مبارزان کمونیست
خدامراد فولادی
شب
شب شبق آسا مرا ویرانه کرد
با سیه روزان ِ شب همخانه کرد
شب فروافکندم از اوج ِ بلند
شد گرفتاری ِ ذهنم چون و چند
شب مرا افکند در قعر ِ حضیض
خاندانم شد گرفتار و مریض
باغ ِ رنگین در سیاهی رنگ باخت
آسمان تاریک شد تا شب بتاخت
شد هوا آلوده با گند ِ سموم
با هوا آلوده شد ذهن ِ عموم
رِنگ ِ موسیقی نهان در پرده شد
شادی از دل رفت، غم آورده شد
هرچه در شب نشر یابد ابتذال
خاطرم از نشر ِ شب گیرد ملال
شعر ِ من تا کی نگردد منتشر
روز را تا کی بماند منتظر
چون ز ِ شب آرام گیرد مستبد
این شب ِ منفور را هستم به ضد
ای فروغ ِ انقلاب کارگر
سرخ دامن کن جهان، بنمای فر
این سیاهی را فروپاشان ز هم
از سر ِ مردم بگردان این ستم
برگشا بر دید ِ مردم باغ را
نورافشان کن زمین و راغ را
دست ظلمت از جهان برکنده کن
دشت ِ گل را از شعف پر خنده کن
