مبارزان کمونیست
در حاشیه اخبار كارگری
نسان نودینیان
اعتراضات كارگری اساسا در شكل اعتصاب انجام گرفته است. اعتصاب در هفته گذشته در مراكز اصلی و مركزی از جمله؛ در مركز تولیدی و كارخانه های پارلو ساوه؛ اعتراض به اخراج ٢٠كارگر، اعتراض در عسلویه (٤ ماه از حقوقهای معوقه)، سومین تجمع کارگران قند اهواز؛ این بار به همراه خانواده‌ها(در اعتراض به تعویق حقوق ٢٢ ماه گذشته خود و همچنین محرومیت از خدمات رایگان درمانی)، تجمع کارگران نساجی مازندران مقابل مجلس(اعتراض به به ٢٨ ماه حقوق معوقه)، اعتراض کارگران شرکت های گروه آریا(اعتراض به قطع شدن مزایا؛ از قبیل پاداش، حق ماموریت، اضافه کاری، سهمیه بلیت رایگان)
اعتراض در شكل اعتصابات از یك روز تا بیش از یك هفته بر محور حقوق و مزایای پرداخت نشده، بوده است. یك اتفاق مهم در اعتراضات هفته گذشته همراهی خانواده های كارگران قند اهواز با کارگران معترض بود. همراهی و اشتراك خانواده های كارگری در اعتراضات و اعتصابات كارگری امری ضروری و حیاتی است. این همراهی ها بر قدرت اعتصاب میفزاید. نظر افكار عمومی در سطح وسیعتر را جلب و از حمایتهای وسیعی برخوردار میشود. در عسلویه عیدی سال ١٣٩٠ و حقوق معوقه پرسنل از مرداد ماه تا کنون پرداخت نشده است. تعداد زیادی از پرسنل اخراج شدند. کارکنان بعضی از این شرکتها که از هفته گذشته دست به اعتصاب آرام زده بودند بعد از این که با بدقولی وعده داده شده جدید شرکت آریا نفت شهاب مواجه شدند، در ١٤آذر پس از دفاتر کارفرما هجوم بردند. این اعتراض در رسانه ها هجوم کارگران به دفاتر کارفرمایان خوانده شد. از اعتصاب آرام و سپس به هجوم به دفاتر كارفرمایان كشانده شد. اعتراض تعرضی در شرایطیكه دولت و كارفرما با بی اعتنایی به اعتصاب و اعتراض برخورد میكند، در مواردی ضروری است.
بیكاری و توقف خط تولید در هفته گذشته؛
کارخانه تیک تاک در قزوین با ٦٠كارگر ، كارخانه یخچال سازی «بوژان»خرم آباد، با ٢٤٢كارگر تعطیل شدند. ده ها كارگر این خط های تولیدی بیكار شدند. و رئیس اتحادیه کارگران قراردادی و پیمانی سراسر کشور نیز از اخراج یک میلیون کارگر قراردادی از ابتدای سال جاری تاکنون در واحدهای تولیدی کشور خبر داده بود. تعداد كارگران قراردادی تاكنون بیش از ٨میلیون هستند و در ناامنی شغلی به سر می برند و بیکاری و عدم تمدید قرارداد مثل بختکی شوم بر بالای سر آنها سایه افکنده است. در قزوین كارخانه قطعی سازی مارلیك سان تعداد كارگران بیكار را به ٢٨١ نفر رسانده است.
ابراز وجود انقلابی و تعرضی كارگران در بند!
اتفاق مهم در جنبش كارگری نامه رضا شهابی است.(رضا شهابی به شش سال زندان، پنج سال محرومیت از فعالیت سندیکایی و پرداخت هفت میلیون تومان جریمه محکوم شده) رضا شهابی در نامه ای از آنچه مرگ تدریجی زندانیان و فرسودگی فیزیکی و ذهنی آنها نامیده، سخن گفته و به رییس دستگاه قضاء هشدار داده که “اگر به خاطر بی توجهی های بعدی اتفاق و حادثه ای برای من و کسان دیگری چون من در زندان روی دهد، مسئولیت آن با قوه قضائیه و سازمان زندان ها و البته در راس آن مسئولین بلند پایه کشور خواهد بود.” نامه رضا شهابی از زوایای متفاوت در صحنه سیاسی و اعتراض روزمره طبقه كارگر حائز اهمیت است. درسهای این ابراز وجود و تعرض به زنجیر قوانین و دادگاه هایی كه زندگی و حیات رهبران و سخنگویان جنبش كارگری را بگرو گرفته اند، است. جنبش كارگری با نامه های كارگران در بند عملا فضا و سد سركوب را شكسته است. این نامه ها كه در یكسال گذشته توسط رضا شهابی، پدارم نصراللهی، اسانلو و تعداد بیشتری خطاب به جامعه به مناسبتهای مختلف نوشته شده، به تعیین بخشی رهبران و سخنگویان جنبش كارگری ابراز وجود مادی و معینی داده و این به معنای این است كه فعالین كارگری آماده اند در شرایط های سخت در موضع تعرض و سخنگویی اعتراض كارگران قرار بگیرند.
گرامیداشت ستار بهشتی كارگر وبلاك نویس! مساله دیگر فراخوان كارگران كارگران كارخانه های تهرانپارس و .جمعی از بازنشستگان كارخانه های شرق تهران در گرامیداشت یاد ستار بهشتی كارگر وبلاك نویس است. بازنشستگان كارخانه های شرق تهران نوشتند؛ «ستار بهشتی از حق و حقیقت دفاع كرد و در این مسیر با پایداری جانانه بر اعتقاداتش دست رد بر هرنوع تسلیم طلبی و بی هزینگی زد و با خونش نیز شكنجه گران و آمران ستمگر و بی مروت را رسوا نمود» و كارگران كارخانه های تهران پارس نوشتند؛ « فقط بخاطر نوشته های ازادیخواهانه در وبلاگش دستگیر شد و زیر شكنجه ستمكاران» جانباخت. در این اطلاعیه ها از كارگران دیگر مراكز تولیدی خواسته اند كه؛ « برگزاری مراسم هرچه با شكوهتر یاد آن شهید را گرامی بداریم».
نا امنی محیط كار! بر اساس اخبار قابل دسترس بیش از هشت نفر بر اثر نا امنی محیط كار جان خود را از دست داده اند.
نا امنی محیط كار بیداد میكند. هر هفته ما در جمعبندی گزارشات كارگری شاهد از دست دادن جان و نقص عضو و از كار افتادگی هرچه بیشتر كارگران در محیط های كارخانه ها و شركت های پیمانكاری هستیم. كارگران میتوانند با هوشیاری در حفظ امنیت جانی شان با طرح مطالبات معین دفاع كند. جلوگیری از نا امنی محیط كار امری است فوری و قابل حصول. كارگران میتوانند در مقابل سودطلبی شركت های پیمانكاری و سرمایه داران بایستند.
جمعبندی؛ ایجاد تشكل های كارگری، اتكا كارگران به مجمع عمومی و اتحاد و مشاركت خانواده های كارگری امری فوری و ضروری است. امروز نیاز به این تشكلها و اتحاد و نزدیكی بیشتر كارگران از هر دوره ای حیاتی تر شده است. دولت و كارفرماها، خانه كارگر و شوراهای اسلامی در دل بحران سیاسی و اقتصادی كنونی هركدام به سهم خود در تلاشند اعتصاب و تعرضات كارگری را به كج راه برند. این اعتصابات و اعتراضات را به نیروی خود و برای نجات نظام وسرمایه تبدیل كنند. هر روز در صحن مجلس شورای اسلامی، در كریدورهای وزارت كار و در میان عوامل ضد كارگر رژیم شاهد نقشه كشی و در عین حال اشك تمساح ریختن برای كارگران هستیم. اینها “مدافع” حق تظاهرات و جمع آوری طومار شده اند، میخواهند سكان كنترل این جبش عظیم و اعتراض كارگری را در دست داشته باشند. به اظهارات كثیف کسانی مانند وزیر نفت که كشته شدن كارگران را با كشته شدگان جنگ مقایسه میكند و آن را امری طبیعی! و اجتناب ناپذیر! تلقی میكند، و در واقع به كارفرمایان و شركت های پیمانكاری مجوز ادامه تولید بدون رعایت ایمن سازی محیط های كار را به بهای جان كارگران و از هم پاشیدن خانواده هایشان می دهد، باید پاسخ داد. جواب به این ادعاهای ضد كارگری و مزورانه، در گرو ایجاد تشكل و طرح مطالبات فوری برای ایمن سازی میحط كار، است.
