ابراهیم حیدری

پیشکش بە مادرانی کە آزادی را بە فرزندانشان دورە کردن یاد تمامی عزیزانشان گرامیباد…

نرفتەایـــــــــم …   ما… هیچگاە نرفتەایم کە کنون باز آییم هیچوقت خستە نبودەایم تا کنون بیاساییم هیچ دم بغض بە گلو نماندەایم بە سکوت چو تندر کنون بە فریاد ونعرە و غرش برآییم هیچگاە ننشستەاییم کە کنون برخیزیم سالیانیست … از اعماق متعفن و پوسیدە دوران … تازیانە و شلاق …

برای رفقای گردان شوان

نوستالوژی

صدا …

تو چاپ خونە

آی … رفیق .

پرتاب فریاد انقلاب ….

اول ماە مە میشکند ، چرخ دندەهای سرمایە ، استخوانها را ، میشنوید ؟ میبلعد ، موج ، موج ، مدیترانە ، فوج ، فوج ، انسانها را ، می بینید ؟ کودکان در کورە پزخانەها ، بر روی خشت خامها

من کمونیستم بە چیرگی افکار سیاهشان سالیانیست از اعماق قرون از درون سدەها بر قامت بی روح این چوبە و دار

آن دم بشارت عید عید آمد گل و سبزە ، در گلدان و سینی خانە پای می کوبند ، دریغا

مه‌رگی کچه‌ گه‌ریلایه‌ك کێوه‌کان، سه‌ریان بۆ دانه‌واند 

زندگـــــــی … گویی من و تو و ما هر یک ، قلم موی اندود ، بە رنگ زندگی هستیم …

من کمونیستم بە چیرگی افکار سیاهشان سالیانیست

نقطە کور و آنگاە … گل را بر هیئتی از خاک برافراشتن . در فضایکە نە آب بود نە آفتاب !!

(فریادی در سلولهای زندان از رفیقی ناشناس چونیین پیچید ، مرا فرزندی آمدە است کە شاید او را هرگز نبینم ) و این شعر نیز آن زمان تولد یافت . تو را هرگز نخواهم دید !! تو را ، نیمە شبی در سلولهای تنگ انفرادی تولدت را ، بر من …

آن دم بشارت عید عید آمد گل و سبزە ، در گلدان و سینی خانە پای می کوبند ، دریغا بلبل بر دیوارە قفس نوک می ساید ، دریغا میهمان ، حسرت سر میدهد ، دریغا

بیاد رفقای گردان شوان این شعر را در اولین سال یاد رفقای گردان شوان در خفقان و سانسور جمهوری اسلامی سرودم بنام (آبنوس حرکتی بود) کە در ماهنامە ( ادبستان ) منتشر گردید . آبنوس حرکتی بود بر جنگل خستە شب درخت آبنوس عاشق در دمادم گهوارە وار دستهای تیغەایی