انتخاب را ما می كنیم!
طرح تربیت پرستار، طرح بردگی و فقر
سیوان كریمی
امسال قرار است كه وزارت بهداشت طرح تربیت پرستار بیمارستانی را در ١٥ بیمارستان دولتی و خصوصی تهران اجرا كند. براساس این طرح قرار است كه سالانه ١٣٠٠ پرستار در این طرح تربیت و به عنوان پرسنل بیمارستانی وارد بازار كار شوند. وزارت بهداشت دلیل این سیاست را جبران كمبود شدید پرستار در بیمارستانها اعلام نموده است. برای درك درستی یا نادرستی این امر، باید آمار و ارقام خود جمهوری اسلامی را در كنار هم قرار داد و سپس دید كه این امر واقعیت دارد یا نه؟
طبق ادعای رسانه ها، در چهار سال گذشته بیش از ٤٠ هزار فارغ التحصیل رشته پرستاری، خروجی آكادمیك داشته اند و طبق ادعای همین رسانه ها تنها ١٦ هزار نفر به استخدام بیمارستانها و مراكز درمانی درآمده اند. باید به این آمار ٢٤ هزار پرستار بیكار، پرستاران بیكار فارغ التحصیل شده در سالها و دهه قبل را اضافه كرد. این مسئله كذب بودن ادعای وزیر بهداشت جمهوری اسلامی را در این زمینه اثبات می كند. اما هنوز سوال اصلی و بحث مهم این قضیه پابرجاست. چرا و به چه دلیل جمهوری اسلامی چنین سیاستی را اتخاذ می كند و به هر ترفندی متوسل می شود تا آنرا عملی كند؟
این طرح به دنبال آن است كه سالانه تعدادی “پرستار” بدون هیچ پشتوانه ای وارد “بازار” كار كند. این پرستاران به عنوان برده های نوینی كه در طول مدت تحصیل استفاده می شوند برای كاهش هزینه های بیمارستانها از آنها استفاده می شود. یكی از مهمترین موارد در این طرح بحث عدم امنیت شغلی یا به بیان بهتر نبود تعهد برای استخدام و كار آنهاست. بنا بر این طرح، این دانشجویان باید دوره ای را بدون طرح مباحث تئوریك پایه ای و عدم حضور در محیطی آكادمیك برای ورود به این شغل، طی كنند كه می تواند باعث مرگ و میر بیمارانی شود كه قرار است این “پرستاران”، سلامت را به آنها باز گردانند.
سرمایه داری در هر دوره ای تلاش می كند كه سود خود را به حداكثر برساند. این طرح وزارت بهداشت ادامه همان طرح كارورزی است كه بناست طیف وسیعی از جوانان بیكار را این بار زیر نام “كارورزی” به فقر مطلق برسانند. اینبار رژیم اسلامی، جامعه پرستاری را برای این هدف خود انتخاب كرده است. بسیاری از مراكز درمانی كه برای این طرح انتخاب شده اند، هیچونه صلاحیت علمی را برای تربیت پرستار ندارند و حتی خود این مراكز هم با مشكل مواجه هستند. حالا رژیم اسلامی تصمیم دارد سالانه ١٤٠٠ نفر را با این طرح وارد پرسنل بیمارستانها كند. مابه ازای این طرح برای رژیم این است كه هزینه ای برای استخدام هزاران پرستاری كه اكنون بیكار هستند و نمی توانند در جایی استخدام شوند، نمی پردازد و در عوض جان بیماران را به دست انسانهایی می سپارد كه هنوز هیچ گونه دوره ای را برای این كار ندیده اند. طبق ادعای رسانه ها، این طرح به هیچ وجه تضمینی برای استخدام در پایان دوره ندارد. این بدان معناست كه بعد از پایان دوره، آش همان آش است و كاسه همان كاسه. دوباره تعدادی دیگر با عنوان تربیت پرستار وارد این چرخه می شوند.
واضح است كه مشكل امروز، نبود پرستار به اندازه كافی نیست. بلكه این طرح وارونه جلوه دادن واقعیت است و تلاشی است از طرف رژیم اسلامی كه می خواهد صورت مساله را پاك كند. این مسئله وجود دارد كه برخی از كارها و از جمله پرستاری، در كنار مباحث تئوریك آن، نیازمند به كارگیری دروسی عملی نیز می باشد. اما سیستم آموزشی در جمهوری اسلامی كلا و از بیخ و بن وارونه است. به قول معروف یا رومی رومی یا زنگی زنگی. یا اینكه كلا تئوریك هستند و یا اینكه مثل این مورد پرستاری از آخر (به جای شروعی تئوریك و سپس ورود به مباحث عملی) شروع می كنند و دانش آموز را وارد فاز عملی می كنند. البته در رشته هایی این استثنا وجود دارد اما باز هم با واقعیت فاصله طولانی دارد.
اما مهمترین هدف این طرح را باید با عینك طبقاتی دید. ایجاد شكاف بین جامعه پرستاری و به صورت كلی طبقه كارگر در ایران، آن چیزی است كه جمهوری اسلامی به دنبال آن است. این طرح و طرحهای مشابه مانند طرح كارورزی، در وضعیت اقتصادی امروز جمهوری اسلامی، تلاش دارد كه صفوف طبقه كارگر در ایران را بیشتر متفرق كند. تلاش دارد تا با ایجاد تنش در بدنه طبقه كارگر ترمهای “ما” و “آنها” را بیشتر و بیشتر جا بیاندازد و سیاست چند دستگی در طبقه كارگر را به پیش ببرد. طبقه كارگر و بویژه پرستاران و فعالین پرستاری در ایران باید این نكته را به صورت جدی مورد توجه قرار دهند. این طرحها نشان می دهد كه جمهوری اسلامی با وقاحت كامل و از سر عجز و ناتوانی، می خواهد نان سفره كارگر را آجر كند. حتی زندگی چند برابر زیر خط فقر را لایق ما كارگران نمی داند و به تكاپو افتاده است تا تلاش كند در این سرازیری سقوطی كه قرار گرفته است، بیشتر و بیشتر طبقه كارگر را به محاق نابودی ببرد.
جامعه پرستاری باید از این زاویه به این طرح تربیت پرستار نگاه كند و خود را بار دیگر همانند مبارزات مستمر و پیگیر دو سال قبل، برای رویارویی دیگر آماده كند. طبقه كارگر در ایران باید چنین طرحهایی را بیشتر و بیشتر بشناسند و در مورد آنها افشاگری كنند. در مقابل سود بیشتر رژیم هار سرمایه داری در ایران، قرار است طبقه كارگر به بردگی برود و جان ما انسانها به محلی برای ثروت اندوزی و سود بیشتر تبدیل شود. بگذاریم یا نه؟ انتخاب را ما می كنیم!
آگوست ٢٠١٧