رهبری حزب پ ی د صورت گرفته است. باز همزمان با اینها دولت ترکیه “نقشه راه” مربوط به مذاکرات موسوم به “پروسه آشتی” در کردستان ترکیه را از کانال رهبری حزب هدپ (HDP – که طرفداران آن در پارلمان ترکیه حضور دارند) برای اوجالان در ایمرالی فرستاده اند. هدف این اقدام دولت ترکیه مدیریت بحران سیاسی داخل ترکیه در دل بحران پیچیده خاورمیانه و اختلافاتی است که با سیاست آمریکا در منطقه و بویژه در ارتباط با حزب پ ی د پیدا کرده است. هنوز نتایج کنکرت این فعل و انفعالات، نحوه اجرای آن در زمین واقعی و تاثیر عملی آن بر مقاومت کوبانی روشن نیست. آنچه روشن است یک هدف آن تقویت جبهه متحدان آمریکا و ترکیه در ازای کمک به کوبانی است. هیچیک از این تغییرات، اما از وزن و اهمیت واقعی مقاومت توده ای کوبانی و ضرورت ادامه قاطعانه حمایت از آن ذره ای کم نمیکند. پیروزی مقاومت توده ای کوبانی علیه داعش صرفا یک پیروزی محلی نیست بلکه ابعاد وسیعتر و دستاوردهای پایدارتری دارد که جا دارد در اینجا به جنبه ای از آن اشاره شود.
مقاومت مردم کوبانی علیه تهاجم وحشیانه داعش، بخشی از جنگ دولتها و قدرتهای جهان و منطقه نیست و بخصوص هیچگونه آویزه مذهبی ندارد بلکه به روشنی ایستادگی آزادگی و انسانیت در برابر تعرض تاریکی و توحش است. مقاومت توده ای کوبانی و حمایت جهانی از آن، به روند بیداری توده ها درباره نقش مذهب و تفرقه افکنی مذهبی در جنگ قدرت جاری میان دولتها و نیروهای ارتجاعی منطقه یاری میرساند و تا همینجا بخصوص بر “مقدسات” اسلام و سکتهای سنی و شیعی آن ضربه محکم زده است. هر روز روشنتر و روشنتر میشود که در حقیقت جنگ داعش و حامیانش با رقبای قدرتشان در عراق و سوریه بر سر این مذهب و آن مذهب نیست، بلکه جنگ قدرت و جنگ بر سر منافع زمینی با پوشش مذهبی است. جنگ قدرت گندیده ترین بخش سلطه بورژوایی با دیگر بخشهای گندیده آن است. هر دو طرف برای تحمیق و بسیج مزدورانشان پوشش مذهبی “سنی” و “شیعی” بر جنگ خود میکشند زیرا این پوشش ایدئوژیک گندیده، تنها ابزار عقیدتی در دسترس آنهاست که توجیه توحش جنگی و قتل عامها و سربریدنها و غیره را در اختیارشان میگذارد. “اسلام سنی” و “اسلام تشیع” پرده خرافی تیره ای است که این دارودسته ها در جوامع اسلامزده بر ارابه های جنگی خود در جنگ قدرت سرمایه دارانه انگلی شان کشیده اند. از داعش و ترکیه و عربستان و جیش العدل تا مالکی و بشار اسد و حزب الله و خامنه ایها و مصباح یزدیها و قاسم سلیمانیها در جنگ قدرت خود به نفرت پراکنی مذهبی و جنگ مذهبی نیاز دارند. از سر همین نیاز است که قاسم سلیمانی فرمانده سپاه قدس این روزها گفته است: هرچه خلاف تشیع باشد شکست میخورد. در این جنگ قدرت زمینی، سلاح ایدئولوژیک مذهب چه سنی و چه شیعی مانند سلاحهای کشتار جمعی توسط دولتها و جریانات ارتجاع اسلامی در منطقه علیه مردم منتسب به این مذاهب به کار گرفته میشوند. مقاومت در کوبانی آشکارا و سراپا از بند جنگ مذهبی و قومی آزاد است. مقاومت توده ای زنان و مردان آزادیخواهی است که در برابر توحش اسلامی داعش سلاح به دست گرفته اند.
سیاست حزب حکمتیست در حمایت از این مقاومت توده ای سیاستی قاطعانه و پایدار است، همچنانکه خود مقاومت توده ای کوبانی علیه توحش داعش قاطعانه و پایدار ادامه دارد. *
