مبارزان کمونیست
در حاشیه اخبار کارگری
نسان نودینیان
تاکیدی مجدد بر ضرورت افزایش دستمزدها!
«هزینه خانوار ٤ نفره برای زندگی در استان تهران نمی بایست کمتر از یک میلیون و ٧٦٣هزار تومان»
واقعیت های بسیار تلخ تامین معیشت، فلاکت بی شائبه و زندگی در اعماق فقر مالی، بار دیگر بر ضرورت ادامه کمپین افزایش دستمزدها تا سطح بالاتر از دو میلیون تومان تاکیدی مجدد میگذارد. “سایت مهر” اعلام کرده است: “مستمری بگیران نهادهایی همچون سازمان بهزیستی و کمیته امداد از جمله اقشار آسیب پذیر جامعه هستند که توان تامین حداقل هزینه های زندگی را ندارند. زیرا، آنچه را که به عنوان مستمری ماهانه می گیرند، تنها کفاف یک تا دو روز از هزینه های زندگی را می دهد. بررسی های کارشناسی کارگروه مزد کانون شوراهای کار نشان می دهد که حداقل سبد هزینه خانوار ٤ نفره برای زندگی در استان تهران نمی بایست کمتر از یک میلیون و ٧٦٣هزار تومان باشد و اگر غیر از این باشد، آن خانواده زیر خط فقر زندگی می کند. بر همین اساس، آنچه که یک خانواده تحت پوشش بهزیستی و کمیته امداد به عنوان مستمری دریافت می کند، به هیچ عنوان نمی‌تواند حداقل هزینه های آنها را تامین کند“.
حداقل مزد کارگران در سال نود و سه به میزان بسیار ناچیز ٢٥ درصد افزایش پیدا کرد. سران ریز و درشت جمهوری اسلامی با مصوبه شورای عالی کار پیروزمندانه به تعریف و تمجید از این مصوبه و کسانی پرداختید که به عنوان به اصطلاح نماینده های کارگری امضای خود را پای افزایش ٢٥ درصدی مزد گذاشتند. مصوبه شورایعالی کار در سال نود و سه، جشن نظام جمهوری اسلامی، دولت و بورژواری در ایران برای تحمیل ریاضت کشی اقتصادی به بیش از چهل میلیون از کارگران و کارکنان مزدبگیر جامعه بود. فعالین و دلسوزهای کارگران بارها در مورد مخاطرات و آسیب های عمیقا اقتصادی، و تحمیل فلاکت، بیکاری وسیع، افزایش کودکان کار این مصوبه شوم و ضد انسانی هشدار دادند. گزارش اخیر “سایت مهر” سناریوی مصوبه شورایعالی کار و تحمیل فقر و فلاکت را بشکل عیان و روشنی به نمایش گذاشته است.
کارگران در مراکز کارگری در بیش از هشت استان با طومار چهل هزار امضا، کیفرخواست طبقاتی خود علیه مصوبه تحقیرآمیز شورایعالی کار را اعلام کرده اند. فقر و بیکاری بیداد میکند. زندگی بیش از چهل میلیون در ایران تحت حاکمیت نظام جمهوری اسلامی با تحمیل این ریاضت کشی خانمان برانداز، تلخ و غیر قابل تحمل شده است. دولت و کارفرمایان هیچ حد و مرزی را برای تحمیل برده وارترین شرایط کار و تحمیل گرسنگی بر میلیونها خانواده کارگری برسمیت نمی شناسند. این فقط اعتراض و قدرت متحدانه کارگران است که متضمن بهبود شرایط کار، امنیت شغلی و برخورداری از یک دستمزد شایسته و شرافتمندانه است. این فقط خواست و اراده کارگران است که میتواند برپایی تشکلهای کارگری را بدست خود و بدون دخالت دولت و کارفرمایان تضمین کند. قراردادهای اسارت بار موقت و سفید امضا را ملغی کند، دولت و کارفرمایان را نسبت به عدم پرداخت بموقع دستمزدها وادار به عقب نشینی نماید و شرکتهای تامین نیروی انسانی و پیمانکاری را به عنوان واسطه های غارت و چپاول وحشیانه دسترنج میلیونها کارگر و کارکن جامعه برچیند. باید به نیروی متحد خود باور کنید، و با اتحاد و تشکیل مجمع عمومی با اراده جمعی و مبارزات همبسته در اشکال اعتصاب و تجمع در مقابل حملات ددمنشانه و فقر تحمیلی دولت و سرمایه داران ایستاد.
